Ik had deze namiddag de wagen geparkeerd in de buurt van de watermolen in Grobbendonk en samen met Phaido heb ik daar een mooie lange geocache-tocht ondernomen. Ik had de tijd een beetje uit het oog verloren en toen ik me realiseerde dat Josee waarschijnlijk al een tijdje het avondeten klaar had zag ik nog het lichtspel van de ondergaande zon in het stromende water. Dat wilde ik toch eerst nog fotograferen. Het dynamisch bereik van het menselijk oog is vele malen groter dan dat van het beste fotoapparaat wist ik wel, maar toch wilde ik knal tegen de zon in proberen hoe ver ik kon gaan qua belichting. Ik heb dus het kleinst mogelijk diafragma ingesteld, bij de 25 – 105 die ik er opzitten had is dat f 22, dan heb ik de ISO-waarde terug gebracht naar het minimum: bij de 6D is dat ISO 50 en toen ben ik met de sluitertijd gaan spelen, steeds maar korter tot ik op mijn schermpje iets zag waar ik tevreden mee was.  Het resultaat is een foto die veel donkerder is dan het in werkelijkheid al was op dat moment, maar de streep zonspiegeling in het water en de rode avondsfeer met een herkenbare zon die niet ergens in een grote overbelichte vlek verborgen zit, heb ik tenminste goed te pakken gekregen. Dat al de rest tot silhouetten is omgetoverd vind ik ook niet eens een nadeel, integendeel.