Het vrouwtje gilde opeens dat er een grooooooote wesp zat. Ik griste de camera mee naar buiten en zag meteen dat het een hoornaar was, zo'n 3,5 cm groot. Hij bewoog wat lusteloos heen en weer…, was ie gekwetst, moe misschien, of ziek? Ik ben met de camera wat rond hem gaan kruipen en toen ik 'm van alle kanten fotografeerde zoemde hij wel eens vervaarlijk maar hij vloog niet weg. De 24-105 stond nog op mijn toestel van gisteren en toen ik vond dat ik voldoende beelden had ben ik binnen de macrolens op mijn toestel gaan zetten om wat meer detail te plukken. Terug buitengekomen zat ie er nog steeds. Ik ben voor hem gaan liggen en heb 'm recht in zijn ogen gekeken. De close up die ik zo kon schieten vond ik nog net iets leuker, mede door de erg kleine scherptediepte die je met de macrolens krijgt. De smalle strook die echt scherp is kun je best zien in de ondergrond, precies daar is ook de voorkant van de kop met de ogen. Dat al de rest zowel naar voor als naar achter snel onscherp wordt zorgt er voor dat de aandacht precies daar terecht komt waar hij zijn moet.