Zelfs als ik mijn dikste olifantenvel uit de kast haal kan ik niet blijven ontkennen dat ik vroeg of laat het gras zal moeten afrijden. Ik kan niet blijven volhouden dat het lief klein huiskonijntje dan zou kunnen sterven van de honger. Ik ben al gedeeltelijk gezwicht voor de argumenten van Josee, dat er meer dan genoeg is, en rechts van het tuinpad en vóór het huis is het al eens gefatsoeneerd, maar links is er nog altijd de steeds hoger groeiende wildernis die ik zo koester. Daar houdt ons konijntje zich ook het liefst op. Ik verschuil me voorlopig achter het verhaal dat als het aan de linkerkant ook zo kaal wordt, de arenden, sperwers, gieren en andere roofvogels het konijntje veel beter zullen kunnen zien vanuit de lucht of dat rondzwervende vleesetende roofdieren hem zouden komen wegroven zonder de camouflerende begroeiing maar ik ben benieuwd hoe lang het vrouwtje dit nog pikt. Wordt vervolgd...