Het blauwe uurtje kennen we als fotograaf allemaal maar al te goed neem ik aan. Ikzelf heb er al menig geheugenkaartje mee vol geschoten. Als gepatenteerde langslaper heb ik niet zoveel ervaring met de ochtendlijke tegenhanger, het gouden uurtje… Het dagelijks kerstman-zijn heeft er voor gezorgd dat ik dezer dagen redelijk vroeg uit de slaapstee moet om vóór het vertrek naar Aarschot nog even met Phaido het bos in te trekken, want wij vinden het toch leuker dat hij zijn ochtend-pipi en -kaka in de vrije natuur doet dan in de Martelarenstraat of – godbetert - in de woning van de kerstman J.
Vandaag mocht ik dus ervaren hoe mooi het ochtendlicht kan zijn. Het was een koude nacht geweest en de luchtvochtigheid was blijkbaar hoog genoeg om de takken van de bomen en de grassen in de weiden te voorzien van een wit laagje rijp. In de Smallebroeken wandelend, met het bos tussen mij en de opgaande zon kon het gouden licht alleen nog maar de toppen van de dichtst bijstaande bomen bereiken en tezelfdertijd ook de verder liggende begroeing helemaal in prachtige kleuren schilderen. Uit de vele shots die zich aandienden was het weer moeilijk kiezen. Het vrouwtje ging voor deze.