Ik was de wilde wingerd die tegen de garage groeit al een tijdje in het oog aan het houden. De herfst zorgde er voor dat hij elke dag iets mooier werd. Het ogenblik dat ik er een foto van zou kunnen maken op het toppunt van zijn uitbundige kleurenpracht was dichtbij wist ik.  Maar toen kwam die storm gisteren en het merendeel van de mooist verkleurde bladeren sneuvelde onder de krachtige rukwinden met als gevolg dat op één dag tijd de muur er al flink doorheen kwam piepen. Als ik dus alsnog iets van zijn prachtige herfsttooi wilde tonen dan moest het nu maar. Gelukkig was het niet één en al kommer en kwel met het weer vandaag en kon ik tijdens een zonnige opklaring even naar buiten met de camera.