Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
08-02-2017
08 februari Andalusische februari-avond.
We genoten vandaag van een heerlijk lente weertje - eigenlijk al zat warm voor de wandeling die we gepland hadden - we genoten van onze diverse hobby's en van het eten in steeds weer datzelfde heerlijke restaurantje en uiteraard hebben we weer een groot aanbod van potentiele toppertjes voor mijn jaar-fotoalbum. Dit silhouette-avondbeeld met schitterende avondkleuren heb ik enkele keren met de 6D vastgelegd natuurlijk maar ook de recht-toe-recht-aan versie met de iPad mag er best zijn vond ik en voorlopig ben ik genoopt die maar zonder enige bewerking op het net te knallen. Photoshoppen doe ik wel weer als ik terug thuis ben.
Als kind wist ik het al: appelsienen komen uit Spanje. En toen ik vele decennia geleden voor het eerst in Spanje kwam stopten we bij de eerste appelsienenboom die we zagen om fotos te maken. Na zoveel jaren is de verwondering nog altijd gebleven... in februari plukrijpe appelsienen aan een boom zien hangen is en blijft voor ons noorderlingen heel speciaal. Uit het aanbod van onze omzwervingen in en rond Competa vandaag, plukte ik dit beeld.
Ik waande me vandaag even in een van de national parks in het zuid-westen van de Verenigde Staten. We hadden het Parque National de El Torcal de Antequera uitgekozen om onze wandelkriebels anex geocache verzuchtingen te bevredigen. Zo'n 30 km ten noorden van Malaga ligt op meer dan 1100 m hoogte een stuk natuurgebied volgestouwd met de meest eigenaardige geërodeerde rotsformaties zoals je die ook vindt in Bryce of Zion bvb, alleen de kleur is minder rood. We hebben er een hele namiddag met grote ogen, genietend rond gelopen. De geocache oogst was iets minder groot dan gisteren maar dat hadden we op voorhand in gecalculeerd, hier was het ons in de eerste plaats om de wandeling te doen. Uiteraard heb ik veeeeel fotos geschoten met de Canon en op z'n tijd ook enkele met de iPad voor deze blog en voor Facebook.
We hadden vandaag gekozen voor het rondje Fauna y Flora als redelijk gemakkelijk ingeschatte eerste dag van onze Spaanse geocache avonturen. Dat was even verkeerd gegokt... we hadden geen rekening gehouden met het bergachtig karakter van het Spaanse binnenland en met kronkelende paadjes die de afstanden met een behoorlijke factor vermenigvuldigden! Al bij al werd het toch een gesmaakte ( maar zware ) tocht en bij de vele fotogenieke momenten maakte ik meestal zowel met de Canon als met de iPad een shot. Uit het iPad aanbod koos ik vandaag voor dit plaatje.
Na een vlekkeloos verlopen vlucht en een al even voorspoedige landing (applaus van vele banken :) ) hadden we nog enig oponthoud bij het ophalenvande huurwagen en toen we tegen het vallen van de avond ons tijdelijk verblijf naderden kwamen we plotsklaps in een bocht een onverwachte hindernis tegen. Om een herder met een kudde geiten vrije weg te gunnen kun je maar beter even langs de kant gaan staan. Natuurlijk maak ik dan enkele fotos. De blog indachtig heb ik dat maar snel met de iPad gedaan.
Ik heb vanavond met de iPad even een foto gemaakt van
mijn reisdocumenten. Ik vertrek morgenvroeg namelijk met mijn cachemaatje
Jackie naar Malaga om daar een week te gaan geocachen en andere leuke dingen te
doen. Als je met Ryanair reist ben je zeer beperkt qua bagage en voor mijn
laptop is er geen plaats. Ik ga dus meteen in Spanje een kaartje kopen om met
de iPad op het net te kunnen en zo toch de dagelijkse routine voort te zetten.
Dit experimentje had ik dus nodig om even te checken of het op deze manier lukt
en dat valt nogal mee merk ik.
Uiteraard ben ik van plan een massa fotos te maken en uiteraard neem ik de
Canon mee maar voor deze blog zullen we het de volgende week met de iPad moeten
doen. Ik zal alleszins zeker trachten alle dagen iets te tonen wat de dag
illustreert.
Wandelen, fietsen en geocachen, dat gaat goed samen.
Voeg daar fotograferen bij en eigenlijk ook nog een Duvel als zelfbeloning na
afloop. Dat zou de ideale combinatie kunnen zijn om een mooie vroege lentedag
helemaal toppie te maken. Die Duvel stond vandaag niet op het menu helaas dag
twee van tournee minerale ( en nog steeds geen afkickverschijnselen ), maar klagen
hoor je me niet, integendeel.
We hadden het natuurgebied Kindernouw in Lille uitgekozen om ons aan een mooie
multicache te wagen, vlak bij de deur en toch voor mij totaal onbekend, het
toont nog maar eens aan dat je door de geocache-hobby op plaatsen komt waar je
anders nooit zou geraakt zijn. We konden moeizaam via niet eenvoudig te vinden
aanwijzingen ons einddoel uiteindelijk ook te pakken krijgen maar wat even
belangrijk is, we genoten van de wandeling, het weer, het gezelschap en er
kwamen weer de nodige erg fotogenieke plekjes voorbij. Uit het aanbod koos ik
vandaag voor dit plaatje.
Mijn zus heeft twee poezen, allebei zwart met enkele
witte accentjes. Toen ze als jonge kittens bij haar kwamen dacht ze dat het
twee kattinnetjes waren en die kregen de namen Mona en Liza ( snapt U hem? ).
Na niet al te lange tijd bleek Mona evenwel een katertje te zijn en dat werd dus
Mon ( Leonardo da Vinci was plots ver weg J ).
De witte poes van de buren komt de laatste tijd steeds vaker op het territorium
van Mon en Liza en dat vinden die helemaal niet leuk, te meer omdat die witte
kater een erg dominant type is. Hij probeert daarenboven iedere keer mee naar
binnen te glippen telkens Mon of Liza het electronisch kattenluik openen met
hun chip. Zus werkt hem dan zo snel mogelijk weer naar buiten maar dan gaat ie
verontwaardigd ergens voor het raam zitten te protesteren met een ik-wil-er-in
uitdrukking op zijn kattengezicht. Ik mocht het hele tafereel vandaag ook eens
meemaken en fotograferen.
Onze geocachetochten brachten ons vandaag weer naar het
Nederlandse Geldrop waar o.a. de Gulbergen-multicache op het programma stond,
een redelijk zware wandeling van dik 5 km.
Op landgoed "De Gulbergen" bevindt zich een voormalige afvalberg, met
zijn 60 meter boven NAP is dat de hoogste berg van Noord-Brabant en wordt
derhalve ook wel "Het Dak van Brabant" genoemd. Inmiddels is ie met
een dikke laag zand afgedekt en van het afval is weinig meer te bekennen.
Feitelijk is vrijwel het hele gebied omgedoopt tot recreatiegebied met o.a. een
golfterrein, mountainbike-routes en wandelmogelijkheden. Op de top heb je een
geweldig mooi uitzicht over de omliggende dorpen en als iemand je op deze plek
komt vertellen dat je in het vlakke Nederland bent geloof je hem niet.
De foto is gemaakt van af de plek waar we de wagen achterlieten. Geef toe, dit
ziet er uit als de Voerstreek of de Condroz.
Ik heb vandaag een bewerking in de aanbieding. Na dat
we vandaag naar Van Craenenbroek waren geweest om wat inkopen te doen hebben we
van de gelegenheid gebruik gemaakt om een hapje te gaan eten in een van onze
favoriete restaurants, De Brugwachter in Lommel. Ik kon weer niet aan de
verleiding weerstaan om de 16-35 nog eens uit te testen op zijn grootste
beeldhoek. Daarna zette diezelfde verleiding mij er toe aan wat te gaan spelen
met enkele vandaag gemaakte fotos. Het is wel geweten dat ik een Photoshop-fan
ben en dat ik vind dat fotobewerking anno 2017 een onlosmakelijk onderdeel van
de fotografie geworden is
Deze bewerking is eigenlijk vrij eenvoudig maar geeft toch een spectaculair
effect. Met een aantal klikken maak je een soort tekening van een foto. Kort
samengevat gaat het als volgt: laag copieren en plakken dan de belichting van
de bovenste laag omkeren ( das een één klik filter ), vervolgens de dekking
van die laag veranderen in kleur tegenhouden ( en dat geeft je een volledig
wit beeld logisch ) en tenslotte met een schuifje in het filter Gausiaans
vervagen het goede resultaat zoeken.
Ik zal dezelfde foto, iets minder drastisch bewerkt ook op Facebook zetten voor
de geïnteresseerden.
Vraag aan een fotograaf wat glaswerk is en dan zegt ie
lenzen, vraag het aan een bouwvakker en dan zegt ie ramen, in de horeca zijn
het drinkglazen gezien mijn sympatiserende verhouding met de horeca moest ik
als ik het over glaswerk wilde hebben wel terugvallen op die laatste definitie.
Dat ik vandaag met glaswerk aan de slag ben gegaan is zoals zo vaak puur
toevallig. De wandelfotos en de daarop volgende horecafotos van de dag brachten
nauwelijks iets nieuws in de gigantische verzameling eigen werk die ik
ondertussen al op diverse interne en externe harde schijven heb. In de loop van
de avond ben ik dan maar weer eens aan het experimenteren gegaan. Eenzorgvuldig door het vrouwke
gevulde vitrinekast in onze woonkamer, met geslepen glazen frontpanelen en
daarachter glaswerk van allerlei soort, gaande van echt kristal tot alledaagse
gebruiksvoorwerpen heb ik deze keer voor de lens gehaald. Flitsen bleek al snel
helemaal uit den boze, een klein lampje ergens in de kast leggen en dat
gecombineerd met een lange sluitertijd leverde een leuk resultaat op.
Vanmorgen om 9 uur kwam Alex met oppikken. We hadden
met enkele leden van de fotoclub afgesproken om samen naar de AV studiedag te
gaan in Rijen. We hebben daar een bijzonder leerzame dag doorgebracht, 24
reeksen mochten we bekijken en becommentariëren en van fotograferen kwam
eigenlijk niks in huis.
Een van de reeksen die we zagen voorbij komen schetste een sfeerbeeld van Cisco,
een totaal vervallen plaats in Utah, niet echt een zogenaamde ghosttown - er wonen nog enkele mensen namelijk -, maar
de verloedering en de aftakeling hebben hier toch wel erg hard toegeslaan. Eens
was er een station waar de locomotieven water innamen tijdens de grote transcontinentale
reizen, maar met de komst van de diesel-locs raakte de plaats haar reden van
bestaan kwijt en begon de neergang.
Wij zijn daar in 2010 ook geweest tijdens een road-trip door the Southwest.
Onderweg tussen Grand Junction Colorado en Moab Utah besloten we, niet gepland,
de snelweg te verlaten en zo kwamen we er terecht. Ik heb daar toen ook de
nodige fotos gemaakt en omdat ik vandaag nog niks op mijn geheugenkaartje had
staan besloot ik maar eens in mijn oude mappen te gaan kijken om die
herinnering nog eens op te halen. Ik heb deze foto opnieuw door Photoshop
gehaald om m ongeveer dezelfde sfeer mee te geven als die in de getoonde reeks. Behalve
in de lucht en in het geel van de wagen heb ik in de hele foto de kleurverzadiging
bijna volledig weg gehaald. Dat is eigenlijk de meest ingrijpende bewerking
die ik er op toegepast heb maar er zijn nog wel enkele details die een beetje geshopped
zijn zodat ik meen dat ik met recht kan stellen dat het toch een werk is van
vandaag.
Er zijn tientallen mogelijke redenen op te noemen waarom
de ene na de andere horeca-zaak er mee ophoudt, het rookverbod ( ik ben zelf
geen roker, nooit geweest ), de alcoholcontroles, de witte kassa, het
overaanbod aan feesten allerhande, de sportclubs die allemaal hun eigen cantine
hebben en ga zo maar verder Een van de nog steeds overlevende etablissementen
in Lichtaart is de taverne bij de camping Korte Heide. Wij komen er graag en
regelmatig, met ons vriendenclubje vaak op zondagavond en ook voor de
maandelijkse vergaderingen van de motorclub is het de meest gekozen locatie. We
hebben weliswaar ervoor gekozen alle Lichtaartse horecagelegenheden iets te
gunnen maar in de Korte Heide is de sfeer en de accoustiek het beste, parkeergelegenheid
is er zat en Toke de bazin is een schatje kortom, het is toch wel onze
voorkeurplek.
Nachtfotografie Yesss !!! Vanavond ben ik weer eens even naar buiten geglipt
om tussendoor een lange sluitertijd opname te maken.
f 11-30 sec- ISO 160
Ik vermoed dat de goede ouwe trouwe Buulmolen daar al
een tijdje met een Calimero-gevoel staat te kijken. Tussen al die grote,
moderne, blitse nieuwkomers hoor ik m in mijn fantasie met een heel fijn stemmetje zeggen: want zij zijn groot en
ik is klein en dat is niet eerlijk ...
Het is, na de nachtopname van 1 januari, trouwens niet de eerste keer dat ie
voorbij komt op deze paginas in het nog prille jaar 2017. We waren vandaag aan
het dolen door Olen ( dat is de naam van een rondje geocachen ) en toen ik m op
deze plek in het mooie winterlicht zag staan naast één van de vele gigantische
nieuwkomers die de laatste tijd langs het Albertkanaal groeien kon ik niet
anders dan m een tweede beurt te gunnen.
Phaido komt regelmatig voorbij op deze pagina. Dat is
niet toevallig natuurlijk, als we de dagelijkse wandeling maken, een uitstap
doen, vrienden bezoeken, zelfs op restaurant hij is deel van ons gezinnetje en
hij mag altijd mee. Dat ie dan wel eens fungeert als onderwerp in de fotos die
ik schiet of als bruikbaar voorgrondobject in een landschapsfoto is nogal
logisch toch?
Vandaag was ie jarig en dat is uiteraard een reden om hem helemaal in the
picture te zetten, het lag dan ook voor de hand dat er een fotoshoot zou komen.
Het plan was duidelijk, we hadden een taart gehaald de eerlijkheid gebiedt me
te zeggen dat we die zelf hebben opgegeten en daar hadden we acht kaarsjes
ingeplant, enkele honden-feestkledij-attributen van de kersthondperiode hadden
we nog liggen en de jarige kon zo in beeld voor de officiële verjaardagsfoto.
Was het de hoed of het vuur van de kaarsjes , voor één keer wilde hij niet
poseren zoals we dat van hem gewend zijn en recht in de lens kijken.
Dat hij nadien nog enkele verjaardagslekkernijen voorgezet kreeg wil ik er toch
ook bij vermelden.
Januari loopt op zijn einde en de nieuwjaars recepties
zitten er nu wel ongeveer op hoop ik. Een van de laatste was de traditionele
drink die ons, vrijwilligers, vandaag werd aangeboden door de gezamelijke Lommelse
OCMW-zorgtehuizen Kapittelhof en Hoevezavel. Zoals bij de meeste evenementen
daar hadden ze me ook deze keer gevraagd om wat fotos te maken voor het
maandelijks tijdschrift en dat heb ik tussen de Cavas en de Duvels door dan ook
gedaan. Na het officiële gedeelte met toespraken, vieringen en dies meer ben ik
regelmatig bij de diverse groepen aanwezigen wat opnames gaan maken. Deze drie
gebrilde blonde dames zaten gezellig samen te keuvelen en toen ik het vroeg
wilden ze graag.
De titel drie blondjes hoeft helemaal niet oneerbiedig te klinken uiteraard. Het
zijn gewoon drie toffe, joviale collega vrijwilligsters die altijd hun beste
beentje voorzetten en die er op dit feestelijk moment ook helemaal feestelijk
uitzagen. Ik vind trouwens dat alle vrijwilligers een standbeeld verdienen want,
geloof me vrij, zonder vrijwilligers valt de hele zorgsector in elkaar. De
titel boven dit stukje zou eigenlijk moeten zijn: Drie geweldige, prachtige,
fantastische blonde dames maar Drie blondjes klinkt beter, toch?
Je hebt zo van die dagen. Daags na ons familiefeestje
waren er weer uren te kort in een etmaal. Opruimen, de woonkamer weer voor
twee-persoonsgebruik herinrichten, fotos selecteren en fatsoeneren, pipi- en
kakawandelingen met Phaido om een lang verhaal kort te maken: rond negen uur
vanavond ben ik met de camera even naar buiten getrokken want ik wilde toch ook
nog wat fotograferen. Ver ben ik niet gelopen, enkele huizen verder richting
Kasterlee is de broodjes- en frietzaak Het Blokske en nog iets verderop heb
ik zowel links als rechts van de baan mijn statief enkele keren neergeplant om
wat lange sluitertijd-opnames te maken. Het Blokske was gesloten en dat stond
ook duidelijk aangegeven: Gesloten op maandag, niet dat ik dat erg vond, we
hadden zat over van het feestje van gisteren en de tweede dag is het altijd nog
net iets lekkerder. Ik vond het wel leuk onze eigen straat eens te fotograferen
op een ongewoon tijdstip. Uiteraard zijn bij dit soort fotografie ook de lichtsporen
van voor- en achterlichten van de autos, de diafragmasterretjes rond lichtpunten
en zelfs de flares en weerkaatsingen in de lens interessante onderdelen van zon
nachtsessie, zelfs de verkeersdrempel voor Het Blokske speelt zijn rol in het spel van rode en witte strepen.
35 mm-30 sec-f 13-ISO 100
Het is niet meer zo eenvoudig om de familie nog eens samen te
krijgen voor het traditionele nieuwjaarsfeestje. Er is altijd wel een andere
verplichting ergens, en ook vandaag lukte het weer niet voor de volle 100
procent, maar nu konden of wilden we niet langer meer wachten.
Het was leuk, het was gezellig en het was lekker. Het vrouwtje had nog eens
getoond wat ze als keukenprinces in huis had. De twee jongsten, die nog naar de
lagere school gaan, hadden nog een nieuwjaarsbrief om eindelijk voor te lezen maar
de stemming steeg pas echt naar een hoogtepunt toen ik de onlangs gevonden doos
met pruiken te voorschijn haalde. Het werd een waar pruikenfestival met de
nodige hillarische taferelen en lachsalvos.
Ik ben zwaar onder de indruk van de doodsbedreigingen die ik kreeg van enkele mannelijke
leden van het gezelschap voor het geval dat ik hun gepruikte fotos zou tonen op
blog, Facebook of andere Whatsapps en dat doe ik dan maar niet. Het grootste
deel van de dames had daar evenwel geen probleem mee. Bij deze komt hier dus
een plaatje van het vrouwtje, de dochter, mijn zus en de drie vrouwelijke
kleinkids op hun pruikbest.
Morgen hebben we een laat nieuwjaarsfeestje met de familie en
de kleinkinderen. Het vrouwtje is de hele dag bezig geweest in de keuken en ze
wil ook absoluut niet gestoord worden als ze aan het kokkerellen is. Ik ben
deze morgen redelijk vroeg voor mijn doen dan maar alleen gaan wandelen met
Phaido en dat gaf me de gelegenheid om zonder schuldgevoel wat meer tijd te
besteden aan het licht, het landschap, de bomen enzomeer. Deze namiddag heb ik
trouwens ook nog een pittige drie-kanalen fietstocht ondernomen en ook daar
scoorde ik de nodige interessante shots. Maar goed, uit de ochtend sessie koos
ik voor deze plaat. Ik vermoed dat ik morgen nog wel enkele bomen en
landschapfotos en waarschijnlijk ook nog wel wat kanaalwater met boten op
facebook zal plaatsen want anders belanden die allemaal weer in de annonimiteit
van mappen op mijn harde schijven
Ach ja, een mens experimenteert al eens. Ik had vandaag
tijdens de Talanderwandeling in Arendonk al wel een fotos gemaakt maar wereldschokkend
was ie niet. Ik ben redelijk laat vanavond dan maar begonnen om enkele
opvallende dingen te fotograferen in huize Pol en Josee om alsnog eens een
andere wind te laten blazen door mijn fotografie.
Na de voorbije kerstperiode hebben wij ons in de solden al enkele dingen
aangeschaft waarvan wij denken dat we ze volgend jaar voor de kerstversiering
zouden kunnen gebruiken. Twee gestyleerde bomen met van ledlichtjes voorziene
doorschijnende bladeren konden we o.a. scoren, een grote en een kleine. We
hebben ondertussen beslist dat de kleine in onze living zal blijven staan een
jaar lang en met enige toevoegingen wilde ik daar wel eens mee aan de slag
gaan. Glazen bollen zijn in de mode tegenwoordig in fotoland merk ik, de social
media volgend. Wij hebben er ook nog wel zo een, nonkel Louis schonk ons dit
zelfgemaakt exemplaar ooit en dat vond ik een bruikbaar object. Ik plaatste dat
binnen de ledjesboom op een piedestal fotografen zien zonder twijfel dat dit
een 16-35 mm-lens is ( J ) en dan kwam het moeilijkste deel, nl. dit geloofwaardig
fotograferen De kleurtemperatuur, het dynamisch bereik, de scherptediepte,
evenzovele probleemgebieden waar ik mee te maken kreeg. Of de foto op zich
voldoende inhoud heeft om een aha-Erlebnis te veroorzaken betwijfel ik zelf,
maar dat ik hem technisch gezien, aanvaardbaar belicht, kon maken vond ik dan
weer leuk. Ik heb mezelf alleszins weer een uurtje bezig gehouden en ik heb ook
weer een en ander geleerd.