Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Kennen jullie het programma winteruur? Laatavond programma rond een uur of elf met Wim Helsen op canvas. Iedere dag zit er een gast die een tekst, of een gedicht, allesinds een tekst dat voor hem/haar van betekenis voorleest. Waarna er met twee over de tekst gepraat en gefilosofeerd wordt. Een ideale afsluiter van de dag. Het zet mij telkens aan tot denken. Vorige week was per toeval een kennis van mij te gast. Ik ken haar via het theater. Iemand die filosofie heeft gestudeerd en ik zou graag de tekst die ze meebracht even willen voorlezen. Het is een tekst van Nietsche uit der Wille zur Macht.
Misschien weet ik het best waarom enkel de mens lacht, De mens alleen lijdt zo zwaar dat hij de lach wel moest uitvinden. Het ongelukkigste en meest melancholieke dier is, hoe passend ook het meest opgewekt.
Haar conclusie was onder andere dat Nietsche humor ziet als een troostfactor in deze zinloze wereld. Humor geeft troost, een beetje zegt ze zoals een moeder haar kind troost. Ach hey het valt allemaal wel mee, het is allemaal niet zo erg. Het helpt de zinloze wereld een beetje dragelijk te maken. Humor verbind ook, door samen te lachen, samen iets grappig te vinden, creeer je gemeenschappelijkheid, die verbinding geeft levenskracht en zin aan ons bestaan.
Hoewel ik grotendeels de redenering kon volgen had ik het toch wel moeilijk met haar visie over de zinloze wereld. Is onze wereld wel zo zinloos.
In de tekst van vandaag lezen we over het verkondigen van de goede booschap. Gaan we er dan niet van uit dat die goede booschap er toe dient om onze wereld tot zinvolheid te brengen en dat het dus maakbaar is om in een zinvolle en gelukkige wereld te leven.
Akkoord dat humor daar toe kan bijdragen, het zijn de kleine dingen de wereld zinvol maken.
Als we kijken naar de lezing van vandaag staat er: De goede boodschap verkondigen, blinde laten zien. De verdrukte in vrijheid laten gaan.
Het lijkt allemaal heel groots. Er worden van ons als grootste dingen verwacht, dat we de verdrukte in vrijheid laten gaan, alsof wij in persoon er voor moeten zorgen dat alle gevangenen moeten vrijgelaten worden, verdrukten worden bevrijdt, en blinde zien
Maar wie nauwkeurig de tekst leest ziet dat Jesaja vooral een aankondiging doet,
Dit gaat veel verder dan armen wat hoop geven dat het allemaal wel goed zal aflopen ooit eens
Aan armen goede boodschap verkondigen komt volgens mij zoveel neer op helpen inzicht geven, ondersteunen samen een weg zoeken, een uitweg zoeken.
Dat is wat God met u voorheeft, met name het beste, de goede boodschap is een boodschap van eigenwaarden, van zelfbesef en steun geven en krijgen om een weg te zoeken.
Gevangen bevrijden gaat over iets heel anders dan de hendels al dan niet met geweld doorbreken.
Het gaat over bevrijden uit zichzelf, helpen bevrijden van hun eigen fouten. Hun fouten helpen inzien en vandaar uit een beter mens worden.
Het zijn ogenschijnlijk veel kleinere dingen. Dingen die haalbaar zijn en maakbaar en misschien daardoor veel doeltreffender zijn. En veel meer kracht hebben.
Iemand aan het lachen brengen vraagt geen groots engagement, maar het samen kunnen lachen geeft zo een grote voldoening dat het als zinvol wordt ervaren.
De wereld is volgens mij niet zinloos die bij gevolg zinvol moet gemaakt worden.
Maar zinvol op zich. De blijde boodschap is zowel de bevestiging van de al bestaande zinvolheid als de verdere uitdrager van die zinvolheid.
En het zit hem net zoals bij humor niet in de grote manifestaties maar in de kleine aansporingen hier en daar.
Als afsluiter wou ik u het volgende toch niet onthouden:
In de eerste lezing vergelijkt Jesaja de relatie tussen God enerzijds, en Sion of Jerusalem anderzijds, als een jongen die met een meisje trouwt. Men noemt haar niet langer verstoten of verlaten, want de Heer heeft welbehagen in haar. De Heer zal het land opbouwen, ermee huwen. Zoals een jongen met een meisje. Zo is Hij de bruidegom, die blij is met zijn bruid.
En ook Johannes heeft het vandaag over een huwelijksfeest. Dat is een wat vreemd feestje. Want hoewel het zou gaan om een trouwfeest, weten we niet eens wie er trouwen.
Maar nog erger is, dat ze zonder wijn zitten.
Als wij in ons liturgiegroepje de voorbereiding van een viering starten, dan beginnen we steevast met het bekijken van de lezingen. Daaruit zoeken we een thema. Of, als dat niet meteen lukt, kiezen wij die een titel in de loop van de voorbereiding.
Ook bij de voorbereiding van een preek, ga ik op zoek naar een titel, een vlag die de lading dekt.
De eerste titel die bij mij opkwam, was: Waar is da feestje?
Want het gaat hier niet om een gewoon feestje. Het zou gaan om een trouwfeest waarop, zoals gebruikelijk in het oosten, de hele buurt wordt uitgenodigd, dat verschillende dagen duurt en waar overvloedig gedronken wordt.
De bruid of bruidegom kennen we niet. We weten evenmin wat Maria en Jezus met zijn eerste volgelingen daar komen doen en we begrijpen niet waarom Jezus een wonder teken geeft, dat eigenlijk niet in zijn kraam past.
Mag ik een anekdote over mijn vader vertellen. Het gebeurde lang geleden, in zijn prilste jeugd. Hij was een man van weinig woorden. Zeker over zijn jeugd was hij erg zwijgzaam.
Het gebeurde op een hete zomerse snikhete dag. Hij was met zijn broers op straat aan het spelen. Het was zo warm, dat ze zon hevige dorst kregen, dat ze zomaar aan een huis gingen aanbellen om een glas water te vragen. Een gewoon glas water, zoals ze dat thuis altijd dronken.
Maar wat ze toen kregen was anders: een glas frisse limonade. Zoiets hadden ze nog nooit geproefd. Het was of er een engeltje op hun tong hemels!
Zo gaat het als je iets anders, iets beters krijgt dan wat je eigenlijk verwacht.
Vorig weekeind was het de nieuwjaarsreceptie van onze parochie. Het ging er feestelijk aan toe, met een lekker drankje voor iedereen. Stel je nu eens voor dat, tegen iedere verwachting in, er in jullie glaasjes alleen maar doodgewoon water zou gezeten hebben.
Wat zou dat een waterig feestje geweest zijn om het jaar te beginnen!
Naar alle verwachting zou het er ook zo waterig aan toe gaan op de bruiloft waar Jezus met zijn eerste leerlingen terecht komt.
Johannes geeft weinig informatie. We weten alleen dat Jezus en zijn leerlingen uitgenodigd waren en dat ook de moeder van Jezus erbij was.
We vernemen dat ze zonder wijn zitten en dat moeder Maria haar zoon daarover aanspreekt.
Jezus heeft die vraag van zijn moeder niet zien aankomen, want zijn repliek is: Mijn uur is nog niet gekomen.
Zo kort na zijn doop in de woestijn, waarbij hij van God het teken kreeg: Dit is mijn welbeminde Zoon, lijkt Jezus opnieuw overdonderd door God, die nu een nieuw teken op hem afstuurt.
Toch zegt Maria tegen de dienaren: Doe maar wat Hij u opdraagt.
En dan gaat het snel. Jezus beveelt de dienaren om de zes grote kruiken te vullen, die daar klaarstaan voor het Joodse reinigingsgebruik. Ze vullen ze tot de rand toe, met water. Vervolgens zegt Hij: Schep er nu wat uit en breng het naar de tafelmeester. En ze doen het.
De tafelmeester proeft van het water dat wijn geworden is, maar weet niet waar die vandaan komt. De tafelmeester roept dus de bruidegom en zegt: Iedereen begint toch met de beste wijn en schenkt de gewone wijn pas als er al flink gedronken is. Maar u hebt de beste wijn tot het laatst bewaard!
Eerst zitten ze zonder wijn. En plots zitten ze daar met honderden liters van de beste wijn. Al een geluk dat er toen nog geen autos reden en dus ook nog geen BOB-controles waren.
Johannes vermijdt heel bewust om de gebeurtenissen uitgebreid uit te leggen en vermeldt enkel dat het om een teken gaat en dat dit het begin was van Jezus' tekenen. Hij rept met geen woord over wat wij een wonder, een mirakel zouden noemen.
Daarna vertrekt Jezus met zijn moeder, zijn broers en zijn leerlingen naar Kafarnaüm.
Einde verhaal.
Wij blijven verbaast achter.
Die enorme hoeveelheid wijn vertroebelt onze blik en leidt ons af van waar het echt om gaat.
Wat is er echt dan aan de hand? Johannes wil ons duidelijk dat Jezus hier de spilfiguur is. Die doet namelijk precies hetzelfde als wat de Heer met Jerusalem doet in het verhaal bij Jesaja. Hij ís de bruidegom om wie het hier echt gaat.
Het hoeft dus niet zo zeer over wijn te gaan. Maar wel om overvloed. Misschien wel om water dat leven geeft in overvloed!
Dus: daar is da feestje!
Zo blijkt het verhaal over de bruiloft in Kana een kapstok te zijn, om het teken aan op te hangen van een God die geeft, niet een klein beetje, maar in overvloed.
Denk aan de huidige BOB-campagne: een beetje BOB bestaat niet.
Het nieuwe jaar is pas begonnen! Dit jaar onder wat meer spanning dan andere jaren. En toch komen mensen de straat op. En toch willen de mensen het nieuwe jaar krachtig en feestelijk inzetten.
Johannes de Doper stond op uit de woestijn!
De plek waardoor het volk van Abraham en Mozes moest trekken! Om door de Jordaan zelfs in t beloofde land te geraken!
Het gebeurd ook in een tijd van spanning waar het joodse volk het moeilijk had met de bezetting van de Romeinen.
Johannes richt geen burgeroorlog aan. Ook geen godsdienstoorlog!
Johannes brengt opnieuw vaart en spirit in het Jodendom. Hij riep op tot ommekeer en aandacht voor de presentie van God in het leven.
Hij vraagt zijn volk om na te denken! En in de nieuwe tijd, het nieuwe jaar te werken aan een beter beleven van hun jood-zijn.
Om dat te bewerkstelligen wil Johannes hen dopen, hen schoonwassen, om met een propere lei te beginnen.
Iets wat sommige mensen ook rond nieuwjaar of een verjaardag al eens doen.
Zich laten onderdompelen in de gebeurtenissen van t voorbije jaar.
Het nodige afspoelen om fris op te staan en hoopvol onze schouders onder het nieuwe te zetten.
Dit kunnen momenten van meer zelfbewustzijn worden.
Door reflectie over het jaar, en vooral over onszelf in dat jaar, groeit onze zelfkennis. We worden meer en meer onszelf door de stappen die we zetten en door bepaalde ervaringen die zo diep en ingrijpend zijn, dat we daardoor onszelf wat beter leren kennen. Vb.:
Wat deed de geboorte van ons 1e kindje ons? Wat deed de geboorte van ons 1e kleinkindje ons? Onze eerste betaalde werkdag? Kijken we ook maar naar velen die het verdict kanker te horen krijgen! Kijken we maar naar de beelden van de vluchtelingen
We worden ook meer en meer onszelf door onze omgeving, we leren er onszelf ook wat beter door kennen. Anderen kunnen voor ons onverwachts een trekje van onze persoonlijkheid openbaren, waar we nadien ons sterker zullen aan vasthouden.
Hoe dikwijls zeggen we niet bij te vroeg geboren babys die goed uit de couveuse komen: dat is een vechtertje! Ze kunnen tegen een stootje! Later wordt hen dat ook wel verteld en zien we hoe ze die eigenschap een leven lang meenemen.
En Lucas brengt Jezus binnen in dit gebeuren!
Aan de Jordaan luistert Jezus ook naar Johannes
Jezus die gewoon in de rij staat: tussen zij die bidden en smeken om uit de moedeloosheid op te staan. Tussen zij die uitzien naar een nieuw leven en zich niet willen laten neerdrukken door de last, de wanhoop en de nederlagen van het verleden.
Jezus ziet dat verlangen en die hoop in mensen en kiest hun kant.
Hij wordt één van hen en met hen. Hij wordt één van ons en met ons!
Lucas laat ook iets van de universele Liefde horen, wij noemen het hier in ons samenzijn, iets van die Goddelijke Liefde.!
De hemel breekt open! En een Stem zegt:
Jij bent mijn kind,
van wie Ik heel veel hou
en in wie Ik vreugde vind.
Wat een bevestiging, wat een compliment om aan je levenstaak te beginnen of om ze verder te behartigen!
En die Stem klonk er niet alleen voor Jezus! Neen, allen die het gezien en gehoord hadden kregen als t ware vleugels, om hun bekering naar beter, kracht bij te zetten
De ontmoeting van Jezus met Johannes de Doper is voor Jezus ook zon waar scharniermoment.
Hij voelt de sterke band met Zijn Vader en een wederzijdse loyaliteit die Hij nooit meer kwijtraakt. Vandaar dat we Jezus ook zo dikwijls al biddend tot zijn Vader tegenkomen in Zijn levensverhaal
Alle relaties worden er op slag duidelijk voor Jezus: Zijn zelfbesef, godsbesef en Zijn zendingsbesef naar de mensen waarmee Hij in de rij staat.
Gedoopt worden of een nieuw jaar beginnen!
Ons schoonwassen, oude spullen achterlaten om nieuwsgierig en enthousiast het nieuwe te kunnen opnemen. Het geeft ons goesting om gesterkt verder te gaan op onze nog ongebaande wegen vol van hoop!
Vandaag brengt dat ons samen naar onze nieuwjaarsreceptie seffens!
We mogen er ons van kop tot teen laten onderdompelen in een vat vriendschap.
Bedankingen en felicitaties aanhoren waarvan we vleugels krijgen!
Bedankingen en felicitaties uitdelen en de neuzen zien krullen?
Zullen we er naartoe trekken om echt van die goddelijk mensen te zijn?
Evangelie: Lucas 2, 41-52 - 'Jezus wordt gevonden in de tempel'
Een kleine twee weken geleden werden we in de nieuwsberichten opgeschrikt door tragische ongevallen. Op twee dagen tijd werden drie jongeren op hun fiets aangereden en uit het leven weggerukt. Een drama, een onherroepelijk en onbegrijpelijk verlies voor hun ouders, familie en vrienden.
Het is de nachtmerrie van zoveel ouders. Een kind dat niet thuiskomt op het voorziene of afgesproken uur en de onrust die daaruit voortkomt. Wanneer komt hij of zij thuis? Waar is hij en met wie? Waarom verwittigt hij niet? Er zal toch niets gebeurd zijn? Hij zal toch niet
Het was in het evangelie eigenlijk niet anders.
Voor de eerste keer was Jezus met zijn ouders mee het paasfeest gaan vieren, in Jeruzalem. Hij was toen twaalf jaar. Het was een reis van een paar dagen en bij de terugreis blijkt dat Jezus niet is meegekomen. Maria en Jozef doen wat alle ouders zouden doen: ze gaan hem zoeken. En pas na drie dagen vinden ze hem. En Jezus is zich blijkbaar van geen kwaad bewust.
Jongen, waarom heb je niet gezegd waar je was? vragen zij. En hij antwoordt: Jullie wisten toch dat ik hier was. Ook dat herkennen wij. Ouders snappen niet onmiddellijk waar hun kind zich bevindt, waar hij of zij zich thuisvoelt. En de jongere heeft niet of niet duidelijk genoeg aangegeven waar hij naartoe ging. Kinderen willen hun ouders geen pijn doen of ongerust maken, maar ze doen het wel. Kinderen willen toch alleen maar hun eigen weg gaan, en ouders moeten dat willen aanvaarden en begrijpen.
Het ging er bij Maria, Jozef en Jezus blijkbaar niet anders aan toe.
En toch spreken we over hen met de benaming de heilige Familie. We vieren hun feest vandaag. Ik herinner mij nog vaag de prentjes over de heilige familie uit mijn kindertijd, zo rond het midden van de vorige eeuw en hoe die vader, moeder en zoon daar werden afgebeeld.
Het leek allemaal zo vredig, braaf en rimpelloos. In dat gezin waren er blijkbaar nooit problemen. Er viel nooit een hard of onvertogen woord, er werd nooit gevloekt of zelfs tegengesproken. Er werd nooit met deuren gesmeten of op tafel geklopt. Nooit hoorde men bij het eten de opmerking: Ik lust dat niet, er werd zelfs nooit een boertje gelaten aan tafel. Laat staan dat iemand het in zijn hoofd zou halen om te laat thuis te komen. Laat die prentjes aan de jeugd van nu zien en zij zullen allicht zeggen: Wat zijn dat drie seuten!
Dat beeld van de heilige familie hebben wij al lang niet meer. Het wordt trouwens tegengesproken door het evangelie van vandaag. Een heilige familie is geen gezin waar geen discussie of conflict mogelijk is. Of waar elk meningsverschil of probleem wordt uit de weg gegaan. Of waar alles wordt doodgezwegen of met de mantel der liefde wordt bedekt.
Een heilige familie is een gezin waar men op zoek gaat naar het kind dat men kwijt is, dat men niet meer terugvindt, dat verloren gelopen is. Desnoods drie dagen lang, of nog langer als het moet. En waar men blij is dat het eindelijk terecht is en blijkbaar niets verkeerd heeft gedaan.
Een heilige familie is een gezin waar men wel eens met slaande deuren vertrekt, waar wel eens harde woorden vallen. Maar men wel nadien het conflict probeert uit te praten. Waar men wel opnieuw probeert te beginnen, met meer begrip en aandacht voor elkaar. Waar de oplossing van een conflict belangrijker is dan straffen of elkaar verantwoordelijk stellen en verwijten maken.
Een heilige familie is een gezin zoals die vader uit de parabel van de verloren zoon uit een ander evangelie. Waar men een kind de vrijheid geeft om in zijn ongeluk te lopen, maar nadien dag na dag op de uitkijk blijft staan tot hij terugkomt. En dan een groot feest geeft, tot spijt van wie het benijdt.
Een heilige familie is een gezin waar iedereen zich bekommert en zich aanbiedt om te zorgen voor dat ene probleemkind dat alle aandacht opeist En waar iedereen zijn eigen ambities en verlangens daarvoor even opzij kan zetten. Waar een zwaar zieke een centrale plaats inneemt.
Een heilige familie is een gezin dat zich niet beperkt tot de eigen noden en zorgen, maar ook oog heeft voor de buitenwereld. Waar men de eigen kleine problemen kan relativeren en zich kan bekommeren om mensen in een nog veel grotere nood.
Gelukkig zijn er zo nog heel wat gezinnen. En we komen ze tegen, ook in onze buurt. Een heilige familie komt in deze periode samen rond de kerstboom met heel veel goede voornemens voor het nieuwe jaar.
God komt bij ons wonen - 4e zondag advent C 2015 - Marc
Vierde zondag van de advent C 2015 - Zaterdag 19 en zondag 20 december 2015
Eerste lezing: Micha 5, 1-4a - 'Uit u, Bethlehem, wordt geboren die over Israël zal heersen'
Evangelie: Lucas 1, 39-45 - 'Gezegend de vrucht van uw schoot'
Bij het voorbereiden van deze preek stootte ik op een middeleeuws schilderij: het bezoek van Maria aan Elisabeth.
Als je dit wat aandachtiger bekijkt, ontdek je een detail dat misschien niet onmiddellijk opviel: dit is een voorloper van de echografie... niet alleen de beide aanstaande moeders worden afgebeeld, maar we zien ook de vrucht van hun schoot. Later vond men deze openhartige beelden aanstootgevend, en heeft men beide jongetjes-in-wording zedig overschilderd. Het is pas bij een recente restauratie dat men Jezus en Johannes terug ontdekte.
Ik vind dit een ontroerend tafereel.
Ontroerend is de jonge Maria die voor zich uit staart: zij vermoedt de toekomst, maar beseft helemaal niet wat er op haar afkomt. Ze zoekt steun bij haar oudere nicht. Elisabeth, met in haar ogen de scherpzinnigheid van een vrouw die weet wat het leven brengt, legt een troostende hand op de schouder van haar nog argeloze nicht.
En dan Jezus en Sint Janneke...
De schilder geeft ook wat catechese: Jezus is de zaligmaker, omgeven door een stralenkrans, Johannes weet wat zijn rol is: hij is maar de voorloper, ja, hij knielt om door Jezus gezegend te worden.
Dit naïeve schilderij zegt mij meer dan diepe theologische bespiegelingen over incarnatie, drievuldigheid of maagdelijke geboorte. Het spreekt over ons geloof, omdat ons geloof het geloof van naïeve mensen is. Dat staat trouwens in het evangelie: als jullie niet worden als deze kinderen... En we zullen het horen in het kerstverhaal: het goede nieuws wordt door ongeletterde herders gehoord en begrepen, niet door schriftgeleerden en machtigen.
Maar we mogen ons niet vergissen: naïef is niet onnozel, dom, dromerig. We weten dat die ongeboren kinderen die zich hier aan ons tonen, allebei een gruwelijke en onrechtvaardige dood zullen sterven. Ons gelovig verhaal vertelt dat die argeloze jonge vrouw de moeder van smarten zal zijn. Zoals er zovele moeders van smarten in deze harde wereld huilen om hun kind.
De naïviteit van ons geloof is een naïviteit die we delen met al die mensen die het altijd maar weer opnieuw aandurven om kinderen op de wereld te zetten. Het is de naïviteit van wie op de puinen van het leven, van een land, van verwoeste illusies zich rechtzet en opnieuw begint. Het is de naïviteit van Anne Frank, die zo sterk aanvoelde dat het met haar slecht ging aflopen, en toch bleef geloven in de innerlijke goedheid van mensen.
Wij geloven, naïef, in de goedheid van mensen, in de goedheid van het leven dat altijd weer zijn kop opsteekt doorheen de harde korst van verkoolde aarde.
Dat geloof krijgt gestalte in die twee zwangere vrouwen. Symbool van leven en hoop, maar ook van kwetsbaarheid en weerloosheid. Als we ons in hen kunnen herkennen, is het onze eigen kwetsbaarheid en zwakheid waarvan we ons bewust worden. Misschien is ons geloof inderdaad naïef voor wie sterk in het leven staat, de overwinnaar die kan uitgaan van zijn eigen sterkte. De Duitse filosoof Nietzsche heeft geschreven dat het christendom een slavengodsdienst is. Maar ik vrees dat elke mens, vroeg of laat, botst op de eigen zwakheid. Die zwakheid ervaren we in onze onmacht om echt en altijd goed te zijn, in ons onvermogen om oorlog en haat te stoppen, in de onvermijdelijke capitulatie, vroeg of laat, voor ziekte en dood. Ooit moeten wij alles uit handen geven.
Dan zegt het geloof van deze schilder, het geloof van die zwakke vrouwen, het geloof dat zovele mensen troost, moed, hoop heeft gegeven: de triomf van de zinloosheid, de overwinning van het kwaad, de vernieling van wat goed en schoon is: het is slechts schijn.
We weten niet hoe, we weten niet wanneer, we weten niet waar, maar de zwakheid van het echte leven steunt op een diep en onverwoestbaar fundament, wij geven het stamelend een naam: God, en ergens staat in het Nieuwe Testament: God is liefde.
Een liefde die zich niet laat vernietigen, maar in zwakke mensen steeds weer nieuw leven doet ontstaan. Leven dat we ooit uit handen moeten geven, maar in Zijn handen veilig is.
Met dank aan Wieteke van Zeil, voor haar artikel 'Knielend in de buik', verschenen in Sir Edmund, bijlage bij De Volkskrant, 17 oktober 2015.
Viering Welzijnszorg - 3e zondag advent C 2015 - Hilda
Derde zondag van de advent C 2015 - Zaterdag 12 en zondag 13 december 2015
Eerste lezing: Sefanja 3, 14-18a - 'De Heer zal zich om u verblijden'
Evangelie: Lucas 3, 10-18 - 'Er komt iemand die sterker is'
Tijdens de homilie werd de campagnevideo van Welzijnszorg op groot scherm geprojecteerd
Een kinderwagen zet mensen in beweging. Wie komt niet graag kijken naar het kindje dat erin ligt? Het jonge leven trekt ons aan. Maar een kind in een kinderwagen daagt ons ook uit. Om na te denken over de samenleving waarin het moet opgroeien. Een kind wens je een gelukkige toekomst met veel kansen toe.
Niemand kiest voor een toekomst in armoede niet voor zichzelf noch voor zijn kinderen of kleinkinderen. En toch 1 op 7 mensen in ons land leeft in armoede. Zij proberen dag na dag te overleven. Durven zij dromen van een betere toekomst?
Welzijnszorg wil mensen in armoede hoop geven op een betere toekomst. Maar we kunnen dit niet alleen. De toekomstdroom van mensen in armoede is een zaak van iedereen die samen met Welzijnszorg gelooft in een solidaire samenleving. Een samenleving waar niemand uit de boot valt en ieder zijn rechten kan opnemen.
Met de campagne van 2015 wil Welzijnszorg de aandacht vestigen op het belang van een duurzame armoedebestrijding om die solidaire samenleving vorm te geven. Duurzame armoedebestrijding pakt de oorzaken aan van de ongelijkheid die armoede creëert, het pakt de wortels van het armoedeprobleem aan.
Een mooie toekomst waar iedereen van kan dromen is voor mensen in armoede nog veraf. Vooral op het vlak van wonen, vervoer en gezondheid stelt Welzijnszorg vast dat nog heel wat duurzame maatregelen ontbreken waardoor mensen in armoede het extra moeilijk hebben. Daarom voert Welzijnszorg campagne in 2015, daarom hopen we ook dat jij meedoet.
Noot gezinsviering: eerste lezing het verhaal van Het spaarvarken.
Lied uit cd Kinderen voor kinderen: Ik heb zo wa wa wa waanzinnig gedroomd! (alleen refrein )
Aan de kinderen: Had je al eens een droom die je graag in t echt had beleefd?
Waarvan droom je zo al?
Weet iemand van jullie al wat hij/zij wil worden later?
Zou je t proberen waarmaken?
Wat zou je er kunnen voor doen denk je?
De sterren zullen wel niet van de hemel vallen. Daar zijn we wel heel gerust in.
De bedreiging zit niet in de natuurelementen. Maar wel in wat de mens er mee doet, dat is de bedreiging.
Sinds 14 dagen leven we in een bijzondere, wat angstige, wat bedreigende sfeer.
Hoe verder we uit een grootstad wonen, hoe geruster we zijn.
Maar TV, Radio en onze Smartfones, wekken nog ongerustheid.
Onze planeet is niet meer de veiligste plek in het heelal.
Dat is ook wat het evangelie vandaag ons in beeldrijke taal wil duidelijk maken. Want ook 2000 jaar geleden leek onze aarde al niet meer de veiligste plek in het heelal.
Maar tegelijk zit er een boodschap in voor elke leerling van Jezus, voor elke gelovige mens, ook voor ieder van ons die het wil horen. Een boodschap van GODS grote DROOM, God die de mens niet in de steek laat.
Het is de 1e zondag van de advent!
Adventum = verwachting, de kinderwagen in onze kerk dit jaar.
Wat kan dat voor jullie betekenen?
Voor mezelf is het uitkijken naar de verjaardag van Jezus!
Zijn verjaardag noemen we al 2015 jaar Kerstmis!
Ken je Jezus al een beetje?
Waaraan denk je vooral als je aan Jezus denkt?
Voor mezelf is Jezus een heel bijzonder man geweest!
Een Man van Godswege die iets van Gods grote DROOM voor de mensen waar gemaakt heeft!
Hij was gekend voor zijn grote verteltalent. In elke gemeente waar Hij toekwam stond men Hem op te wachten! En wilde zijn verhalen horen.
Hij was gekend voor zijn grote Menslievendheid!
Dit ondervonden de mensen door Zijn groot respect voor iedereen zonder onderscheid.
Door Zijn bijzondere aandacht voor wie ziek was, arm was of uitgestoten werd
Door zijn grote verdraagzaamheid en vergevingsgezindheid.
En op t eind van zijn leven heeft Jezus gevraagd om verder te doen wat Hij heeft voorgedaan
Die Man was zo bijzonder in al die dingen, dat later zijn vrienden er een boek hebben over geschreven hebben. Door die boeken van zijn leerlingen vertellen we nu nog wat een bijzonder Man die Jezus wel was en weten we wat nog altijd wat ons te doen staat als we ons christen willen noemen.
Jezus die gezegd heeft, voor Mij moet je niet bang zijn. Bij Mij mag je altijd rechtop staan. Wat er ook gebeurt, bij Mij kan je altijd hulp zoeken.
Wat denk je van t verhaal van het spaarvarken? Past het bij het verhaal van het leven van Jezus?
Wat is de meest belangrijke zin van dit verhaal?
Dat je er maar kunt uithalen wat je er in gestoken hebt!
Kijken we naar de oproep van Music for life! Iedereen zorgt voor iedereen!
Die Jezus, Hij is aanwezig op dit kleine plekje, hier aan tafel, waar wij ons verbonden weten om ons te her-inne-ren aan hat lichtpuntje dat we kunnen zijn, aan het verzoenen dat we kunnen met onze klasgenootjes, of zus of broer, aan onze glimlach en aan de schouderklopjes die we kunnen geven
We dromen van een wereld zonder terreur, zonder oorlog.
We dromen van een wereld van vrede!
We dromen van licht in donkere dagen!
We verwachten en verlangen licht en vrede.
ADVENIAT = laat het gebeuren!
DROMEN van een betere wereld, van vrede en rechtvaardigheid, het kan en het moet zelfs op tijd.
Dromen zijn dikwijls het vuur waarin alles wordt gesmeed.
Ze zijn dikwijls het begin van onze studierichting.
Ze zijn dikwijls t begin van goede voornemens.
Ze zijn dikwijls t begin van een nieuw project voor vrede of rechtvaardigheid, voor armoede of vluchtelingen.om ze waar te maken vragen ze heel veel van je om erin te steken.
Dromen om dokter of ingenieur te worden
Het vraagt moed en heel veel moeite,
inzicht en voorzienigheid,
volharding en vertrouwen.
Dat wens ik ons allemaal.
Terug het refrein van het lied: ik heb zo wa wa wa waanzinnig gedroomd
Het lijkt wel of de wereld plots vol zit met jihadisten, mensen die de jihad, de heilige strijd aangaan.
Ik moet jullie iets bekennen. Ik ben (zonder het woord jihad te gebruiken) bijna 20 jaar ik lid geweest van een organisatie die, met krachtige slogans en radicale ordewoorden, opriep tot strijd. Ik heb daar een intensieve training meegemaakt: marcheren, strijd- en andere liederen zingen, vechten, denken, durven, doen, iedere bijeenkomst opnieuw, en ieder jaar in de zomer een heel intensief trainingskamp.
Eigenlijk heb ik mijn lidmaatschap nooit opgezegd en blijkbaar sta ik nog altijd op hun ledenlijst. Want enkele weken geleden kreeg ik een uitnodiging in de bus, om mee te komen vieren aan hun 75-jarig bestaan.
Omdat zij zijn wie ze zijn, wilden ze die viering dit weekeind starten, op het feest van Christus Koning.
Je hebt het al lang geraden, het gaat om de Chiro, meer bepaald Chiro Josto in Borgerhout Deurne, die dit jaar 75 jaar bestaat.
De Chiro van de jaren 50 baadde in de romantiek van koningen en ridders, burchten en burchtgravinnen. Strijdvaardig, maar ongewapend en pacifistisch. Op stap achter de Chirovlag, letterlijk in de rangen voor Hem, lieten wij het strijdvaardig door de straten weergalmen: Zing het lied van de vorst, zing het koningenlied, want de Koning der koningen roept. Neen, wij strijden voor wereldse koningen niet, want de Koning der koningen roept.
Kunnen wij die Christus Koning vandaag nog verkocht krijgen?
Het valt mij alvast op dat die Koning der koningen niet ter sprake komt in het evangelie van vandaag. Integendeel! Jezus zegt klaar en duidelijk tegen Pilatus: mijn koningschap is niet van deze wereld.
Het zijn veeleer de anderen die van hem een koning willen maken.
En dan dat visioen van Daniël. In die droom ziet Daniël allerlei vreemde dieren, en ook een oude wijze man met witte haren, die op een troon zit.
Het is door dat beeld van Daniël dat wij ons God de Vader nog altijd voorstellen als een oude man met een witte baard.
Daniël ziet nog wat anders in zijn droom: iemand komende op de wolken uit de hemel. Hij werd bij de oude wijze man gebracht en die maakt hem koning. Alle volken op aarde moesten hem dienen. Aan zijn macht zou geen einde komen, zijn koninkrijk zou altijd blijven bestaan.
Het is vooral uit dat beeld dat de kerk, na de Eerste Wereldoorlog, inspiratie putte voor het feest van Christus Koning.
Vele koningen en keizers waren in die periode van hun sokkel gevallen. De kerk keek uit naar een andere wereld, een betere wereld waarin Christus koning kon zijn.
Als wij ons afvragen wat voor een koning Christus vandaag voor ons nog kan zijn, wat zijn feest nog voor ons nog kan betekenen. Dan onthoud ik
uit het evangelie van Johannes dat zijn koningschap niet van deze wereld is en uit het visioen van Daniël dat hij is iemand die op een mens geleek.
Waar vinden we vandaag nog dergelijke koningen?
De monarchen in Europa en de enkele koningen en keizers elders in de wereld, laat ik sowieso buiten beschouwing.
Er is nog altijd de koning of koningin van de Vogelenmarkt. Wie daar driemaal tot verkozen wordt, kan zelfs keizer van de Vogelenmarkt worden.
Enigszins vergelijkbaar zijn de koningen en keizers van het ganzenrijden in de poldergemeenten ten noorden van Antwerpen.
En ja, in Melsele is er nog altijd de aardbeiprinses met haar eredames.
Misschien komt ook Prins carnaval in beeld, die met zijn hele hofhouding het carnaval moet organiseren. Mensen amuseren en plezier maken is zijn doel.
Het is niet oneerbiedig bedoeld, als ik enkele parallellen zie tussen Jezus Christus en prins carnaval.
Die prins speelt een belangrijke rol tijdens het carnaval. Hij wordt dikwijls gekozen op de dag van de vrede, 11 november (de elfde van de elfde maand) en zijn hofhouding bestaat uit een raad van elf, vergelijkbaar met de kring van 12 apostelen die Jezus bij zich had.
Hij is een prins die geen land moet verdedigen, hij is een vorst zonder rijk. Net zoals Jezus, een koning niet van deze wereld is.
Hij is enkel prins bij de gratie van de mensen die hem verkozen hebben. Zij zorgen ervoor dat hij als prins op de troon blijft.
Als verklaring voor het beeld uit de bijbel, loopt ook deze vergelijking natuurlijk mank. Maar ook wij hebben als opdracht om Christus koning te laten zijn. Hij is onze Koning.
Wij mogen hem daarop aanspreken. Zijn trouw is sterker dan de dood. Wees niet bang, kleine gelovigen, zegt Hij, Ik ben bij jullie aan boord.
Christus koning laten zijn, kan misschien nog het best door zelf iemand te zijn die op een mens geleek, door consequent mens-van-vrede, mens-voor-de-mensen te zijn. Want dat is niet van deze wereld en zeker wars van een wereld vol jihad en zinloos geweld.
Alleen met jullie hulp kan Christus Koning een feest blijven.
Als de nood het hoogst is - 33e zondag door het jaar B 2015 - Fred
Drieëndertigste zondag door het jaar B 2015 - Zaterdag 14 en zondag 15 november 2015
Eerste lezing: Daniel 12, 1-3 - 'In die tijd zal uw volk worden gered'
Evangelie: Marcus 13, 24-32 - 'Hij zal zijn uitverkorenen verzamelen'
Als de nood het hoogst is, is de redding nabij.
We kennen het spreekwoord en het is blijkbaar heel goed van toepassing op de lezingen van vandaag. We naderen het einde van het kerkelijk jaar en dan krijgen we altijd lezingen waarin het gaat over het einde van de tijden en de verschrikkingen die daarmee gepaard gaan. Maar men probeert ook de mensen gerust te stellen en wat hoop te geven. Jezus heeft het bijvoorbeeld over de vijgenboom. Aan zijn twijgen en zijn bladeren kan je zien dat er een nieuwe zomer in aantocht is.
Maar is het voor iedereen wel zo simpel?
Als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Ga het maar eens vertellen aan die man of vrouw die al zo lang ziek is, van de ene behandeling in het andere ziekenhuis terechtkomt en maar niet beter wordt. Ga het maar eens vertellen aan die werkloze die weer eens een pak sollicitaties stuurt, die opnieuw onbeantwoord blijven. Ga het maar eens vertellen aan die student die voor een examen staat en de berg leerstof niet meer kan overzien.
Ga het maar eens vertellen aan die stroom vluchtelingen die na een dagenlange, barre tocht weer eens voor een gesloten grens of een muur van prikkeldraad komen te staan en te horen krijgen dat ze ook daar niet welkom zijn.
Ook als we het nieuws bekijken en nadenken over wat er allemaal gebeurt in onze wereld: aanslagen, geweld, natuurrampen, gebrek aan solidariteit en inlevingsvermogen. Laten we dan maar hopen en proberen te geloven dat de redding nabij is. Wie gaat voor die redding zorgen?
Misschien kan het toch.
Als de nood zo hoog is, kunnen mensen soms wakker geschud worden. Een mens die sukkelt met zijn gezondheid, kan proberen anders en een beetje gezonder te gaan leven. Die werkloze kan misschien wat minder hoge eisen stellen aan het soort werk dat hij wil doen. Die student kan al zijn moed bij mekaar rapen en toch keihard gaan werken.
En misschien iemand ontmoeten die hem wat kan helpen dingen te begrijpen. Die vluchtelingen komen misschien ergens toch mensen tegen die hen wel proberen te begrijpen en daadwerkelijk willen helpen.
En ja, soms nemen mensen in hun wanhoop hun toevlucht tot minder aangewezen middelen. Een zieke die in de val trapt van veelbelovende, dure, maar helaas bedenkelijke producten. Een student die het probeert met oppeppende middelen om langer te kunnen studeren. Die werkloze die het dan maar in het zwart gaat proberen. Vluchtelingen die met geweld opkomen voor dat waar zij recht op menen te hebben.
En inderdaad, soms is die redding niet nabij en komt ze helemaal niet.
Die zieke kan niet meer worden gered en zal toch sterven. De rouwende families (hier aanwezig) weten er alles van. Die werkloze blijft maar vruchteloos op zoek naar een job. Die student slaagt uiteindelijk toch niet. En die vluchtelingen blijven maar onderweg en stoten van de ene muur op de andere. En elke dag horen wij in de nieuwsberichten weer nieuwe gruwelen.
Klopt het spreekwoord dan niet?
Is het dan helemaal niet waar dat bij de hoogste nood er toch nog redding kan komen? Een spreekwoord vertelt meestal een waarheid, maar niet de volledige waarheid. Een spreekwoord is ongenuanceerd en we mogen er nooit blind op vertrouwen.
Maar toch
Misschien komt die redding niet op de manier waarop wij gehoopt hadden, maar we ondervinden wel dat niet alles verloren is. Mensen die een zware tegenslag kregen te verwerken, kunnen er soms sterker uitkomen. We kennen wellicht allemaal voorbeelden.
Als een geliefde sterft, maken wij een rouwproces door. En dat is nodig en kan soms lang duren. Maar in bepaalde gevallen brengt het familie en vrienden dichter bij elkaar.
En soms hoort men mensen reageren met: ik ga niet bij de pakken blijven zitten, ik ga mijn leven weer in handen nemen. Dat is soms ook zo bij andere zware problemen en tegenslagen. Men heeft zich lang gefixeerd op één probleem of moeilijkheid en als dat eindelijk voorbij is, krijgt men misschien weer oog voor andere dingen, voor andere waarden.
Belangrijk is waarschijnlijk dat men zich niet door problemen en tegenslagen laat blind maken. Een mislukt examen is erg, soms heel erg, maar de wereld vergaat er niet door. Je kan een tijdje in de put zitten, maar dan wacht weer een nieuwe taak, een nieuwe periode. Het allerbelangrijkste is dat men de hoop kan bewaren. Misschien is de hoop wel de meest christelijke deugd van allemaal.
Als mensen geen straaltje hoop meer zien, zijn ze verloren. En als wij mensen willen helpen na een groot verlies of verdriet, moeten wij proberen hen hoop te geven in de toekomst. Op welke manier dan ook. Niet door valse beloften, die toch niet uitkomen. Maar door opnieuw hoop te geven. Als de nood het hoogst is, is de redding nabij.
En na regen komt zonneschijn.
Nog zo een spreekwoord. Over een paar weken begint de advent. En na de advent komt Kerstmis. Maar er is nog een beter spreekwoord en dat is wel helemaal waar: Hoop doet leven.
Zou het altijd koek en ei geweest zijn, bij die eerste leerlingen van Jezus?
Misschien niet, het waren tenslotte mensen zoals wij. En als er in de Handelingen van de Apostelen een ideaal beeld van de jonge kerk getoond wordt, is dat inderdaad een ideaal zoals de kerk had willen zijn, maar was de werkelijkheid waarschijnlijk minder fraai.
Het zou wel eens kunnen zijn dat Marcus zijn evangelie geschreven heeft met de leerlingen voor ogen zoals hij die kende. En dat hij zijn evangelie geschreven heeft geschreven met ons voor ogen, voor al die leerlingen over tweeduizend jaar heen, die met vallen en opstaan proberen de weg van Jezus te volgen. Misschien kunnen wij ons herkennen in het verhaal dat we daarnet hoorden.
Jezus vraagt daarin: "wat kan ik voor u doen?". Hij vraagt dat ook aan ons. Hij vroeg het, vlak voor dit verhaal, in de tekst van vorige week, aan Jakobus en Johannes. Die vroegen macht en aanzien. Zij hadden geen zicht op wie Jezus was, en wat hij deed. Maar de kerk is niet de plaats waar machtigen de baas kunnen spelen - of ze zou het niet mogen zijn. De kerk, wij, zijn de mensen die Jezus proberen te volgen, en desnoods ook hun kruis opnemen.
En nu zit daar een blinde bedelaar. Dat is ook een leerling. En ook wij kunnen die bedelaar zijn. Ja, hij spreekt zelfs zoals wij, de wat ouderen onder ons zullen hem zelfs in het Grieks begrijpen. Want in de oude tekst van ons evangelie staat "heb medelijden" er als "eleison". Dat herkennen we nog. En misschien, misschien, herkennen we ons ook in de vraag om medelijden.
Weer vraagt Jezus: "wat kan ik voor u doen?". En deze keer kan hij het doen. Bartimeüs heet de man, dat betekent: "de zoon van de eerbare". Voor Jezus is die man van een eerbaar geslacht. Hij ziet Jezus met de ogen van het geloof zoals hij is. De zoon van David is niet gekomen om te heersen. Hij kan niet al het lijden bij toverslag wegnemen. Hij is de man van het medelijden, hij neemt het lijden van anderen op zijn schouders.
Als Jezus hem roept, gooit Bartimeüs zijn mantel weg, zijn oude leven laat hij achter zich. Voor Marcus is hij de echte leerling, want hij volgt Jezus op zijn weg. En die weg gaat naar Jeruzalem, een paar regels verder vertelt Marcus het verhaal van de triomfantelijke intocht. Een paar bladzijden verder voert de weg naar het kruis.
Daar zullen de vooraanstaande leerlingen het laten afweten. Zij vluchten, hun geloof was niet groot genoeg, bij hen was alle hoop afwezig. Maar ik denk dat Marcus hier laat aanvoelen dat die blinde bedelaar Jezus zal blijven volgen. Hij weet wat lijden is. Maar bij hem blijft de hoop aanwezig dat er zelfs uit lijden zonder uitzicht verlossing kan komen.
Wie zijn wij in dit verhaal? Jakobus en Johannes, die het goed menen, maar er niet veel van snappen?
Mensen uit de massa, die op Bartimeüs neerkijken omdat iedereen dat doet, en hem dan op handen dragen, omdat Jezus aandacht voor hem heeft? Of die blinde sukkelaar, die het niet meer ziet zitten maar die de hoop niet opgeeft?
Waarschijnlijk een stukje van elk. Maar dit verhaal wil ons de moed geven om de mantel van twijfel en wanhoop af te gooien en desnoods op de tast Jezus te volgen. Om mensen te worden, die medelijden hebben zoals Jezus, en door dat medelijden anderen doen opstaan en uitzicht geven. Mensen ook, die als het echt donker wordt, de hoop niet verliezen, omdat ze geloven dat onze vraag naar ontferming - eleison - gehoord wordt.
Mensen die zoals Jezus blijven vertrouwen dat de weg die ze gaan, gebaand wordt door God die alles ten goede leidt.
Het is vandaag missiezondag! - 29e zondag door het jaar B 2015 - Hilda
Negenentwintigste zondag door het jaar B 2015 - Zaterdag 17 en zondag 18 oktober 2015
Eerste lezing: Jesaja 53, 10-11 - 'Hij gaf zijn leven als zoenoffer'
Evangelie: Marcus 10, 35-45 - 'De Mensenzoon is gekomen om zijn leven te geven'
-- Missiezondag --
Lieve mensen,
Het is vandaag missiezondag!
Jezus de grootste Missionaris ooit!
Hij sprak voor iedereen die het wilde horen zover Hij kon gaan.
En velen van ons weten hoe gedreven jonge religieuzen, zusters, broeders, priesters en paters, naar Afrika, en Azië trokken, naar de noordpool en Zuid-Amerika! Die zusters en paters van weleer, ze deden het werk in hun context, in hun tijd, en ze deden prachtig werk!
Hoe we t ook draaien of keren, met de zusters en de paters werden duizenden scholen opgericht, duizenden ziekenhuizen geïnstalleerd, om onnoemlijk veel kinderen en mensen een beter leven te geven.
Hun werk wordt voortgezet, nog door enkele zusters en paters maar vooral door wie werken voor de vele NGOs die ontstaan zijn. Door de vele artsen, verpleegkundigen, sociologen, maatschappelijk werkers zonder grenzen of zonder vakantie. Door de vele die werken bij de ontelbare organisaties die zich inzetten voor een betere verhouding tussen noord en zuid, west en oost . Kortom door de velen die wakker liggen van de erbarmelijke toestand waarin mensen moeten leven en werken
Is het missiewerk uit de wereld? Ik denk het niet.
En meer nog, vandaag vraagt men in vele sollicitatiegesprekken, naar de missie van het bedrijf of van de organisatie. Ook vraagt men naar jouw eigen missie? Wat heb jij te bieden? Hoe zie jij jezelf deelnemen aan de uitbouw van het bedrijf of de organisatie? . Gaan wij nog werken met een zekere fierheid? Door mijn professionele inzet, door mijn aandacht voor het goed functioneren van collegas brengt het werk resultaat en groeit de organisatie waar ik werk, groeit het bedrijf waar ik werk.
Laat ik nog die fierheid toe?
Een eigenaar van een bedrijf, een bureauchef, gaat die nog prat op zijn of haar personeel? Verzorgt hij of zij haar personeel zodat hard werken ook aangenaam kan zijn? Is er aandacht voor een goede werkverdeling zodat iedere werknemer het kan volhouden en kan blijven werken
We kunnen het naïviteit noemen, maar wij die van hieruit vertrekken kunnen het ook een christelijke attitude noemen die groeit uit of die aansluit bij het evangelie dat we hier horen
En dan zien we dat de perspectiefwisseling waartoe Jezus ons oproept, niet tot stand komt door Zijn prediking, door Zijn verhalen, maar door de weg die Hij gegaan is.
Tot drie maal toe zegt Jezus dat Hij voor een lijdensweg staat, en nog horen zijn leerlingen het niet. Ze negeren die woorden en zien zich al samen met Jezus op een niet voor te stellen troon .
Onze levensweg loopt niet vlekkeloos op een te halen doel af, maar incarneert zich in ons, met vallen en opstaan De weg van het leven leven zoals die zich voordoet vraagt heel dikwijls heel veel moed en volharding vraagt om mensen om me heen die nabij blijven, die me niet in de steek laten wanneer ik het moeilijk heb
Zo zie ik ontzettend veel up to day missiewerk gebeuren rondom mij. Zovele van ons zijn begaan met het lot van de andere. Zovele partners verzorgen hun zieke partner.
Ouders zijn we voor het leven, maar zovele ouders liggen dagelijks wakker en zetten zich dagelijks in voor hun zorgenkind, een leven lang. Ziekenzorg zend bezoekers uit naar langdurig zieken die nog weinig familie of vrienden hebben. In t klokje trekt men zich het lot van de andere aan. Jan Wouters heeft aandacht voor de daklozen. Bij kind en gezin is ontzettend veel aandacht voor de moeders die geen raad weten, moeders met vele onbeantwoorde vragen. Ga zo maar door!
Lieve mensen, de leerlingen van Jezus, ze waren hardleers, slechts door het lijden, door de dood en de opstanding heen, krijgen ze al gaande het perspectief van Jezus in het vizier en worden ze stilaan zelf leerlingen van de weg.
Zo wens ik onszelf, dat we doorheen alle valkuilen, mooie mensen worden, de naam christen waardig, geloven kunnen, zoals onze geliefden ons hebben voorgedaan en ons zijn voorgegaan .
Geroepen om lief te hebben - 27e zondag door het jaar B 2015 - Marc
Zevenentwintigste zondag door het jaar B 2015 - Zaterdag 3 en zondag 4 oktober 2015
Eerste lezing: Genesis 2, 18-24 - 'Zij zullen volkomen één worden'
Evangelie: Marcus 10, 2-16 - 'Wat God verbonden heeft, mag een mens niet scheiden'
Zijn dit teksten die gescheiden mensen veroordelen? Ik durf hieraan te twijfelen. Ik wil deze tekst lezen in het licht van het hele evangelie, de Blijde Boodschap. De boodschap van de man die mensen deed opstaan, de man die de overspelige vrouw niet wou veroordelen.
We horen hier volgens mij geen argument om mensen die hun huwelijksbelofte niet kunnen houden uit de gemeenschap te stoten, ze de communie te weigeren, ze met de nek aan te kijken. Ik geloof dat paus Franciscus dat ook niet wil.
Maar dat wil helemaal niet zeggen dat Jezus de trouw tussen man en vrouw, en tussen alle mensen, van welk geslacht ook, die zich voor het leven willen binden, niet belangrijk zou vinden. Hij verwijst juist naar het scheppingsverhaal om duidelijk te maken dat God mensen geeft aan elkaar om elkaar gelukkig te maken, en dat hun verbond onlosmakelijk moet zijn. Dat is geen hoogdravende poëtische praat, het is het diepste verlangen van al die mensen die in oprechte, eerlijke liefde elkaar het jawoord geven.
Er wordt gelukkig nog getrouwd, hier in de kerk komen precies stilletjes aan weer meer jonge mensen die in hun idealisme getuigen dat ze zich aan elkaar willen geven, in goede en kwade dagen, tot de dood hen scheidt. En we mogen gerust zijn: alle mensen die elkaar trouw beloven, ook holebi's, ook mensen buiten de kerk, zijn voor het overgrote deel bezield door dezelfde goede wil, en door de hoop dat zij erin zullen slagen hun droom waar te maken.
Nu zijn wij maar mensen, we proberen te leven naar de maat van het rijk Gods, maar we zijn niet volmaakt. We mislukken ook als we dat niet zouden willen, soms zijn we daar mee verantwoordelijk voor, soms overkomt het ons en brengt het leven ons in situaties die we eigenlijk niet willen. En het onlosmakelijk verbond kan stuk gaan, en dan worden er diepe wonden geslagen. Dat is iets om spijt over te hebben. Voor ieder die dit meemaakt, brengt dit leed mee.
Veroordeelt Jezus dan al die ongelukkige mensen? Ik denk het niet. Er zijn een paar woorden in dit verhaal die me doen vermoeden wat hij wél veroordeelt. Hij veegt de farizeeën de mantel uit, en noemt hen "harteloos en koppig". Ja, er was een voorschrift van Mozes om de echtscheiding te regelen. Jezus doet hier iets strafs: hij corrigeert Mozes! Hij wijst erop dat dit voorschrift mensenwerk is, en hij ontmaskert dat mensenwerk. Wat hij veroordeelt, denk ik, is het wegsturen van van de levensgezel, de verbondene, omdat men het beu is, omdat men geen goesting heeft, omdat men wel de goede dagen wil meepakken, maar liever weg is als de kwade dagen eraan komen. Het woord "verstoot" is hier veelzeggend: macht misbruiken om iemand weg te duwen.
Het is niet onze machteloosheid om goed te zijn die hij veroordeelt. Op zijn barmhartigheid en begrip kunnen we dan altijd rekenen. Hij maakt zich kwaad om ons harteloos en koppig gedrag tegenover elkaar, om ons machtsmisbruik dat liefde en trouw ondermijnt. Het zal de harteloze koppigheid zijn van zijn tegenstanders, die hem aan het kruis zal nagelen.
Onze evangelielezing eindigt met een ander tafereel. Hier gaat het niet meer om volwassenen met hun problemen, maar over kinderen. Voor de leerlingen zijn kinderen lastposten, die ze willen "verstoten" uit de kring rond Jezus. En weer maakt Jezus zich kwaad. Neen, kinderen zijn niet perfect. Zij kunnen liegen en pesten en afgrijselijk op de zenuwen werken. Maar tegenover volwassenen zijn kinderen de zwaksten. Zij zijn er afhankelijk van en zij verwachten bescherming, begrip, steun, in goed en kwade dagen.... Ik denk dat kinderen spontaan vertrouwen op volwassenen, helaas, kinderen moeten leren dat niet iedereen te vertrouwen is.
Maar voor hen is het Rijk Gods. Voor de zwaksten. Voor de kinderen die een hand zoeken in het donker, voor de uitgebuite arme, de zwervende vluchteling, de verstoten vrouw, de bedrogen man. Aan hun kant staat Jezus, hij neemt ze in zijn armen. En hij vraagt ons: "doe dat ook...".
Als gehuwden, als geliefden, als naaste, als ouder, als buur. In goede en kwade dagen. Als wij niet koppig en harteloos blijven, maar naast de zwaksten gaan staan, op hun niveau, als wij beseffen dat ook wij zwak zijn, dan kan God zich ook over ons ontfermen.
Het is de laatste keer dat er een viering is op dit uur. Volgende week verandert alles. We zullen het weer gewoon moeten worden. Zoals we ook al gewoon zijn dat er het tweede weekend van de maand gebedsvieringen zijn. Dat was in het begin ook wel even wennen en een paar weerstanden overwinnen.
Want we kregen vragen als: is dat wel hetzelfde als een mis? Antwoord: het is niet hetzelfde, maar het is wel evenwaardig.
En mag dat wel: iemand die zonder daartoe gewijd te zijn, als voorganger optreedt? Antwoord: dat mag inderdaad, die mensen, die we kennen als trouwe en vertrouwde gebedsleiders hebben daarvoor een opleiding gevolgd en een benoeming gekregen.
Hier en daar is er misschien nog iemand die wat wantrouwig staat tegenover gebedsvieringen, maar de meesten van ons zijn er intussen mee vertrouwd. Zoals we het ook gewoon zijn gaan vinden dat er ook leken naar voor komen om te preken. Dat het ook leken zijn die kinderen en jongeren voorbereiden op de eerste communie en het vormsel.
Dat leken de voorbereiding van doopvieringen op zich nemen. Allemaal mensen die geen officiële wijding daartoe hebben gekregen. Maar die wel heel erg gemotiveerd zijn en ongelooflijk hun best doen. Priesters kunnen het niet meer allemaal alleen aan.
Maar dat is niet de enige reden.
Al eeuwen lang heeft de kerk te maken met de vraag wie er het recht heeft om bepaalde verantwoordelijkheden te nemen. Wie er het recht heeft om te spreken, te profeteren en in de naam van God of Jezus op te treden. In de eerste lezing ging het om twee leerlingen die er niet bij waren in de tent waar Mozes de Geest van God had doorgegeven. En toch gingen zij publiek profeteren. Het antwoord van Mozes is veelzeggend: Ik ga dat niet verbieden. Ik zou liever hebben dat heel het volk profeteerde en dat de Heer zijn Geest op hen allen legde.
En in het evangelie hebben de leerlingen het moeilijk met iemand die in de naam van Jezus demonen uitdreef. Ook Jezus zegt hen die man niet tegen te houden. Wie goed doet moet niet terecht gewezen worden. Wie niet tegen ons is, is voor ons, zegt Jezus. Tweeduizend jaar geleden al, doorbrak Hij de verzuiling.
Die verzuiling zien we trouwens niet alleen in partijen en verenigingen. Als we eerlijk zijn, zullen we wel merken dat ook wij vaak in hokjes denken. We hebben meestal een ander en milder oordeel over iemand die behoort tot ons groepje en we zijn wat meer wantrouwend over zogenaamde andersdenkenden.
Op welk nummer moeten wij geld storten als er zich bijvoorbeeld een grote natuurramp voordoet? Op het nummer van de christelijke zuil of dat van de islamitische of dat van de vrijzinnige? En wat is het verschil eigenlijk tussen al die verenigingen of groepen? Als mensen in grote nood verkeren, hebben zij dringend hulp nodig. Punt!
Eén van de hete kwesties momenteel is de vluchtelingencrisis. Het thema is de aanleiding voor heel wat discussies en meningsverschillen. En ook een heleboel straffe uitspraken, die nadien enthousiast worden toegejuicht door sommigen en door anderen even fanatiek weerlegd. En naargelang van onze politieke voorkeur geven wij de sprekers gelijk of ongelijk.
Alsof dat het belangrijkste is en alsof het niet meer gaat over het onvoorstelbare leed en de grote onzekerheid van tienduizenden mensen. Onze eigen Jan Wouters schreef er een heel lezenswaard artikel over in het jongste parochieblad.
Wie mag spreken in naam van de Geest?
Mozes voelde dat de last te zwaar op hem woog, als enige profeet. Daarom liet hij een deel van de Geest die hij gekregen had, rusten op de zeventig oudsten van Israël. Zij kregen dan ook recht van spreken. Maar ook Mozes zag snel in dat iedereen in het volk in die Geest kan delen. En hiermee zitten wij terug bij onze situatie vandaag.
Want wij weten toch dat bij het vormsel die Geest wordt doorgegeven aan alle vormelingen. Ontvang het zegel van de heilige Geest, de gave Gods zegt de vormheer. De vraag wie er in naam van de Geest mag spreken, is dus niet meer aan de orde. En zeker niet meer bij gelovige en gemotiveerde volwassenen. Trouwens, ook de leerlingen van Jezus en later de apostelen hadden geen wijding ontvangen. En toch traden zij op in de naam van Jezus. En volgens het evangelie van vandaag mogen wij zo ook oordelen over alle mensen die goed doen. In uitzichtloze discussies daarover steken wij best niet te veel tijd meer.
Houden wij het liever simpel, zoals Felix Timmermans schreef: de Geest waait waar Hij wil en staat nooit stil
Nog iets heel actueel om over na te denken. Neem bijvoorbeeld een echtpaar dat al heel lang samen is. Zelfs al 65 jaar. Ze hebben zes kinderen, die allemaal hebben geleerd dat inzet voor anderen en solidariteit zeer belangrijke waarden zijn in het leven. Ze zetten zich dan ook op diverse manieren in voor andere mensen.
Gratis, voor niets en zonder hun tijd of hun uren te rekenen. Intussen heeft dat echtpaar ook al zoveel kleinkinderen en achterkleinkinderen dat ze de tel stilaan kwijt raken. En die treden allemaal in hun voetsporen.
Kunnen die twee mensen zeggen dat zij de Geest van God hebben uitgedragen en waargemaakt in hun leven?
Evangelie: Marcus 9, 30-37 - 'De Mensenzoon wordt overgeleverd'
Verandering roept reactie op.
Dat is een wet in de fysica, maar dat geldt evengoed in menselijke verhoudingen en groepen. Veranderingen zijn altijd moeilijk en roepen weerstand op.
De veranderingen die we willen doorvoeren vanaf oktober zijn noodzakelijk om een drietal redenen.
Ten eerste heb ik een parochie bijgekregen om zorg voor te dragen. Ik kan niet overal tegelijk zijn, maar probeer elke parochie zoveel mogelijk en zo goed mogelijk te bedienen.
Ten tweede weten we dat het verhaal van Sint-Lucas op zijn einde loopt. Het kerkfabriek en De Verrekijker voeren samen met het bisdom discrete besprekingen over de toekomst van Sint-Lucas. Het ziet er naar uit dat we in Sint-Lucas nog één, hoogstens twee jaar zullen blijven.
Ten derde komt de Pastorale Eenheid eraan. Dit is een beleidslijn in het bisdom waarin parochies en andere geloofskernen in een bepaald gebied gegroepeerd worden in een nieuw netwerk. Voor Linkeroever betekent dit dat we zullen behoren tot de Pastorale Eenheid Antwerpen Centrum (dit is ongeveer Antwerpen binnen de Singel). Het proces naar deze Pastorale Eenheid moet nog beginnen en zal nog enkele jaren duren. Maar we bereiden ons er al op voor dat er één pastorale ploeg van priesters, pastorale werkers en diakens zal zijn voor heel Antwerpen.
Gewikt en gewogen
De Verrekijker heeft hier echt wel over gedacht, alle voor- en nadelen gewikt en gewogen. Zo zijn we tot de beslissing gekomen.
De viering van 17 uur verschuiven we naar 18 uur. Zo heb ik iets meer tijd om van Sint-Joris naar Sint-Lucas te fietsen. Deze viering blijft, zolang we in Sint-Lucas blijven.
De vieringen op zondagmorgen brengen we samen in één viering om 11 uur in Sint-Anna-ten-Drieën. We hebben dit al een aantal keer gedaan op bijzondere momenten en we voelden ons steeds goed o.w.v. het samenhorigheidsgevoel.
Een vaste regelmaat
Ook mijn agenda speelt hier een rol. Ik heb een regeling uitgewerkt, waardoor ik mijn tijd kan verdelen tussen mijn drie parochies. Voor Linkeroever betekent dit: Het 1ste weekend van de maand ben ik hier. Dit wordt dan een Wegwijzerviering. Dit is een viering waarop in het bijzonder jonge gezinnen aangesproken worden. De eerstecommunievoorbereiding en de vormselcatechese krijgen hierin een plaats. De catechese in de voormiddag loopt uit in de eucharistieviering. Catechese in deze tijd is immers niet meer het van buiten leren van kennis, maar het inleiden en introduceren in de parochie en in de eucharistie.
Het 2de weekend van de maand ben ik in Sint-Walburgis en is het hier gebedsviering (heel het weekend).
Het 3de weekend ben ik op Linkeroever en is het gedachtenisviering, zoals het al was tot hiertoe.
Het 4de weekend ben ik in Sint-Joris en komt er hier een gastpriester. Louis Soetewey wil dit graag doen, zolang hij kan.
Een eventueel 5de weekend ben ik eveneens hier op Linkeroever.
Voor die wegwijzerviering (catechese) en de gedachtenisviering (mensen van verder weg) is een later uur op de voormiddag echt wel noodzakelijk.
Het team van De Wegwijzer wilde één lijn trekken en slechts één keer een grote verandering doorvoeren. Daarom hebben we ervoor gekozen om reeds vanaf oktober 2015 te beginnen met de nieuwe regeling.
Kiezen is verliezen.
Zo is dat nu eenmaal met een keuze die je maakt. Iedereen verliest een beetje. Ieder zal zich moeten aanpassen. We hebben geprobeerd alle argumenten in overweging te nemen en de beste (of de minst slechte) keuze voor de toekomst te maken, wetende dat dit nooit voor iedereen de ideale keuze is.
Voor de Klokskesvrienden stelt dit een probleem, omdat ze jaren gewend waren na de mis van 10 uur samen koffie te drinken en gezellig samen te zijn. Er ligt er een voorstel klaar van het SAC, dat met hen verder zal besproken worden.
Voor de liturgie, die op zondagvoormiddag samen zal gebeuren, is er een vergadering gepland nu donderdag om 19.30 uur in het Cultureel Centrum. Daar bekijken we hoe we een gezond evenwicht kunnen behouden tussen de gewoontes en het engagement van de vrijwilligers uit beide gemeenschappen.
Laten we vooral naar de voordelen kijken van (op termijn) één grote viering voor Linkeroever. Het gemeenschapsgevoel zal sterker worden. We voelen ons meer verbonden met elkaar. Het is prettiger liturgie te vieren als we het samen doen. Zo hebben we het reeds ervaren en zo willen we ook samen aan de toekomst werken. Een toekomst voor onze parochie op Linkeroever!
Wie denk jij dat Ik ben? - 24e zondag door het jaar B 2015 - Jan VN
Vierëntwintigste zondag door het jaar B 2015 - Zaterdag 12 en zondag 13 september 2015
Eerste lezing: Jakobus 2, 14-18 - 'Geloof zonder werken is dood'
Evangelie: Marcus 8, 27-35 - 'De Mensenzoon moet veel lijden'
Beste vrienden,
Mark Twain heeft ooit gezegd: Over de teksten in de Bijbel die ik niet begrijp maak ik me geen kopzorgen, maar wel over die teksten die ik maar al te best begrijp.
Wanneer ik eerlijk ben gaat het me met de tekst van vandaag net zo. Ik heb op zn minst een vermoeden van de belangrijkheid van de vraag die Jezus hier aan zijn vrienden en vriendinnen stelt. Wie zeggen de mensen dat ik ben?
En wanneer ik erover nadenk wordt me zelfs wat bang om het hart, want het lijkt me dat die vraag die Jezus stelt, van levensbelang is, dat mijn eigen gelovig zijn er uiteindelijk zelfs ten dele van afhangt.
Maar wat als ik de vraag misschien niet goed begrepen heb, of wanneer ik ze verkeerd beantwoord?
Reeds de eerste vraag die Jezus stelt: Wie zeggen de mensen dat ik ben? - bezorgt me kopzorgen, om niet te spreken van sommige antwoorden die de mensen je geven als je hen die vraag stelt.
Ik zie vandaag in mijn verbeelding een wandeling. Iemand wandelt met zijn vrienden en moet eigenlijk een slecht nieuws overbrengen. Ze denken dat hij de Messias is die met veel roem zal overwinnen en het rijk Gods zal installeren. Zijn boodschap is echter, neen ik ben een Mensenzoon en zal moeten lijden en zelfs sterven. Hij draait op de wandeling niet rond de pot en stelt rechtstreeks de vraag: Wie zeggen de mensen dat ik ben?.
Wat als die vraag vandaag nog eens gesteld zou worden?
De beelden over Jezus die in omloop zijn tart werkelijk elke verbeelding.
Meer dan een derde van onze tijdgenoten in West Europa zeggen bv: Jezus, leefde 2000 jaar geleden. Maar vandaag is de wereld heel anders dan toen, en daarom heeft Hij voor mij geen grote betekenis meer.
Er is nog iets van geloof maar het heeft geen effect meer.
Een kwart van de bevolking zegt: : Jezus was gewoon een mens, maar wel een fantastische mens. Hij wilde de mensen naar het goede leiden en daarom kan Hij ook vandaag nog tot voorbeeld worden genomen. Er is nog geloof maar we staan niet met vlag en wimpel te zwaaien.
De tweede vraag die Jezus stelt vind ik persoonlijk veel moeilijker. Wie denk jij dat ik ben?
Hier gaat het niet om de mening van iemand anders, maar om mijn eigen persoonlijke relatie met Hem. Hij vraagt me heel direct: Wat beteken ik, Jezus, voor jou, Jan .Hoe belangrijk ben ik voor jou? Vertrouw je me ook dan nog, wanneer je niet alles van mijn boodschap, en wanneer je niet alles wat in je leven gebeurt, begrijpt?
Die vraag is voor mij een uitnodiging, een uitdaging om zijn persoon en zijn boodschap beter te leren kennen en te zien.
Wie denk jij dat ik ben?
Als ik uit eigen ervaring mag spreken zie ik graag zijn gelaat of zijn schaduw of zijn uitgestoken hand in de schone en positieve momenten in mijn leven.
Ik zie hem als ik boven op een berg zit en de natuur bewonder. Ik zie hem als ik geniet van vrienden, van familie rondom mij, van de schittering in hun ogen wanneer we samen toffe momenten beleven.
Ik zie hem in het gelaat van onze kinderen en kleinkinderen.
Ik zie hem als ik de vele vrijwilligers bezig zie in onze maatschappij. Zij die het doen om te helpen, om te steunen, om hun talenten te delen om van mekaar te genieten .
Ik zie hem als ik voor een kunstwerk sta, soms eeuwenoud, soms hedendaags.
Ik zie hem als ik de muziek hoor die mij boeit, een vioolconcerto, een simpel lied in het West Vlaams dialect, of een lied in een Franse tekst die ontroert.
Maar ik zie hem niet als ik de miserie rondom ons zie. De honderd duizenden vluchtelingen die het thuis niet meer zien zitten en naar een betere en veilige wereld willen komen.
De lange rijen wachtenden die we zien. Wij zien niet de miserie die ze gekend hebben en die hen deed beslissen te vluchten.
Ik zie hem niet in het geweld dat mensen mekaar aandoen. En dan zeker niet in het geweld omwille van een geloof. Ik zie hem niet in Syrië, in Bagdad, in dat bootje in de Middellandse zee, in het beeld van dat aangespoelde kind.
Ik zie hem niet in het geroddel, de afgunst, het wantrouwen, het gebrek aan een positieve instelling dat wij allemaal ondervinden of zelf uitstralen.
Ik zie hem niet als 3/4 van het nieuws negatief is en mij neerslachtig maakt.
Wat zeggen de mensen die ik ben?
Vorige week nog hebben we met vrienden een halve avond gepraat over zou er nu iets zijn na de dood of niet? Ik geef toe, soms is het gemakkelijker te zeggen: er is niets, Hij bestaat niet dan er heilig van overtuigd te zijn dat er een God of een hemel of een hiernamaals is..
Dat maakt ons zwak, dat maakt ons klein. Ik wou dat ik andere woorden kon uitspreken nu maar ik ben wie ik ben.
Op 18 november zal in de kathedraal een nieuw kunstwerk voorgesteld worden. De man die het kruis draagt. Tot de 20e eeuw heeft hedendaagse kunst altijd zijn plaats gevonden in het kerkelijk milieu. Elk kunstwerk was in in zijn tijd, het laatste echte nieuwe kunstwerk dateert van 1924 las ik, maar dat is eigenlijk niet waar. Voor 2 jaar is een schitterend beeldje onthuld dat een symbool moet zijn voor alle misbruiken die in de kerkwereld gebeurd zijn. De man die zijn kruis draagt is een groot bronzen werk van Jan Fabre. Een levensgrote man draagt in de palm van zijn hand een kruisbeeld dat dubbel zo groot is. Het kruis balanceert op zijn uitgestoken hand. Controversieel, dat zal wel, niet elke gelovige zal zich comfortabel voelen bij dit werk. Het beeld lokt reflectie uit, het dwingt je je gedachten en geloof scherp te stellen.
Het geloof is ook een evenwichtsoefening. Momenten van gedeelde overtuiging wisselen af met vragen en onzekerheid. Het is de wankelbaarheid van de mens. Mensen hebben momenten van diepe godsverbondenheid, en dan zie je hem .maar ook momenten van diepe vertwijfeling en dan zie je hem niet.
Waarom vertel ik dit? Omdat elke vorm van kunst kan helpen om het antwoord te formuleren op de vraag: Wie denk jij dat ik ben?
Hoe zei Jezus het al weer in het evangelie van daarnet? Als iemand achter mij wil komen moet hij ook zijn kruis opnemen: Wat een straffe uitspraak is dat!
Ik wou dat wij dat konden.
Als onze woorden maar overeen komen met onze daden, of onze daden overeenkomen met onze woorden.
Scheppingszondag - 23e zondag door het jaar B 2015 - Remy
Drieëntwintigste zondag door het jaar B 2015 - Zaterdag 5 en zondag 6 september 2015
Eerste lezing: Jesaja 35, 4-7a - 'Oren van doven worden geopend; de tong van stommen zal jubelen'
Evangelie: Marcus 7, 31-37 - 'Hij laat doven horen en stommen spreken'
Beste mensen,
Deze week is er weer een nieuw schooljaar gestart.
Dat weten we via de kinderen, de kleinkinderen, radio en tv en misschien zijn er hier zelfs enkelen die het aan den lijve ondervonden hebben
Soms gaat dat gepaard met vreugde en enthousiasme want er liggen nieuwe uitdagingen klaar : een nieuwe juf, een nieuwe meester, een nieuwe klas, misschien zelfs een nieuwe school.
Spannend maar leuk want veel is nog spiksplinternieuw : de boekentas, de fiets, vriendjes, voor sommige nerds de leerstof enz
Soms gaat dat nieuwe schooljaar gepaard met pijn en verdriet want de vakantie is voorbij. Oei die meester of die juf ! Een nieuwe school die redelijk ver weg is. Opnieuw in dezelfde klas terwijl de vriendjes naar een hoger jaar zijn mogen gaan. Ga ik deze studierichting wel aankunnen enz
Beangstigend maar noodzakelijk want het leven is bijzonder dynamisch en niets blijft zoals het was.
Dat geldt ook voor een parochie.
Een parochie zal, zeker in de huidige maatschappelijke context, dynamisch zijn en veranderen of ze zal helemaal niet zijn.
Sint-Anna-ten-Drieën wil niet verzinken in lethargie, in zelfvoldaanheid, in alleen maar gezaag en geweeklaag.
De parochie wil en kan dus niet statisch zijn, zoveel is duidelijk.
In mei 2014 werd de vernieuwde beleidslijn van de parochie voorgesteld.
In een redelijk talrijk bijgewoonde vergadering werd De Verrekijker met de zes platformen in een mooie brochure aangereikt.
De doorgedreven invoering ervan is noch eenvoudig, noch vanzelfsprekend.
Het parochieteam heeft beslist om wat gas te geven en twee nieuwe stappen te zetten.
De meest ingrijpende stap voor ieder van ons is de wijziging van de uren van de vieringen.
Vanaf het eerste weekend van oktober, het weekend van de Sint-Annekesfeesten, zullen er twee vieringen op linkeroever zijn. Op zaterdagavond om 18.00 uur in de Lucaskerk, en dit zolang die kerk nog in gebruik blijft, en op zondagmorgen om 11.00 uur hier in Sint-Anna-ten-Drieën.
Onze pastoor Herman heeft een bijkomende opdracht gekregen in Sint-Joris aan de andere kant van het water. De vieringen daar en hier zijn haast niet te combineren. Beide gemeenschappen doen dus water bij hun wijn.
En ja, we hopen ook dat het terug brengen van het aantal vieringen een positief effect zal hebben op de aanwezigheid in de resterende vieringen.
Spelen nog mee, maar hoeven hier niet verder uitgelegd te worden : de mogelijke herbestemming van de Lucaskerk en de invoering van de Pastorale Eenheden door het bisdom.
Wat we in het begin van dit woordje over de eerste schooldag hebben gezegd, geldt ook voor de parochie. Voor sommigen zal deze nieuwe regeling als beangstigend overkomen en misschien zelfs ontgoocheling en weerstand oproepen. We willen daar heel veel begrip voor opbrengen en rekening houden met gevoeligheden, maar er is geen andere weg.
Nog drie klassieke weekends te gaan en dan is het zover. Ondertussen trachten we iedereen te informeren via het parochieblad, de website, sinds enkele dagen ook onze enig mooie en spiksplinternieuwe elektronische nieuwsbrief en vooral met mond aan mond reclame.
We willen dus een warme oproep doen om deze wijziging door te vertellen. Liefst op een manier die mensen, die naar de kerk gaan en in het evangelie een goede oriëntering zien, siert. Deze regeling is echt wel getroffen in het algemeen belang van de parochie én haar werking. Dat dit voor sommigen persoonlijke moeilijkheden creëert is haast vanzelfsprekend. Het zou dan ook mooi, christelijk en evangelisch zijn dat het doorvertellen van de nieuwe uren meer positief geduid wordt, dan dat het voorwerp van achterklap en gezaag zou zijn. We rekenen echt wel op jullie.
Die we moet dan ook eventjes geduid worden en tegelijk is dat de tweede stap dat ik jullie hier vandaag moest aankondigen.
De parochie Sint-Anna-ten-Drieeën heeft geen parochieteam meer.
De functies en opdrachten van dat parochiaal beleidsorgaan worden vanaf dit werkjaar volledig over genomen door De Verrekijker.
Deze naamswijziging is een logisch gevolg van de herstructurering waarvan we in het begin van dit woordje ook al spraken.
Voor de parochiale werking zal er weinig of niets veranderen.
De leden van het parochieteam blijven zetelen in De Verrekijker en dit met alle opdrachten en engagementen van vroeger.
De mensen die De Verrekijker bevolken zijn : Bavo Van Soom,
Lieven Tiebos, Gilbert dHouwe, Lies Vernimmen, Marc Mestdagh die vanuit de Walburgisparochie (ook een opdracht van Herman!) tracht zoveel als mogelijk aanwezig te zijn. Jan, onze parochieassistent en AnnemieVan Passen, die knarsetandend op verlof aan dit mededelingsmoment zit te denken. Natuurlijk vergeten we Herman Augustyns onze pastoor niet.
En ikzelf (Remy Van Looveren) mag deze club voorlopig modereren.
Het is onze optie dat je voortaan nergens nog de melding parochieteam ziet, maar alleen De Verrekijker.
Ook hiervan vragen we, als je t doorverteld, dit te doen met de juiste evangelische ingesteldheid: positief en gericht op een haalbare toekomst. En bovenal correct. Niet van het schijnt of heb je gehoord of weet je nu wat ?
De mensen van De Verrekijker blijven nog eventjes beschikbaar om op eventuele vragen te antwoorden en uw reacties te beluisteren.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
