Na een alweer erg miezerige dag leek het in de late namiddag toch op te klaren. Phaido had me al de hele tijd met vragende ogen bekeken want na een nat verplicht ochtendrondje waren we niet meer buiten geweest. Hij weet wel dat hij in mij meteen een medestander vindt om alsnog wat frisse lucht te gaan plukken als de gelegeheid zich aandient.
De Dekshoevevijver, in de volksmond De Kasseman, dat leek me wel wat. Ik was er al lang niet meer geweest en omdat de paadjes er meestal goed bij liggen, zelfs bij nat weer, zijn we er naar toe gereden. Nu viel dat kwestie goed liggende paadjes toch enigszins tegen vandaag, maar goed, we waren gekomen om te wandelen en dat hebben we ook gedaan. Normaal gezien loop je in een half uur wel rond het hele domein, maar omdat Phaido regelmatig moest wachten als ik fotografeerde en omdat ik regelmatig moest wachten als Phaido snuffelde duurde de tocht meer dan dubbel zo lang. Dat vonden we helemaal niet erg natuurlijk, te meer omdat tegen de tijd dat we bijna terug bij de wagen waren het in zoverre uitgeklaard was dat we nog van mooi avondrood konden genieten.
Om de zon mooi midden in het plaatje te krijgen boven een van de plassen ben ik even voorbij een afsluiting op een niet voor het publiek toegankelijk dijkje gelopen – je doet al eens iets voor een leuk standpunt – maar ik kreeg daar nergens een helemaal onbelemmerd vrij zicht. Dan heb ik maar doorheen de houtkant gefotografeerd en de begroeiing in de voorgrond meegenomen in de compositie… dat zorgt voor nog wat extra diepte meen ik. Van de nood een deugd maken noemen ze zoiets.

Voor de liefhebbers: 24 mm – f 8 – 1/1600 en Iso 320