Ik vroeg aan Josee waar al die Duvel gebleven was die volgens mij toch in de koelkast moest liggen. Toen antwoordde ze met een wedervraag: of ik al gezien had hoe lang het gras voor het huis was… Ik probeerde nog even te argumenteren dat ik pas vorige week het gras achter het huis afgereden had maar ik realiseerde me ook wel dat zelfs met mijn allerdikste olifantenvel ik er niet aan zou kunnen ontsnappen. De grasmaaier wachtte, niet meteen mijn favoriete werktuig. Tot overmaat van ramp weet ze ook wel waar ze mijn camera kan vinden en de automatische P stand heb ik haar helaas ook ooit gewezen.  
Enfin, ik heb deze avond toch van mijn Duveltje kunnen genieten. Zo zie je maar, Johan Cruyff had gelijk: elk nadeel heb zijn voordeel… Eind goed, al goed.