Er was een tijd dat in het bos langs onze wandelroute overal chalets en vakantiehuisjes te vinden waren, het ene al wat luxueuzer dan het andere, en allemaal zeer zonevreemd natuurlijk. Toen besliste de overheid dat ze daar iets aan gingen doen en dat ze allemaal moesten verdwijnen. Bij de meeste was dat ook onherroepelijk het geval, het bos herwon zijn rechten, de enkele uitzonderingen bewijzen waarschijnlijk dat als je de juiste mensen kent er net iets creatiever met de regels mag omgesprongen worden.
Op deze plek stond ook een mooi buitenverblijfje en nu de permanente bebouwing afgebroken is komen de eigenaars toch nog regelmatig hier naartoe maar dan met de motorhome. Eén ding hebben ze evenwel niet afgebroken en dat is de WC, het toilet, in het mooi Kempens: het “huske”.
Ik herinner me de tijd dat ik een klein manneke was en dat er thuis, bij de buren en bij de familie, kortom zo ongeveer overal wel in een schuur of in een klein gebouwtje langs het huis een “huske” was met een soort grote zitbank, de onderkant gemetseld en daarop een brede plank met een gat er in. Daar moest je op gaan zitten om je ontlasting te deponeren en die hoorde je dan anderhalve meter dieper in de beerput ploffen, en in de winter was het er koud want het begrip tochtvrij was nog niet uitgevonden... Keurig in stukken geknipte of gescheurde stukken krantenpapier die op een grote kepernagel tegen de muur geprikt hingen en waarmee je je achterwerk kon opschonen ( ik had bijna geschreven om je kont af te vegen ) kan ik me ook nog levendig voor de geest halen… en daaraan moet ik elke keer weer denken als ik tijdens de dagelijkse wandeling langs dit verlaten “huske” kom.
Ik zou bijna zeggen historisch erfgoed, beschermen die handel in plaats van af te breken !!!