Als we langs de Smallebroeken richting Rulloop wandelen zien we dagelijks in de verte onze vriendjes de Shetland Ponies, het is een bonte grote groep, ik tel er meestal een stuk of tien. Ze grazen in een achterliggende weide en we gaan niet elke keer even goede dag zeggen, we moeten dan namelijk via een klein paadje de normale wandelroute verlaten, maar op z’n tijd willen we toch wel eens wat dichterbij gaan om te zien hoe het er mee gaat. Het zijn vriendelijke en nieuwsgierige dieren, de hele kudde van op afstand fotograferen is niet zo makkelijk want als ze me zien komen zijn ze meestal sneller bij de afsluiting dan ikzelf en dan komen ze ongevraagd voor de camera lopen om zodoende een totaalbeeld onmogelijk te maken. Ook vandaag moest ik enkele keren opschuiven en van positie veranderen voor ik deze twee ongehinderd in beeld kon nemen. Om de indruk te wekken dat de foto van binnen in de wei gemaakt is moest ik over de draad leunen en mijn armen zo lang als mogelijk maken. Vanuit dit laag standpunt ( of moet ik in dit geval hangpunt zeggen? ) kon ik uiteraard niet door het oculair zien, dus moest ik min of meer op het gevoel richten, enkele keren afdrukken en hopen dat de automatische scherpstelling z’n werk goed zou doen. Snel op het schermpje kijken was voldoende om te constateren dat het resultaat best wel aanvaardbaar was. Thuis heb ik ‘m wel nog even door Photoshop moeten halen om de horizon recht te zetten, gepast te kadreren en de belichting te optimaliseren, maar zoals al vaker aangehaald: ook dat hoort bij de hedendaagse fotografie.