Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
In een viering worden de eerste lezing en het evangelie nooit zomaar toevallig gekozen. Gewoonlijk vullen ze elkaar aan of is de ene lezing een verduidelijking van de andere. Vandaag is dat niet anders, al is de toon wel verschillend.
Jesaja houdt het kort. Twee zinnetjes maar: een oproep om bekering en een uitspraak over de gedachten en wegen van God, die zo verschillend zijn van de onze.
In het evangelie worden we deze week weer geconfronteerd met een bekende, maar weerbarstige parabel. Jezus vertelt het verhaal van de wijngaardenier die uur na uur op zoek gaat naar personeel en op het einde van de dag iedereen met gelijke munt betaalt.
Het verhaal strijkt een beetje tegen onze menselijke haren in. Ook wij verwachten dat de arbeiders die de hele dag gewerkt hebben, een hoger loon zouden ontvangen dan degene die maar één enkel uur aan het werk waren.
Om het verhaal duidelijker te maken, ging ik op zoek naar een vergelijkbare, actuele situatie.
Misschien omdat ik deze week bezig was met de voorbereiding van de Sint-Annekes-Feesten, kwam ik terecht bij Comme chez SAF, het restaurant op zondagmiddag. We gaan daar niet rekenen met denariën, daar hebben we geen wisselgeld voor. Maar het team van Patron Peter maakt wel voor iedereen dezelfde lekkere BRUG-menu klaar, voor een vaste, vooraf afgesproken prijs van 17 euro.
Iedereen mag, tussen 12 en 2, komen eten wanneer hij of zij wil. Iedereen mag ook zolang of zoveel eten als hij wil, ieder naar behoefte.
Maar al eet de ene misschien dubbel zoveel als de andere, toch krijgt niemand achteraf een extra rekening gepresenteerd. Wij vinden dat allemaal normaal. Niemand gaat daarover klagen of reclameren.
Wat is er dan zo verschillend dat gebeurt in de parabel, waar wel iedereen te klagen en te zagen heeft?
Inderdaad, het verhaal van de wijngaard is een gelijkenis, een parabel, en dus een geënsceneerd verhaal. Ieder onderdeeltje is zo opgebouwd, om het geheel sterker te laten overkomen.
Stel dat we hetzelfde gebeuren anders zouden organiseren. Dat de Heer bijvoorbeeld eerst de arbeiders zou uitbetalen die de hele dag gewerkt hebben, één denarie zoals afgesproken. En pas daarna, als zij vertrokken zijn, de andere arbeiders. Dan zou waarschijnlijk niemand klagen of reclameren.
Waarom doet de evangelist dat toch? Dat vat hij zelf samen in het laatste vers van de gelijkenis: Zo zullen de laatsten de eersten zijn en de eersten de laatsten.
Dit is wat Mattheüs wil duidelijk maken, omdat hij dat die omkering een essentieel kenmerk vindt van het Koninkrijk en de Godsvoorstelling van Jezus: de Heer is zo grenzeloos goed, dat Hij méér doet dan het gewone.
Mattheus wil dat we op een andere manier leren kijken, dat wij ons Jezus manier van kijken een beetje eigen maken.
Of dat vreemd is, hangt er maar vanaf hoe je het bekijkt. En dat dat lang niet zo onmogelijk is, wil ik duidelijk maken met het verhaal van een kinderfeestje, dat net zo goed enkele dagen geleden bij jullie kon gebeurd zijn.
Het verjaardagsfeestje was bijna voorbij. Ze hadden op de televisie naar een film gekeken. Ze hadden taart gegeten. Maar er was nog een half uurtje over. We spelen blindemannetje!, zei moeder. De jarige kreeg een blinddoek voor de ogen en met een opgerolde krant mocht hij gaan slaan. Wie geraakt werd, was uit. Die moest zolang op de gang gaan staan.
Je begrijpt dat Erik er zó vijf geraakt had. Marjolein en Bart en Inge stonden op de gang. Toen volgden Daan en Pieter en Loes. Daarna werd het moeilijker.
Na een kwartier maakte moeder een eind aan het spel. Luuk en Carla hadden gewonnen. Applaus, riep moeder. De kinderen klapten.
Moeder haalde doosjes snoep te voorschijn. Luuk en Carla kregen er een, dat heb je verdiend. Maar moeder ging door met uitdelen. Daan, Pieter en Loes kregen er ook een. En zelfs Marjolein en Bart en Inge!
Dat is niet eerlijk, protesteerde Luuk. Die hebben verloren en die krijgen evenveel.
En waarom niet? vroeg moeder. Dacht je misschien dat het leuk was om tien minuten op de gang te staan? Jij hebt al applaus gehad en je hebt de hele tijd mee mogen doen. Je hebt je beloning wel binnen!
Bart propte de snoepreep snel in zijn grote mond, bang dat ze het hem af zouden nemen.
Zo hoeft deze gelijkenis lang niet een zo onmogelijk verhaal te zijn en is het Koninkrijk der hemelen soms dichterbij dan we wel denken. Amen.
Verhaaltje gevonden bij een preek van Harrie Brouwers uit 2005.
Het feest van Kruisverheffing wordt gevierd op 14 september. Het komt dus maar zo om de zes jaar aan bod in de zondagsvieringen. Het feest gaat terug op een zeer oude traditie. In de vierde eeuw vond keizerin Helena, de moeder van Constantijn resten van het kruis en het graf van Jezus in Jeruzalem. Op die plaats liet de keizer een nieuwe kerk bouwen, de Heilig Grafkerk.
Het lijkt misschien een beetje vreemd dat er sindsdien nog altijd een feest van Kruisverheffing bestaat en wordt gevierd. Moeten we een kruis gaan verheerlijken? Het is toch een afschuwelijk marteltuig. Het geeft bijna de indruk dat we het lijden en de dood gaan verheerlijken. Maar het kruis is als symbool veel rijker aan betekenis. Het is niet alleen het teken van lijden, maar ook van redding en heil.
Zo is het trouwens ook in de eerste lezing. De Joden zien het niet meer zitten, omdat hun tocht door de woestijn al zo lang duurt en eigenlijk uitzichtloos lijkt. En de Heer stuurt slangen op hen af. Het lijkt op een straf, maar het is eerder een beproeving, een oefening. Slangen betekenen in de bijbel vaak dood en verderf.
Maar Mozes krijgt de opdracht een bronzen slang te maken en die op een staak te zetten. Als hij die staak omhoogsteekt, betekent de slang redding voor wie er naar opkijkt. De slang is niet meer dodelijk, maar levensreddend.
Ook het kruis kan redding betekenen, als we het verheffen, als we ernaar opkijken. Dat is de tweede betekenis en die wordt dus nu gevierd. Maar waarschijnlijk spreekt ook dat mensen van vandaag minder aan. Het lijkt allemaal wat abstract of wereldvreemd. Een slang die dodelijk is en een bronzen slang op een stok die levens kan redden. Een kruis dat de marteldood betekent en een kruis dat verlossing brengt. Krijgen we dat nog uitgelegd?
Misschien moeten we eens kijken naar een simpel houten kruis, eens kijken hoe het eruit ziet. Het bestaat uit twee dwarsbalken, een verticale en een horizontale. En die twee dwarsbalken houden elkaar in evenwicht. Als je de horizontale weglaat, blijft de verticale met moeite overeind. En als je de verticale eruit gooit, begint het helemaal te wankelen. De twee balken zijn allebei nodig of je hebt geen kruis meer.
De symbolische betekenis daarvan is overduidelijk. De verticale balk verwijst naar boven, naar de hemel, naar God. En de horizontale verwijst naar de wereld, naar de mensen. Christenen hebben beide nodig, om te geloven en om hun geloof waar te maken, in daden om te zetten. En we ondervinden ook dat ze elkaar ondersteunen en versterken.
Het is een beetje zoals in een kruiswoordraadsel. We moeten zowel horizontaal als verticaal een aantal woorden invullen. En af en toe geraken we vast, kunnen we niet meer verder. Dan kunnen letters in een verticale rij ons helpen om een horizontaal woord in te vullen en omgekeerd. De twee helpen elkaar, kunnen als het ware niet zonder elkaar.
In de loop van de geschiedenis zijn heel wat kloosterorden opgericht, van diverse aard. Sommige orden noemen we actief, andere contemplatief. De actieve orden staan zoveel mogelijk ten dienste van medemensen. Ze houden zich bezig met ziekenzorg, verpleging, onderwijs, missionering. Ze zijn ook actief in parochies en verenigingen. Maar ook zij komen een paar keer per dag samen om te bidden. Zij hebben ook nood aan de verticale balk. Ze kunnen niet zonder, anders houden ze het niet vol.
De contemplatieve orden leggen heel sterk de nadruk op gebed, op stilte, op bezinning. Maar ook zij verliezen de horizontale balk niet uit het oog. Zij schenken gastvrijheid en onderdak aan mensen die daar nood aan hebben. Of aan mensen die behoefte hebben aan bezinning, aan rust, aan stilte. Zo geven ze ook meer zin aan hun uren van gebed en bezinning. Zo komt ook voor hen het kruis in evenwicht.
Ook wij, gewone gelovigen, hebben nood aan dat evenwicht. Er is een tijd geweest dat het voor velen voldoende leek om elke zondag naar de mis te gaan.
Wat ze met die boodschap verder deden in het dagelijks leven, leek minder belangrijk. Nu wordt misschien meer belang gehecht aan diaconie, aan zorg voor medemensen, aan opkomen tegen onrecht. Maar de verticale balk wordt soms wat verwaarloosd. Ik bedoel niet dat de kerken plots weer moeten vollopen, maar wel dat iedereen af en toe nood heeft aan een moment of een paar momenten van rust en bezinning. Wie de hele dag door actief bezig is, verliest soms het geheel uit het oog en moet eens kunnen herademen en nadenken. En wie voortdurend nadenkt en bidt en hoopt op een betere wereld, moet ook maar eens de handen uit de mouwen durven steken
Het een kan niet zonder het ander. Actie en bezinning zijn geen tegengestelden van elkaar. Ze versterken elkaar, geven zin aan elkaar, hebben nood aan elkaar.
Wij maken zo vaak een kruisteken. Verticaal in de naam van de Vader, horizontaal in de naam van de Zoon. En waar de twee balken elkaar raken in de naam van de Geest, die ons bemoedigt en inspireert. Opzien en omzien is de titel van deze viering. Opzien naar boven, naar de Heer. En omzien rondom ons, naar elkaar. En proberen het evenwicht te bewaren
Het klimaat verandert MIJ ook! - 23e zondag A 2014 - Hilda
Scheppingszondag - Drieëntwintigste zondag door het jaar A 2014 - Zaterdag 6 en zondag 7 september 2014
Eerste lezing: Ezechiël 33, 7-9 - 'Als gij de boosdoener niet waarschuwt ?'
Evangelie: Mattheus 18, 15-20 - 'Wanneer uw broer gezondigd heeft, wijs hem dan terecht'
Lieve mensen,
Hebben velen van jullie gisteren, vrijdag, ook de krant de Morgen gekocht, om te lezen welke brief van onze bisschop Mgr. Johan Bonny zij hadden kunnen inkijken?
Dan hebben jullie ook de extra katern duurzaam ondernemen gezien en misschien gelezen. Dan zag je ook slogans als:
- Sorteer meer, dan Vervuil je minder
- We zoeken een draagvlak voor een nieuwe aanpak van distributie.
- Circulaire Economie
- Ecodesign naar gebruik van grondstoffen en hergebruikbaarheid, ontwerpen
- Consudelen consumeren en delen in één klap
en ga zo maar door .
Dan hebben jullie misschien ook wel gedacht, wat kunnen wij daaraan doen, daaraan verbeteren? Dan hebben jullie misschien ook even stil gestaan bij het feit of je schuld hebt of niet aan de vervuiling van ons klimaat .
Wat zeker is, we worden er vandaag nogmaals op aangesproken!
Vandaag, hier in deze kerk, in onze kerk, die het label van ecokerk te zijn in ontvangst mocht nemen.
We worden erop aangesproken met de woorden van Ali Newell, Erwin Roosen, Geert De Decker en van de evangelist Matteüs!
Matteüs, zijn woorden kies ik om even bij stil te staan!
Matteüs legt ons een mogelijke houding voor; hoe we kunnen omgaan met één van onze broeders die iets misdaan heeft zeg maar; met iemand in onze omgeving die iets misdaan heeft
Hij zegt ons hoe we met heel ons hart en heel ons verstand, mede verantwoordelijk zijn voor de verdere ontwikkeling van dat misdaan hebben en hoe we kunnen bijdragen tot iets meer recht en vrede voor deze man of vrouw .
Zo denk ik meteen aan de start van het nieuwe schooljaar.
Hoe verging het ons, wanneer wij iets fout deden! We moesten 100x schrijven ik mag niet praten in de klas We werden te kijk gezet in t midden van de speelplaats zodat iedereen ons met de vinger kon nawijzen
Nu wordt er een klimaat geschept waarin kinderen nieuwsgierig worden, ja, zelfs leergierig worden een klimaat waarin kinderen niet worden gekleineerd, waarin ze kunnen groeien
Ik denk ook aan het TVprogramma De Rechtbank en zie hoe een rechter de misdader vóór hem tot inzicht brengt om hem te bevrijden van de angst waarin hij door zijn misdaad terechtkwam, om hem uitzicht te geven op een betere toekomst. Hoe de rechter met heel zijn hart wil dat deze misdadiger een mooiere en betere mens wordt en daartoe ook alle kansen geeft, een beter klimaat schept
Als actuele kanttekening kijk ik ook vandaag naar onze katholieke catechismus en hoe mensen worden gekleineerd en uitgesloten uit de kerk door het lot dat hen overkomen is en vooral kijk ik naar het klimaat dat onze bisschop Johan Bonny nu schept, om mensen te bevrijden van het lot waarin ze geboren werden of door niet gewilde omstandigheden terechtgekomen zijn
Ja, Matteüs zegt ons hier hoe we dàt liefdevol kunnen doen, omgaan met iemand in ons omgeving die iets misdaan heeft.
En we zijn niet volmaakt, we durven taxeren en ons vergissen, we betrappen ons op woorden die we niet konden zeggen, of op niet weten omdat we ons niet tijdig informeerden, op ons menselijk tekort en op waarom gaat het zoals het gaat .
Dan volgen bij Matteüs, de verzen van verzoening De Liefde houdt de deur open met de woorden: wat jij verbindt, zal verbonden blijven, wat jij ontbindt zal ook voor Mij ontbonden zijn
Ik lees daarin dat van Godswege, wij allen verantwoordelijkheid in handen hebben gekregen om Mekaar en onze Moeder Aarde bewoonbaar te maken en te houden .
We kennen toch ook de uitspraak van Matteüs, een mens leeft niet van brood alleen. Toch moet er ook brood zijn en ligt onze verantwoordelijkheid net zo goed daar
Allen mogen en kunnen we ons steentje bijdragen, kunnen we een beter klimaat scheppen opdat er nog lang brood op tafel zou kunnen komen.
En dat doen we!
Wij lijken nog ouderwets wanneer we vragen om de deur toe te doen tegen de kou en de onnodige verstook. Wanneer we vragen om het licht uit te doen als je van t toilet komt. Als we nog koffie schenken met een melittafilter, en worteltjes raspen met een handrasp
En ja wij horen hoe zelfs onze kinderen en kleinkinderen weet hebben van het tekort aan water, en hoe zij de waterkraan niet onnodig laten openstaan. Hoe zij de pesticiden uit de tuin houden en teruggrijpen naar de middeltjes uit grootmoeders tijd. Wij zien hoe zij kiezen voor groenten en fruit van bij ons, zodat het niet de onnodige verre afstanden moet overbruggen met de nodige vervuiling van onze Moeder Aarde
We zien hoe jonge gezinnen zich aansluiten bij de Biodroom die achter het politiebureel gelegen is! En plek om biologisch je eigen groenten te kweken. We zien hoe bij de structurele hervorming van onze parochie een platvorm de Ecodroom voorzien is. Om ook hier de Ecozorg niet uit het oog te verliezen. We zien hoe de groten der aarde duurzame contracten sluiten, en in Japan vragen om afspraken na te leven tegen 2020!
Allemaal vanuit de bekommernis, de liefde voor onze kinderen en kleinkinderen, voor de aarde ons toevertrouwd nog eeuwen lang
Ja, het klimaat, het verandert mij ook
En tenslotte biedt Matteüs ons de grote belofte aan dat we er nooit alleen voorstaan Wanneer we in Zijn naam verzameld zijn, is Hij in ons midden
Want hoe zou het bij God mogelijk zijn, als God niet vlees was geworden in mensen, niet mens was geworden in mensen!
Hoe zou het bij God mogelijk zijn, als alle God niet geleefd werd, niet geleefd wordt in geduld en eerbied, in plotselinge ontferming, in hartstocht en lange trouw aan Zijn mensen, aan de aarde ons toevertrouwd, onze Moeder Aarde.
Want begon niet alles met God? Zoals we in ons openingslied gezongen hebben?
(laten we het nog eens zingen )
Het water en het licht en de mens en het vuur en de liefde
en de mens om te wandelen in het licht, in het licht de andere mens te zien die met hem gaat
en de mens met zijn handen om een bloem te plukken het begon bij God.
Waar wij in Zijn naam samen zijn, zoals wij hier en nu, daar rust Zijn zegen op ons doen en laten voor onze menselijke verhoudingen en voor onze Moeder Aarde.
Evangelie: Mattheus 16, 13-19 - 'Op deze steenrots zal Ik mijn kerk bouwen'
- Vakantieviering -
We vieren vandaag het feest van twee grote meneren, Petrus en Paulus. En de vakantie is begonnen. Dus gaan wij op stap met die Petrus en Paulus. Zij beschermen ons niet tegen stakende luchtverkeersleiders, files of andere reisziekten. Maar zij zijn wel ervaringsdeskundigen. En dat toch wel op een redelijk spectaculaire manier.
Denk aan het bevrijdingsverhaal van Petrus, dat wij vandaag hoorden in de eerste lezing. Op een werkelijk miraculeuze wijze wordt hij gered uit de gevangenis: een engel verschijnt, zijn boeien vallen af, wachters vallen in slaap, deuren gaan open en Petrus staat buiten, vrij.
Ook het leven van Paulus zit vol verhaal. Het spektakel begint al met het verhaal van zijn roeping, op de weg naar Damascus. Door een licht uit de hemel verblind, valt hij van zijn paard op de grond. Hij hoort een stem: Saul, Saul, waarom vervolg je mij? Paulus antwoordt: Wie bent u, Heer? Waarop de stem: Ik ben Jezus, die jij vervolgt. Hij wordt letterlijk door Jezus overdonderd.
Het is ongelooflijk wat er gebeurt als je besluit om met Jezus op pad te gaan.
Eigenlijk was Simon maar een eenvoudige visser, die met zijn familie leefde in Kafarnaüm, een dorpje aan het meer van Galilea. Het vissen heeft hij waarschijnlijk van zijn vader geleerd. Hij zal wel regelmatig naar de synagoge gegaan zijn. We weten dat hij getrouwd was. Zijn grootste kwaal is, dat hij nogal ondoordacht spreekt. En in zijn handelen is hij al even onbesuisd. Zo wordt verteld dat hij, bij Jezus gevangenneming, het oor afhakte van Malchus, een Romeinse soldaat.
En erg onfeilbaar blijkt hij ook al niet te zijn. Hij vergist zich nogal eens en een leugentje om eigen bestwil is hem niet vreemd. Maar geen haan die daar over kraait. En toch noemt Jezus hem vandaag Petrus. Dat betekent: steenrots!
Aan de buitenkant veranderde er waarschijnlijk niet zo veel. Voor zijn omgeving blijf hij gewoon wie hij was. Geen enkele medeapostel heeft er ooit aan gedacht om hun vriend Simon plots Petrus te gaan noemen.
Het is niet te geloven wat er gebeurt als je besluit om je door Jezus te laten leiden.
Saul was wel een geleerde jongen. Hij kwam uit Tarsis in Zuid-Turkije en was al jong naar Jeruzalem gekomen, om daar bij de geleerden de Schrift en de Wet te bestuderen. Hij wordt een gewetensvol Schriftgeleerde. Terecht is hij fier op zijn naam: Saul, zoals die grote koning van Israël.
Tot hij Jezus leert kennen. Van dan af heeft hij nog maar een doel in zijn leven: zijn zending voor die Christus ten uitvoer brengen, tot hij eens in Gods koninkrijk voorgoed met zijn Heer verbonden is.
Hij is niet langer de grote Saul. Niet ik leef, maar Christus leeft in mij, klinkt het nu. Van dan af aan noemt hij zichzelf Paulus. Dat betekent: de kleine, de geringe.
Zowel Petrus als Paulus hebben met, door en vóór Jezus heel wat doorstaan.
Petrus heeft Jezus live meegemaakt. Hij groeit in die tijd uit van visser tot visser van mensen, van trouwe leerling tot strijdvaardige leider. Om te eindigen met de marteldood aan het kruis.
Paulus groeit van felste vervolger tot felste verdediger. Hij overleeft allerlei tegenslagen, geselingen, een slangenbeet en een schipbreuk. Om te eindigen met de marteldood door het zwaard.
Ze hebben er ook allebei een andere naam aan overgehouden. Simon werd Petrus, Saul werd Paulus.
Twee heel verschillende mensen. Twee heel verschillende achtergronden. En toch zoveel gelijkenissen: ze zijn allebei door Jezus uitgekozen. Zij zijn allebei getuige van Jezus. Zowel Petrus als Paulus hebben als taak meegekregen om lief te hebben en te bemoedigen.
Petrus en Paulus, twee heel gewone mensen die, ieder op hun manier, soms klein en machteloos waren. Twee kleine mensen die geleidelijk gegroeid zijn in het liefhebben en ondersteunen van mensen.
Het is op dergelijke kleine, onvolmaakte mensen dat Jezus zijn kerk wil bouwen. Precies omdat ze klein, niet de grootste, willen zijn.
Het is met dergelijke mensen dat wij vandaag op vakantie, op reis, op stap trekken.
Aan alle Simons en Simonnekes, alle Sauls en Saulusen, maar ook aan alle Pieters, Pierres, Petras en andere Petrussen, Pauls, Paulas en andere Pollekes wens ik vandaag een zalig naamfeest en aan iedereen een fijne vakantie.
Het verhaal over de grootvader in de eerste lezing hebben wij teruggevonden in een map voor de vormselcatechese. Het is minstens 40 jaar oud, misschien nog heel wat langer. Het was nog te lezen op een lekker ouderwetse stencil. Een halve eeuw geleden dus, maar nog heel herkenbaar en actueel. En natuurlijk werd het toen gebruikt om aan jonge mensen de oorsprong en de betekenis van de eucharistie duidelijk te maken.
Het eerste wat mij opvalt in het verhaal is dat grootvader wil dat iedereen erbij is, alle kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Iedereen is erbij, iedereen hoort erbij, voor iedereen is er wat voorzien, voor iedereen is er een plaats aan tafel. In Brazilië nu is er alleen plaats voor de besten, voor de uitverkorenen. Bij die grootvader is er plaats voor iedereen.
Het is er ook gezellig. Iedereen is er ook heel grààg bij. Er is lekker eten, er wordt gepraat en gezongen, er worden spelletjes gedaan, er zijn geschenkjes voor iedereen. En grootvader vraagt hen allemaal om te blijven samenkomen. Niet alleen om hem niet te vergeten, maar ook omdat samenkomen belangrijk is. Als we blijven samenkomen, bewaren we een band. Als we blijven samenkomen, kunnen ruzies nooit lang duren, zegt hij. Ook daar is een belangrijke parallel met de eucharistie. Als Jezus bij zijn leerlingen kwam, waren zijn eerste woorden altijd: Vrede zij u Sjaloom! Christenen zijn vredebrengers. Zij bewerken de vrede en houden haar in stand.
En als grootvader er niet meer is, blijven zij samenkomen. En zij doen net zoals vroeger toen hij erbij was, of proberen dat toch. En het is net of grootvader weer bij hen is. Niet alleen zijn herinnering, maar ook zijn geest, zijn boodschap, zijn inspiratie leeft verder. De verwijzingen naar de eucharistie zijn overduidelijk.
Minder duidelijk is natuurlijk de tweede lezing, het evangelie. Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt, bezit het eeuwig leven, zegt Jezus. Wat moeten we met zo een uitspraak? Het is niet te verwonderen dat de Joden het niet begrepen en er een discussie over begonnen. Hoe kan je het vlees en het bloed van Jezus eten en drinken? Hoe kan Hij zijn lichaam en bloed aan de mensen weggeven? En hoe kan brood vlees worden?
Misschien is het goed eens even na te denken over de betekenis van brood.
Brood is niet alleen voedsel, het is door de eeuwen heen en in vele talen een belangrijk symbool. Brood is wat mensen nodig hebben om te leven. Wij gaan werken om ons brood te verdienen. We moeten zorgen dat er brood op de plank is. Als we iets niet kunnen missen, noemen we het: broodnodig. En Jezus zelf formuleert het ook in het Onze Vader: geef ons heden ons dagelijks brood.
De bekende Nederlandse dichter Hans Andreus schrijft het zo in één van zijn liefdesgedichten. Ik heb je liever dan brood, al zegt men dat het niet kan, en al kan het ook niet.
Maar ik heb je liever dan brood.
Eigenlijk is dat wat Jezus bij het laatste avondmaal tot zijn leerlingen zegt. Ik wil voor jullie brood zijn. Ik wil voor jullie onmisbaar zijn. Zo onmisbaar en zo nodig, zo levensnoodzakelijk als brood. Brood om van te leven, niet letterlijk, maar toch heel werkelijk, heel echt. En blijf dus samenkomen, om mij niet te vergeten, maar niet alleen daarom. Blijf samenkomen om ook voor elkaar brood te zijn, om te blijven doen wat Ik voor jullie gedaan heb.
Er is nog iets belangrijks aan brood als symbool.
Brood groeit niet aan de bomen of op het veld. Brood is iets dat gemaakt wordt en gemaakt door vele mensen. Er is heel wat nodig om brood te krijgen. Je moet graan zaaien en dat graan verzorgen en oogsten. Je moet het malen en verwerken tot bloem. Je moet die bloem bewerken en kneden en dan nog het brood bakken. Meestal wordt er door vele verschillende mensen aan gewerkt. Het brood dat wij eten is al door vele mensenhanden gegaan. Voor elkaar brood zijn gaat dan nog veel meer betekenen: samen werken, samen komen, vrede brengen.
En dat is ook wat wij ons voornemen als wij in de eucharistieviering van dat brood eten.
Wij roepen dan als het ware onszelf uit tot vredebrengers. Deelnemen aan die maaltijd eindigt niet als de mis gedaan is. We nemen het mee in het verdere leven van die week. Als wij het brood van Jezus eten, willen wij ook ons leven afstemmen op Hem.
Die boodschap krijgen de eerste communicanten en vormelingen mee bij hun voorbereiding. En het wordt straks voor hen nog eens herhaald. Maar het is goed dat wij er ook nog eens over nadenken. En dat wij voor die jonge mensen een voorbeeld kunnen zijn. Want voorbeelden van volwassenen hebben zij broodnodig
Evangelie: Johannes 3, 16-18 - 'Zozeer heeft God de wereld liefgehad'
Lieve mensen,
wat me in eerste instantie opvalt is; dat er in de bijbelteksten vandaag, helemaal geen sprake is van een H. Drievuldigheid, of van een Drie-Ene-God.
De leer van de goddelijke drie-eenheid werd pas in de 4e eeuw tot dogma verheven.
Wel wordt in de bijbel herhaalde keren over de drie-ene-God gesproken.
Jezus zendt zijn apostelen uit met de opdracht: en doop hen in de naam van de Vader, Zoon en H. Geest of zoals de Vader Mij gezonden heeft, zo zendt ik U
Wat horen we dan vooral in de teksten vandaag?
In de 1ste lezing horen we hoe Mozes weet heeft van JHWH s barmhartigheid en hoe hij die ook afsmeekt om zijn volk nog een nieuwe kans te geven Mozes is er vast van overtuigd dat JHWH zijn volk niet in de steek laat, dat JHWH houdt van Zijn volk, dat JHWH Zijn belofte houdt van; Ik zal er zijn!
En in het korte evangelie spreekt Johannes zijn grote bewondering uit voor Zijn zo goede, allesomvattende God!
Als we naar de wereld kijken via de dagelijkse nieuwsberichten waarin oorlog en geweld in Irak en Kroatië centraal staan, waarin vluchtelingen in schamele bootjes aan de kust van Italië en de honger in Afrika centraal staan, waarin het opruimen van straatkinderen voor de schone schijn van het WK-voetbal in Brazilië centraal staan, dan is het verleidelijk om een zwartboek van de wereld uit te geven en al de plagen extra in de étalage te zetten.
Maar als je dan het evangelie vandaag naast het zwartboek legt dan moet je als gelovige even doorslikken: Zo zeer heeft God de wereld liefgehad dat Hij zijn Eniggeboren Zoon heeft geschonken, omdat al wie in Hem gelooft niet verloren zou gaan, maar eeuwig leven zou kennen
Dat God van onze wereld kan houden, dat Hij zon wereld laat verder bestaan, lijkt ons soms zo onbegrijpelijk.
Inderdaad, als we God zien als een almachtige tovenaar, die het lijden met een toverstokje kan veranderen in geluk, dan is dit evangelie niet te verteren.
Maar God laat zich niet kennen als een tovenaar. Hij is één en al liefde en juist door de liefde is Hij soms zo achteloos.
Moest Hij onze wereld niet hartstochtelijk liefhebben, zou het met die wereld al lang gedaan geweest zijn.
God, Hij is dat enorm reservoir van warme genegenheid. Een genegenheid die uitbreekt in een schepping, als Hij in doffe klei vrijheid en geluk boetseert.
Geen trucjes en ook geen toeval ligt aan de grondslag van ons bestaan. Als een Vader die verwekt en nooit zeker is van wat het worden zal, maar die hoe dan ook, gedreven blijft door Zijn liefde.
En als het misloopt met die vrijheid en soms loopt het mis - heel onze geschiedenis is daar een illustratie van zal Hij zelf solidair mee de gevolgen ervan dragen, tot op het kruis alstublieft. En dat niet één keer, maar telkens opnieuw blijft Hij ons bezielen en begeesteren om uit elk lijden te verrijzen tot liever leven.
Zo zien we dat God aan het licht komt... daar waar mensen gemeenschap vormen... Daar waar mensen proberen die naam van God waar te maken: ik-zal-er-zijn-voor-u... Wees-er...
Vandaag gedenken we onze dierbare overledenen. We hangen seffens hun kruisjes op aan de levenszuil. Waar mensen elkaar troosten en dragen in moeilijke dagen, als je iemand verloren hebt die je dierbaar was... daar wordt iets zichtbaar van Gods naam: ik-zal-er-zijn-voor-u... Wees-er...
En gans het schooljaar werd er hard gewerkt aan gemeenschapsopbouw! De 8 jarige kinderen en hun ouders werden in onze parochiegemeenschap goed onthaald om een fijne eerste communie te vieren. De 12-jarigen bereidden zich voor op hun vormsel. Ze leerden door zovele medewerkers en voorgangers iets kennen van wat er allemaal leeft in onze parochiegemeenschap.
Het PT werkt hard om de Verrekijker aan ons voor te leggen, om samen naar nieuwe werkvormen te zoeken, om samen wat wakker te liggen van onze parochiegemeenschap en vooral van de mensen die er wonen. Door ons vele van die mensen aan te trekken kunnen we misschien heel veel voor hen en zij voor ons betekenen Kijk maar al naar Jambo .
De volgende zondagen worden we bij elkaar geroepen dankend om wat we allemaal mochten beleven en wat de toekomst biedt zoals een nieuwe zomertentoonstelling, een fietsenzegening, vakantievieringen
En telkens gaan we van hieruit naar huis om een goed mens te zijn in onze straat of ons appartementsgebouw. Telkens gaan we van hieruit naar huis met weer een dieper besef wat een goddelijke mensen we kunnen zijn in ons gezin, familie en buurt en weten we dat alleen op die manier Johannes woorden: zo zeer heeft God de wereld liefgehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gezonden, opdat wij allen zouden leven, en niet verloren gaan , werkelijkheid kunnen worden!
Lieve mensen, zijn we niet allen voortdurend op zoek naar Diegene die onze oorsprong is en zo moeilijk te vatten ?
Daarom ben ik toch op zoek gegaan naar een woordje meer uitleg over die H.Drievuldigheid, of zoals we het nu onze Drie-Ene-God noemen
De Drie-Ene-God doet de theoloog, Jaques Haers, denken aan een huwelijk of een hechte vriendschap: het verbond tussen man en vrouw vormt iets nieuw, het huwelijk!
Het huwelijk is veel meer dan de som van man en vrouw. Een hechte vriendschap ook! Je hebt elk van de 3 elementen nodig om het huwelijk of de vriendschap te vormen en toch kunnen de drie elementen op zichzelf bestaan.
Zelf moest ik denken aan het kijken naar een 3dimentionele film!
Je doet het met een speciale bril! Zonder die bril zie je alle figuren, zowel voorwerpen als mensen, niet mooi afgelijnd. Ge ziet ze met verschillende randjes waardoor ze vervormd gezien worden, alsof elke figuur er twee tot drie keer over elkaar staat. Maar de bril brengt al die randjes mooi op elkaar zodat er slechts één figuur te zien is, en nog helemaal in perspectief, niet zomaar plat zoals op een foto, neen, helemaal zoals je ze echt in het leven ontmoet.
God, Hij die onze oorsprong is, zomaar niet te vatten in woorden. Wel in het geloof, dat Hij ons liefheeft en Zijn liefde in ons gelegd heeft, opdat wij die Liefde zouden doorgeven, zodat iedereen kan leven en niemand verloren gaat
Dit is zo een van die evangelieteksten waarbij er op de preekploeg een eerbiedige stilte valt. Meestal staan we niet te springen om hierover te preken, en we horen elkaar denken: "Heer, laat deze kelk aan mij voorbijgaan..."
Maar misschien is de tekst niet zo overkomelijk, en maken wij het te moeilijk. Het evangelie is als een geweldige mooi gerecht, alles even voedzaam. Maar alles tegelijk binnenspelen, dat is de bedoeling niet.
Er is duidelijk aan deze tekst door Johannes hard gewerkt, hij is rijk en diep. Wie hierop studeert, zal er deugd aan hebben. Maar het evangelie is niet alleen voor geleerden geschreven en voor mensen die er op willen studeren. Het is ook voor de gewone mensen, zoals Jezus predikte voor ongeletterde vissers en vrouwen aan de haard. En dan, denk ik, volstaat het om uit dat prachtige gerecht een paar lekkere stukjes te kiezen om rustig tot ons te nemen. Zonder een indigestie te krijgen. En de volgende keer kunnen we een ander stukje nemen, want het evangelie, dat bederft niet.
Uit het evangelie zou ik één stukje willen nemen, de kers op de taart, als u wil. Er staat dat de Vader ons aan Jezus gegeven heeft. Het staat er zelfs vier keer. Eigenlijk zijn wij het niet die Jezus gekozen hebben. Zoals veel in het leven hebben wij hem gekregen. Zoals kinderen ons geschonken worden, zoals we iemand tegenkomen met wie we dan een heel leven samen blijven, zoals heel het leven ons gegeven is.
En als Jezus ons dat vandaag vier keer laat horen, is het om ons dubbel gerust te stellen. De Vader vertrouwt ons toe aan Jezus. En een goede vader heeft het beste voor met zijn kinderen. En Jezus zal dat vertrouwen van zijn vader niet beschamen. Zijn bidden is een uiting van zijn bekommernis om ons. En hij heeft ons het eeuwig leven geschonken, want daartoe heeft de Vader Jezus naar ons gezonden.
Het eeuwig leven.... ik denk dat we eigenlijk niet kunnen vatten wat die woorden juist betekenen. Wij blijven nog in deze wereld, wij kunnen niet weten of kennen waarheen Jezus ons is voorgegaan. Het enige dat we als gelovige kunnen begrijpen, is dat we gerust mogen zijn in de toekomst. Wij behoren God toe. Die troostende boodschap wil Johannes doen horen vandaag.
Want ondanks alle beloftes van een veilige toekomst is troost, ook voor wie Jezus is tegengekomen, soms heel hard nodig. Dat was zeker zo voor die leerlingen, vrouwen en mannen die zich aan zijn woord bleven vasthouden, ook als hij uit hun gezicht verdwenen was. Het kan soms heel donker worden, ook als we weten dat er ergens nog zon schijnt. Maar gaan we dat licht ook nog terugzien?
Het was voor die kleine groep angstige gelovigen heel donker, als ze gingen schuilen in de bovenzaal, het zaaltje waar Jezus van hen afscheid had genomen. Misschien gingen ze daar schuilen, om de echo van zijn troostende woorden nog te horen. Misschien gingen ze daar schuilen, om elkaars hand vast te houden. Als het heel donker wordt in het leven, is het enige dat we soms nog kunnen, elkaars hand vast te houden.
Om te laten voelen, want woorden schieten te kort: je bent niet alleen. En soms is het de enige manier om het evangelie in praktijk te brengen: elkaar niet loslaten, tegen beter weten in, omdat het de enige manier is die ons nog rest om de naastenliefde tastbaar te maken.
En als we elkaar handen aanraken, krijgen we misschien genoeg hoop, om ze tot een gebed te vouwen. Zoals dat groepje in dat zaaltje. Bidden is sterker dan we durven denken, in deze moderne tijden. De paus heeft gebeden aan de Palestijnse muur. Oost-Duitse christenen hebben gebeden in de weken voor de val van de Duitse muur.
Een linkse Duitse krant schrijft vandaag daarover: "Bidden helpt, want het betekent dat er altijd hoop is.".
Als we elkaar niet loslaten in het donker, als we kunnen bidden tegen beter weten in, is er hoop. Die hoop kan ons staande houden, ook in deze tussentijd, tussen het heengaan van Jezus en de bevrijdende komst van zijn Geest, die alles anders zal maken. Bidden in het donker is belijden: er komen andere tijden.
Doorgaan met het rotsvast vertrouwen - 6e Paaszondag - Hilda
Zesde Paaszondag A 2014 - Zaterdag 24 en zondag 25 mei 2014
Eerste lezing: Handelingen 8, 5-8.14-17 - 'De apostelen legden hun de handen op en ze ontvingen de H. Geest'
Evangelie: Johannes 14, 1 - 12 - 'Ik zal de Vader vragen en Hij zal u een andere Helper geven'
Lieve Mensen,
Wie van ons kent nog Christine en Tom en hun twee zonen Tim en Tijs!
Tom heeft ros haar waaraan iedereen hem herkende en daardoor nu misschien ook zegt: ja, dat is lang geleden dat ik hem nog gezien hebben. Twee jonge mensen die zich engageerden in onze parochie en op vele activiteiten aanwezig waren.
Dit gezin is door het werk van Tom naar Londen verhuisd. Beginnend voor 2 jaar en misschien veel langer
Maanden op voorhand werd gewerkt aan dat vertrek en het afscheid nemen! Werd begonnen met het plannen van de verhuis, de inpak en berging van hun inboedel, en met het afscheid nemen van familie, vrienden en kennissen.
En bij de afscheidsfeestjes en bij het afscheid zelf werd iedereen nog eens op het hart gedrukt hoe erg ze allen zouden missen en hoe welkom we waren . En hoe ze al uitkeken naar hun wederkomst Nu kunnen we met hen nog mee-leven via hun blog op het internet.
Zelf herinner ik me ook nog vele verhalen over de zo lange en intense voorbereiding van een tante en nonkel die in 1946 voor het eerst naar Belgisch Congo trokken! Met tranen in de ogen namen afscheid aan de kade van de Berendrechtsluis, met het rotsvast vertrouwen van een blij weerzien. Later moesten we telkens voor 3 jaar afscheid van hen nemen, maar dan was er geen voorbereiding meer nodig om terug te gaan.
Vrijdag werden velen van ons diep geraakt door de begrafenis van onze oud-premier: Jean-Luc De Haene.
We werden ook diep geraakt door de woorden van de kinderen en kleinkinderen, door de woorden van politici en medewerkers. Ik spreek er hier enkele uit:
Opa, ik bewonder je voor alles wat je hebt gedaan voor je gezin, België en Europa.
Je veranderde iets in de wereld.
Je maakte van de problemen geen verzinsel. Je sprak geen woord te veel, geen woord te weinig.
Opa je was zo een fantastische man, zo bijzonder, ik geef je nu een heel bijzonder plaatske in mn hart.
Je was een man die koos voor oplossingen en compromis voor de Federale en Vlaamse regering.
Je was een man die mee zorgde voor de opbouw van de samenleving nationaal en internationaal.
Je was meer visionair dan crisismanager.
Je was een man als een caleidoscoop.
Bekommerd om het geheel, attent voor het individu.
De tocht is moeilijk, de gids ervaren. De gids is er niet meer, we zijn hem kwijt.
Maar niet de richting die hij uitging, die blijven we volgen.
Zo luisteren we ook weken lang naar de afscheidsrede van Jezus volgens Johannes! Johannes die de verhalen over Jezus tot zich nam en een grote aanbidder van die Heer Jezus werd.
Pas 100 jaar nà Jezus dood schreef deze man de overlevering van Jezus neer
Dat doet ons ook begrijpen hoe hij, die zo vol van Jezus was, ons van zijn begeestering wil doorgeven
Het laat ons ook zien, hoe Johannes er zeker van wil zijn dat we verstaan wat hij bedoelt.
Johannes heeft begrepen dat Jezus heel goed wist wat Hem te wachten stond en daarom zijn vrienden en de wereld tijdig heeft ingelicht en voorbereid op Zijn afscheid en op het moeten verder leven zonder Hem Vandaar dat Johannes ook zo veel schrijft over dat afscheid nemen! Het wordt duidelijk van bij het laatste avondmaal, tot in het verhaal van vandaag en het zal nog verder gaan op de dag van ons Heer Hemelvaart en Pinksteren
Voor mij is Johannes als grote fan van Jezus, vooral een ware gelovige, die ons voortdurend zegt: Mensen, probeer dat nu toch eens te geloven!
Dat Jezus in de wereld gekomen is met God diep in Hem, om God mens te laten worden met de mensen. En dat Hij dat ook doet in ieder van ons. Dat God geen andere handen en voeten had dan die van Jezus om zich te tonen aan de mensen. En dat wij, die in dàt geloof leven en deze opdracht hebben doorgekregen, ook niets anders kunnen, dan de handen en voeten van God zijn in de ze wereld
Wie in Mij gelooft zegt Jezus, kan niet anders dan mijn geboden onderhouden, ze handen en voeten geven Wie in Mij gelooft zegt Jezus, kan niet anders dan handen en voeten zijn van Mijn Vader. Wie in Mij gelooft zegt Jezus, die wordt mild.
Je oordeelt niet meer over anderen. Je bent niet langer hard, je wilt niet overal gelden ten koste je medemensen, je luistert omdat elke andere een voortdurend wonder is. (Karel Staes)
Zo probeert Johannes ook ons te zeggen dat we misschien wel de Gids kwijt zijn, maar niet de richting die Hij uitging. De richting die wij kunnen en willen blijven volgen!
Wie ook met een rotsvast vertrouwen Jezus richting blijft uitgaan is Mieke Van Hecke!
Directeur generaal van het katholiek onderwijs, 10 jaar lang!
Ook vrijdag werd van haar, als directeur generaal, officieel afscheid genomen.
En zij getuigde nog voor een laatste keer voor de camera:
We hebben hard gewerkt en gewroet, zowel voor de zorg als voor de kwaliteit van het onderwijs.
We hebben hard gewerkt en gewroet voor de belangen van het kind.
En we hebben het recht opgeëist om het te mogen doen vanuit een heel specifiek project, vanuit onze christelijke inspiratie.
Die 2, samen mogen verwoorden, daarin hebben we stappen gezet!
En wie Mieke hoorde, weet hoe ze voor haar christelijk opdracht uitkwam!
Zijn dit geen mensen van onze tijd die, zoals Jezus zijn leerlingen opdroeg, getuigen van Hem zijn, ver buiten Jeruzalem, Judea, Samaria en tot het uiteinde van de aarde.
Zo kunnen wij terugblikken op zoveel jaren kerk- en geloofsgeschiedenis waarin soms minder goeie dingen gebeurden waarover we niet trots zijn.
Maar waarin vooral heel veel goeds tot stand gekomen is: zoals die zorg voor het onderwijs, zorg voor zieken en gekwetste mensen, verenigingsleven, ingebed zijn in kunst en cultuur.
Daarom misschien, dat wij ons nu nog geroepen voelen om onze VERREKIJKER boven te halen en te zien hoe het in deze zo snel veranderende tijd verder kan met onze christelijke samenleving, met onze in oppervlakte steeds groter wordende en steeds snellere veranderende parochie
We worden weer opgeroepen om maandag 2 juni vanuit onze VERREKIJKER samen verder te zoeken in de richting die Hij ons uitwijst.
We hebben hier ook een 30-tal Vormelingen vooraan! Over 14 dagen ontvangen zij het sacrament van het Vormsel en vandaag trekken zij nog, nà deze viering, op doorleeftocht naar Gaverland. Jonge mensen die kiezen om de verhalen over het leven van Jezus beter te leren kennen en in Jezus spoor willen verder gaan
Ja lieve mensen, in Zijn Geest, met Zijn Geest en door Zijn Geest zullen we doorgaan met het rotsvast vertrouwen, zo te groeien tot een klein stukje hemel op aarde wat al vele jaren in de opdrachtverklaring van onze parochie staat.
De eerste lezing van vandaag komt opnieuw uit de Handelingen, het vervolgverhaal over de jonge kerk, waaraan we met Pasen begonnen zijn.
Er is zon kolossale aangroei, dat de apostelen het niet meer alleen aankunnen. Er ontstaat een conflict tussen de Hebreeuws sprekende joden en de Griekstalige over de zorg, vooral voor de weduwen van die laatste groep.
Om het probleem op te lossen, houden ze verkiezingen. Ze zoeken wijze mannen, die zullen instaan voor die materiële zorg. Die mannen worden aangesteld tot wat wij vandaag diakens zouden noemen.
Van dan af is er in die jonge kerk een taakverdeling: met apostelen, die zich verder zullen wijden aan het gebed en de verkondiging, en diakens, die zullen instaan voor de materiële ondersteuning.
Maar in praktijk blijken die taken lang niet zo strikt afgebakend. De diakens Stefanus en Filippus zullen bijvoorbeeld ook als apostelen optreden. Zij kiezen ervoor en gaan er voor.
Zo gaat het ook bij ons. De ene dag zijn we voorganger of predikant. De andere dag staan wij met evenveel enthousiasme soep te koken of een tent op te bouwen bij een parochiegebeuren.
In de bemoedigende afscheidswoorden in het evangelie van vandaag springen een drietal zinnen van Jezus naar voor.
De eerste is: wees niet verontrust, wees niet ongerust, "In het huis van mijn Vader kunnen velen verblijf houden", er is ruimte voor velen.
Wij zouden dat eenvoudig kunnen vertalen als: onze gemeenschap van christelijke gelovigen is geen besloten clubje dat alleen toegankelijk is voor ingewijden, maar een plaats waar iedereen zichzelf kan zijn.
Johannes komt daar regelmatig op terug, hoe Jezus zich helemaal geeft en zo van overal mensen aantrekt, ook kinderen en mensen aan de rand. Hij laat Jezus ook zeggen: door te sterven blijft de graankorrel niet alleen, maar brengt veel vruchten voort.
Dat vraagt dat wij, als kerk, als geloofsgemeenschap van Christus, ook geroepen worden om naar buiten te treden en begaan te zijn met het wel en wee van mensen.
Een tweede opmerkelijke zin van Jezus is: "Jullie geloven in God, geloof ook in Mij". De omstandigheden waarin Hij dat vraagt zijn niet ideaal. We zijn bij het Laatste Avondmaal. Jezus zelf wordt binnenkort gekruisigd en is onzeker. De leerlingen voelen de spanning om wat hen misschien te wachten staat. In verkiezingstaal zou je kunnen zeggen: de peilingen zitten niet mee.
In deze omstandigheden vraagt Jezus van zijn leerlingen om in Hem te geloven, in die concrete persoon die voor hen staat en met hen spreekt. Geloof niet alleen in die God die voor iedereen ruimte heeft, geloof ook in die mens-geworden God. Durf te geloven dat Jezus goed nieuws brengt voor de mensen.
Ook vandaag blijft geloven de eerste vereiste voor een gelovige. We moeten niet verontrust zijn over leeglopende kerken, maar wel over een eventueel leeglopend geloof.
Geloven in Jezus, maakt geloven in God concreet en tastbaar: wie Mij ziet en hoort, ziet en hoort de Vader. Dat zou het voor de leerlingen veel eenvoudiger moeten maken. Maar hoe zichtbaar is het voor ons?
Jezus loopt hier nu niet meer rond, maar is wel zichtbaar in mensen die zich inzetten voor een betere wereld. Door hen wordt Gods liefde tastbaar wordt voor iedereen, in eerste instantie voor de mensen die het moeilijk hebben.
Een derde zin die er een beetje uitspringt is: "Ik ben de weg, de waarheid en het leven". Het zou vandaag de slogan op Jezus verkiezingsaffiche kunnen zijn. In zekere zin nodigt Hij ons uit om campagne te blijven voeren, ook als Hij niet meer lijfelijk aanwezig is.
Slogans zijn dikwijls dooddoeners.
In enge zin gelezen, klinkt een uitspraak als "Ik ben de (enige) weg" er benauwend. Als je die weg kwijtgeraakt, dan ben je niet alleen de weg kwijt, maar ook de waarheid. Dan verdwijnt al het hoopvolle perspectief van die God, waarbij ruimte is voor velen. In de plaats daarvan verschijnt het beeld van een smalle en moeilijke weg. En dan ben je ook nog het leven kwijt. Een echte dood- doener dus.
Met de waarheid is het niet beter gesteld. De ene zijn waarheid is de andere niet. Ook dat blijkt duidelijk in deze verkiezingstijd.
"Hoe moeten we dan die weg kennen?", vroeg Thomas. Hoe moeten wij dan die Weg, die Waarheid en dat Leven vinden?
Als we erkennen wie Jezus is, als we in Hem geloven, dan moeten we ook erkennen dat er in Hem net zoveel ruimte is als in God zelf. Deze Weg is zo breed dat iedereen er zijn eigen pad op kan vinden. We treffen er zowel brave meelopers als kritische dwarsliggers. Het is niet de weg van de minste weerstand. Het is vooral de weg van: een gegeven mens te zijn voor anderen.
Laten wij ervoor kiezen, en er ook voor gaan.
Amen.
Inspiratie o.m. gevonden in een preek van Hans Callaert.
In het laatste zinnetje uit het evangelie vandaag staat: Jezus sprak versluierde taal... Dat was zeker zo voor wie er toen bij was: Johannes beschrijft een episode uit het leven van Jezus, toen men nog helemaal niet wist wie hij precies was, toen er nog veel discussie was, onder andere bij de Farizeeën, of die timmerman wel zo'n hoge toon mocht aanslaan.
Maar enkele tientallen jaren later, en ook vandaag, zal veel van die sluier niet meer over deze tekst liggen. Johannes vertelt dit verhaal aan de leerlingen van Jezus, aan ons, en wij, wij kennen zijn stem.
Of wij zouden ze moeten kennen, als we bij zijn kudde horen...
Het is voor ons een vertrouwd beeld: Jezus, de goede herder. Hij komt binnen door de deur als een goede bekende. Wie niet langs de weg van het evangelie komt, zijn bandieten en inbrekers. Dat zou wel eens kunnen slaan op die mensen die Jezus bestreden, een aantal Farizeeën onder andere.
Voor hen was de harde toepassing van de wet belangrijker dan barmhartigheid, dan mensen oprichten uit hun ellende, dan licht in duisternis brengen. Voor een groot deel stelden zij zich zo op, om hun eigen macht te beschermen. Eigenbelang eerst.. En die mensen zullen hem aan het kruis slaan.
Dat is niet de weg van het evangelie.
De weg van het evangelie leidt ons naar de ruimte die Jezus wil schenken, de ruimte van een leven waar plaats is voor onbaatzuchtige liefde, voor de zwakke. Wij kunnen kiezen: ofwel volgen we hem op de weg van de onbaatzuchtigheid, ofwel, ja, volgen we de de valse profeten, die ons naar de harde wereld willen brengen van zich opwerken ten koste van anderen...
Vergis je niet. Als het hier over schaapjes gaat, wil dat niet zeggen dat het evangelie pret en verzet brengt. De eerste lezing, van Petrus, spreekt over het lijden, waarin hij ons ook is voorgegaan. Het herdersleven is niet alleen in de zon zitten en liedjes spelen, maar ook kou, ontbering, gevaar, wilde beesten. Maar de belofte van het evangelie houdt in, dat hij ons voorgaat naar weidegronden waar leven sterker zal zijn dan het kwaad en de dood.
Zegt dit evangelie nu dat wij volgzame schapen zijn, die alleen schaapachtig moeten volgen? Helemaal niet.
Er is die deurwachter, ook zo'n versluierd woord. Dat zal in de verdere tekst ook op Jezus toegepast worden. Maar als ik nu die zin lees, denk ik aan Herman als hij dat niet erg vindt. Zijn job is de deur van het evangelie openen, zodat we met Jezus op weg kunnen gaan. Maar zijn wij voor elkaar niet allemaal deurwachters van het evangelie? Zetten wij niet voor de mensen rondom ons de deur van het evangelie open, zodat ook anderen kunnen zien wie Jezus echt is?
En zijn wij niet geroepen om zelf een goede herder te zijn? Jezus volgen, heeft twee betekenissen: ja, hem achterna gaan, maar ook: hem navolgen in zijn leven en lijden.
Zo'n herder, die heeft een goed gehoor.
Dat heeft hij nodig, om te weten wat zijn schapen nodig hebben. Hij hoort het geluid van de schapenbelletjes, en als er eentje te ver zit, of hij vermoedt onraad, gaat hij erop af om het te helpen. Ik stel me zo voor, dat als we stilletjes bidden, of als wij hier rond het altaar ons aan hem toevertrouwen, dat hij onze belletjes hoort, en bij ons is. Zo zouden ook wij aandachtig moeten zijn voor elkaars belletje: heeft men ons niet nodig? Zit mijn huisgenoot niet met zorgen?
Kan ik die mens op straat, die ik rap wil voorbij lopen, niet helpen?
En soms is dat vermoeiend, en kwetsen wij onszelf ook, zoals de herder zijn handen kwetst als hij een schaap uit de dorens haalt, of het verdedigt tegen de wolven.
Moet dat ons verwonderen?
Wij volgen onze herder op zijn tocht die naar Jeruzalem voert, en naar het kruis. Maar wij komen hier vieren dat hij ons doorheen lijden naar nieuw leven brengt, waar alle striemen en pijn genezen zullen. Hij laat ons niet in de steek.
Derder Paaszondag A 2014 - Zaterdag 3 en zondag 4 mei 2014
In het evangelie van vandaag heerst er wel wat teleurstelling en verwarring.
Twee leerlingen zijn op weg naar Emmaüs. Maar ze zijn er niet met hun gedachten bij. Eens hadden ze grootse ideeën over een nieuwe wereld, wat als het ware een hemel op Aarde zou worden. Zotter nog een Gods rijk. Dat koninkrijk was meer dan een idee ontstaan onder cafégelater in de late uren.
Het nachtelijk gefilosofeer van mannen die het wel allemaal zouden weten, indien ze 's morgens niet zouden werken moeten. Er was geen terughoudendheid, het stopte niet bij de laatste krat wijn. Ze hadden hun voorbeeld hun Messias in levende lijve.
Hij ging het voor de mensheid wel allemaal fixen de hemel én de Aarde.
De bijbel spreekt over het volgen van Zijn voorbeeld. Niet alleen Jezus zijn ideeëngoed was de motor voor dat nieuwe Rijk ook zijn levende persoon. Hij was de aanvoerder de 'ché gevara' van de nieuwe beweging. Tot Hij voor hun neus aan het kruis genageld werd, en dan nog op vraag van andere joden, hun medebroeders.
Weg leider, weg stuwkracht, weg beweging, back to cafélocal?
De volgers vergeten volgens de evangelist één belangrijke les.
Voor Zijn dood, zowat de laatste belangrijke momenten uit een mensenleven, deelt Hij brood en wijn met zijn vrienden. Niet alleen als afscheid, ook als levensles. Hij deelt zich onder zijn volgers, opdat ze een deel van Hem zouden krijgen. Van volgers naar doeners, het Christendom is geboren.
Het is nu aan hen om die wereld, dat Gods rijk waar te maken. En doch is de boodschap aangekomen?
Des mensens wentelen we ons graag terug, laten we verwarring zegevieren en hopen we dat er betere tijden komen. We staan op een tweespalt. Is daar nog een andere weg en welke kiezen we dan? Nog éénmaal brengt Lucas Jezus ten tonelen.
Hij wijst hen op hun taken en weer voor Hij opnieuw verdwijnt breekt hij nog een keer het brood. Dat is zoveel zeggen als, mannen het is aan jullie. Het is zinloos om te wachten op een nieuwe Messias, een tweede kans, grijp ze nu samen vast en maak er wat van.
Morgen, is het feest. De verrekijker wordt aan jullie voorgesteld.
Uiteraard hou ik als preker de spanning er nog wat in, toch dient een kleine tip van sluier opgeheven te worden. Onze motor, onze stuwkracht voor die avond is terug te vinden toevallig of niet in het evangelie van vandaag. Ook wij staan net zoals die twee leerlingen op weg naar Emmaus voor een tweespalt.
Wachten we op een Messias met zijn briljant plan die ons van al onze verantwoordelijkheden verlost, sit back and relax?
Aangenaam? Ik dacht het niet, ook niet direct hoe wij, jullie, deze parochie hebben opgebouwd.
Er is nog een tweede weg, onze weg, Als er één levensles het haalt van de andere dan is het toch wel dat eigen geluk maakbaar is door ons zelf, liefst nog samen met anderen. Wachten blijft alleen maar wachten, wij geloven dat ons geluk in onze eigen handen ligt. Wij geloven heel graag dat die betere wereld maakbaar is.
Vanuit het parochieteam hebben wij een jaar lang vorm gegeven hoe we dat graag zouden zien gebeuren. En dat willen wij graag voorstellen.
Beschouw die vorm letterlijk ook maar als een vorm, zoals een vorm die nodig is om een cake te bakken. Door die vorm kan de cake rijzen en behoudt hij zijn structuur als cake. Wij hebben jullie nodig, om de cake te maken en in zijn vorm te gieten. Anders gezegd, de cake is nog niet gebakken. Samen maken wij er een beter Linkeroever van, we zijn elkaars volgers, het dromen is voorbij, het brainstormen, morgen beginnen we er aan, onze eerste dag.
Elk van u, elk samen geven we leven zoals jullie dat al lang doen aan deze gemeenschap.
Lieve mensen kijk er al maar naar uit, morgen krijgen jullie wel wat op jullie 'taloor'. Het wordt zeker de moeite waard.
We zijn een weg begonnen, we zijn het pad aan het bewandelen, wie komt er op ons pad? Laat de vraag zijn dar ons leidt, in open houding, nieuwsgierig, curieus en vol verwachting deze nieuwe lente in.
Als wij samenkomen met de preekploeg, verdelen wij de preekbeurten en dan nemen wij onze agenda en kijken wij naar de weekends waarop wij in drie vieringen kunnen preken. Pas later ontdekken wij over welke lezingen het dat bewuste weekend gaat. En, door een speling van het lot, krijg ik al jaren na elkaar het evangelie van de ongelovige Thomas toebedeeld.
Ik blijf het een belangrijk en zinvol evangelie vinden. Maar intussen heb ik zowat alle aspecten van de tekst aan bod laten komen. Hoe wij allemaal veel meer weg hebben van Thomas dan van de andere leerlingen, ook al zouden wij het anders willen. Dat de naam Thomas eigenlijk tweeling betekent en dat wij dus zijn tweelingbroers zijn. Ik heb het allemaal al verteld en belicht.
En daarom wou ik het vandaag eens hebben over de eerste lezing, uit de Handelingen. En ik heb mij de vraag gesteld: in hoeverre lijkt onze kerk van vandaag op die van de eerste christenen? Anders gezegd: hebben wij nog veel gemeen met die eerste leerlingen? Op het eerste gezicht, oppervlakkig bekeken, zouden wij zeggen: heel weinig.
En toch
We hoorden zonet: Allen die het geloof hadden aangenomen, bleven bijeen en bezaten alles gemeenschappelijk. Ze verkochten have en goed en verdeelden dat onder allen naar ieders behoeften. Een dergelijke levenshouding vinden wij eigenlijk nog alleen in kloostergemeenschappen.
In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw, trok ik ieder jaar met een groep leerlingen van 16, 17, 18 jaar voor een paar dagen naar de abdij van Averbode.
Niet dat die jongens zulke overtuigde christenen waren. En bijna geen enkele onder hen heeft ooit overwogen om ook in een abdij te gaan leven. Maar de levenswijze en levenshouding van de kloosterlingen maakte wel indruk op hen. Bij sommigen een heel diepe indruk.
Maar wij kennen dat niet vandaag: alles gemeenschappelijk bezitten. Have en goed verkopen en verdelen naar ieders behoeften.
En toch
De kerk van vandaag mag dan bij ons minder volk aantrekken voor liturgische aangelegenheden, er is waarschijnlijk veel meer aandacht dan vroeger voor het eerlijk verdelen van de rijkdommen van de aarde. Solidariteit is vandaag een veel belangrijkere doelstelling dan wat men vroeger het vervullen van de zondagsplicht noemde. Welzijnszorg, broederlijk delen, de mazen van het net, 11-11-11 Ze horen er evenveel bij voor christenen als de geloofsbelijdenis, het loflied of het dankgebed.
Wat staat er nog in het fragment uit de Handelingen? Dagelijks gingen ze trouw en eensgezind naar de tempel, braken bij iemand aan huis het brood, gebruikten samen hun maaltijden in blijdschap en eenvoud van hart. Ik ga weer een paar tientallen jaren terug. De vormselcatechese gebeurde aan huis, bij gezinnen en elke twee weken kregen die een groepje vormelingen op bezoek.
Eén van de laatste samenkomsten ging over de eucharistie en de volgende keer werd die eucharistie ook echt gevierd, in de vertrouwde woonkamer. Iedereen bracht wat mee, wijn, brood, bloemen, enzovoort, de priester kwam en we vierden eucharistie zoals de eerste christenen dat deden.
Nu doen we dat niet meer. En toch
We komen nog wekelijks samen, we leveren onze bijdrage voor het brood en alle andere noodzakelijke materiële dingen die erbij horen. We zijn niet altijd even trouw en eensgezind, maar uit andere teksten weten we dat die eerste leerlingen dat ook niet altijd waren.
De tekst eindigt met de woorden: De Heer breidde hun kring dagelijks uit, steeds meer mensen kwamen erbij. Dat ervaren wij nu toch lichtjes anders. We hebben de indruk dat er de laatste jaren steeds meer mensen afvallen, dat er meer en meer wegblijven.
En toch
We hebben het dan vooral over de wekelijkse zondagsviering. Maar de vieringen op grote en belangrijke feestdagen worden nog steeds goed bijgewoond. En mensen voelen zich betrokken bij de grote momenten in hun leven die zij in een viering persoonlijk gestalte trachten te geven. Eerste communicanten en vormelingen worden zinvol voorbereid op hun viering. En dat door mensen die zich vrijwillig ongebreideld inzetten. Zij zetten trouwens een andere taak van de eerste christenen voort: de verkondiging of catechese.
En we hoorden in het nieuws zelfs dat de vieringen in de goede week meer volk aantrokken dan de laatste jaren. En dat de figuur van paus Franciscus daar voor veel zou tussen zitten. Dank zij zijn eenvoud, zijn charisma, zijn authenticiteit. Hij maakt die blijdschap en eenvoud van hart van die eerste leerlingen tastbaar.
En dat brengt mij om te eindigen dan toch bij een zinnetje uit het evangelie. Hoewel de deur op slot was, kwam Jezus toch binnen staat er. Soms dreigen wij een beetje de hoop op te geven, soms komt er wat twijfel en pessimisme.
De kerk en het geloof krijgen de nodige kritiek en tegenkanting.
En toch
Je kan Jezus niet buitenhouden. Je kan ramen sluiten, deuren op slot doen. Maar Hij komt toch altijd weer binnen, hoe dan ook. Als je wel eens aan Hem gaat twijfelen, staat Hij er plots weer.
Laten we daar maar moed uit putten, laten we ons daar maar aan optrekken. Zoals die leerlingen toen.
Wie heeft al eens niet aan het graf van een vriend gestaan?
Je leeft mee met het verdriet van familieleden. Je weet dat dit leven definitief is afgebroken. En nu kan je niets meer tegen hem zeggen. Het is onherroepelijk. Je huilt om je machteloosheid.
We stonden allemaal al eens bij een graf, net zoals Martha, Maria bij het graf van Lazarus stonden. Vier dagen was hij dood en begraven. En dan plots dat woord: Lazarus, kom naar buiten. Een dode leeft weer. Daar kan je niet meer bij. Neem die steen weg. Lazarus, kom naar buiten. Maak hem los en laat hem gaan. Je zwijgt, ongelovig. Dat kan niet.
Stel even dat zoiets wonderbaars vandaag zou gebeuren. De journalisten van alle wereldkranten en televisie- en radiostations zouden op Lazarus afstormen met fotoapparaten, cameras en bandrecorders: Wat heb je gevoeld, ben je blij dat je weer leeft, wat is er na de dood?
Maar Johannes, onze evangelische verslaggever, vraagt niets aan Lazarus en zegt verder geen woord meer over hem. Hij vermeldt alleen dat hij een paar dagen later op een feestje aanwezig was.
De belangstelling van Johannes gaat een andere richting uit. Eerst en vooral naar Jezus. Zijn wonderen noemt Johannes altijd tekenen. Hij wil zijn lezers laten aanvoelen hoe Jezus is. In Jezus is zichtbaar geworden dat God leven wil schenken, overvloedig, onverwacht, dat God de mens niet loslaat, nu niet - en dat mogen we hopen - ook niet in de dood.
De belangstelling van onze verslaggever gaat uit naar de mensen die het teken zagen, naar ons die erover lezen of horen. Zes maal in zijn verhaal valt het woord 'geloven': Wie in mij gelooft zal leven. je zult Gods heerlijkheid zien als je gelooft. 'Opdat ze geloven dat u mij gezonden hebt. ...
Het is duidelijk dat dit de kern is. Voor Johannes is Lazarus geen unicum: hij is een teken voor ieder van ons. Dus, lieve mensen, zie aub de symboliek in van dit verhaal
Als we het verhaal nog een keer beluisteren, worden die vreemde woorden verstaanbaar: Neem die steen weg. Kom naar buiten. Maak hem los en laat hem gaan.
We herkennen er het eigen leven in. Het is ons al gebeurd: dat we als het ware opgesloten zaten in een graf, zonder uitweg, zonder ruimte. We dreigden te stikken. En dan: een schouderklop, een woord dat werd gesproken uit liefde en nabijheid, dat woord wekte ons tot leven. Kom, Lazarus, blijf daar niet zitten, kom naar buiten.
In uitzichtloze situaties zie je hoe mensen in staat zijn om op te staan uit wat al jaren lang op hen weegt.. Dat dit kan gebeuren is een teken van hoop, een ander en nieuw leven is mogelijk.
Zo ook in Senegal. Gevangen in de dodelijke cirkel van watertekort, mislukte oogsten, honger en ondervoeding konden mensen niet anders dan lijdzaam toezien of wegvluchten
Tot de partners van broederlijk delen met vernieuwde technieken en ecologische plannen aan de slag gingen. Zij slaagden er in om jonge mensen mee te krijgen in deze vernieuwde aanpak .De eerste resultaten wekken nieuw initiatief bij anderen. Een teken van hoop.
Onze verslaggever Johannes wil nog verder gaan met zijn lezers. Het verhaal van Lazarus doet denken aan Jezus' verrijzenis. Nog even en Jezus zal liggen waar Lazarus lag. De allusies zijn duidelijk: het graf, de zwachtels en het linnen dat opgerold wordt, de wenende vrouwen bij het graf, de steen die weggerold wordt, het bevel de Verrezene los te laten en te laten gaan.
Dit teken is een soort voorteken, een vraag. Geloof je dit nu met Lazarus? Zal je ook geloven als het met Jezus gebeurt?
We moeten daarbij durven geloven dat het ook eens met ons zal gebeuren. Geloven dat God, als we voorgoed 'buiten adem' bij hem toekomen, ons trouw blijft en ons niet verloren laat gaan. Ik zal jullie mijn adem geven zodat jullie weer tot leven komen.
Is er een mooiere paasgedachte?
Of is het u niet opgevallen dat de natuur rondom ons terug is beginnen leven?
Van David wordt in de eerste lezing verteld, dat hij rossig haar had. Venetiaans blond, wordt het ook genoemd. En zo zegt men toch mensen met dat prachtig haar zijn niet alleen van haar, maar soms ook van karakter, een buitenbeentje: mensen met pit.
David was een buitenbeentje. En God heeft het voor buitenbeentjes. Wie heeft Hij nodig om zijn volk te leiden? Niet een van die zeven oudere zonen van Isaï. Voor ons mensen is zeven een heilig getal, dat volmaaktheid inhoudt. Maar God kiest niet voor een van die zeven stoere helden, Hij doet het onverwachte en kiest voor een rossige snotneus waar men nog niet aan gedacht heeft hem van achter zijn schapen te roepen om de profeet eens een handje te komen geven.
Ook Jezus was een buitenbeentje. We weten niet of hij ook ros was, maar hij was zeker een rosse van karakter. En hij heeft het voor andere buitenbeentjes. Zoals die blindgeborene uit het evangelie vandaag.
Jezus kijkt naar mensen, zoals God naar mensen kijkt. Hij kijkt anders. David was geen achterkomerke maar een leider. De blindgeborene was geen marginaal maar een mens in nood, en een mens in staat tot geloof.
De Farizeeën zijn blind voor wat Jezus ziet. Voor hen is die bedelaar 'in zonde geboren'. Voor hen is Jezus een aansteller, is hij niet de zoon van de timmerman iemand die nooit gestudeerd heeft, zoals wij? Het is hun pretentie die hen verblindt: zij zijn zo overtuigd van eigen gelijk dat zij niet meer kunnen en willen openstaan voor Gods onverwachte.
Zoveel is er niet veranderd. Horen wij ook vandaag niet zeggen, dat wie in armoede leeft, het aan zichzelf te danken heeft? Zo waren er in Jezus' tijd velen die lijden aanzagen als een straf voor zonde. Maar God wil niet dat mensen in miserie leven, Hij laat geen mens lijden om hem te straffen. Hij wil verlossing voor mensen, en Jezus toont dat in dit wonderverhaal. Zoals hij ook toont dat de sabbat, en alle religieuze voorschriften, er niet zijn om onze vroomheid te kunnen bewijzen, maar om God te eren. En God eren wij door te proberen zo goed als God te zijn.
Nu heeft Gods goedheid onze medewerking nodig. Jezus opent de ogen van de blindgeborene, maar dat kan slechts omdat die man open staat voor Jezus: 'Wie is de Mensenzoon, dan zal ik in hem geloven' zegt hij. Geestelijk is die man niet blind. Zoals de Farizeeën geestelijk zo blind zijn, dat ze Gods werk niet kunnen herkennen in wat er voor hun ogen gebeurt.
Het evangelie is geen verhaal over lang vervlogen tijden. Vandaag wil Jezus ook onze ogen openen. En als wij hem onze ogen laten openen, zullen we zien dat God wonderen blijft doen. Want God doet veel wonderen door ons. Wij zijn geschapen naar Gods beeld en gelijkenis: onze handen zijn Gods handen. Er gebeuren wonderen wanneer we een hand uitsteken naar de mens naast ons, thuis, op straat, op ons werk: een helpende hand, een arm om de schouder, een steun om recht te staan.
Gewoon goed zijn voor elkaar kan mensen uitzicht geven en moed om op te staan. En er gebeuren wonderen als dokters mensen genezen, hoop geven, pijn verlichten, als politici kinderen uit armoede halen, verzoening brengen, bekommerd zijn niet om het eigen belang maar om het algemeen belang. Er gebeuren wonderen als mensen zich inzetten voort andere mensen.
Maar soms is de nacht van de ziekte, het lijden, de wanhoop, de dood zo donker, dat we de verlossing niet meer zien. Daarom zijn we hier, om ook dat geloof te vinden. Het evangelie wil getuigen dat in de donkerste nacht van een blindgeborene licht kan schijnen. Ook als wij dat nu nog niet kunnen zien.
Wat er ook gebeurt, hoe diep we ook vallen, God zal ons niet in de steek laten. Ik hoop en ik wens dat wij dan kunnen ontdekken dat ons geloof sterk genoeg kan zijn: een geloof dat God alles ten goede leidt, dat hij het onverwachte voor ons zal tot stand brengen, ook als wij menselijkerwijze niets meer te verwachten hebben. En ik hoop en ik wens, dat we elkaar in dat geloof kunnen sterken, als we het nodig hebben.
Het evangelie zonet bracht ons bij een gesprek aan een bron. De Jakobsbron.
Die bron van Jakob is een oude bron die al voorkomt in de verhalen van de aartsvaders. Voor mensen in die tijd was een bron een belangrijke en betekenisvolle plaats. Een bron kan een conflictgebied zijn, soms wordt erom gevochten. Nu nog altijd trouwens. Maar een bron is ook vaak een plaats van ontmoeting. Mensen komen er water putten en geraken met elkaar in gesprek.
En het gesprek hier gaat tussen Jezus en een Samaritaanse vrouw. Dat is al niet helemaal normaal.
Joden en Samaritanen gingen eigenlijk niet met elkaar om. Ze hebben een ander geloof, een verschillend verleden, een andere achtergrond. Vandaar dat het gesprek wat aarzelend en zelfs een beetje wantrouwig begint. De gesprekspartners kennen elkaar niet genoeg.
We herkennen die situatie heel goed. Ze is eigenlijk van alle tijden. In onze huidige multiculturele maatschappij is het niet anders. Bij ontmoetingen tussen mensen die niet dezelfde achtergrond hebben is er nog steeds vaak een vorm van wederzijds wantrouwen. Of op zijn minst voelen we ons wat onwennig.
En ook al doen vele mensen echt hun best om elkaar te aanvaarden, om iedereen in zijn waardigheid te laten, het lukt vaak niet helemaal. Zelfs als we bruggen willen bouwen naar elkaar, blijven we soms nog steken in het wij-zij denken.
We hoeven het zelfs niet te gaan zoeken bij andere culturen. We voelen ons toch zo goed in ons eigen kringetje, bij onze vertrouwde familie en vrienden. Het kan even duren vooraleer wij nieuwe bewoners in onze buurt leren kennen en aanvaarden. Bij de fusie van onze drie voormalige parochies nu tien jaar geleden moesten er ook drempels worden overwonnen. En er bleef nog een hele tijd wat terughoudendheid, wat gebrek aan vertrouwen.
Soms is het gewoon ludiek, zoals bij de rivaliteit tussen twee sportclubs. Of tussen de scouts en de pleplo. Maar toch: als we ergens een studiedag of een info-avond meemaken, kijken we bij het binnenkomen steevast eens rond: kennen we hier iemand? Dan gaan wij daar bij zitten.
Dat Jezus het gesprek aangaat met de Samaritaanse vrouw is dus opmerkelijk. De vrouw zelf vindt het ook vreemd. Jezus toont zich meteen als iemand die muren afbreekt en grenzen overschrijdt. Hij heeft dorst en vraagt de vrouw om water.
Ook weer niet voor de hand liggend, want die vrouw moet hard werken om water te putten. Haar nood moet hoog zijn, want midden op de dag, in de brandende zon, als geen mens zich buiten waagt, verzet zij het zwaarste werk van de dag: een emmer water ophalen en leeggieten in een kruik om die dan naar huis te dragen.
En aan haar vraagt Jezus dus water om te drinken. Want hoe verschillend Joden en Samaritanen ook zijn, zij drinken van hetzelfde water. Hoe uiteenlopend onze culturen, ons verleden, onze achtergronden, mensen hebben allemaal honger en dorst. En vooral behoefte aan water. Al meer dan twintig jaar geleden hebben de Verenigde Naties 22 maart vandaag/gisteren dus - uitgeroepen tot Wereldwaterdag.
Bij ons stroomt water uit de kraan, maar voor een groot deel van de wereldbevolking is dat niet zo. Bijna 768 miljoen mensen beschikken niet over veilig, drinkbaar water. Velen moeten nog altijd elke dag ver lopen om water te halen of riskeren ziek te worden of te sterven door onzuiver water te drinken. Water gaan putten uit de bron lijkt voor ons dan wel wat exotisch of iets van lang geleden, voor velen is het nog bittere realiteit.
En Jezus belooft de Samaritaanse vrouw dat Hij haar levend water kan geven.
Water dat ervoor zorgt dat men nooit meer dorst krijgt. Het gaat hier niet om water dat op de een of andere manier is betoverd. In het Semitische taalgebruik van die tijd betekent het gewoon: fris, vloeiend water uit een bron of een rivier. En dus geen stilstaand en dus dood water, uit een poel of vergaarbak.
Maar Jezus bedoelt het natuurlijk ook in spirituele zin. Water is levensnoodzakelijk, zo mogelijk nog belangrijker dan brood. Voor iemand die echt uitgeput en uitgedroogd is, is een teug water zaligmakend. En Jezus wil voor mensen zo zalig, zo belangrijk, zo levensnoodzakelijk zijn als water.
Water is wat mensen nodig hebben om echt als mens te kunnen leven. Het betekent zoveel meer dan alleen maar water.
Liefde bijvoorbeeld, in alle mogelijke betekenissen. En ook kracht en moed en vergeving en vrede en geluk. Voor gelovigen is Jezus dat. En als wij Hem willen volgen, moeten wij voor anderen, voor elkaar levend water zijn
De preek werd vandaag uitgesproken door Bisschop Mgr. Johan Bonny.
In de plaats wordt een verslagje van de dag gepubliceerd.
Feesten, daar kennen we hier iets van! Er is altijd wel een gelegenheid om dat te doen.
Zondag 16 maart, was weer zon feestelijke dag. Tien jaar zijn we nu een parochie : Sint Anna-ten-Drieën.
Een parochie vormen uit drie parochies, dat gaat zo maar niet van zelf. Elke parochie heeft zo zijn eigenheid en wil die ook behouden.
Toen het kerkje van Onze Lieve Vrouw ter Schelde afbrandde, waren we in rouw en as. Gelukkig werden we heel goed opgevangen in Sint Lucas. Dat we ons kerkje moesten missen vonden we allemaal heel erg. Maar we voelden ons vlug thuis in de Lucaskerk.
Een kerk minder, een parochie minder. Van de noodzaak een deugd maken en van twee een maken en dan een nieuwe naam kiezen waar iedereen zich kon in vinden. We stelden ons allemaal de vraag, is dat àl tien jaar? Zo vlug gaat de tijd, als je het ergens goed vindt.
Afgeladen vol
Tien jaar. Een gelegenheid om te vieren. De Bisschop Mgr. Johan Bonny werd uitgenodigd. Hij komt blijkbaar graag. Kan ik me indenken. Telkens hij hier komt, zit de kerk afgeladen vol. En dat is dan toch zalig binnenkomen!
Vieren deden we niet alleen die tien jaar, maar ook de zending van Jan Wouters - die hier trouwens al een hele tijd werkzaam is - als parochiaal werker zou bevestigd worden.
Natuurlijk mocht de jeugd niet ontbreken, dus werden de eerste communiekantjes in de viering betrokken.
Hij geniet
Wat ik zelf altijd heel erg waardeer is het welkom bij het binnenkomen van de kerk. Een goede morgen en een misboekje wordt dan aangeboden. Dat is wel iedere week zo. Maar dit keer een feestelijk boekje met op het voorblad de beeltenis van de H. Anna, naar een prent ontworpen voor onze parochie door Veerle Rooms.
Het werd een zinvolle en mooie viering, die geopend werd door Herman. Daar geniet hij zichtbaar van!
Het openingslied was goed gekozen: Mensen van overal aangewaaid want dat zijn we.
Met de ondersteuning van het Sint Annakoor klonk dit overweldigend.
Het Sint-Annakoor, deed zoals we van hen gewend zijn, weer haar best. Ze waren mooi in het zwart, de heren met een rode das en de dames met een mooie rode bloem. Het gaf me een beetje een Sinksen gevoel!
Mooie momenten
De bisschop ging voor in de viering. Hij doet dat op een heel rustige manier. De lezingen pasten goed in de viering. Zeker het Evangelie. Drie tenten bouwen, dat zou een mens zo nu en dan eens moeten doen. Om mooie momenten vast te houden.
Iets om over na te denken vond en vind ik nog, de tekst van de gezongen Acclamatie :
Geloven begint in het opstaan van armen,
hopen begint in het diepst van de wanhoop,
liefhebben waar je geen liefde meer hebt.
In zijn Homilie ging de Bisschop verder in op de woorden van het Evangelie. Hij gebruikte daar voor geen hoogdravende zinnen, maar heel eenvoudig, zoals hijzelf blijkbaar ook is.
Heb wel geluisterd, maar niet zo aandachtig. De woorden van de Acclamatie hadden zich in mijn hoofd genesteld.
Zware zending
Dan kwam het zendingsmoment.
Was Jan nu een beetje onwennig, of zenuwachtig, ik weet het niet. Maar hij had zoiets van een jong veulen - als je dat mag zeggen van een parochiaal werker - maar dat maakte dat moment zo aandoenlijk.
Jan heeft een zware zending. Zo vind ik toch. De Europawijk. De Daklozen. Mensen aan de rand.
Ik maakte op dat moment het voornemen om op maandag namiddag eens naar het Spieken te gaan, om kennis te maken met zijn Jambo. Een voornemen dat ik zeker ga waarmaken.
Tijdens de Offerande kwamen de Eerste Communiekantjes binnen. Het was een drukke en kleurrijke bedoening. Ze waren dan ook met velen. Ze zongen samen blij Dank je lieve Jesus, om er bij te zijn
Ze vormden dan een grote kring rond het altaar voor het dankgebed.
Indrukwekkend
Het koor zorgde voor het orgelpunt van de dag. We zijn het gewoon dat er dan het Heilig uit de Deutsche Messe van Schubert wordt gezongen. Het werd een ander Heilig. Van Haydn.
Ik kende het niet, maar het was indrukwekkend mooi. Mooi gezongen. Dat is maar mogelijk als je goede zangers hebt en een goede dirigent(e). Dat is zo voor het Sint-Annakoor. Een welgemeend Proficiat!
Ik hoop het terug te horen met Pasen of zo.
Na de dankzegging en de zegening van de communiekantjes namen die hun plaats in in de kerk. Ik hoorde naast mij zeggen de toekomst van de kerk. Heb ik zo mijn twijfels over. Een tiental jaren gaf ik catechese en kreeg zon honderdtal kinderen over de vloer. Misschien heb ik dat niet zo goed gedaan, want ze begroeten in de kerk moet ik niet. Zouden ze nu allemaal in Zwijndrecht wonen?
Naar de receptie
De viering verliep verder heel sereen. Handen rijken bij het Onze Vader en elkaar vrede wensen.
De Bisschop gaf ons allen zijn zegen en we werden allemaal gezonden. Naar het SAC, dit keer voor de receptie.
Terwijl het koor haar laatste lied zong Freut euch alle van J.S.Bach, deden we wat gevraagd werd : naar de receptie!
Een receptie die door velen bijgewoond en gewaardeerd werd. Glazen stonden gevuld en vriendelijk aangeboden. Herman sprak nog een welkom uit en gaf uiting aan zijn tevredenheid over de dag. Jan van Noten nam de gelegenheid te baat om iets recht te zetten wat hij vergeten was bij zijn opsomming van vrijwilligers. Het koortje dat altijd paraat staat om te zingen bij een uitvaart verdiende lof en de Klokjesvrienden voor hun wekelijkse inzet.
De gelegenheid
Naar goede gewoonte houdt Marcel een stoel voor me vrij. Daar gaan zitten doe ik altijd maar even.
De bedoeling van een receptie - is volgens mij - dat je niet gaat zitten, maar rondwandelt. Het is dè gelegenheid om een praatje te maken met mensen die je niet dagelijks ziet. En daar geniet ik altijd voor 100 procent van!
Een praatje met Jan. Met de bediening achter de toog, met leden van het Sint-Annakoor, ook een praatje met de bisschop. Hij is heel aanspreekbaar. Ik vind hem een heel goede bisschop. Heb hem dat ook gezegd. Ik had er nu de gelegenheid voor.
Taart
En dan was er koffie. En taart. Een mooie taart, bedekt met de prent van de Heilige Anna zoals op het misboekje. Prachtig! Hoe kreeg de bakker dat voor mekaar?
Zonde om ze aan te snijden. Maar we deden het toch. En ze was niet alleen mooi, maar nog lekker ook. Voor iets speciaals en iets lekker moet je bij het Taartenhuis zijn!
De tijd om naar huis te gaan, komt altijd te vroeg. Maar zo is het nu eenmaal.
's Avonds zat er weer een gedicht in mijn hoofd. Nee, weer niet om in mijn eigen hert te kijken! Maar een versregel uit "De Ballade van de dingen die nooit overgaan" van Werumeus Buning :
De duivel probeert Jezus op de proef te stellen met wereldse verleidingen. Alle rijkdommen van de wereld worden aan Jezus aangeboden door de duivel. Je zou kunnen zeggen dat wereldse rijkdommen van toen de hebzucht van vandaag vertegenwoordigen.
En over die hebzucht kunnen we veel over vertellen.
Recent de bankencrisis, het gevolg van een systeem dat er op uit is om steeds meer en meer winst te maken voor een steeds kleiner publiek. Wist ge dat de helft van al het geld van de wereld in handen is van een paar mensen? In een artikel van de standaard spreken ze van een treincoupé vol. Zoveel mensen hebben ongeveer de helft van het wereld kapitaal in handen.
De rest van al het geld dat er is in de wereld moet verdeelt worden onder 6.3 miljard mensen. En dat terwijl er in Europa verschillende landen failliet gaan, mensen geen werk vinden en daardoor hun huis verliezen. Door hebzucht is er een markt van verspilling ontstaan, overschot. We willen steeds meer, zoveel dat we het zelfs allemaal niet op krijgen.
Zo zijn er bijvoorbeeld in Spanje en China steden gebouwd waar geen kat woont. De vraagprijs is te hoog voor de mensen die er rondom wonen, die hoge vraagprijs is dan weer het gevolg van een economie die moet blijven draaien. Al dat bouwen levert jobs, jobs houdt ons consumptiesysteem op pijl en dus ook de economie en staatsinkomsten. Maar als niemand in die lege huizen komen wonen, stort alles in elkaar en krijg je crisis omdat de leningen die nodig waren om die huizen te bouwen niet meer worden afgelost. Als gevolg van die crisis, als gevolg van die hebzucht, zijn er verschillende mensen anders beginnen denken en leven. Niet als protest, niet als strijd, maar als een klein teken dat hoop nooit veraf is.
Zoals je misschien al wel gehoord zult hebben werd en wordt de overschot van voedsel in supermarkten in het beste geval weg geschonken aan voedselbanken, meer heel vaak gewoon weggegooid in containers en nog eens overgoten met javel zodat zeker niemand het nog kon gebruiken.
Logisch zei de ene, schandalig vond de andere.
In Duitsland bestaat er een project dat overschotten van supermarkten in een koelkast plaatst, waar mensen anoniem en vrij dingen uit kunnen halen. Andere winkels geven hun overschotten weg aan voedselbanken of aan andere lokale initiatieven steeds met de bedoeling om wat er teveel is aan andere die minder hebben uit te delen.
In de daklozen werking waar ik actief was konden we met de overschotten van één minicarrefour en één Turkse kruidenier 120 maaltijden voorzien per dag. Voedsel dat anders zou worden weggesmeten. Op verschillende plaatsen probeert men nu mensen bewust te maken rond voedselverspilling of verspilling in het algemeen. Wij op Linkeroever doen ook flink ons best.
Al tien jaar zamelen wij met de mazen van het net onze overschotten in om opnieuw te laten herverdelen. Wij bereiken zo meer dan 70 gezinnen. Op Linkeroever alleen al, dat is heel goed. Super goed.
Een herverdeling is nodig.
Het is dus belangrijk dat wij die boodschap van herverdelen en herbruiken kunnen blijven vertellen, want dat geeft hoop.
Ik hoor u misschien denken ja Wouters maar wij kunnen niet de armoede uit de wereld helpen, wij hebben niet de macht om de rijkdom te herverdelen.
Of toch? Wij hebben een stem, wij hebben een keuze.
Wij kunnen heel direct hiertegen neen zeggen. Volgens de wetten van de democratie beslist de meerderheid wat er al dan niet zal gebeuren en die meerderheid dat zijn wij. Vandaar dat we tijdens de vasten hier ook aandacht aan willen schenken.
Wanneer wij ons laten informeren over wat er in de wereld gebeurd rond ongelijkheid en verspilling, rond blinde hang naar winst. Creëren wij een mening, een stem die telt een stem die hoop uitdraagt, die hoop heeft.
Hoop dat wij elk ieder van ons blijven geloven en inzetten voor een Godsrijk hier op Aarde.
Opnieuw hoorden we in het evangelie een fragment uit de Bergrede, en opnieuw zegt Jezus heel pakkende dingen.
Niemand kan twee heren dienen, Je moet consequent zijn en keuzes maken
En Hij zegt ook: Gij kunt niet God dienen én de mammom. En de mammon, dat is de geldduivel. Je weet wat dat is: dat is alleen voor geld leven. Zo schreef er ene Caroline Verbrugghe: Le luxe nest pas un plaisir, mais le plaisir cest un luxe. Vrij vertaald wil dat zeggen: Het is niet omdat je rijk bent en in de luxe leeft dat je gelukkig bent, maar gelukkig zijn met de eenvoudige dingen, dat is een luxe. Kijk maar rondom jou en je zal zien dat het waar is.
Kijk naar de vogels. Ze zaaien niet en ze maaien niet. Kijk naar de bloemen in het veld, hun pracht is mooier dan de kleren van de keizer. Waarom maken we ons zorgen?
Zoek eerst het koninkrijk van God, dan krijg je alles er bij Dat brengt ons naadloos bij de week van de vrijwilligers. Al die mensen die zich belangeloos inzetten op zo veel terreinen en meebouwen aan een stukje hemel op aarde. Is dat niet wat bedoeld wordt met het koninkrijk van God?
Daarom zetten we in deze viering de inzet van de vrijwilliger even centraal.
Het is goed om daar ook aandacht voor te hebben. Soms vinden we het zo gewoon, gewoon evident, dat alles draait in onze parochie, in onze samenleving.
We staan er misschien te weinig bij stil. Weet je, dat de vrijwilligers rondom ons, ons leven, onze gemeenschap, onze parochie kleuren? Dat het er helemaal anders zou uitzien zonder de vrijwilligers?
Beginnen we maar eens rond deze viering:
Een groepje liturgie kwam weken geleden bijeen om deze viering voor te bereiden
Op het secretariaat zijn ijverige mensen bezig om de boekjes te typen en te kopiëren
De preekploeg bespreekt maandelijks alle teksten en vieringen
De kosters doen de kerk open en zetten alles klaar
De organist komt dikwijls in de week nog wat oefenen om vlot te kunnen begeleiden
De lectoren moeten er toch ook wel staan, zij kunnen de viering wat charme geven.
Iemand zorgde voor versiering en voor de bloemen
Iemand moet het geld tellen en wegbrengen
Iemand zet de muziek aan of af
Iemand zorgt voor het wegbrengen van de giften van de mazen van het net
Iemand zorgt voor aangepaste teksten voor de nevenviering
We hebben voorgangers voor de gebedsdiensten
Enkel den Herman wordt betaald, de rest doet dit . vrijwillig
En dan zijn er nog:
De leden van de kerkfabriek zijn bezig om het in onze kerken zo optimaal mogelijk te laten fungeren, op alle vlakken, voor alle soorten vieringen. Ook zij waren bekommerd om het geluid, het zijn vrijwilligers die hun nek uitsteken, maar wij zijn toch wel snel ontmoedigd en zelfs onverdraagzaam. Geef ze toch een kans .
Het PT is constant bekommerd om het reilen en zeilen in onze gemeenschap, ze komen hiervoor elke 14 dagen bijeen, tot een kot in de nacht .
Er is een werkgroep rouwen die maandelijks een gedachtenismoment organiseert en die de achtergebleven partners of familie bezoekt.
Het zangkoor komt elke dinsdag repeteren, ze werken nu al aan de goede week en Pasen.
Regelmatig wordt er s avonds gewerkt, geboord, gemeten of verhuisd, decors gebouwd in de kerk
Een schare mensen werkt aan de voorbereiding eerste communie en vormselcatechese
En dan vergeten we er misschien nog wel een paar .
Waarom maakt ge u zorgen? Kijk naar de lelies in het veld, naar de vogels, ze zaaien niet ze maaien niet maar ze zijn gelukkig.
Als we eens rondkijken in onze parochie kunnen we nog wel een paar vrijwilligers toevoegen:
Het Sint-Anneke Centrum en het CCTS zijn onze eigen gemeenschapshuizen. Daar voelen we ons thuis, daar kunnen we ons ding doen. Maar de hoeveelheid vrijwilligers die dat vraagt kun je niet op 2 handen optellen. Het zijn er vele tientallen.
Het verenigingsleven: Okra KWB ACW sportclub hobbyclubs zangkoren kaart-en schaakclub toneel Gloriant en noem maar op
De Sint-Annekesfeesten en de wintermarkt draaien op honderd vrijwilligers en brengen zo een beetje geld in de schuif.
Maar ook Ziekenzorg doet fantastische dingen voor diegenen die het nodig hebben
De jeugdbewegingen Pleplo en de Scouts draaien 100% op vrijwilligers die er dikwijls al hun vrije tijd in steken.
De groep rond parochiale werken heeft een grote verantwoordelijkheid rond gebouwen en bezittingen.
De mensen van Anna 3 zorgen voor cultuur, concerten en tentoonstellingen
De wereldwinkel doet ons nadenken over de fair trade en onze koopgewoontes.
Een aantal mensen zorgen voor verslagen of teksten in het parochieblad, elke week opnieuw.
Waarom maakt ge u zorgen? De bloemen en de vogels doen dit ook niet ! Vrijwilligers maken het verschil. We kunnen eigenlijk niet meer zonder.
Als in de werksfeer de vrijwilligers zich niet inzetten voor de sfeer of voor de teambuilding, het zou er zielig uit zien.
Als de politiek zonder vrijwilligers zou draaien, ze zouden ter plaatse trappelen
Elke actiegroep draait dank zij vrijwilligers
De 4e wereld wordt echt in de aandacht gebracht door vrijwilligers. Al gehoord van Jambo? Het werk van Jan Wouters in onze omgeving?
Broederlijk delen, welzijnszorg draait in het veld volledig op vrijwilligers
Waarom doen vrijwilligers dit toch? Is dit een fenomeen eigen aan onze Vlaamse cultuur? Is dit iets wat we enkel in de kerk zien? Absoluut niet.
Maar waarom doen ze het?
Uit idealisme? Een grote groep zeker
Uit verveling? Ook zeker een aantal.
Uit een drang om zich nuttig te maken? Zeker ook een groot aantal.
Om zich te laten gelden? Is niet slecht wanneer ge uw talenten gebruikt en wanneer ge iets doet waarin je goed bent.
Uit vriendschap: zeker niet onbelangrijk?
Uit solidariteit? Speelt ook zeker mee.
Omdat we Christenen zijn? Hopelijk zit dat er ook tussen.
Hoeveel soorten vrijwilligers kennen we?
Er zijn er die zich steeds onbaatzuchtig inzetten, en dit zeer goed kunnen inpassen in het levensritme. Er zijn er die we tegen zichzelf moeten beschermen, die zich te veel geven, zodat de eigen familiesfeer in het gedrang komt of toch minsten naar achter verschoven wordt. Er zijn er die het doen om thuis weg te zijn, er zijn er die het doen omdat ze anders alleen zijn, er zijn er die niet weten waarom ze het doen, die er gewoon zijn, voor mekaar .
Onze maatschappij zou er heel anders uitzien zonder vrijwilligers.
Het is goed om dit eens te kunnen zeggen, om hen allemaal te danken en te feliciteren voor hun inzet. Dat doen we toch te weinig?
Jullie zijn wondere mensen, jullie zijn als bloemen, als vogels .
Zonder macht, maar jullie zijn gewoon wie jullie zijn.
Jullie zijn een zegen voor deze wereld, de longen waarlangs deze wereld nog ademen kan.
Ik vind dat we nu, zoals tijdens de vredeswens, moeten rechtstaan en mekaar de hand drukken en nen dikke merci voor alles moeten zeggen.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
