Je leeft mee met het verdriet van familieleden. Je weet dat dit leven definitief is afgebroken. En nu kan je niets meer tegen hem zeggen. Het is onherroepelijk. Je huilt om je machteloosheid.
We stonden allemaal al eens bij een graf, net zoals Martha, Maria bij het graf van Lazarus stonden. Vier dagen was hij dood en begraven. En dan plots dat woord: Lazarus, kom naar buiten. Een dode leeft weer. Daar kan je niet meer bij. Neem die steen weg. Lazarus, kom naar buiten. Maak hem los en laat hem gaan. Je zwijgt, ongelovig. Dat kan niet.
Stel even dat zoiets wonderbaars vandaag zou gebeuren. De journalisten van alle wereldkranten en televisie- en radiostations zouden op Lazarus afstormen met fotoapparaten, cameras en bandrecorders: Wat heb je gevoeld, ben je blij dat je weer leeft, wat is er na de dood?
Maar Johannes, onze evangelische verslaggever, vraagt niets aan Lazarus en zegt verder geen woord meer over hem. Hij vermeldt alleen dat hij een paar dagen later op een feestje aanwezig was.
De belangstelling van Johannes gaat een andere richting uit. Eerst en vooral naar Jezus. Zijn wonderen noemt Johannes altijd tekenen. Hij wil zijn lezers laten aanvoelen hoe Jezus is. In Jezus is zichtbaar geworden dat God leven wil schenken, overvloedig, onverwacht, dat God de mens niet loslaat, nu niet - en dat mogen we hopen - ook niet in de dood.
De belangstelling van onze verslaggever gaat uit naar de mensen die het teken zagen, naar ons die erover lezen of horen. Zes maal in zijn verhaal valt het woord 'geloven': Wie in mij gelooft zal leven. je zult Gods heerlijkheid zien als je gelooft. 'Opdat ze geloven dat u mij gezonden hebt. ...
Het is duidelijk dat dit de kern is. Voor Johannes is Lazarus geen unicum: hij is een teken voor ieder van ons. Dus, lieve mensen, zie aub de symboliek in van dit verhaal
Als we het verhaal nog een keer beluisteren, worden die vreemde woorden verstaanbaar: Neem die steen weg. Kom naar buiten. Maak hem los en laat hem gaan.
We herkennen er het eigen leven in. Het is ons al gebeurd: dat we als het ware opgesloten zaten in een graf, zonder uitweg, zonder ruimte. We dreigden te stikken. En dan: een schouderklop, een woord dat werd gesproken uit liefde en nabijheid, dat woord wekte ons tot leven. Kom, Lazarus, blijf daar niet zitten, kom naar buiten.
In uitzichtloze situaties zie je hoe mensen in staat zijn om op te staan uit wat al jaren lang op hen weegt.. Dat dit kan gebeuren is een teken van hoop, een ander en nieuw leven is mogelijk.
Zo ook in Senegal. Gevangen in de dodelijke cirkel van watertekort, mislukte oogsten, honger en ondervoeding konden mensen niet anders dan lijdzaam toezien of wegvluchten
Tot de partners van broederlijk delen met vernieuwde technieken en ecologische plannen aan de slag gingen. Zij slaagden er in om jonge mensen mee te krijgen in deze vernieuwde aanpak .De eerste resultaten wekken nieuw initiatief bij anderen. Een teken van hoop.
Onze verslaggever Johannes wil nog verder gaan met zijn lezers. Het verhaal van Lazarus doet denken aan Jezus' verrijzenis. Nog even en Jezus zal liggen waar Lazarus lag. De allusies zijn duidelijk: het graf, de zwachtels en het linnen dat opgerold wordt, de wenende vrouwen bij het graf, de steen die weggerold wordt, het bevel de Verrezene los te laten en te laten gaan.
Dit teken is een soort voorteken, een vraag. Geloof je dit nu met Lazarus? Zal je ook geloven als het met Jezus gebeurt?
We moeten daarbij durven geloven dat het ook eens met ons zal gebeuren. Geloven dat God, als we voorgoed 'buiten adem' bij hem toekomen, ons trouw blijft en ons niet verloren laat gaan. Ik zal jullie mijn adem geven zodat jullie weer tot leven komen.
Is er een mooiere paasgedachte?
Of is het u niet opgevallen dat de natuur rondom ons terug is beginnen leven?
Naar een idee van B.J. De Clercq o.p.
