na Gérardmer is het nu tijd voor een off-season tussendoortje om de batterijen op te laden. Heb ondertussen al 2 keer gelopen, 1 keer gefietst (beide op 't gemakske), en 2 keer gevoetbald (beide afgrijselijk slecht). En ik heb me vorige week laten verleiden tot een koerske.... wat een gans avontuur werd
Een koers voor wielertoeristen in het naburige Munte. Een koers voor wielertoeristen, 40 km, 10 keer rond de kerktoren met dus ook tien keer Munteberg.
Wat te verwachten was gebeurde in de eerste kilometer: niet gewoon van in peloton te rijden, en voor ik het wist zat ik dus helemaal achteraan. wat een gewriemel zeg. Het werd nog erger toen het plaatje van mijn linker klikpedaal halvelings losschoot en ik dus niet meer recht op de trappers kon staan, want dat resulteerde telkens in een voet die losschoot uit de pedaal. Gezellig hoor: vier bochten van 90 graden in het parcours, twee daarvan met direct een stukske bergop, en ik kan niet op de trappers staan. Dat betekent dus na elke bocht het gat op het peloton terug dichtrijden, en ondertussen telkens een paar afvallers voorbijsteken. Het peloton slonk zo in de eerste 7 ronden van 80 naar ongeveer 50 renners. En het ging zeer snel. En ik had dus al zo'n 25 keer een gat voor een paar tiental meter dichtgevlamd. IK zat dus telkens op de rekker aan de staart.
In ronde 8 valt het peloton blijkbaar stil op Munteberg (Hundelgemsesteenweg). Blijkbaar niemand die bergop het tempo wil blijven aanhouden. Ik kom net terug aansluiten, zie dat het stilvalt en beslis mij een beetje te amuseren. Op mijn kousenvoeten (recht op de trappers gaat immers niet) demarreer ik links van de weg, in de hoop iemand mee te krijgen. Dat gebeurt niet en in het peloton blijft iedereen zitten. Ik ga voluit en denk "wie wil winnen, moet mij komen halen". Ik passeer alleen aan de eindmeet met ondertussen een toch jagend peloton achter mij en er zijn nog 8 km te bollen. In de afdaling is één man op komst maar vijf meter voor hij me inhaalt, houdt hij in, want daar is het aanstormend peloton alweer. allez, 't was tof.
Maar op dezelfde plek valt het ook in de negende ronde stil. Ik ga nog eens, maar deze keer houden ze me op een paar tiental meters en na een bocht (surprise surprise) vatten ze me bij de lurven. Game over, nu is het zaak in het peloton de eindmeet te halen, want meespurten doe ik sowieso niet. Maar ook in de laatste ronde valt het opdezelfde plek stil. Ik zoek net een gaatje om nog eens te proberen wegrijden, als het voor mij gebeurt: een valpartij van 4 à 5 man en 't is redelijk chaotisch. Ik ga vol in de remmen, mijn achterband slipt over het wegdek en met veel stuurvaardigheid en een klein beetje geluk vermijd ik de valpartij op een paar centimeters na. Mijn buitenband scheurt, en mijn binnenband ontploft bij dit maneuvre en dus is 1 km voor het einde de wedstrijd gedaan voor mij.
Wat leer ik hier uit? dat ik probleemloos meekan met een toch wel zeer snel koerske (41 km/u gemiddeld) dat ik mits geen probleem met de pedalen een straffe demarrage uit mijn sloffen had kunnen halen, en pak me dan maar eens terug ; ) dat zo'n peloton echt wel angstaanjagend is om in te rijden dat ik dit best niet te veel doe als ik niet graag val dat ik wel verstandig kan koersen dat ik mij wree goe geamuseerd heb dat ik graag coureur was geworden (hihi) dat ook het tussenseizoen 'big fun' kan zijn...
ik hou jullie vanaf nu zo om de week via deze blog op de hoogte van mijn bezigheden, triathlon muizenissen en planmakerijen tijdens dit off-season, en vanaf dat het trainingsseizoen opnieuw begint (midden oktober? begin november?) ben ik er natuurlijk weer dagelijks. knuffel allemaal...
Vrijdagnamiddag komen we (David, ik en mijn grootste supporter, mijn vader) aan in Gérardmer : het regent. Af en toe valt het water zelfs met bakken uit de lucht. Onze mond valt open als we het meer zien, het lijkt wel tekeer te gaan als een wilde Noordzee. Maar de weersvoorspellingen van de plaatselijke bevolking zijn goed « Demain il fait le grand beau ». Inschrijven en fiets afgeven aan de wisselzone, en dan snel naar het hotel en rusten s Avonds een eenvoudige pasta met onze supporters, die ondertussen ook aangekomen zijn, en dan bedje in .. voor een woelige nacht. Das absoluut niet mijn gewoonte voor een wedstrijd, maar deze keer slaap ik dus slecht. In de nacht kan alles zoveel dramatischer zijn dan overdag, en twee dreigingen blijven maar door mijn hoofd spoken. 1. een start met duizend man vanop het strand. Hoe zal dat aflopen ? 2. stel je voor dat die afdalingen er morgen nat en glad bijliggen, ik heb geopteerd om mijn tijdritfiets mee te nemen en niet mijn koersfiets, was dat dan wel de juiste keuze?
De volgende dag blijkt dat allemaal verschrikkelijk mee te vallen. Mijn zwemstart is goed, en ik daal zeer goed vandaag, en lig soms aan 70 km/u nog op mijn stuurtje. Heerlijk ! Eens ik s morgens de laatste voorbereidingen tref in de wisselzone aan mijn fiets, vloeit alle stress weg, en voel ik vooral heel veel zelfvertrouwen. Het is bovendien droog maar friskes. Ideaal weer dus.
De wedstrijd : het relaas
Vijf minuten voor de wedstrijd : ik sta rechts achteraan op het strand te blinken in mijn nieuwe wetsuit. Ik focus me, en voel veel zelfvertrouwen. Het water ligt er rustig bij en die zwemstart boezemt me geen angst meer in.
Zwemmen 1900 m
Als het startschot gaat, duurt het nog wel een minuut alvorens ik in het water ben (gans de meute voor mij moet er eerst in). Het gaat onmiddellijk goed, want ik schuif op in het peloton. Spijtig genoeg kom ik ergens in de buik van een peloton terecht en kan ik nooit echt goed doorzwemmen omdat er geen doorkomen aan is. Dit is zwemmen op 90% van mijn mogelijkheden. Ondertussen krijg ik plots een enorme kaakslag van een zwemmer met een nogal wijde uitzwaai en daar ben ik efkes enkele seconden niet goed van. Na de tweede boei zie ik rechts een gaatje, en ik beslis om het peloton te verlaten, en er gewoon 10 meter rechts van te zwemmen. Helemaal op mijn eentje met het peloton links van mij. Het voordeel is nu dat ik ongehinderd aan 100% kan zwemmen, en dat ik niet naar de boeien moet kijken (gewoon het peloton links van mij houden). Het werkt en ik schuif goed op. IK voel ook dat ik goed aan het zwemmen ben. Ik had aan Iris gezegd dat ik bij een goede zwemproef op ongeveer 42 minuten uit het water zou komen. Maar ik overtreft mezelf, en ben na een goede 40 minuten al aan wal. En dat ondanks het gedrum in het peloton en de minuut op het strand. Zeer goed gezwommen.
T1
De wisselzone is anders dan anders. Je gerief staat niet bij je fiets, maar hangt in een zak aan een genummerde haak. Wisselen doe je in een wisseltent. Die tent zit vol, ik wissel dus buiten. Het gaat redelijk vlot ondanks de chaos, loop naar mijn fiets en ben er mee weg.
Fietsen
Wat een schitterend parcours ! Verschrikkelijk zwaar dat wel, 3 rondes van 31 km met telkens 3 cols. Het gaat echter zeer goed. "Zou ik dan toch een superdag hebben". Ik vlam op de weinige vlakke stukjes...en ook op elk vals plat, klim goed op de cols, en ik daal vandaag ook zeer goed. Op al die stukken steek ik heel veel atleten voorbij, maar vooral op de cols is het opvallend : per col laat ik zeker 30-40 man ter plaatste staan. In de tweede ronde komt Peter Lissens, mijn leermeester van vroeger, in mijn buurt, maar ik laat hem zowel op de col des Feignes als op de col de Grosse Pierre, 2 keer ter plaatse. Na de Feignes komt hij nog terug in de afdaling (ik ga kort daarna even den decor in bij een slecht ingeschatte bocht, maar zonder te vallen), na de Grosse Pierre niet meer. Die afdalingen zijn een pure kick, je ligt op je tijdritfiets en haalt snelheden van 60 à 70 km/u. Maar de weg is volledig verkeersvrij dus das allemaal perfect te doen.
Mijn vader heeft post gevat op de col de Poli (de eerste col kort na Gérardmer). Bij de 2e beklimming roept hij me dat ik 10 minuten na David doorkom, bij de 3e beklimming van die col blijk ik nog steeds slechts 10 minuten na David te zitten. Ik rij dus even sterk als hem. Waow ! Die informatie wou ik liever niet hebben, maar nu ik het toch weet, « ik denk dat vandaag de dag wordt waarop ik David klop op de halve afstand ». Maar op de 8e col, de laatste keer Col des Feignes gaat plots het licht uit. Compleet ! Ik sta bijna stil, krijg de kleinste versnelling met moeite rond. Boem patat ! Ik blijf rustig, want ik recupereer vrij snel dus dat zal nu ook wel zo zijn, maar niks is minder waar. Op de Feignes komt Peter Lissens me ook voorbij gereden, en die zal ik niet meer terug zien. Zelfs de afdaling van de Feignes (met tegenwind) loopt niet lekker, en als ik daarna de laatste keer de col de Grosse Pierre op moet (met een stuk van 16%), doet werkelijk alles pijn, en ik kom niet vooruit. Boven op de col ben ik één brok ellende. Gelukkig kan ik vandaaraf mij als een steen laten vallen naar Gérardmer, al is er nog één kort klimmetje in Bas-rupt. De vorige 2 passages op het groot mes gepakt die klim, maar daar is nu geen sprake van.
T2
Ondanks de afdaling maar Gérardmer, voel ik me een wrak als ik mijn fiets afgeef aan de wisselzone. Ik doe een minder vlotte wissel, en begin vol goede moed
Lopen
.en aan een aardig tempo aan de 21km. Maar dat tempo hou ik nog geen kilometer vol. Mijn lichaam is leeg, compleet leeg. Die klop op de cOl de Feignes kom ik niet meer te boven. Tot overmaat van ramp steken er krampen op in de spieren boven mijn knieën. Er zitten 3 klimmetjes in elke loopronde, en bij die klimmetjes komen de krampen telkens terug. Na kilometer 1 sta ik dus stil, en sta ik mezelf te masseren. Na kilometer 2 opnieuw. Telkens kan ik verder lopen, maar het tempo dat ik hier loop, is gewoonweg zielig. Een paar keer probeer ik het tempo terug op te schroeven, maar mijn lichaam staat het blijkbaar niet toe. Ik zit heel erg diep in die eerste ronde, en zie het eerlijk gezegd niet meer zitten. Het kost me wat tijd om de knop om te draaien, en te aanvaarden dat het doel nu wordt om « te finishen ». Eén van mijn moeilijkste triathlonmomenten tot nu toe : ik moet mijn loperstrots opzij zetten, en dat terwijl ook mijn brein niet echt meer goed functioneert. Bij de 1e doortocht, stop ik bij Iris, en vraag hoe ver het nog is. « Hoe ver het nog is !? » Blijkbaar werken ook de hersencellen niet goed meer, 21 min 7 is 14 hé Christophe. De laatste 14 km kan ik alleen beschrijven als een calvarietocht. Een slakkentempo, de hartslag die slechts hangt tussen 145 en 152, maar het lichaam dat niet toestaat dat je in 4e laat staan 5e versnelling overgaat. Doodjammer en heel frustrerend ! Bovendien moet ik nog 2 keer stoppen om alweer de krampen uit mijn bovenbenen te masseren.
En toch groeit er tijdens dat lopen ergens een fierheid. Trots ben ik dat ik in deze omstandigheden toch weer finish, dat ik geen opgever ben, dat ik niet nukkig uit een wedstrijd stap als ik geen topprestatie kan neerzetten. De finish is letterlijk en figuurlijk hinken op 2 gedachten : de pijn en de ontgoocheling langs de ene kant, maar anderzijds ook de enorme fierheid : « ik heb al elke triathlon die ik gedaan heb uitgelopen. » En ja, ook nu overheerst de fierheid.
Wat liep er mis ?
Hoe komt het eigenlijk dat ik die klop op de col des Feignes niet te boven gekomen ben ? Hoe komt het dat mijn lichaam zo reageert ? Als sporter moet je je niet bezig houden met uitvluchten, de uitleg is altijd op dezelfde plek te vinden, nl. in je voorbereiding. Je oogst wat je zaait. En als je niet die topoogst hebt, dan heb je misschien niet gezaaid zoals het moest.
IK heb dit seizoen gepiekt naar Brasschaat, en het werd een topper. Mijn snelste wedstrijd ooit. In de zomer heb ik gepoogd om de conditie op peil te houden, om in Gérardmer opnieuw te pieken. Ik denk dat ik deze zomer 2 fouten gemaakt heb. Na Italië (eerste deel van juli) ben ik niet meer gaan klimmen. Ik had nog wat ritten in de Ardennen moeten doen om Gérardmer voor te bereiden. Ik heb teveel geteerd om mijn klimtalent, dat er onmiskenbaar is. En .ik heb eigenlijk geen ritten boven de 100km gedaan (eventueel gecombineerd met nog een korte looptraining daarna).
De kwart triathlon in Berlare op 1 augustus was zeer goed, maar heeft ook gecamoufleerd dat mijn uithouding begon te tanen. De weerstand was nog steeds super, maar hoe lang zou ik het kunnen uithouden?
Opnieuw een les geleerd dus. De vorm van Brasschaat was er niet meer . In Brasschaat was ik top, nu zat ik onder die vorm, maar ik heb wel proberen rijden alsof ik die vorm nog had. Gevolg : 2/3 van de wedstrijd super ; 1/3e calvarie.
Wonderschone en eerlijke sport, die triathlon.
Gérardmer : de analyse
Natuurlijk ben je ontgoocheld als je als loper zon zwakke 21 km loopt, maar een koele analyse van mijn resultaten duidt toch ook op een zeer sterke vooruitgang dit jaar.
Met mijn 6u03m45s eindig ik 346e van de 954 starters, en 74e in mijn age group. Eigenlijk een puike prestatie.
In detail :
Zwemmen 0:40:32 (757e tijd) Wisselzone 1 0:04:18 (299e tijd) (661e na T1) Fietsen 3:21:55 (253e tijd) (325e na het fietsen) Wisselzone 2 0:03:06 (471e tijd) (332e na T2) Lopen 1:53:52 (448e tijd) (346e)
Meer dan 200 zwemmers achter mij gelaten, eindelijk hoor ik bij het peloton, zeker als je ziet dat ik daarna door een snelle wissel 96 atleten voorbijsteek in die wissel. Dat zijn dus 100 mensen die net voor mij uit het water kwamen. IK ben er eindelijk bij, en dat geeft een enorme voldoening na al die jaren werken aan mijn allerzwakste discipline. Tijdens het fietsen ben ik dan opgeschoven van de 661e naar de 325e plaats. Als je weet dat ik de laatste 2 cols bijna stilstond, dan moet ik op een bepaald moment waarschijnlijk rond de 250e plaats gehangen hebben, .. en dus zowat 400 fietsers ingehaald hebben. De 3e ronde heb ik 10 minuten trager gefietst dan de eerste 2. Een fameuse klop dus. Mijn looptijd is voor mij beschamend (11,1 km/u verschrikkelijk), maar toch blijf ik dus nog net bij de eerste helft van de lopers. Voor de eerste keer in mijn triathlon-leven verlies ik plaatsen tijdens het lopen.
Als ik terugkom naar Gérardmer, en daar heb ik wel heel veel zin in, en ik kan pieken naar deze wedstrijd zoals ik dit jaar naar Brasschaat piekte, moet ik volgens mij binnen kunnen komen in 5u40-5u45. Gérardmer, you still aint seen the best of me !
Ben mijn pakken aan het maken voor Gérardmer. De fiets is deze voormiddag mooi opgeblonken, en de korte zwemtraining is afgelast. In dit weer kan dat enkel nog een verkoudheid opleveren.
Kijk er enorm naar uit, maar ben ook wel een beetje zenuwachtig. Wordt een verschrikkelijk zwaar parcours (bijna 2000 hoogtemeters blijkbaar), dus fietsgemiddeldes van 35 zoals in Brasschaat zullen niet aan de orde zijn. Ben benieuwd wat het geeft op de fiets, en of er nog energie zal over zijn voor een goede halve marathon. We'll see.
Normaal gezien moet ik morgenavond nog wel iets kunnen posten op de blog vanuit Gérardmer. In het hotel is er gratis internet.
Moe, verdoeme ik ben moe. Al 3 dagen eigenlijk. Heb niet echt het gevoel dat mijn lichaam nu op ontploffen staat, dat het helemaal scherp staat voor zaterdag. Misschien is het wel zo, maar het voelt niet zo. Ach misschien komt het wel morgen of overmorgen, dat killer-gevoel, dat gevoel dat je door het water gaat klieven, dat je de macadam wil doen schroeien met je fietsbanden, dat je loopschoenen wel een motortje lijken te hebben. .... Maar voorlopig voel ik dus vooral een moeheid en die gaat gepaard met muizenissen natuurlijk...en met een foute training
Fietsen 0:50:00
efkes de triathlonfiets uitlaten moest dit worden, maar thuisgekomen had ik 32,1 km/u gemiddeld. Niet moeilijk als je op den dijk een paar minuten aan 40 km/u vlamt nadat je daarvoor al een prik aan 37 gegeven hebt, en ook al één aan 35. Kalf!
Soit, binnen blijven is de boodschap dus. Morgen mooi die triathlonfiets opblinken, alle bagage verzamelen, en veeeeeeeeeeeel rusten.
Nog eens rond de Nieuwdonk gezwommen. In de eerste helft van deze training voelde ik niet veel kracht, eerlijk gezegd. Ik was anderzijds ook wel bezig met mijn stijl. Maar in het tweede deel van de training werd ik enkel sterker. Dat geeft hoop voor zaterdag.
Gisterenavond naar een feestje geweest van 2 uitzonderlijk goed geconserveerde dames van 40. Het was een geweldig leuk feest, en ik heb tot half drie staan tetteren, dansen en ....spaatjes, tonics, colaatjes en vittellekes drinken. (Yep, mijn laatste alcoholische drankje heb ik vorige week zondag al gedronken - een fris pintje bij 30 graden) Ondanks de nul komma nul pro mille alcohol in mijn bloed, heb ik toch een beetje een wazig hoofd vandaag. Waarmee dus bewezen is dat je zelfs van het kijken naar mensen die zat worden, een lichte kater kan krijgen.
Soit, het is dus rustdag vandaag (mijn eerste les in het volwassenenonderwijs aan het voorbereiden). De zwemtraining van deze avond is verschoven naar morgenvoormiddag.
Mijn Iris daarentegen laat er geen gras over groeien, en is nu de deur uit voor een duurloop van anderhalf uur. Maar zij zit dan ook niet in een tapering fase. Toch: respect.
Brrr het was friskes deze ochtend. Vooral aan vingers en tenen. Zo'n typisch tapering ritje. Kort en niet te snel. Had niet echt lichte benen vandaag. Maar dat zal volgende zaterdag wel helemaal anders zijn.
's Morgens mijn 2 kids getrakteerd op een bezoek aan het zwembad. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om efkes wat baantjes te trekken. Ging lekker, vond ik, ik schatte mezelf in op 15:00. Was toch wat ontgoocheld toen bleek dat ik er 45 seconden langer over gezwommen had.
Een redder die altijd goede dag komt zeggen, kwam me voorzichtig wijzen op een verschil tussen de insteek met rechts en links. Kijk, dat vind ik nou eens sympathiek sé. Daar heb ik ten minste iets aan.
16u45 Lopen 1:03:00; gem HSL 124
Dit is dan de laatste echte training voor de tapering. Gewoon nog wat loopkilometers op de teller zetten, maar dan wel aan recovery tempo. Op het einde nog een stevige 200m sprint ingezet. Efkes de benen opblazen, het hart doen schrikken en vooral voelen hoe veel kracht er in de benen zit. Vanaf nu zam ik het immers moeten stellen met bezigheistherapie tot aan de wedstrijd volgende week zaterdag.
Een rustige training met de tijdritfiets? dat lukt nooit. Je ligt daar in je aerodynamische houding op je stuurtje, je hoort je wielen zoeven over het wegdek....en je kan je alweer niet inhouden. Niet dat ik alles gegeven heb of in het rood gegaan ben, maar t was toch ook geen gezondheidswandeling. Dit was de laatste test op de fiets. ER staan nu enkel nog korte tragere fietsritjes op de agenda, want dit weekend begint de tapering. Deze laatste test was sowieso geslaagd.
Een recuperatieloop op David's trainingsparcours. een heel mooi parcours, zeker voor een recuperatieloop. Voor snelheidstrainingen is dit parcours wel te geaccidenteerd. Over het lopen zelf: ik moet zowat de handrem opzetten om niet te accelereren. Da's een goed teken, ik ben dus precies toch nog aan het pieken.
10u20 Zwemmen ongeveer 0:40:00
Vandaag een test gedaan met mijn nieuwe wetsuit. Ongelooflijk...met deze Aquaman Metal Cell 40 lig je echt OP het water. Een heerlijk gevoel en het levert me ook bijkomende snelheid op. Ik denk vooral omdat ik met deze ligging op het water de neiging heb krachtiger te duwen onder water. We moeten daar eerlijk in zijn: dit pak hoort thuis in de categorie 'parels voor de zwijnen'.
Dat was nog eens een goeie ouwerwetse tempo run sé. Vooral de middenste 7,5 km heb ik serieus van jet gegeven. Daarvoor en daarna heb ik iets sneller gelopen dan normaal gezien bij de warming up en cooling down. IK moet in dat middenstuk dus sneller dan 15 km/u gelopen hebben. Heerlijk! Robben heeft mij ook geaccompagneerd op zijn mountainbike. Nu hij niet meer op een kinderfiets rijdt, maar op een heuse grote fiets met grote wielen dus, kan ik hem al lopend niet meer bijbenen. Maar de eindsprint won ik toch, maar dat had meer met sluwheid dan met snelheid te maken.
Om te beginnen er een stevige lap op gegeven. 33,8 km/u in het verkeer is niet min. Na 41,5 km gestrand bij David, daar fiets achtergelaten en met de auto naar Donk gereden.
19u40 Zwemmen 0:30:00
Een hlaf uur liggen pletsen in den Donk. Zo goed als het fietsen ging, zo zwak was het zwemmen. Gedurende de vorige 2 weken het zwemmen wat verwaarloosd, en dat doe je dus niet ongestraft. Gelukkig staan er nog redelijk wat zwemtrainingen ingepland de volgende 2 weken.
Op de nuchtere maag anderhalf uur gaan lopen. Vet verbranden. Alles onder de 70% gelopen. Voelde aan als een soort van natural flow. Nergens pijn, nergens last van, ...zoals het op dit moment moet zijn dus.
De MP3 speler stond op shuffle, en als plots "Concrete Walls" (klik hier) van Fever Ray door mijn oren suisde, stond al het haar op mijn armen alweer recht. Dat optreden van vrijdag kleeft nog steeds aan mijn ribben.
Gisteren een dag naar Pukkelpop geweest en aldaar een magistraal optreden van Fever Ray gezien. 'k Was er vandaag nog steeds niet goed van, en ook van het feit dat ik maar 2 uur slaap gehad heb. Ik heb dus een korte fietsrit gedaan.
Eerst een stuk echt recuperatietraining en daarna een stevige prik in het laatste kwartier.
Nog 14 dagen voor Gérardmer en ik ben nu bezig om mijn trainingen van de laatste 14 dagen in te plannen. Waarschijnlijk nog stevig doortrainen tot vrijdag om dan te beginnen aan de tapering. En...liefst ook nog veel zwemmen.
We zijn aan het einde van het seizoen, en ik ben reeds 11 maanden aan het trainen, en ik begin dat te voelen. gedisciplineerd blijven trainen dag na dag vraagt meer en meer moeite. Vandaag zat ik al heel de dag te twijfelen of ik die tempo run wel zou doen. De gemakzucht sloeg toe. Als je dan plots wel zin krijgt, kun je maar beter direct de koe bij de horens vatten. En dat was dus....op het warmste moment van de warmste dag. : ) Knotsgek.
De hartslagen sloegen dan ook door het plafond. Maar al bij al vond ik toch dat ik vlot liep.
Maar eerlijk is eerlijk... ik snak toch wel een heel klein beetje naar het einde van het seizoen.
De bedoeling was om nog een uurtje langer te fietsen, maar het was gewoonweg niet te doen. Waarschijnlijk de fout gemaakt me niet op voorhand voldoende te hydrateren. Het was verschrikkelijk warm, en het was alsof alles wat ik dronk er onmiddellijk weer langs alle poriën uitgutste. Ik heb twee uur en een half met verdroogde lippen rondgereden en mijn koerstruitje en broekje waren net als een natte dweil. Morgen geven ze nog warmer en ik heb een tempo run op mijn schema. ai ai.
Technische training in de blaarmeersen. Vooral gelet op het 'niet uitwaaieren' van mijn rechter hand en in de laatste 5 minuten ook op de trekbeweging onder water.
Dit moest een inspanning van twee uur worden, maar ter hoogte van Wondelgem knalde ik over een bobbel in de weg en mijn bandje vooraan liep leeg. Nieuw bandje gestoken, maar ook mijn buitenband draaide daarna paraplu. Ben dan maar onverrichterzake naar huis terug gereden. Morgennamiddag bol ik toch sowieso nog veel kilometers.
En...ik heb me vandaag een nieuwe wetsuit gekocht, en geen gewoon pakje moet i kzeggen, maar wel de Aquaman Metal Cell 40. IK kan niet wachten om er eens mee te zwemmen, want het voelde in de winkel zelf al als een second skin aan. Omdat het een testpak was, waar al een aantal atleten eens een testbaantje mee gezwommen hebben, heb ik een forse korting gekregen. Anders had ik mij zo'n toppak eerlijk gezegd ook niet gepermitteerd. Bovendien ook nog eens een les gekregen in het aantrekken van zo'n pak. Zowat iedereen doet dat eigenlijk verkeerd blijkbaar. Was leerrijk.
ben terug van een fantastische trektocht in de Midi-Pyrenées. Met de rugzak alle dagen sleuren door de bergen, in het wild slapen op een slecht matje (woelige nachten dus) en op het einde een nachtje doorrijden tot thuis, het kruipt toch in de kleren.
Heb onderweg toch 2 keer een zwemtraining kunnen doen.
