De preek werd vandaag uitgesproken door Bisschop Mgr. Johan Bonny.
In de plaats wordt een verslagje van de dag gepubliceerd.
Feesten, daar kennen we hier iets van! Er is altijd wel een gelegenheid om dat te doen.
Zondag 16 maart, was weer zon feestelijke dag. Tien jaar zijn we nu een parochie : Sint Anna-ten-Drieën.
Een parochie vormen uit drie parochies, dat gaat zo maar niet van zelf. Elke parochie heeft zo zijn eigenheid en wil die ook behouden.
Toen het kerkje van Onze Lieve Vrouw ter Schelde afbrandde, waren we in rouw en as. Gelukkig werden we heel goed opgevangen in Sint Lucas. Dat we ons kerkje moesten missen vonden we allemaal heel erg. Maar we voelden ons vlug thuis in de Lucaskerk.
Een kerk minder, een parochie minder. Van de noodzaak een deugd maken en van twee een maken en dan een nieuwe naam kiezen waar iedereen zich kon in vinden. We stelden ons allemaal de vraag, is dat àl tien jaar? Zo vlug gaat de tijd, als je het ergens goed vindt.
Afgeladen vol
Tien jaar. Een gelegenheid om te vieren. De Bisschop Mgr. Johan Bonny werd uitgenodigd. Hij komt blijkbaar graag. Kan ik me indenken. Telkens hij hier komt, zit de kerk afgeladen vol. En dat is dan toch zalig binnenkomen!
Vieren deden we niet alleen die tien jaar, maar ook de zending van Jan Wouters - die hier trouwens al een hele tijd werkzaam is - als parochiaal werker zou bevestigd worden.
Natuurlijk mocht de jeugd niet ontbreken, dus werden de eerste communiekantjes in de viering betrokken.
Hij geniet
Wat ik zelf altijd heel erg waardeer is het welkom bij het binnenkomen van de kerk. Een goede morgen en een misboekje wordt dan aangeboden. Dat is wel iedere week zo. Maar dit keer een feestelijk boekje met op het voorblad de beeltenis van de H. Anna, naar een prent ontworpen voor onze parochie door Veerle Rooms.
Het werd een zinvolle en mooie viering, die geopend werd door Herman. Daar geniet hij zichtbaar van!
Het openingslied was goed gekozen: Mensen van overal aangewaaid want dat zijn we.
Met de ondersteuning van het Sint Annakoor klonk dit overweldigend.
Het Sint-Annakoor, deed zoals we van hen gewend zijn, weer haar best. Ze waren mooi in het zwart, de heren met een rode das en de dames met een mooie rode bloem. Het gaf me een beetje een Sinksen gevoel!
Mooie momenten
De bisschop ging voor in de viering. Hij doet dat op een heel rustige manier. De lezingen pasten goed in de viering. Zeker het Evangelie. Drie tenten bouwen, dat zou een mens zo nu en dan eens moeten doen. Om mooie momenten vast te houden.
Iets om over na te denken vond en vind ik nog, de tekst van de gezongen Acclamatie :
Geloven begint in het opstaan van armen,
hopen begint in het diepst van de wanhoop,
liefhebben waar je geen liefde meer hebt.
In zijn Homilie ging de Bisschop verder in op de woorden van het Evangelie. Hij gebruikte daar voor geen hoogdravende zinnen, maar heel eenvoudig, zoals hijzelf blijkbaar ook is.
Heb wel geluisterd, maar niet zo aandachtig. De woorden van de Acclamatie hadden zich in mijn hoofd genesteld.
Zware zending
Dan kwam het zendingsmoment.
Was Jan nu een beetje onwennig, of zenuwachtig, ik weet het niet. Maar hij had zoiets van een jong veulen - als je dat mag zeggen van een parochiaal werker - maar dat maakte dat moment zo aandoenlijk.
Jan heeft een zware zending. Zo vind ik toch. De Europawijk. De Daklozen. Mensen aan de rand.
Ik maakte op dat moment het voornemen om op maandag namiddag eens naar het Spieken te gaan, om kennis te maken met zijn Jambo. Een voornemen dat ik zeker ga waarmaken.
Tijdens de Offerande kwamen de Eerste Communiekantjes binnen. Het was een drukke en kleurrijke bedoening. Ze waren dan ook met velen. Ze zongen samen blij Dank je lieve Jesus, om er bij te zijn
Ze vormden dan een grote kring rond het altaar voor het dankgebed.
Indrukwekkend
Het koor zorgde voor het orgelpunt van de dag. We zijn het gewoon dat er dan het Heilig uit de Deutsche Messe van Schubert wordt gezongen. Het werd een ander Heilig. Van Haydn.
Ik kende het niet, maar het was indrukwekkend mooi. Mooi gezongen. Dat is maar mogelijk als je goede zangers hebt en een goede dirigent(e). Dat is zo voor het Sint-Annakoor. Een welgemeend Proficiat!
Ik hoop het terug te horen met Pasen of zo.
Na de dankzegging en de zegening van de communiekantjes namen die hun plaats in in de kerk. Ik hoorde naast mij zeggen de toekomst van de kerk. Heb ik zo mijn twijfels over. Een tiental jaren gaf ik catechese en kreeg zon honderdtal kinderen over de vloer. Misschien heb ik dat niet zo goed gedaan, want ze begroeten in de kerk moet ik niet. Zouden ze nu allemaal in Zwijndrecht wonen?
Naar de receptie
De viering verliep verder heel sereen. Handen rijken bij het Onze Vader en elkaar vrede wensen.
De Bisschop gaf ons allen zijn zegen en we werden allemaal gezonden. Naar het SAC, dit keer voor de receptie.
Terwijl het koor haar laatste lied zong Freut euch alle van J.S.Bach, deden we wat gevraagd werd : naar de receptie!
Een receptie die door velen bijgewoond en gewaardeerd werd. Glazen stonden gevuld en vriendelijk aangeboden. Herman sprak nog een welkom uit en gaf uiting aan zijn tevredenheid over de dag. Jan van Noten nam de gelegenheid te baat om iets recht te zetten wat hij vergeten was bij zijn opsomming van vrijwilligers. Het koortje dat altijd paraat staat om te zingen bij een uitvaart verdiende lof en de Klokjesvrienden voor hun wekelijkse inzet.
De gelegenheid
Naar goede gewoonte houdt Marcel een stoel voor me vrij. Daar gaan zitten doe ik altijd maar even.
De bedoeling van een receptie - is volgens mij - dat je niet gaat zitten, maar rondwandelt. Het is dè gelegenheid om een praatje te maken met mensen die je niet dagelijks ziet. En daar geniet ik altijd voor 100 procent van!
Een praatje met Jan. Met de bediening achter de toog, met leden van het Sint-Annakoor, ook een praatje met de bisschop. Hij is heel aanspreekbaar. Ik vind hem een heel goede bisschop. Heb hem dat ook gezegd. Ik had er nu de gelegenheid voor.
Taart
En dan was er koffie. En taart. Een mooie taart, bedekt met de prent van de Heilige Anna zoals op het misboekje. Prachtig! Hoe kreeg de bakker dat voor mekaar?
Zonde om ze aan te snijden. Maar we deden het toch. En ze was niet alleen mooi, maar nog lekker ook. Voor iets speciaals en iets lekker moet je bij het Taartenhuis zijn!
De tijd om naar huis te gaan, komt altijd te vroeg. Maar zo is het nu eenmaal.
's Avonds zat er weer een gedicht in mijn hoofd. Nee, weer niet om in mijn eigen hert te kijken! Maar een versregel uit "De Ballade van de dingen die nooit overgaan" van Werumeus Buning :
"Geluid van water dat van rotsen stort
En van een kerk waarin gezongen wordt,
En dat dit zo zal zijn in alle tijden,
Dit zijn de dingen die nooit overgaan."
Wivina
