Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Geroepen om lief te hebben - 27e zondag door het jaar B 2015 - Marc
Zevenentwintigste zondag door het jaar B 2015 - Zaterdag 3 en zondag 4 oktober 2015
Eerste lezing: Genesis 2, 18-24 - 'Zij zullen volkomen één worden'
Evangelie: Marcus 10, 2-16 - 'Wat God verbonden heeft, mag een mens niet scheiden'
Zijn dit teksten die gescheiden mensen veroordelen? Ik durf hieraan te twijfelen. Ik wil deze tekst lezen in het licht van het hele evangelie, de Blijde Boodschap. De boodschap van de man die mensen deed opstaan, de man die de overspelige vrouw niet wou veroordelen.
We horen hier volgens mij geen argument om mensen die hun huwelijksbelofte niet kunnen houden uit de gemeenschap te stoten, ze de communie te weigeren, ze met de nek aan te kijken. Ik geloof dat paus Franciscus dat ook niet wil.
Maar dat wil helemaal niet zeggen dat Jezus de trouw tussen man en vrouw, en tussen alle mensen, van welk geslacht ook, die zich voor het leven willen binden, niet belangrijk zou vinden. Hij verwijst juist naar het scheppingsverhaal om duidelijk te maken dat God mensen geeft aan elkaar om elkaar gelukkig te maken, en dat hun verbond onlosmakelijk moet zijn. Dat is geen hoogdravende poëtische praat, het is het diepste verlangen van al die mensen die in oprechte, eerlijke liefde elkaar het jawoord geven.
Er wordt gelukkig nog getrouwd, hier in de kerk komen precies stilletjes aan weer meer jonge mensen die in hun idealisme getuigen dat ze zich aan elkaar willen geven, in goede en kwade dagen, tot de dood hen scheidt. En we mogen gerust zijn: alle mensen die elkaar trouw beloven, ook holebi's, ook mensen buiten de kerk, zijn voor het overgrote deel bezield door dezelfde goede wil, en door de hoop dat zij erin zullen slagen hun droom waar te maken.
Nu zijn wij maar mensen, we proberen te leven naar de maat van het rijk Gods, maar we zijn niet volmaakt. We mislukken ook als we dat niet zouden willen, soms zijn we daar mee verantwoordelijk voor, soms overkomt het ons en brengt het leven ons in situaties die we eigenlijk niet willen. En het onlosmakelijk verbond kan stuk gaan, en dan worden er diepe wonden geslagen. Dat is iets om spijt over te hebben. Voor ieder die dit meemaakt, brengt dit leed mee.
Veroordeelt Jezus dan al die ongelukkige mensen? Ik denk het niet. Er zijn een paar woorden in dit verhaal die me doen vermoeden wat hij wél veroordeelt. Hij veegt de farizeeën de mantel uit, en noemt hen "harteloos en koppig". Ja, er was een voorschrift van Mozes om de echtscheiding te regelen. Jezus doet hier iets strafs: hij corrigeert Mozes! Hij wijst erop dat dit voorschrift mensenwerk is, en hij ontmaskert dat mensenwerk. Wat hij veroordeelt, denk ik, is het wegsturen van van de levensgezel, de verbondene, omdat men het beu is, omdat men geen goesting heeft, omdat men wel de goede dagen wil meepakken, maar liever weg is als de kwade dagen eraan komen. Het woord "verstoot" is hier veelzeggend: macht misbruiken om iemand weg te duwen.
Het is niet onze machteloosheid om goed te zijn die hij veroordeelt. Op zijn barmhartigheid en begrip kunnen we dan altijd rekenen. Hij maakt zich kwaad om ons harteloos en koppig gedrag tegenover elkaar, om ons machtsmisbruik dat liefde en trouw ondermijnt. Het zal de harteloze koppigheid zijn van zijn tegenstanders, die hem aan het kruis zal nagelen.
Onze evangelielezing eindigt met een ander tafereel. Hier gaat het niet meer om volwassenen met hun problemen, maar over kinderen. Voor de leerlingen zijn kinderen lastposten, die ze willen "verstoten" uit de kring rond Jezus. En weer maakt Jezus zich kwaad. Neen, kinderen zijn niet perfect. Zij kunnen liegen en pesten en afgrijselijk op de zenuwen werken. Maar tegenover volwassenen zijn kinderen de zwaksten. Zij zijn er afhankelijk van en zij verwachten bescherming, begrip, steun, in goed en kwade dagen.... Ik denk dat kinderen spontaan vertrouwen op volwassenen, helaas, kinderen moeten leren dat niet iedereen te vertrouwen is.
Maar voor hen is het Rijk Gods. Voor de zwaksten. Voor de kinderen die een hand zoeken in het donker, voor de uitgebuite arme, de zwervende vluchteling, de verstoten vrouw, de bedrogen man. Aan hun kant staat Jezus, hij neemt ze in zijn armen. En hij vraagt ons: "doe dat ook...".
Als gehuwden, als geliefden, als naaste, als ouder, als buur. In goede en kwade dagen. Als wij niet koppig en harteloos blijven, maar naast de zwaksten gaan staan, op hun niveau, als wij beseffen dat ook wij zwak zijn, dan kan God zich ook over ons ontfermen.
Het is de laatste keer dat er een viering is op dit uur. Volgende week verandert alles. We zullen het weer gewoon moeten worden. Zoals we ook al gewoon zijn dat er het tweede weekend van de maand gebedsvieringen zijn. Dat was in het begin ook wel even wennen en een paar weerstanden overwinnen.
Want we kregen vragen als: is dat wel hetzelfde als een mis? Antwoord: het is niet hetzelfde, maar het is wel evenwaardig.
En mag dat wel: iemand die zonder daartoe gewijd te zijn, als voorganger optreedt? Antwoord: dat mag inderdaad, die mensen, die we kennen als trouwe en vertrouwde gebedsleiders hebben daarvoor een opleiding gevolgd en een benoeming gekregen.
Hier en daar is er misschien nog iemand die wat wantrouwig staat tegenover gebedsvieringen, maar de meesten van ons zijn er intussen mee vertrouwd. Zoals we het ook gewoon zijn gaan vinden dat er ook leken naar voor komen om te preken. Dat het ook leken zijn die kinderen en jongeren voorbereiden op de eerste communie en het vormsel.
Dat leken de voorbereiding van doopvieringen op zich nemen. Allemaal mensen die geen officiële wijding daartoe hebben gekregen. Maar die wel heel erg gemotiveerd zijn en ongelooflijk hun best doen. Priesters kunnen het niet meer allemaal alleen aan.
Maar dat is niet de enige reden.
Al eeuwen lang heeft de kerk te maken met de vraag wie er het recht heeft om bepaalde verantwoordelijkheden te nemen. Wie er het recht heeft om te spreken, te profeteren en in de naam van God of Jezus op te treden. In de eerste lezing ging het om twee leerlingen die er niet bij waren in de tent waar Mozes de Geest van God had doorgegeven. En toch gingen zij publiek profeteren. Het antwoord van Mozes is veelzeggend: Ik ga dat niet verbieden. Ik zou liever hebben dat heel het volk profeteerde en dat de Heer zijn Geest op hen allen legde.
En in het evangelie hebben de leerlingen het moeilijk met iemand die in de naam van Jezus demonen uitdreef. Ook Jezus zegt hen die man niet tegen te houden. Wie goed doet moet niet terecht gewezen worden. Wie niet tegen ons is, is voor ons, zegt Jezus. Tweeduizend jaar geleden al, doorbrak Hij de verzuiling.
Die verzuiling zien we trouwens niet alleen in partijen en verenigingen. Als we eerlijk zijn, zullen we wel merken dat ook wij vaak in hokjes denken. We hebben meestal een ander en milder oordeel over iemand die behoort tot ons groepje en we zijn wat meer wantrouwend over zogenaamde andersdenkenden.
Op welk nummer moeten wij geld storten als er zich bijvoorbeeld een grote natuurramp voordoet? Op het nummer van de christelijke zuil of dat van de islamitische of dat van de vrijzinnige? En wat is het verschil eigenlijk tussen al die verenigingen of groepen? Als mensen in grote nood verkeren, hebben zij dringend hulp nodig. Punt!
Eén van de hete kwesties momenteel is de vluchtelingencrisis. Het thema is de aanleiding voor heel wat discussies en meningsverschillen. En ook een heleboel straffe uitspraken, die nadien enthousiast worden toegejuicht door sommigen en door anderen even fanatiek weerlegd. En naargelang van onze politieke voorkeur geven wij de sprekers gelijk of ongelijk.
Alsof dat het belangrijkste is en alsof het niet meer gaat over het onvoorstelbare leed en de grote onzekerheid van tienduizenden mensen. Onze eigen Jan Wouters schreef er een heel lezenswaard artikel over in het jongste parochieblad.
Wie mag spreken in naam van de Geest?
Mozes voelde dat de last te zwaar op hem woog, als enige profeet. Daarom liet hij een deel van de Geest die hij gekregen had, rusten op de zeventig oudsten van Israël. Zij kregen dan ook recht van spreken. Maar ook Mozes zag snel in dat iedereen in het volk in die Geest kan delen. En hiermee zitten wij terug bij onze situatie vandaag.
Want wij weten toch dat bij het vormsel die Geest wordt doorgegeven aan alle vormelingen. Ontvang het zegel van de heilige Geest, de gave Gods zegt de vormheer. De vraag wie er in naam van de Geest mag spreken, is dus niet meer aan de orde. En zeker niet meer bij gelovige en gemotiveerde volwassenen. Trouwens, ook de leerlingen van Jezus en later de apostelen hadden geen wijding ontvangen. En toch traden zij op in de naam van Jezus. En volgens het evangelie van vandaag mogen wij zo ook oordelen over alle mensen die goed doen. In uitzichtloze discussies daarover steken wij best niet te veel tijd meer.
Houden wij het liever simpel, zoals Felix Timmermans schreef: de Geest waait waar Hij wil en staat nooit stil
Nog iets heel actueel om over na te denken. Neem bijvoorbeeld een echtpaar dat al heel lang samen is. Zelfs al 65 jaar. Ze hebben zes kinderen, die allemaal hebben geleerd dat inzet voor anderen en solidariteit zeer belangrijke waarden zijn in het leven. Ze zetten zich dan ook op diverse manieren in voor andere mensen.
Gratis, voor niets en zonder hun tijd of hun uren te rekenen. Intussen heeft dat echtpaar ook al zoveel kleinkinderen en achterkleinkinderen dat ze de tel stilaan kwijt raken. En die treden allemaal in hun voetsporen.
Kunnen die twee mensen zeggen dat zij de Geest van God hebben uitgedragen en waargemaakt in hun leven?
Evangelie: Marcus 9, 30-37 - 'De Mensenzoon wordt overgeleverd'
Verandering roept reactie op.
Dat is een wet in de fysica, maar dat geldt evengoed in menselijke verhoudingen en groepen. Veranderingen zijn altijd moeilijk en roepen weerstand op.
De veranderingen die we willen doorvoeren vanaf oktober zijn noodzakelijk om een drietal redenen.
Ten eerste heb ik een parochie bijgekregen om zorg voor te dragen. Ik kan niet overal tegelijk zijn, maar probeer elke parochie zoveel mogelijk en zo goed mogelijk te bedienen.
Ten tweede weten we dat het verhaal van Sint-Lucas op zijn einde loopt. Het kerkfabriek en De Verrekijker voeren samen met het bisdom discrete besprekingen over de toekomst van Sint-Lucas. Het ziet er naar uit dat we in Sint-Lucas nog één, hoogstens twee jaar zullen blijven.
Ten derde komt de Pastorale Eenheid eraan. Dit is een beleidslijn in het bisdom waarin parochies en andere geloofskernen in een bepaald gebied gegroepeerd worden in een nieuw netwerk. Voor Linkeroever betekent dit dat we zullen behoren tot de Pastorale Eenheid Antwerpen Centrum (dit is ongeveer Antwerpen binnen de Singel). Het proces naar deze Pastorale Eenheid moet nog beginnen en zal nog enkele jaren duren. Maar we bereiden ons er al op voor dat er één pastorale ploeg van priesters, pastorale werkers en diakens zal zijn voor heel Antwerpen.
Gewikt en gewogen
De Verrekijker heeft hier echt wel over gedacht, alle voor- en nadelen gewikt en gewogen. Zo zijn we tot de beslissing gekomen.
De viering van 17 uur verschuiven we naar 18 uur. Zo heb ik iets meer tijd om van Sint-Joris naar Sint-Lucas te fietsen. Deze viering blijft, zolang we in Sint-Lucas blijven.
De vieringen op zondagmorgen brengen we samen in één viering om 11 uur in Sint-Anna-ten-Drieën. We hebben dit al een aantal keer gedaan op bijzondere momenten en we voelden ons steeds goed o.w.v. het samenhorigheidsgevoel.
Een vaste regelmaat
Ook mijn agenda speelt hier een rol. Ik heb een regeling uitgewerkt, waardoor ik mijn tijd kan verdelen tussen mijn drie parochies. Voor Linkeroever betekent dit: Het 1ste weekend van de maand ben ik hier. Dit wordt dan een Wegwijzerviering. Dit is een viering waarop in het bijzonder jonge gezinnen aangesproken worden. De eerstecommunievoorbereiding en de vormselcatechese krijgen hierin een plaats. De catechese in de voormiddag loopt uit in de eucharistieviering. Catechese in deze tijd is immers niet meer het van buiten leren van kennis, maar het inleiden en introduceren in de parochie en in de eucharistie.
Het 2de weekend van de maand ben ik in Sint-Walburgis en is het hier gebedsviering (heel het weekend).
Het 3de weekend ben ik op Linkeroever en is het gedachtenisviering, zoals het al was tot hiertoe.
Het 4de weekend ben ik in Sint-Joris en komt er hier een gastpriester. Louis Soetewey wil dit graag doen, zolang hij kan.
Een eventueel 5de weekend ben ik eveneens hier op Linkeroever.
Voor die wegwijzerviering (catechese) en de gedachtenisviering (mensen van verder weg) is een later uur op de voormiddag echt wel noodzakelijk.
Het team van De Wegwijzer wilde één lijn trekken en slechts één keer een grote verandering doorvoeren. Daarom hebben we ervoor gekozen om reeds vanaf oktober 2015 te beginnen met de nieuwe regeling.
Kiezen is verliezen.
Zo is dat nu eenmaal met een keuze die je maakt. Iedereen verliest een beetje. Ieder zal zich moeten aanpassen. We hebben geprobeerd alle argumenten in overweging te nemen en de beste (of de minst slechte) keuze voor de toekomst te maken, wetende dat dit nooit voor iedereen de ideale keuze is.
Voor de Klokskesvrienden stelt dit een probleem, omdat ze jaren gewend waren na de mis van 10 uur samen koffie te drinken en gezellig samen te zijn. Er ligt er een voorstel klaar van het SAC, dat met hen verder zal besproken worden.
Voor de liturgie, die op zondagvoormiddag samen zal gebeuren, is er een vergadering gepland nu donderdag om 19.30 uur in het Cultureel Centrum. Daar bekijken we hoe we een gezond evenwicht kunnen behouden tussen de gewoontes en het engagement van de vrijwilligers uit beide gemeenschappen.
Laten we vooral naar de voordelen kijken van (op termijn) één grote viering voor Linkeroever. Het gemeenschapsgevoel zal sterker worden. We voelen ons meer verbonden met elkaar. Het is prettiger liturgie te vieren als we het samen doen. Zo hebben we het reeds ervaren en zo willen we ook samen aan de toekomst werken. Een toekomst voor onze parochie op Linkeroever!
Wie denk jij dat Ik ben? - 24e zondag door het jaar B 2015 - Jan VN
Vierëntwintigste zondag door het jaar B 2015 - Zaterdag 12 en zondag 13 september 2015
Eerste lezing: Jakobus 2, 14-18 - 'Geloof zonder werken is dood'
Evangelie: Marcus 8, 27-35 - 'De Mensenzoon moet veel lijden'
Beste vrienden,
Mark Twain heeft ooit gezegd: Over de teksten in de Bijbel die ik niet begrijp maak ik me geen kopzorgen, maar wel over die teksten die ik maar al te best begrijp.
Wanneer ik eerlijk ben gaat het me met de tekst van vandaag net zo. Ik heb op zn minst een vermoeden van de belangrijkheid van de vraag die Jezus hier aan zijn vrienden en vriendinnen stelt. Wie zeggen de mensen dat ik ben?
En wanneer ik erover nadenk wordt me zelfs wat bang om het hart, want het lijkt me dat die vraag die Jezus stelt, van levensbelang is, dat mijn eigen gelovig zijn er uiteindelijk zelfs ten dele van afhangt.
Maar wat als ik de vraag misschien niet goed begrepen heb, of wanneer ik ze verkeerd beantwoord?
Reeds de eerste vraag die Jezus stelt: Wie zeggen de mensen dat ik ben? - bezorgt me kopzorgen, om niet te spreken van sommige antwoorden die de mensen je geven als je hen die vraag stelt.
Ik zie vandaag in mijn verbeelding een wandeling. Iemand wandelt met zijn vrienden en moet eigenlijk een slecht nieuws overbrengen. Ze denken dat hij de Messias is die met veel roem zal overwinnen en het rijk Gods zal installeren. Zijn boodschap is echter, neen ik ben een Mensenzoon en zal moeten lijden en zelfs sterven. Hij draait op de wandeling niet rond de pot en stelt rechtstreeks de vraag: Wie zeggen de mensen dat ik ben?.
Wat als die vraag vandaag nog eens gesteld zou worden?
De beelden over Jezus die in omloop zijn tart werkelijk elke verbeelding.
Meer dan een derde van onze tijdgenoten in West Europa zeggen bv: Jezus, leefde 2000 jaar geleden. Maar vandaag is de wereld heel anders dan toen, en daarom heeft Hij voor mij geen grote betekenis meer.
Er is nog iets van geloof maar het heeft geen effect meer.
Een kwart van de bevolking zegt: : Jezus was gewoon een mens, maar wel een fantastische mens. Hij wilde de mensen naar het goede leiden en daarom kan Hij ook vandaag nog tot voorbeeld worden genomen. Er is nog geloof maar we staan niet met vlag en wimpel te zwaaien.
De tweede vraag die Jezus stelt vind ik persoonlijk veel moeilijker. Wie denk jij dat ik ben?
Hier gaat het niet om de mening van iemand anders, maar om mijn eigen persoonlijke relatie met Hem. Hij vraagt me heel direct: Wat beteken ik, Jezus, voor jou, Jan .Hoe belangrijk ben ik voor jou? Vertrouw je me ook dan nog, wanneer je niet alles van mijn boodschap, en wanneer je niet alles wat in je leven gebeurt, begrijpt?
Die vraag is voor mij een uitnodiging, een uitdaging om zijn persoon en zijn boodschap beter te leren kennen en te zien.
Wie denk jij dat ik ben?
Als ik uit eigen ervaring mag spreken zie ik graag zijn gelaat of zijn schaduw of zijn uitgestoken hand in de schone en positieve momenten in mijn leven.
Ik zie hem als ik boven op een berg zit en de natuur bewonder. Ik zie hem als ik geniet van vrienden, van familie rondom mij, van de schittering in hun ogen wanneer we samen toffe momenten beleven.
Ik zie hem in het gelaat van onze kinderen en kleinkinderen.
Ik zie hem als ik de vele vrijwilligers bezig zie in onze maatschappij. Zij die het doen om te helpen, om te steunen, om hun talenten te delen om van mekaar te genieten .
Ik zie hem als ik voor een kunstwerk sta, soms eeuwenoud, soms hedendaags.
Ik zie hem als ik de muziek hoor die mij boeit, een vioolconcerto, een simpel lied in het West Vlaams dialect, of een lied in een Franse tekst die ontroert.
Maar ik zie hem niet als ik de miserie rondom ons zie. De honderd duizenden vluchtelingen die het thuis niet meer zien zitten en naar een betere en veilige wereld willen komen.
De lange rijen wachtenden die we zien. Wij zien niet de miserie die ze gekend hebben en die hen deed beslissen te vluchten.
Ik zie hem niet in het geweld dat mensen mekaar aandoen. En dan zeker niet in het geweld omwille van een geloof. Ik zie hem niet in Syrië, in Bagdad, in dat bootje in de Middellandse zee, in het beeld van dat aangespoelde kind.
Ik zie hem niet in het geroddel, de afgunst, het wantrouwen, het gebrek aan een positieve instelling dat wij allemaal ondervinden of zelf uitstralen.
Ik zie hem niet als 3/4 van het nieuws negatief is en mij neerslachtig maakt.
Wat zeggen de mensen die ik ben?
Vorige week nog hebben we met vrienden een halve avond gepraat over zou er nu iets zijn na de dood of niet? Ik geef toe, soms is het gemakkelijker te zeggen: er is niets, Hij bestaat niet dan er heilig van overtuigd te zijn dat er een God of een hemel of een hiernamaals is..
Dat maakt ons zwak, dat maakt ons klein. Ik wou dat ik andere woorden kon uitspreken nu maar ik ben wie ik ben.
Op 18 november zal in de kathedraal een nieuw kunstwerk voorgesteld worden. De man die het kruis draagt. Tot de 20e eeuw heeft hedendaagse kunst altijd zijn plaats gevonden in het kerkelijk milieu. Elk kunstwerk was in in zijn tijd, het laatste echte nieuwe kunstwerk dateert van 1924 las ik, maar dat is eigenlijk niet waar. Voor 2 jaar is een schitterend beeldje onthuld dat een symbool moet zijn voor alle misbruiken die in de kerkwereld gebeurd zijn. De man die zijn kruis draagt is een groot bronzen werk van Jan Fabre. Een levensgrote man draagt in de palm van zijn hand een kruisbeeld dat dubbel zo groot is. Het kruis balanceert op zijn uitgestoken hand. Controversieel, dat zal wel, niet elke gelovige zal zich comfortabel voelen bij dit werk. Het beeld lokt reflectie uit, het dwingt je je gedachten en geloof scherp te stellen.
Het geloof is ook een evenwichtsoefening. Momenten van gedeelde overtuiging wisselen af met vragen en onzekerheid. Het is de wankelbaarheid van de mens. Mensen hebben momenten van diepe godsverbondenheid, en dan zie je hem .maar ook momenten van diepe vertwijfeling en dan zie je hem niet.
Waarom vertel ik dit? Omdat elke vorm van kunst kan helpen om het antwoord te formuleren op de vraag: Wie denk jij dat ik ben?
Hoe zei Jezus het al weer in het evangelie van daarnet? Als iemand achter mij wil komen moet hij ook zijn kruis opnemen: Wat een straffe uitspraak is dat!
Ik wou dat wij dat konden.
Als onze woorden maar overeen komen met onze daden, of onze daden overeenkomen met onze woorden.
Scheppingszondag - 23e zondag door het jaar B 2015 - Remy
Drieëntwintigste zondag door het jaar B 2015 - Zaterdag 5 en zondag 6 september 2015
Eerste lezing: Jesaja 35, 4-7a - 'Oren van doven worden geopend; de tong van stommen zal jubelen'
Evangelie: Marcus 7, 31-37 - 'Hij laat doven horen en stommen spreken'
Beste mensen,
Deze week is er weer een nieuw schooljaar gestart.
Dat weten we via de kinderen, de kleinkinderen, radio en tv en misschien zijn er hier zelfs enkelen die het aan den lijve ondervonden hebben
Soms gaat dat gepaard met vreugde en enthousiasme want er liggen nieuwe uitdagingen klaar : een nieuwe juf, een nieuwe meester, een nieuwe klas, misschien zelfs een nieuwe school.
Spannend maar leuk want veel is nog spiksplinternieuw : de boekentas, de fiets, vriendjes, voor sommige nerds de leerstof enz
Soms gaat dat nieuwe schooljaar gepaard met pijn en verdriet want de vakantie is voorbij. Oei die meester of die juf ! Een nieuwe school die redelijk ver weg is. Opnieuw in dezelfde klas terwijl de vriendjes naar een hoger jaar zijn mogen gaan. Ga ik deze studierichting wel aankunnen enz
Beangstigend maar noodzakelijk want het leven is bijzonder dynamisch en niets blijft zoals het was.
Dat geldt ook voor een parochie.
Een parochie zal, zeker in de huidige maatschappelijke context, dynamisch zijn en veranderen of ze zal helemaal niet zijn.
Sint-Anna-ten-Drieën wil niet verzinken in lethargie, in zelfvoldaanheid, in alleen maar gezaag en geweeklaag.
De parochie wil en kan dus niet statisch zijn, zoveel is duidelijk.
In mei 2014 werd de vernieuwde beleidslijn van de parochie voorgesteld.
In een redelijk talrijk bijgewoonde vergadering werd De Verrekijker met de zes platformen in een mooie brochure aangereikt.
De doorgedreven invoering ervan is noch eenvoudig, noch vanzelfsprekend.
Het parochieteam heeft beslist om wat gas te geven en twee nieuwe stappen te zetten.
De meest ingrijpende stap voor ieder van ons is de wijziging van de uren van de vieringen.
Vanaf het eerste weekend van oktober, het weekend van de Sint-Annekesfeesten, zullen er twee vieringen op linkeroever zijn. Op zaterdagavond om 18.00 uur in de Lucaskerk, en dit zolang die kerk nog in gebruik blijft, en op zondagmorgen om 11.00 uur hier in Sint-Anna-ten-Drieën.
Onze pastoor Herman heeft een bijkomende opdracht gekregen in Sint-Joris aan de andere kant van het water. De vieringen daar en hier zijn haast niet te combineren. Beide gemeenschappen doen dus water bij hun wijn.
En ja, we hopen ook dat het terug brengen van het aantal vieringen een positief effect zal hebben op de aanwezigheid in de resterende vieringen.
Spelen nog mee, maar hoeven hier niet verder uitgelegd te worden : de mogelijke herbestemming van de Lucaskerk en de invoering van de Pastorale Eenheden door het bisdom.
Wat we in het begin van dit woordje over de eerste schooldag hebben gezegd, geldt ook voor de parochie. Voor sommigen zal deze nieuwe regeling als beangstigend overkomen en misschien zelfs ontgoocheling en weerstand oproepen. We willen daar heel veel begrip voor opbrengen en rekening houden met gevoeligheden, maar er is geen andere weg.
Nog drie klassieke weekends te gaan en dan is het zover. Ondertussen trachten we iedereen te informeren via het parochieblad, de website, sinds enkele dagen ook onze enig mooie en spiksplinternieuwe elektronische nieuwsbrief en vooral met mond aan mond reclame.
We willen dus een warme oproep doen om deze wijziging door te vertellen. Liefst op een manier die mensen, die naar de kerk gaan en in het evangelie een goede oriëntering zien, siert. Deze regeling is echt wel getroffen in het algemeen belang van de parochie én haar werking. Dat dit voor sommigen persoonlijke moeilijkheden creëert is haast vanzelfsprekend. Het zou dan ook mooi, christelijk en evangelisch zijn dat het doorvertellen van de nieuwe uren meer positief geduid wordt, dan dat het voorwerp van achterklap en gezaag zou zijn. We rekenen echt wel op jullie.
Die we moet dan ook eventjes geduid worden en tegelijk is dat de tweede stap dat ik jullie hier vandaag moest aankondigen.
De parochie Sint-Anna-ten-Drieeën heeft geen parochieteam meer.
De functies en opdrachten van dat parochiaal beleidsorgaan worden vanaf dit werkjaar volledig over genomen door De Verrekijker.
Deze naamswijziging is een logisch gevolg van de herstructurering waarvan we in het begin van dit woordje ook al spraken.
Voor de parochiale werking zal er weinig of niets veranderen.
De leden van het parochieteam blijven zetelen in De Verrekijker en dit met alle opdrachten en engagementen van vroeger.
De mensen die De Verrekijker bevolken zijn : Bavo Van Soom,
Lieven Tiebos, Gilbert dHouwe, Lies Vernimmen, Marc Mestdagh die vanuit de Walburgisparochie (ook een opdracht van Herman!) tracht zoveel als mogelijk aanwezig te zijn. Jan, onze parochieassistent en AnnemieVan Passen, die knarsetandend op verlof aan dit mededelingsmoment zit te denken. Natuurlijk vergeten we Herman Augustyns onze pastoor niet.
En ikzelf (Remy Van Looveren) mag deze club voorlopig modereren.
Het is onze optie dat je voortaan nergens nog de melding parochieteam ziet, maar alleen De Verrekijker.
Ook hiervan vragen we, als je t doorverteld, dit te doen met de juiste evangelische ingesteldheid: positief en gericht op een haalbare toekomst. En bovenal correct. Niet van het schijnt of heb je gehoord of weet je nu wat ?
De mensen van De Verrekijker blijven nog eventjes beschikbaar om op eventuele vragen te antwoorden en uw reacties te beluisteren.
Tijdens de vakantiemaanden rust de preekploeg uit. De liturgiegroepen zorgen dan steeds voor een aangepast eerste lezing die we elke week hier brengen. Om even terug te lezen...
Een beetje tijd, midden in de drukte:
om even te gaan neerzitten en jezelf te worden,
om terug perspectief te zien in kleinigheden,
om liefde uit te dragen,
om het beste in je zelf te laten boven drijven.
Een beetje tijd midden in de drukte:
om te genieten van mooie dingen,
om je goed te voelen bij de mensen,
om eerlijk te zijn vanuit het diepste van je hart,
om toch te hopen door alles heen.
Ik wens je
een beetje tijd midden in de drukte van het
komende jaar,
om te doen wat je kan!
Deze nacht had ik een droom, een droom over een parochie.
Het was een parochie waar het woordje moeten vervangen was door mogen, waar de belangen van de groep centraal stonden, waar jong en oud ongedwongen samen leefden met geloof, eerbied en vertrouwen in elkaar.
Het was een parochie waar niemand werd uitgesloten, noch om zijn afkomst noch om zijn taal, noch om zijn eigenheid, noch om zijn kunde.
Maar waar iedereen elkeen wist te waarderen omdat er zoveel moois te ontdekken viel in die rijkdom van verscheidenheid.
Het was een parochie waarin het woordje God tastbaar was, in kleine onopvallende daden van mensen, die echt probeerden om goed samen te werken.
Het was een parochie waar iedereen vooral tijd had voor elkaar.
Toen werd ik wakker en besloot: aan deze droom wil ik voortaan van harte meewerken
Ik eis mijn tijd op.
Ik wil mezelf niet voorbij hollen.
Ik wil niet leven in een feuilleton van elke week snel een andere aflevering.
Ik wil tijd krijgen om te groeien en te kiezen.
Ik wil stokken steken in doldraaiende wielen.
Ik eis tijd op voor al de lotgenoten die er te weinig krijgen om echt te leven:
tijd om te lachen,
tijd om te wenen,
tijd om te minnen,
tijd om te troosten,
tijd om te zaaien en te oogsten,
tijd om in vrede te leven,
tijd om de angst te vergeten,
tijd voor kinderen om te groeien en te spelen,
tijd om te zingen en te strijden,
tijd om te vergeven en te vieren.
Ik eis tijd op, voor allen, om mens te kunnen zijn.
Tijdens de vakantiemaanden rust de preekploeg uit. De liturgiegroepen zorgen dan steeds voor een aangepast eerste lezing die we elke week hier brengen. Om even terug te lezen...
Je wordt mooier als je glimlacht
Heel veel mensen geven geld uit om 'mooi'
en 'aantrekkelijk' te zijn.
Probeer eens een nieuwe methode, een methode die niets kost en zeer efficiënt is: de glimlach!
Deze methode begint in het hart van de mens.
Het gaat hier immers niet om de kunstmatige glimlach,
die wordt opgelegd om klanten te winnen.
Het gaat om de glimlach, die groeit uit de diepe vrede
en de innige vreugde van een goed hart.
Deze glimlach maakt een ieder van ons 'mooi'!
Begin elke dag met een vrolijk gezicht.
Doe moeite want er is een wisselwerking
tussen je gezicht en je hart.
Als er zon is in je hart, krijg je een zonnig gezicht
en alles veranderd.
Je wordt niet meer zo moe van je werk.
Je geniet meer van de goede en schone kanten van het leven.
Met een open en lachend gezicht
zet je elke dag je huisgenoten in de zon.
Je bent sterker in tegenslagen. Je mildert het lijden.
Zieken worden opgemonterd, anderen krijgen nieuwe moed.
Veel mensen danken hun morele redding aan een vriendelijk gezicht en een vriendelijk woord.
Jij kunt het ook: 'Je lacht je in één seconde mooi.' (ad goos)
Tijdens de vakantiemaanden rust de preekploeg uit. De liturgiegroepen zorgen dan steeds voor een aangepast eerste lezing die we elke week hier brengen. Om even terug te lezen...
Het vierentachtigste probleem
Er was eens een man, die de Boeddha opzocht, omdat hij gehoord had dat hij zon groot leraar was. Hij dacht dat de Boeddha misschien in staat was hem voorgoed van zijn problemen te verlossen.
Hij vertelde dat hij boer was. Ik hou van het boerenleven, zei hij, maar soms regent het te weinig en dan mislukt de oogst. Vorig jaar werd dat bijna onze dood. Andere keren regent het juist weer te veel, wat ook heel slecht is voor de oogst.
De Boeddha luisterde geduldig.
Ik ben getrouwd, zei de man. Ik heb een prima vrouw. Ik hou echt van haar. Maar soms kan ze zo tegen me zeuren, soms word ik zo moe van haar en krijgen we ruzie.
De Boeddha luisterde zonder een woord te zeggen.
Ik heb ook kinderen, zei de man. Leuke kinderen, dat wel, maar vaak doen ze net alsof ik niet besta, en soms ...
Zo passeerden al zijn problemen de revue.
Tenslotte was hij uitgepraat. Vol spanning wachtte hij op de woorden van de Boeddha.
Toen zei de Boeddha: Ik kan je niet helpen.
Hoe bedoelt u dat? vroeg de man verbaasd.
'Iedereen heeft problemen, antwoordde de Boeddha. We hebben allemaal drieëntachtig problemen. Drieëntachtig problemen waaraan we niets kunnen doen. Misschien kun je er één oplossen, maar dan komt er direct weer een ander voor in de plaats.
Alle mensen van wie je houdt zullen bijvoorbeeld ooit uit je leven verdwijnen, en ook jij zult op eens doodgaan. Dit is een probleem, en jij noch wie dan ook kan daaraan iets doen, dus ik ook niet.
De man werd woedend. Ik dacht dat u zon groot leraar was! schreeuwde hij. Wat heb je aan zon leer? Niets, helemaal niets!
De Boeddha antwoordde rustig: Misschien is die leer wel goed voor het oplossen van het vierentachtigste probleem.
Het vierentachtigste probleem? vroeg de man verbaasd. Wat is het vierentachtigste probleem?
De Boeddha antwoordde: Dat je helemaal geen problemen wilt hebben.
Tijdens de vakantiemaanden rust de preekploeg uit. De liturgiegroepen zorgen dan steeds voor een aangepast eerste lezing die we elke week hier brengen. Om even terug te lezen...
Achttiende zondag door het jaar B 2015 - Zaterdag 1 en zondag 2 augustus 2015
Vakantieviering
Eerste lezing: zie hieronder
Evangelie: Johannes 6, 24-35 - 'Wie tot mij komt zal geen honger hebben'
Tijdens de vakantiemaanden rust de preekploeg uit. De liturgiegroepen zorgen dan steeds voor een aangepast eerste lezing die we elke week hier brengen. Om even terug te lezen...
'Ontmoeten' - Ann Claes
Ontmoeten, elkaar leren kennen, niet moeten, je mag zijn wie je bent
Ontmoeten, samen praten, luisteren, lachen, bemoedigen en uitdagen.
Ontmoeten, jong en oud, soms blij verrast en deugddoend, dan weer ontgoocheld.
Steeds weer verder gaan en opnieuw beginnen.
Ontmoeten, over de grenzen van ons eigen wereldje kijken.
Er is nog zo veel te ontdekken en te leren.
Ontmoeten, doorheen deze ontmoetingen God op het spoor komen.
Hem ontmoeten in gebed, samen zingen en vieren.
Luisteren en je er door laten raken.
Tijd maken.
Ontdekken dat Hij tot jou zegt: Ik hou van jou zoals je bent.
De legende van Anna en Joachim - 17e zondag door het jaar B 2015 - Marc
Zeventiende zondag door het jaar B 2015 - Zaterdag 25 en zondag 26 juli 2015
Vakantieviering
Eerste lezing: zie hieronder
Evangelie: Johannes 6, 1-15 - 'Hij liet de broden uitdelen zoveel men maar wilde'
Patroonsfeest Sint-Anna-ten-Drieën
Tijdens de vakantiemaanden rust de preekploeg uit. De liturgiegroepen zorgen dan steeds voor een aangepast eerste lezing die we elke week hier brengen. Om even terug te lezen...
Volgens de legende was Anna de moeder van Jezus' moeder, Maria.
Zij was gehuwd met Joachim.
Het waren vrome Joden, die hun leven lieten leiden door de liefde tot God. Met alle grote feesten begaf Joachim zich naar de tempel om daar een offer aan God op te dragen. Verdrietig was alleen dat ze geen kinderen hadden.
Herhaaldelijk hadden ze God erom gesmeekt, en ze beloofden erbij dat ze het kind aan God zouden toewijden, zodat Hij erover kon beschikken, maar zonder resultaat. Intussen waren ze al oud geworden.
Bij gelegenheid van het feest van de tempelwijding trok Joachim met een paar familieleden naar de tempel om een offer op te dragen. Anna bleef thuis. Maar toen de hogepriester hem tussen de andere joden in zag staan, sprak hij smalend: "Hoe durf jij, Joachim, tussen al die anderen te gaan staan? God heeft je immers gestraft door je geen kinderen te geven. En dacht je dan dat Hij je offer zou aannemen? Zorg eerst maar dat die schande van jou uit ons midden wordt weggenomen, dan mag je terugkomen om weer te offeren.
Beschaamd maakte Joachim dat hij wegkwam.
Hij durfde ook niet meer naar huis, bang dat hij daar met de vinger zou worden nagewezen. Hij verborg zich tussen de herders van Bethlehem. Daar verscheen hem een engel die hem aankondigde dat hij een kind zou krijgen: een meisje dat hij Maria moest noemen.
En geef haar aan God, zoals je beloofd hebt. Ga naar Jeruzalem; daar zul je je vrouw Anna tegenkomen. Ze maakt zich erg bezorgd om je. Je zult haar treffen bij de Gouden Poort.
Zo ging de engel ook naar Anna.
Haar verkondigde hij dezelfde vreugdevolle boodschap. Ook zij begaf zich op weg. Bij de Gouden Poort werd het een aandoenlijk weerzien. Die ontmoeting geldt als het moment, waarop Anna van Maria in verwachting raakte.
Over Sint Anna
Patrones van:
Zij is beschermheilige van echtelieden, aanstaande moeders, zwangere vrouwen en vrouwen die moeilijk zwanger raken, bakers, voedsters, huismoeders (moeders en huisvrouwen) en weduwen; van onderwijzeressen (omdat zij haar dochter Maria bidden en lezen leerde); van huishoudelijke beroepen als wevers, borduursters, kantwerksters, kleermakers, kousenmakers en naaisters; van dienstvaardige beroepen als huishoudsters, dienstpersoneel, slippendragers van kardinalen, stalknechten, arbeidsters, thuisarbeidsters; en vandaar ook van arme standen; van beroepen die verwant zijn aan de huishoudelijke: hooiers, bezembinders, touwslagers; van kunstvaardige beroepen als timmerlieden, houtbewerkers, houtdraaiers, kastenmakers, schrijnwerkers en kunstschrijnwerkers; van goudsmeden; van molenaars, mijnwerkers en marskramers; van scheepslui, schippers en zeelieden; en tenslotte van de brandweer.
Daarnaast wordt zij aangeroepen voor een goed huwelijk en echtelijke vruchtbaarheid en tegen onvruchtbaarheid; voor succes en geluk tijdens de zwangerschap en tegen een moeilijke zwangerschap; voor een voorspoedige bevalling; tegen bedplassen; verder tegen ziekten en kwalen als borstpijn, buikpijn, fijt, hoofdpijn, huiduitslag, kiespijn, koorts, koortsige ziekten, oogziekten, pest, en zweren; bovendien voor een rijke hooioogst; voor het terugvinden van verloren of gestolen goederen; ze beschermt de mijnbouw; aangeroepen tegen oorlog.
Afbeeldingen:
Sint Anna wordt afgebeeld met Maria en kleinkind Jezus (Anna te Drieën of Annatrits (in het Duits 'Anna Selbstdritt' geheten); soms met haar hele familie (tot achtentwintig personen); in groene (hoop) of rode mantel (liefde); met een of meer boeken; haar kind onderwijzend; de bijbel lezend.
Een rijmpje:
In 1946 publiceerden Gabriël Smit (rijmpjes) & Piet Worm (prentjes) een boekje over heiligen voor kinderen: Roosjes uit de Hemeltuin; Utrecht/Antwerpen, De Fontein. Het bevat ook een rijmpje voor Joachim en Anna:
Zie Joachim en Anna beiden
Marias ouders, vroom en wijs,
In liefde, door geen dood te scheiden
Tot in Gods eeuwig Paradijs
En leer hoe liefde samenbindt
Wie door Maria wordt bemind.
Weerspreuken:
S'il pleut à la Sainte-Anne, il pleut un mois et une semaine. [Is het met Sint Anna nat dan is het dat vijf week zowat.]
Bouwt op Sint-An de mier haar grote hopen, de winter zal niet zacht verlopen.
Bouwt Sint Anna mierenbergen, dan zal ons lang de winter tergen.
Is Sint-Annadag voorbij, dan komen de frisse ochtenden op een rij.
Nesten de mieren op Annadag, haastige winter volgen mag.
Werken met Sint Anna de mieren, dan zult ge een lange winter vieren.
Tijdens de vakantiemaanden rust de preekploeg uit. De liturgiegroepen zorgen dan steeds voor een aangepast eerste lezing die we elke week hier brengen. Om even terug te lezen...
Het feest al begonnen
God, geef mij een hart dat vakantie kan nemen, zich even kan losmaken uit het gareel van de zorg en verantwoordelijkheid, dat los en vrij de aarde kan proeven en ruiken en de lucht en het water en de mensen erbij.
Geef mij een hart, God dat klein als een kind de verrassing beleeft van elke nieuwe horizon, dat zich laat drijven op de wolken en gaat rusten in de ondergaande zon.
Geef mij een hart dat nog kan luisteren naar de vogels en kan glimlachen bij de verre geluiden van koeien als de morgen begint.
Geef mij een hart, God, een open hart en open handen om naar de mensen toe te gaan, te luisteren naar hun verhalen en te snoepen van hun vriendschap als de avond valt.
Geef mij een hart dat uitnodigt - als een rustbank in de lommer iedere voorbijganger, ieder mens langs de baan
Geef mij een hart dat zich wil bekeren tot de eenvoud en het geluk van kleine dingen, een hart dat kan bewonderen zonder te bezitten, en kan bidden zonder woorden. Een hart dat doorheen de dingen kan schouwen naar uw eeuwigheid.
En of ik dan in een vliegtuig zal stappen of mijn fiets zal gebruiken, of ik de andere kant van de wereld of de andere kant van mijn dorp zal zien, of ik de kracht van mijn lichaam zal meten met de golven of stil van de zetel naar het bed zal gaan.
Geef mij een hart dat vakantie kan nemen, God, en dan is het feest al begonnen.
Koffers pakken en wegwezen - 14e zondag door het jaar B 2015 - Gilbert
Veertiende zondag door het jaar B 2015 - Zaterdag 4 en zondag 5 juli 2015
Vakantieviering
Eerste lezing: zie hieronder
Evangelie: Marcus 6, 1-6 - 'Een profeet wordt geëerd buiten zijn stad'
Tijdens de vakantiemaanden rust de preekploeg uit. De liturgiegroepen zorgen dan steeds voor een aangepast eerste lezing die we elke week hier brengen. Om even terug te lezen...
Koffers pakken en wegwezen
Op mijn levensweg kreeg ik een koffer mee. Ik stond aan het begin, dus was het leeg.
Ik stopte er gaandeweg heel wat gedachten in en spullen die ik onderweg soms kreeg. Er waren dingen bij waarvan ik het nut niet zag. Ik dacht misschien begrijp ik ze wel beter op een dag. Ik gooide dingen weg waarvan ik vond die moet ik kwijt. Soms luchtte het op, soms had ik spijt.
Ik ontmoette vele mensen op mijn levenspad.
Soms was er iemand waar ik sympathie voor had. Dan gunde ik ze een blik in dat koffertje van mij. Vaak ging zon moment te snel voorbij.
Op een dag vond ik een vakje.
Het zat helemaal verstopt, waarin ik een herinnering diep had verstopt. Ik kon er niet om heen, ik voelde me heel raar. Ik kwam niet meer vooruit, want mijn koffer was te zwaar. Er kwamen vele mensen, zij liepen mij voorbij.
Helpen konden ze mij niet. Ik werd steeds moedelozer, ik zag geen uitweg meer. Ik was overmand van verdriet.
Toen kwam er een man. Hij sloeg zijn armen om mij heen. Hij nam mijn koffer op.
Ik was niet meer alleen. Hij heeft toen alle dingen uit mijn koffer doorgenomen. De meeste deed Hij terug. Een paar heeft Hij meegenomen.
Ik moest verder op mijn reis, maar Hij bleef in mijn hart, die vriend van wie ik nu vertel.
Ik heb daarna van alles in mijn koffer nog gestopt, zwaarder werd hij niet, mooier werd hij wel.
Wij discussiëren vaak en graag over politiek. En iedereen heeft wel zijn eigen mening. En het gaat meestal over geld. Hoe moet het verdeeld worden? Hoe krijgen we rechtvaardige belastingen? Moeten we aan bepaalde groepen mensen sommige diensten gratis aanbieden? Nee, zeggen sommigen, want gratis betekent dat andere mensen het moeten betalen. Alles moet betaald worden, alles heeft zijn prijs.
Gratis bestaat niet. Niets is gratis.
Toch wel. De zon is gratis en de regen ook. De sneeuw in de winter is gratis. De natuur is gratis, de bloemen en de vogels uit het evangelie. Eigenlijk zijn het vooral de belangrijke, de meest essentiële dingen in het leven die gratis zijn. In de eerste lezing vandaag werd dan wel geld uitgegeven aan lekker eten en cadeaus, maar het samenzijn met de hele familie was gratis. En dat was voor die bompa en voor iedereen het belangrijkste.
Wat wensen wij elkaar met Nieuwjaar? Dat je de lotto mag winnen? Word schandalig rijk?
Neen, wij wensen elkaar een goede gezondheid, want dat is toch het allerbelangrijkste, zeggen we erbij. En wie die goede gezondheid heeft, krijgt ze gratis. Wat wensen wij elkaar bij het begin van de vakantie, als we op reis gaan? Veel mooi weer.
Gratis
Trouwens, heel veel mensen werken gratis. Ze zetten zich in zonder zich te laten betalen, zomaar, voor niets. Vrijwilligers noemen we ze, en het zijn er veel meer dan we denken. In deze tijd van het jaar zijn er op vele plaatsen barbecues en bijna overal staan vrijwilligers vlees te bakken en groenten te snijden.
Gratis.
Waarvoor zetten zoveel mensen, jongeren en ouderen zich uren en uren in bij een jeugdbeweging, een sportclub, of een andere vereniging? Omdat ze er zoveel geld bij verdienen? Nee, ze doen het gratis.
Ook onze kerk, onze parochie wordt gedragen door honderden vrijwilligers. Ook hier: veel meer dan we denken. Of is er iemand die denkt dat de mensen die onze eerste communicanten en vormelingen hebben begeleid en voorbereid daarvoor een vergoeding hebben gekregen?
En probeer eens op te tellen hoeveel vrijwilligers actief zijn in de diverse verenigingen en werkgroepen in onze parochie. Neem alleen maar de mensen die actief zijn bij een viering als deze.
Er zijn er een paar die die mis maken, teksten zoeken of schrijven. Iemand tikt het misblaadje in, iemand anders kopieert het. De kerk wordt geopend, alles wordt klaar gezet, iemand zorgt voor muziek, er is een organist, een lector en een predikant. Er zijn bloemschikkers en de kerkfabriek zorgt ervoor dat er van alles voldoende voorraad is.
En er zijn allicht nog een paar anonieme werkers en die hebben één ding gemeen: ze doen het allemaal gratis. Er is er eigenlijk maar één die betaald wordt, omdat dat wettelijk zo geregeld is. En dan mogen ze nog heel blij zijn dat hij zijn overuren niet rekent en zijn representatiekosten niet binnenbrengt.
Laten wij in deze vakantie vooral genieten van alles wat we gratis krijgen.
Want we hebben er soms te weinig oog voor. En we vinden zo vaak dat iets alleen maar de moeite waard is, als het veel kost.
Onze eerste communicanten en vormelingen staan dit weekend centraal. Ook die kinderen hebben wij gratis gekregen. Bij het opgroeien steken we er wel wat geld in, maar hun komst was gratis. En we zouden ze toch absoluut niet kunnen missen, voor geen goud. Want, we moeten er wel eens op sakkeren, we liggen er soms van wakker, maar ze zijn toch goud waard
Schoolreizen naar eiland Lampedusa - 12e zondag door het jaar B 2015 - Jan VN
Twaalfde zondag door het jaar B 2015 - Zaterdag 20 en zondag 21 juni 2015
Eerste lezing: Job 381, 1,8-11 - 'De Heer spreekt in storm en wind'
Evangelie: Marcus 4, 35-41 - 'Zelfs wind en water gehoorzamen Hem'
Een kleine boot, stuurloos in de nacht, zwalpend op de woeste golven in een zware storm
Er zitten mensen in dat bootje ze willen naar de overkant; ze zijn begonnen aan een groot avontuur vol risicos ze doen dat niet voor hun plezier, maar omdat ze geen andere uitweg en geen betere toekomst zagen. Ze weten wat ze op de ene oever van hun thuisland achter gelaten hebben, en ook weten ze waarom ze op de vlucht zijn gegaan. Alles is beter dan dat leven dat geen leven is
Er is hen trouwens in hun thuisland van alles wijs gemaakt en ingefluisterd - en dus geloven ze heilig dat het op de andere oever, daar ergens aan de overkant, vèèl, vèèl beter moet zijn Wacht maar tot straks, als ze daar door die welstellende en ongetwijfeld zeer gastvrije mensen aan de overkant ontvangen zullen worden
Vrienden, kunnen we dit sfeerbeeld van de bootvluchtelingen koppelen aan het evangelieverhaal van vandaag?
Veel moeite moeten we niet doen om ons dat beeld voor ogen te halen: we zien het maar al te vaak op het scherm in onze huiskamer. Mensen van overal: radeloos, opgejaagd, opééngepakt in zon aftandse visserssloep hopend op léven, op toekomst.
En dan die stille schreeuw in hun blik: Raakt het u niet, dat wij vergaan?
Schandelijk schouwspel, een aanklacht op de menselijkheid.
Het evangelie van vandaag begint met tegen het vallen van de avond
Dat wil natuurlijk zeggen dat straks onvermijdelijk de nacht komt, de storm en het ontij, de angst, de paniek en de verlatenheid (alleen: de mensen in de boot beseffen dat nog niet).
De storm is in de Schrift een beeld voor bedreigde vrijheid, de bodem die onder je bestaan weggeslagen wordt. De nacht is beeld voor onzekerheid en uitzichtloosheid. Je weet misschien een beetje waar je aan begonnen bent, maar je weet in de verste verte niet hoe het ooit eindigt, en wanneer. Je weet wat het jou en jouw familie letterlijk heeft gekost maar wat het jou mentaal, fysisch en psychisch nòg zal kosten: daar heb je geen flauw vermoeden van
En wanneer dan inderdaad de storm opsteekt, lijkt het zo gedroomde veilig thuiskomen aan de overkant ineens heel ver weg en onbereikbaar.
De tijd dringt, de nood stijgt, de boot is overvol en dobbert doelloos rond.
De vraag die het evangelie van vandaag ons stelt is allereerst deze: hoe kijken wij naar deze mensen in nood? Staan wij als buitenstaanders, als beste stuurlui aan de wal onverschillig of cynisch toe te kijken, een beetje meewarig glimlachend om zoveel ijdele hoop en zoveel aandoenlijk vast vertrouwen in onze westerse gastvrijheid?
Panikeren we omdat ze maar blijven komen? Of zien we en respecteren we het moedige gevecht van deze mensen om in de storm en de nacht te overleven? En willen we hoe dan ook de wacht bij hen houden, waken over hun menswaardigheid en over hun toekomst?
Raakt het u niet dat wij vergaan..? (Marcus 4,38)
Hopeloos schreeuwt iemand over de storm heen. Hopeloos steekt men de handen in de lucht, in de hoop dat iemand zal helpen.
Maar
Dit is allang geen nieuws meer: we wennen er aan dat dagelijks honderden vluchtelingen die in gammele bootjes Europa trachten te bereiken, verdrinken in de Middellandse Zee. We voelen ons machteloos. We vinden dat de mensensmokkelaars hard moeten aangepakt worden, dan zullen er geen drenkelingen meer zijn en is ons geweten gesust.
We kijken de andere kant op.
Laat me toe in dit verband enkele min of meer recente krantenkoppen te citeren:
Amnesty International: "De wereldwijde vluchtelingencrisis is een samenzwering van nalatigheid" (DeMorgen.be - 15-06-15)
"Grootste crisis sinds WO II en de wereld hult zich in stilte" (DeMorgen.be - 16-06-15)
'De kern van ons cynisme: dagelijks aanspoelende lijken maken ons geen flikker uit' (Prof. Dr. Ignaas Devisch, Filosoof, Universiteit Gent/Arteveldehogeschool Opinie in Knack.be 30-05-15)
Vluchtelingen zijn mensen. Beseffen we dat nog wel? (DeMorgen.be - 21-05-15)
En reeds bijna twee jaar geleden bij het bezoek dat Paus Franciscus bracht aan het eiland Lampedusa: Paus haalt uit naar globalisering van de onver-schilligheid(Kerknet 08-07-13)
De drenkelingen op zee, in de storm en in de nacht, vragen ons onophoudelijk met hun bange ogen en hun vertwijfelde blik: Meester, raakt het u niet dat wij vergaan?
Ondertussen lag Jezus op de achterplecht op een kussen rustig te slapen (Marcus 4, 38)
Zon onschuldig tussenzinnetje uit dit evangelieverhaal kan ons verbazen, ja het kan ons zelfs mateloos ergeren en de neiging geven om kwaad en gefrustreerd het evangelieboek dicht te slaan en voorgoed te besluiten: Boeken toe! En meteen Geloof toe! Want wat heeft het allemaal voor zin? Wat helpt zon evangelieverhaal ons en de wereld vooruit? En wat voor goed nieuws zouden wij in Godsnaam (!) aan al die hulpeloze drenkelingen kunnen melden vanuit zon wonderverhaal? Dus Jezus slààpt, te midden de dreigingen van dood en geweld? Hij lijkt dan tóch afwezig, niet begaan met het lot van zijn mensen?
Ja we weten wel: het is natuurlijk niet omdat Hij er ís, en omdat wij in hem geloven en onszelf christenen noemen, dat de stormen uitblijven en er geen boten vol drenkelingen op zee meer zouden vergaan Sommigen denken soms in een kindelijk-naïef geloof toch nog al te spontaan en makkelijk dat God ons wel zal behoeden voor tegenslagen; dat Jezus vroeg of laat toch redt - en als die tegenslagen dan tòch komen geven we Hem vlug de schuld: Waarom laat Gij dit gebeuren?
Maar letten we nu goed op wat er gebeurt in het verhaal.
De bange leerlingen maken Jezus wakker, en schreeuwen het uit: Meester, raakt het u niet dat wij vergaan? Ze spreken hun angst uit of beter: ze versterken als met een grote profetische megafoon de stem van al diegenen die reddeloos verloren lijken in die zwalpende boot - en ze appeleren Hem op zijn mededogen, zijn solidariteit: Gij die Uw mensen nooit in de steek laat, zie hen nu toch, zij dreigen de overkant niet eens te bereiken:
Ze zeggen dus niet Gij houdt van hen allemaal en zult het dus wel oplossen voor hen.. Nee, ze bidden en ze smeken, en ze treffen de Man van Nazareth daarbij diep in zijn hart: Gij houdt toch van Uw mensen? En Uw Naam is toch: Ik-zal-er-zijn..?
De grote Augustinus heeft ooit gezegd en dat lijkt mij zeer essentieel om dit wonderverhaal uit het evangelie van Marcus niet mis te verstaan - : Als wij het gevoel hebben dat God, dat Jezus slaapt in onze wereld en in onze tijd, dan is het zaak om Hem wakker te maken in óns. Het is aan ons, Zijn leerlingen, om de reddende, opstandige Jezus in ons eigen hart en geweten wakker te maken en wakker te houden. Als Hij al lijkt te slapen, dan is het omdat Hij in óns lijkt te slapen.
Zoveel moet duidelijk zijn om alle vrome en vrijblijvende misverstanden te voorkomen: het is dus aan óns om Hem en Zijn evangelie wakker te maken en wakker te houden, zichtbaar en tastbaar te maken temidden van nacht en ontij, temidden alle doodsangst van deze wereld.
Als we enkel maar dat onthouden van dit evangelie, die dringende oproep naar ons allen toe én die belofte voor al wie ten dode opgeschreven lijkt, dan zal het ons helpen om door de zwaarste stormen heen, in verbondenheid met hen die eindeloos ronddolen en dreigen te verdrinken in de onmenselijke hardvochtigheid en kortzichtigheid van het Westen - toch te blijven hopen en de donkerste nachten door te komen.
Een Duitse profetische theologe Dorothee Sölle vertelde een aantal jaren geleden dat het in Duitsland een soort mode is geworden om met kinderen op schoolreis te gaan naar één van de concentratiekampen uit de tweede wereldoorlog. En dan vragen de kinderen op het einde haast altijd aan de gids: Meneer, is dat écht gebeurd? Ja, kinderen, dat is écht gebeurd! En wisten de mensen in Duitsland daar dan niets van? Toch wel, kinderen, zij wisten daar iets van... En dan de kinderen weer: En waarom hebben zij daar dan niets aan gedaan..?
En ik stel me voor dat het binnen een paar jaar mode zal worden om schoolreizen te organiseren naar het eiland Lampedusa, en naar een aantal andere idyllische plaatsen aan de kusten van Griekenland en Italië, waar indertijd al die bootvluchtelingen zijn aangespoeld En dan zullen de kinderen vragen aan de gids die hen rondleidt: Is dat écht gebeurd, mijnheer, mevrouw..? En wisten de mensen uit het Noorden van Europa daar dan niets van? Toch wel kinderen, zij wisten daar iets van En dan zullen de kinderen die gids met grote ogen aankijken en verbaasd vragen: En waarom hebben zij daar dan niets aan gedaan?
Helemaal naar een tekst van Geert Dedecker tgv Vluchtelingen dag en kerkasiel. Magdalenakerk Brugge 20/6/2015
Evangelie: Marcus 4, 26-34 - 'Het Rijk is als een mosterdzaadje'
Lieve mensen,
Wie naar 1000 zonnen kijkt na het journaal van 19 uur, wordt deze zomer geconfronteerd met de grote rage: 1m2 moestuinen!!!
Moestuingoeroe Wim Lybaert bewijst Vlaanderen dat je met één vierkante meter genoeg hebt om een geweldige maaltijd op tafel te toveren. Zijn missie is dan ook: van elke Vlaming een 'vierkante eter' maken.
Elke week gaat Wim langs bij een Bekende-Vlaming om er een vierkantemetertuin aan te leggen en tips te geven. Voor de zekerheid plant hij thuis identiek dezelfde bak. Later gaat hij opnieuw op bezoek bij de BV, om hun oogst te vergelijken en er een lekkere maaltijd mee te bereiden.
Bekende vierkante mee-eters zijn onder andere Eva Daeleman, Marleen Merckx, Bart De Pauw, Maggie De Block, Willy Naessens, Rani De Coninck, Freddy De Kerpel, Evy Gruyaert en Lieven Scheire
Wim moedigt iedereen aan om thuis zelf mee te doen en dat te laten weten via #devierkanteeter.
De beste oogsters van hun eigen vierkantemetertuin worden op het einde van de zomer bij Wim thuis uitgenodigd op een moestuinfeest.
Kunnen we de parabels van vandaag nog meer levensecht voorstellen dan met deze rage?
Wat een rijkdom!
Al die Bekende Vlamingen krijgen hulp van die Wim, vooral via een stel tips die in de opdrachten liggen.
Wim geeft eerst de basiselementen mee om goed te starten.
Hij geeft hen zoveel mogelijk van zijn kennis mee. Hij zegt hen alles over zijn ervaringen en hoe hij daardoor met het moestuinen vertrouwd geraakt is . Dan kunnen zij met de kleinste zaadjes aan de slag
Als ervaringsdeskundige, geeft hij hen de beste tips mee.
En Wim gelooft erin dat zijn Bvs met veel goesting en aandacht voor hun moestuin, een goed resultaat zullen neerzetten.
Wim is een heel goeie begeleider, hij dringt niemand iets op, maar doet iedereen telkens opnieuw voor hoe hij te werk gaat en zij, zij hebben alle vrijheid, om al dan niet vanuit de kleinste zaadjes, een vierkante eter te worden deze zomer, of niet
Die Wim, heeft die niet heel veel van Jezus in zich?...
Jezus deed het toch ook op die manier?
Zelf denk ik ook aan al deze mensen die zich geëngageerd hebben voor die 1m2.
Het zijn allemaal druk bezette mensen. Een vol agenda met verschillende taken en opdrachten op één dag, meestal zeven dagen in de week Velen van hen kennen geen rustdag.
Velen van hen hebben in hun dagtaken voortdurend een druk op hun schouders dat het moet vooruitgaan. Wat ze doen moet resultaat geven, meetbaar zijn, of ze zijn niet goed bezig .
*Ik ben echt benieuwd hoe ze naar hun moestuin gaan kijken!
Moet het vooruitgaan? Willen ze snel resultaat? Hebben ze tijd van wachten? Willen ze echt wat kruiden en groenten tonen aan Wim en aan Vlaanderen? Willen ze echt iets op hun bord over enkele weken?
*Wat me vooral bezighoudt is;
Wat zal die moestuin met deze mensen doen?
Gaan ze proeven van het mysterievolle kiemen en groeien terwijl ze slapen?
Hoe nieuwsgierig verwachten ze mooie courgetten, bosjes peterselie, paprika, radijsjes, wat tomaten en sla, ?
Gaan ze vertrouwvol kunnen wachten?
Gaan ze het nodige geduld kunnen opbrengen?
Met hoeveel respect en waardering zullen ze nadien aan tafel gaan?
Hun moestuin zal niet groeien met mediatechnieken, hij is niet opdringerig en voert geen reclame.
Hoe vlug zullen ze ondervinden dat het met hun 1m2 moestuin, niet anders is dan met de vele taken die ze te vervullen hebben in hun drukke agenda!
Wat een rijkdom!!!
In het werken met hun medemensen, hun collegas zal het niet anders zijn. Het zal ook beginnen als een klein onooglijk zaadje.
Of het zal ontkiemen hangt af of het hart van de collegas er voor openstaat, of het hart een vruchtbare voedingsbodem is.
Heel klein en bescheiden vanuit het hart en de goedwil van de collegas zal het groeien.
Ook in deze tijd, voor mensen die leven in een megacultuur waarin alles zo groot en zo opvallend mogelijk moet zijn.
Het werken met hun medemensen, hun collegas, het vraagt enorm geduld en vertrouwen, respect en waardering, om regelmatig te mogen genieten van kleine groeimomenten Om regelmatig te mogen genieten van kleine goede resultaten
En met ons is het ook niet anders, vermoed ik!
Wat een rijkdom!
Zo groeit het rijk van God en niet anders. Heel klein en bescheiden vanuit ons hart en onze goedwil. Ook in deze tijd, voor ons, wij die leven in een megacultuur waarin alles zo groot en zo opvallend mogelijk moet zijn.
Het woord van God blijft dat kleine zaadje. God, Hij moet wel heel groot zijn dat Hij alle zogezegde grootheid van de wereld kan missen.
Ik heb de voorbije maand veel tijd gehad om te lezen. En ik heb me onder andere gewaagd aan een heel dikke turf: de memoires van één van de bekendste Vlaamse politici van de laatste decennia. Naast vele andere interessante dingen viel mij op hoeveel politieke besprekingen en overeenkomsten plaats hadden aan tafel. Een tafel waar gegeten werd.
Soms kwam er een groepje bijeen aan de ontbijttafel, vaak bij iemand thuis. Een ander gezelschap werd uitgenodigd voor de lunch. En de dag nadien kwamen ze samen voor een diner. Dat heeft niet alleen te maken met de Bourgondische levensstijl van de betrokkenen. Maar ook hiermee: samen aan tafel gaan, samen eten schept nu eenmaal een band. Samen eten schept vertrouwen, en maakt soms moeilijke onderwerpen wat gemakkelijker om te bespreken.
Het is bij ons niet anders. Als we thuis bezoek krijgen, bieden we de gasten altijd iets te drinken aan. Maar we vragen niet aan iedereen of ze ook blijven eten. Daarvoor is al een nauwere band nodig, een zekere mate aan vertrouwen.
Samen aan tafel gaan is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Een nieuwe relatie wordt wel eens bezegeld met een etentje, thuis, in de familie of elders.
Na een lange en intense samenwerking sluit men af door samen aan tafel te gaan. We hebben heel goed samengewerkt, we hebben wat bereikt, we zijn er content van, nu gaan we samen toch eens eten. Heel wat verenigingen sluiten hun werkjaar af met een kaas en wijnavond, een barbecue of iets originelers.
Ook mensen die met elkaar zaken doen regelen die wel eens bij een etentje. Soms in een prestigieus restaurant. En dan nemen ze bijvoorbeeld een Bloody Mary als aperitief en nadien een carpaccio voor het voorgerecht. Als soep kiezen ze voor een Agnes Sorel en de hoofdschotel wordt een tournedos Rossini. Afsluiten doen ze met een Pêche Melba.
Ik ga al mijn quizvragen niet verklappen, maar er zijn heel wat gerechten genoemd naar bekende personen. En ook hier: dat geldt ook voor gewone mensen zoals U en ik. In vele families wordt na jaren nog verwezen naar een soep of een ander gerecht dat legendarisch werd omdat moeder of grootmoeder dat zo goed kon maken. Of een tante, of zelfs een nonkel, waarom niet?
Bij bepaalde feesten of andere gelegenheden komt het nog meer naar boven. Als we met allemaal samen waren, dan maakte de Bomma altijd lekker stoofvlees of balletjes in tomatensaus. En weet je nog, met Nieuwjaar: die heerlijke kippensoep van tante Julienne? En nonkel Fons aan zijn barbecue, hij genoot er zelf nog het meest van
Waarom vertel ik dat nu allemaal als we vandaag Sacramentsdag vieren? Wel, lang geleden is het ook begonnen met mensen die samen aan tafel gingen. Mensen die elkaar heel goed kenden, die jaren samen waren opgetrokken. Samen eten was voor hen heel gewoon, heel vertrouwd. En het was op een traditioneel feest voor hen, ze hadden iets te vieren.
En toch was het geen maaltijd als alle andere. Want voor één van hen had die avond een heel bijzondere betekenis en geleidelijk aan voor de anderen ook. Voor één van hen was het letterlijk het laatste avondmaal. En omdat hij die groep mensen had geleid en begeesterd, wilde hij dat zij ook dat laatste avondmaal nooit zouden vergeten. En hij wou die bijzondere betekenis aan hen duidelijk maken.
En hij gaf ook een naam aan wat op tafel kwam. Hij noemde het brood en de wijn naar zichzelf. Hij zorgde ervoor dat ze in dat brood en die wijn hemzelf zouden herkennen. Hij zou straks zijn leven offeren voor hen, voor ons, voor iedereen en brood en wijn zouden daarvan het teken zijn en blijven. Dat teken blijft vandaag, meer dan tweeduizend jaar later, nog altijd overeind, voor miljoenen mensen, overal ter wereld.
Vorige zondag konden we op televisie kijken naar de film Tot altijd. Ook daar was een heel ontroerende scène met een laatste avondmaal. Mario Verstraeten nam afscheid van zijn familie en meest intieme vrienden. En ook daar was het gezelschap er zich heel goed van bewust dat het hun laatste maaltijd samen was. Vandaar tijdens de afscheidsspeech die betekenisvolle woorden: tot altijd
Nu zou ik eigenlijk nog moeten aantonen of verduidelijken dat dat brood en die wijn werkelijk en letterlijk het lichaam en het bloed van Christus zijn. Dat er in elke viering een wonder mee gebeurt. Dat dat brood meer is dan gewoon maar brood en die wijn meer dan gewoon maar wijn. In spirituele zin, in de betekenis die we aan die symbolen geven, is dat ongetwijfeld zo.
Maar gebeurt er tijdens de consecratie ook effectief een mirakel?
We hebben altijd geleerd dat het om een mysterie gaat. En een mysterie kunnen we met ons verstand niet uitleggen. Neem en eet, dit is mijn lichaam, zegt de priester. En neem en drink, dit is mijn bloed.
Dat kunnen wij maar heel moeilijk begrijpen of uitleggen. Misschien zit voor ons de belangrijkste boodschap in het zinnetje dat daarna komt. Blijf dit doen, om mij nooit te vergeten
Het verhaaltje kennen jullie wel: Sint Augustinus wou een boek schrijven over de heilige drievuldigheid. Hij zat te denken aan het strand, maar hij had geen inspiratie. En hij zag een kindje dat een kuil had gegraven, en dat liep met een emmertje naar de zee, vulde dat met zeewater, en kapte dat in zijn kuiltje. En de heilige vroeg, manneke, wat doe je? En de kleine antwoordde: ik giet de zee in mijn putteke. Maar dat kan toch niet, de zee is veel te groot! zei Augustinus. En de kleine antwoordde: ik zal rapper de zee in mijn putteke krijgen, dan gij het mysterie van de drievuldigheid in uw koppeke....
Het is vandaag Drievuldigheidszondag, en ik vind dat een troostend verhaaltje. Want eerlijk gezegd, van de drievuldigheid snap ik niet veel. Het geloof dat Jezus voorgeleefd heeft, en dat hij ons vraagt om uit te dragen, kan niet moeilijk zijn. En het gaat in het geloof niet zozeer over 'redeneren', over 'begrijpen', over 'theorieën'.
Ik zeg nu niet dat we over God niet kunnen nadenken, maar op de eerste plaats, geloof ik, is God iemand die ons ons raakt, die we aanvoelen, die we ervaren.
Neen, we zien God niet. Van in de heel oude teksten in de bijbel lezen we dat niemand God kan zien, of hij moet sterven. Hij is te groot, te machtig, te anders.
Hoe zijn mensen dan beginnen vermoeden dat er een God is? Er is een mooi verhaal in de bijbel over Mozes, die vraagt om God te kunnen zien. Maar God zegt: dat zal niet gaan, niemand kan daar tegen. Maar ik zet je in een rotskloof, en leg mijn hand op jou als ik voorbijkom. En als ik voorbij ben, kun je me langs achter zien.
Wat kan dat verhaal betekenen? Misschien dat, als we God tegenkomen, dat niet op de moment van die ontmoeting door hebben, maar als we erop terugkijken, als we ons herinneren wat we meegemaakt hebben. Is dat ook niet zo met andere hoogtepunten en dieptepunten in ons leven? We zijn heel gelukkig geweest, we hebben iets zaligs of iets ergs meegemaakt, er gebeurt iets beslissends. En we beginnen maar echt te beseffen wat er gebeurd is, als het voorbij is en we er naar terugkijken.
Het is ook zo gegaan met de leerlingen van Jezus. Als die met hem Palestina afreisden en hem bezig zagen, wisten ze ook niet wat ze zagen. Ze vermoedden wel iets, op hun beste momenten. Pas als hij gestorven was begon hun euro stilletjes te vallen, en dan nog twijfelden ze. Stilaan zijn ze gaan beseffen dat er in Jezus meer zat dan een gewone mens, dat wie contact had met Jesus, ook contact had met God.
Misschien is dat de betekenis van die verschijningsverhalen: met de ogen van het geloof zien ze Jezus zoals hij echt is.
Jezus zoals hij echt is. Hoe moet je dat wonder onder woorden brengen, een ervaring die veel groter is dan wij kunnen bevatten? Wij kunnen niet anders dan gebrekkige woorden spreken. De God waar Jezus over spreekt, we noemen hem Vader, zoals Jezus ons geleerd heeft. Jezus in wie wij God ontmoeten, we noemen hem de Zoon van God, hij brengt ons de schat van zijn Vader, hij de gezondene, de redder. De kracht die het geloof ons geeft, de bezielende aanwezigheid die we voelen, noemen we zijn Geest, zijn heilige Geest.
God die als een vader leven geeft, Jezus die zo goed als God is, zijn Geest die leeft in ons, zo spreken zijn leerlingen over hun geloof. En dan is het niet zo belangrijk hoe die beelden, die woorden, die ervaringen in mekaar moeten passen. Het gaat niet om de uitleg, het gaat erom dat we ervaren dat we gedragen worden, dat we niet alleen zijn, dat we God af en toe tegenkomen, en dat we dat meestal pas achteraf door hebben.
Maria wist ook niet wat haar overkwam als ze zwanger werd. En ze had ook niet door wie dat kind van haar eigenlijk was. Ze was niet bezig met theologische uitleg. Ze vertrouwde erop dat het allemaal ging goed komen: doe maar wat hij zegt, staat ergens in het evangelie. Dat is de boodschap vandaag: vertrouwen dat God op verschillende manieren onder ons is, en dat hij ons zal thuisbrengen.
In gedachte hoor ik het mijn grootmoeder zaliger nog zeggen, lang geleden voor ze weer eens naar Lourdes vertrok: ik zal een kaars aansteken voor ons Lief Vrouwke en voor je bidden.
Mijn grootmoeder Mamie zegden we ging regelmatig op bedevaart, naar het Onze-Lieve-Vrouwke van t Ruggeveld of naar Scherpenheuvel of Edegem, ook wel eens naar Beauraing of Banneux. Moest ze aan deze kant van de stad gewoond hebben, dan hadden Gaverland, Oostakker en Onze-Lieve-Vrouw ter Duinen vast ook op haar lijstje gestaan. En soms ook een keer naar Lourdes. Met de mensen van jaren zoals zij zegde, de gepensioneerden. Om samen te bidden en te zingen, meestal voor een genezing, voor goede examens of iets anders waar materiële hulp weinig bij helpt.
En voor ze vertrok zei ze dan: ik zal een kaars aansteken voor Onze-Lieve-Vrouwke en voor je bidden.
De week voor Pinksteren is, bij wijze van spreken, wat de Goede week is voor Pasen. Tussen Hemelvaart en Pinksteren: het moet voor de apostelen een erg onzekere tijd geweest zijn. Jezus is uit hun blikveld verdwenen. Hij is vertrokken naar de Vader en zijn heilige Geest, de geest van Pinksteren, is nog niet gekomen.
Tussen Hemelvaart en Pinksteren: eigenlijk is het ook voor ons een erg moeilijke tijd. Wij gedenken dit weekeind de overledenen van de voorbije maand. Zoals Jezus, zijn deze geliefde mensen teruggekeerd naar de Vader en uit het zicht verdwenen. Ook voor de studerende jeugd is het een moeilijke tijd. Zij staan voor examens. Ook zij kunnen misschien wel wat extra verlichting gebruiken, zij het dan het licht van de paaskaars.
In het evangelie vandaag doet Jezus bijna hetzelfde als wat mijn grootmoeder zou doen Hij bidt voor zijn leerlingen.
Ten eerste bidt Hij: Vader, bewaar de eenheid onder hen die u mij hebt toevertrouwd, opdat ze één mogen zijn zoals wij.
Ten tweede bidt Hij ook: Ik vraag u niet hen uit de wereld weg te nemen, maar hen te bewaren voor de macht van het kwaad."
Jezus vraagt aan de Vader om zijn leerlingen te beschermen en te begeleiden. Om hen geleidelijk los te laten wanneer ze groeien in hun christen zijn.
Jezus vraag aan de Vader telt daarom ook voor ons. Ook wij hebben nood aan begeleiding, om geleidelijk te kunnen groeien tot volwassen christenen. Hij vertrouwt ook ons, zijn vrienden en metgezellen, toe aan de liefdevolle zorg van de Vader.
Ouders en opvoeders brengen hun beste jaren door in het begeleiden van kinderen in leven en in geloof. Er komt een geleidelijk loslaten wanneer ze groeien in volwassenheid.
De tweede bede zou kunnen slaan op de leerlingen en studenten, die vandaag hun examen voorbereiden. Zij zijn een stukje van die wereld, maar het is een wereld die ook in hen leeft. Daarom bidt Jezus voor hen, dat God hen mag bewaren voor het kwaad.
Hierin is de bede van Jezus enigszins afwijkend van onze bedevaartgewoonten: ieder huisje heeft zijn Mariabeeldje en ieder Onze-Lieve-Vrouwke kreeg van ons zijn eigen specialiteit. Voor de ene kwaal naar Onze-Lieve-Vrouw van Gaverland, voor een andere naar Onze-Lieve-Vrouw ter Schelde of Onze-Lieve-Vrouw ter Sneeuw, voor hopeloze en zware problemen naar Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes of van Beauraing.
Bidden en zingen voor een genezing, voor goede examens of iets anders waar geen materiële hulp bij helpt, het kan natuurlijk allemaal.
Maar aan een boze wereld, waarin je altijd en overal je fiets goed op slot moet doen, je auto zorgvuldig gesloten moet parkeren, waar je alarminstallaties moet plaatsen, daar helpen even weinig kaarsen als Onze-Lieve Moederen aan, als voor leerlingen die niet studeren. Wat baten kaars of bril als de uil niet zien en wil.
De eerste bede kan ook, op een andere manier, op ons van toepassing zijn. Bewaar hen in eenheid, bidt Jezus, hoe verschillend ze ook mogen zijn, de Christenen van Linkeroever. Want hoewel ze al meer dan 10 jaar samen parochianen zijn van Sint- Anna- ten- Drieën, voelen zij zich bij momenten nog altijd een beetje méér van Sint-Lucas, van Onze-Lieve-Vrouw ter Schelde of van Sint Anna. Verlos hen van het kwade. Geef eenheid in Uw naam, opdat ze zouden kunnen standhouden in deze wereld. Met het Pinksterfeest in het vooruitzicht, wordt daarvoor dit weekeinde in het bijzonder gebeden. Dat de gaven van Gods Geest allen te beurt mogen vallen.
Zoals Jezus moeten we ook bidden voor wie ver van ons leven en wie we onze actieve zorg niet kunnen geven, waarvoor we hooguit een schamele aalmoes kunnen verzamelen. Dat ook zij een veilige plaats vinden in de armen van de Vader.
Maar misschien moeten we vooral bidden opdat we geest-drift mogen ontvangen, hoe oud of hoe jong we ook zijn: de drift, de drijfkracht van de geest die ons overeind houdt en die op anderen aanstekelijk kan werken.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
