Ik herinner me maar al te goed hoe we met al onze vorige honden elke keer weer een gevecht moesten leveren als we hen mee naar binnen wilden nemen voor hun jaarlijkse bezoekjes bij de dierenarts. Eerst was er de vertwijfelde poging om een andere kant op te lopen als het huis van de dokter in zicht kwam, dan de obstinate weigering om ook maar één poot over die drempel te zetten en in de wachtkamer was het ook steevast behoorlijk stressen. Ooit is onze Fons, Mechelse herder, al bibberend van angst op de schoot van het vrouwtje gaan zitten om troost te zoeken. Toch is dierenarts Frans, waar we de voorbije 30 of 40 jaar met al onze viervoeters vaste klant waren de diervriendelijkheid zelve.
Toen we Phaido in huis namen hadden we al een eerste bezoek aan Frans gebracht om even een algemene gezondheids-check-up te doen en dat was erg vlot verlopen toen. Vandaag hadden we een afspraak voor de jaarlijkse controle en enkele inentingen om mee naar Italie te mogen reizen in de zomer. Helemaal zeker over hoe hij nu zou reageren waren we niet. Het zou immers kunnen dat ie de eerste keer de geur van de dierenartsenpraktijk nog niet in de neus had en dat ie deze keer wel degelijk gealarmeerd zou zijn… maar niks daarvan… Kwispelstaartend ging ie mee naar binnen, vrolijk zat ie in de wachtkamer zijn beurt af te wachten, en toen Frans hem tenslotte onderzocht en enkele naalden in zijn pelsje prikte leek ie het nog leuk te vinden ook, getuige daarvan de likjes die Frans kreeg. Hoe konden we twijfelen aan Phaido, de beste, vriendelijkste, gehoorzaamste hond van het universum en omliggende…