Ze hadden het voorspeld en voor één keer hadden ze het ook nog bij het rechte eind, onze nationale Frank en Sabine hadden ons een sneeuwtapijt beloofd en dat hebben we geweten. Het werd niet de lang verwachte winterpracht waarvoor ik al voor acht uur opgestaan was – voor mijn doen midden in de nacht – neen, het was een zwaar pak natte sneeuw-ellende… De vroege fototocht kon ik wel vergeten en toen ik er dan toch uit was ben ik maar beginnen sneeuwruimen… pffff…
Uiteindelijk moesten we toch even de elementen trotseren, Phaido staat ook op zijn rechten, en daarenboven hebben we liever niet dat ie zijn grote en kleine behoeften in huis doet J.
Goed, het werd een wandeling doorheen veel smeltsmurrie, over en langs  door de zware sneeuw afgebroken takken en onder de paraplus, want de onophoudelijk naar beneden komende sneeuwregen was niet van dien aard om het winterpracht gevoel aan te zwengelen.
We hebben wekenlang gezongen dat we dreamden van een white Christmas, maar dit was toch niet de bedoeling.