We hebben vandaag een rondje Westhoek gedaan. Ik had een tiental oorlogskerkhoven, monumenten en aan WO1 gerelateerde plaatsen op een rijtje gezet en we hebben er een geslaagde toeristische uitstap van gemaakt, als je dat zo oneerbiedig mag zeggen ten minste, het onderwerp indachtig…
Er kwamen de nodige fotomomenten voorbij, momenten van bezinning, verbijstering en van stilte, en tussendoor ook enkele geocachemomenten natuurlijk. We werden met een indrukwekkend aantal getallen om de oren geslagen, gesneuvelden, statistieken en wetenswaardigheden maar de eindindruk is er toch een van onbegrip over des mensen dwaasheid en gevoelens van medeleven voor al die sukkelaars of het nu Engelsen, Belgen, Duitsers of andere nationaliteiten betrof.
Ik koos vandaag voor een foto die misschien wat minder spectaculair is dan schokkende beelden van de dodengang of van rijen graven en namenlijsten maar hij is wat mij betreft niet minder raak… Hij is gemaakt op het Duitse kerkhof van Langemark en je ziet dat er bij de Duitse “Zum Gedenken”-bloemekes, Engelse “In remembrance”-poppies geplaatst zijn als teken van de ultieme verzoening en vergeving. Er is dus toch nog hoop…