Alle rechten voorbehouden Een variant van deze blog is te vinden op seniorennet op het volgende adres: http://blog.seniorennet.be/tisallemaiet/
21-11-2020
Corona en de vrijheid - Aflevering 4: Bevrijding en tegendoelmatigheid
Corona
en de vrijheid
Aflevering
4: Bevrijding en tegendoelmatigheid
Vorig
jaar pleegden 2655 Belgen euthanasie en het lijkt erop dat dit cijfer
drastisch zal dalen omdat dit jaar al een zesvoud van een wellicht
vergelijkbare groep slachtoffers aan corona zijn bezweken. (1) Al
zou men uiteraard ook het omgekeerde kunnen stellen: hoe meer mensen
kiezen voor 'de goede dood', hoe geringer het aantal mensen zal zijn
dat geveld wordt in de nachtmerrie van het coronagebeuren. Toch
klinkt die stelling wat kort door de bocht, alleen al omdat zij dan
eveneens de praktijken van suïcide en abortus de hemel in moest
prijzen. De bijna tweeduizend jaarlijkse zelfmoorden in België (2)
maken zeker en vast een einde aan de lijdensweg van de direct
betrokken slachtoffers maar waar grofweg gezegd het motief niet de
eenzaamheid is (meer dan een derde van de gevallen (3))
vermenigvuldigen zelfmoordenaars het leed onder de achterblijvenden
omdat mensen in wezen knooppunten van relaties zijn. Zo ook zal het
aborteren van gehandicapten en andere 'ongewenste' kinderen (in
België ruim 17.000 per jaar (4)) weliswaar resulteren in een wereld
met relatief meer 'gezond of gewenst geachte' mensen maar dat is dan
meteen een wereld met meer moordenaars en als er nog zoiets bestaat
als een geweten, is dat dan andermaal een minder gelukkige wereld.
Wie
euthanasie beschouwen als remedie tegen corona (en tegen allerhande
andere gruwelijke en dodelijke ziekten), zien kennelijk over het
hoofd dat de maatstaven die zij hanteren ter beoordeling van de
waarde van een mensenleven niet zozeer gelinkt zijn aan geluk maar
veeleer aan nut. In weerwil van wat de huidige liberale
premier zei in zijn openingstoespraak (namelijk en letterlijk:
"zonder gezondheid geen geluk"), kunnen zieken en
gehandicapten even gelukkig zijn als gezonde mensen maar dat kunnen
moordenaars niet.
Onlangs
schreef Geert Van Istendael in MO*
een zeer lezenswaardig pleidooi voor menselijke waardigheid onder de
titel"U
bent niet nuttig. Ik ben niet nuttig. Mensen zijn niet nuttig" -
een verwijzing naar de colleges van de Leuvense wijsgeer André
Wylleman. (5)
De mens is geen verbruiksvoorwerp; door hem te herleiden tot zijn
nut, berooft men hem van zijn waardigheid. En deze diepe waarheid
lijkt hoe langer hoe minder vanzelfsprekend te worden in een tijd van
niets en niemand ontziend utilitarisme.
Het
nutscriterium blijkt zelfs en vooral daar waar men het niet zou
verwachten allesbeheersend en zo duikt het ook op in religies die
zichzelf christelijk achten. Het homohuwelijk wordt niet aanvaard
door de katholieken omdat, zo wordt gesteld, het de finaliteit mist
van de procreatie. Het nuttigheidsprincipe wordt hier weliswaar goed
verkapt maar het blijft onmiskenbaar aanwezig: homohuwelijken zijn
onvruchtbaar of dat wordt toch (verkeerdelijk) zo gesteld; zij
brengen geen kinderen voort en zijn derhalve niet nuttig en dus
waardeloos. Edoch, dit is exact dezelfde redenering waarmee Hitler
zijn euthanasieprogramma verdedigde: waarom zouden wij jonge en
gezonde mensen naar het front sturen om daar te sneuvelen teneinde de
nuttelozen
thuis in leven te houden? Ja, het kwaad van het fascisme schuilt daar
waar men het niet vermoedt.
Nu
kan men beweren dat bijvoorbeeld de maatschappelijke integratie van
oudere mensen die heden opgesloten zitten in gestichten - 'voor hun
eigen welzijn' uiteraard - de levenskwaliteit van de jongeren
aantast, precies zoals een virus de gezondheid ondermijnt. Of dat een
inclusieve samenleving - inclusief met betrekking tot gehandicapten -
het peil van de volksgezondheid naar beneden trekt. De huidige paus
bijvoorbeeld die een specialist blijkt in de natte vingerpolitiek,
komt terug op eerdere geruchten over zijn houding jegens het
homohuwelijk en stelt dat homo's geen recht hebben om een gezin met
kinderen te stichten maar dat ze voor zijn part wel (zoals hij stelt,
'om redenen van sociale zekerheid') mogen bestaan in een louter
contractueel samenlevingsverband; en laat nu uitgerekend de louter
zakelijke contractuele samenlevingsvorm de basis zijn van het door de
kerk zozeer verguisde communisme - voor homo's is dat blijkbaar goed
genoeg, alsof homo's geen volwaardige mensen waren. Ja, in al deze
gevallen speelt de afgod van het nutscriterium de hoofdrol en de mens
bestaat alleen nog als gebruiksvoorwerp.
En
daar rijst dan de zo belangrijke vraag naar de vrijheid die het
fundament vormt van de menselijke waardigheid: kunnen mensen vrij
zijn in een maatschappij die corona maar ook al het andere ongemak
en leed dat eigen is aan al het leven, te lijf gaat met euthanasie,
abortus en geïnstitutionaliseerde discriminatie? Want mensen
euthanaseren, aborteren en discrimineren paradoxaal genoeg omdat zij
geloven dat deze handelwijzen hun meer vrijheid zullen geven.
Catastrofen blijken nodig om de hoop te kunnen voeden op meer inzicht
en op grondige kenteringen in het beleid maar of deze pest zal
volstaan om de massa bewust te maken van een euvel waarvan de
tentakels zelfs uitmonden in heuse concentratiekampen, blijft
vooralsnog een onbeantwoorde vraag.
Corona en de vrijheid - Aflevering 3: Corona en die andere golven
Corona
en de vrijheid
Aflevering
3: Corona en die andere golven
In
vroeger tijden hoorde men de oude mensen geregeld waarschuwen: "Gooi
dat niet weg, ge zult blij zijn als ge het later vindt, als 't
slechten tijd is!"
Slechten
tijd, zij wisten dat hij komen zou, het zijn de magere jaren die de
vette aflossen zoals lopers doen in een estafette. De slechte tijd
volgt op de goede tijd zoals de nacht volgt op de dag: elke dag weer
worden wij 's avonds moe en moeten wij slapen en ook de
generatiewisseling volgt dat patroon: oud geworden, zijn wij
versleten, moe en ziek en tenslotte sterven wij, wij worden afgelost:
eentje komen, eentje gaan. Het zijn allemaal cycli, levenscycli,
zelfs de dode dingen kennen cycli, men zou alras denken dat ook zij
leven.
De
zon heeft een cyclus, de maan en wellicht ook alle andere dood
gewaande dingen in het heelal. Terloops gezegd: wat is het zogenaamd
wetenschappelijk wereldbeeld waard als het de zon onderbrengt bij de
dode dingen? Onze zogenaamd onwetenschappelijke voorouders die deze
bron van alle leven op aarde vereerden als de oppergod, wisten zoveel
beter: Surya in Indië, Sjamasj in Mesopotamië, Aton in Egypte, Sól
bij de Noormannen, Sunna bij de Germanen, Lugh bij de Kelten, Helios,
Apollo of Phoebus bij de Hellenen, Amaterasu in Japan, Xihe in China,
Tonatiuh bij de Azteken, Inti bij de Inca's, Akycha bij de Inuït.
(1)
Alle
dingen komen en gaan, alle dingen kennen cycli. Waarom zou de
menselijke activiteit op aarde dan aan die golfbeweging ontsnappen?
Alles fluctueert, oscilleert, trilt, gaat op en af: vrede en oorlog,
voorspoed en tegenspoed, actie en rust, ziekte en gezondheid. Ze
horen bij elkaar, het zijn de paren van tegengestelden over welke
reeds de eerste filosoof, Herakleitos, berichtte en hij ging zelfs zo
ver te beweren dat zij aan elkaar gelijk zijn:
De weg
naar boven is de weg naar beneden.
Alles
gebeurt op grond van tegenstelling.
Dionysos,
voor wie men raast en feestviert, is dezelfde als Hades.
Het
begrip recht zou niet bekend zijn als er geen onrecht was.
In een
cirkelomtrek zijn begin en einde gelijk.
Gezondheid
is alleen maar aangenaam en heerlijk door ziekte, verzadiging door
honger, rust door vermoeidheid. (2)
Ziekte
wordt welkom geheten eenmaal men weet dat zij in wezen het
genezingsproces zelf is: een ontsteking is de vorming van een dicht
bloedvatennetwerk rond een wonde, waardoor bouwstoffen in grotere
hoeveelheden kunnen worden aangevoerd om beschadigingen te herstellen
en koorts is een bijzonder welkom verweermiddel van ons immuunsysteem
bij de invasie van microben. Ziekte is genezing, of althans een
poging daartoe en dikwijls is de menselijke interventie in die
natuurlijke oscillaties desastreus: wij hebben geen geduld meer, we
kunnen niet meer wachten totdat de neerwaartse trend gekeerd is en
onze betweterige ondernemingen zijn niet zelden contraproductief. Het
gebruik van kunstmatige ziektebestrijders houdt het immuunsysteem van
mens, dier en plant, ongetraind en tegelijk versterkt het de
gevreesde vijanden: microben overwinnen de strafste antibiotica,
alsof zij beschikten over een eigen, voor ons niet zichtbare
farmaceutische industrie die, zoveel sneller en ook efficiënter dan
de onze, 'vaccins' ontwikkelt tegen de vergiften waarmee de mens hen
bestookt.
Het
is niet omdat we het niet zien, dat het er niet zou zijn. "There
are more things in heaven and earth, Horatio, than are dreamt of in
your philosophy", zo
schreef
Shakespeare. (3) "De
waarheid verbergt zich en de heer van Delphi spreekt in tekens",
aldus "de
duistere denker".
(4) De 'paren van tegengestelden' en de 'eenheid van tegendelen'
doordrenken de ganse natuurkunde en Werner Heisenberg en Karl Popper
verwijzen naar Herakleitos. Maar dezelfde grondgedachten zijn ook
aanwezig in de dialectiek in de filosofie van o.m. Hegel, Marx en
Nietzsche en in het procesdenken van Whitehead en ook Weil en
Heidegger eren Herakleitos. Het begrip van de opgang en de ondergang
van culturen staat centraal als historische analyse in Der
Untergang des Abendlandes
van Oswald Spengler die overigens in 1904 een doctoraat wijdde aan
Herakleitos' grondgedachten. (5)
In
twee woorden: alles wat bestaat, zijn trillingen, zoals de oudste
Sanskriet geschriften het leren. Alles bestaat uit golven en zo ook
dus de activiteit van het mensdom als zodanig die zich uitstrekt over
een cultuurgeschiedenis van vele duizenden jaren waarin tijdperken
van grote bloei en welvaart wisselen met perioden van verval, oorlog
en inactiviteit. Energetisch geladen fasen wisselen af met jaren van
een bijna doodse rust. Zoals het fabeldier uit de Griekse en de
Chinese mythologie, respectievelijk de Phoenix of de Feng, telkens
weer uit zijn eigen as verrijst, zo kent de geschiedenis tijden van
opgang en bloei, gevolgd door tijden van ondergang, telkens
veroorzaakt door uiteenlopende omstandigheden die meestal aan
toevalligheden te wijten zijn.
Oude
mensen sterven vandaag aan covid-19 omdat deze microbe een klein
beetje dodelijker is dan het jaarlijkse griepvirus, dat opnieuw de
eerste doodsoorzaak zal worden van zodra covid-19 weer is verdwenen:
de doodsoorzaak maar niet de oorzaak van de dood als zodanig. De
oorzaak van het levenseinde is immers geen ziekte, het is de
eindigheid zelf die eigen is aan alle dingen, want zoals een Duits
spreekwoord zegt, heeft alles een einde, behalve een worst, die heeft
er twee. En zoals vandaag mensen sterven aan covid-19, zo ook gaat de
fase van bloei waarin de menselijke cultuur heden tot dronkens toe
verzeild was, door deze pandemie over in een periode van rust.
Analoog
is het niet de pandemie die deze rustperiode als zodanig veroorzaakt:
het is eigen aan alle dingen dat zij trillen, oscilleren, golven,
bestaan uit tegengestelden, een opgang kennen en een ondergang, zoals
de allereerste filosoof en duistere dichter Herakleitos het ons zo
helder leerde. In die gang van de geschiedenis zitten wij ook
gevangen, ons tegenstribbelen zal niets uithalen en, zoals Ivan
Illich het in zijn Medical
Nemesis
heeft gezegd, zijn de rituelen van de wetenschap even vruchteloos als
die van de religie: als de tijd van de rust is aangebroken, moet men
zich neerleggen bij de gang van zaken. Achter de slingerbeweging zit
een kracht die niets of niemand vermag te stoppen. Deze kracht
beperkt ons leven en onze vrijheid maar maakt ze ook mogelijk, zoals
de rust dat doet, van de slaap en van de dood.
(2)
Het eerste citaat is afkomstig uit de colleges over Herakleitos van
Herman de Ley, Ugent, 1990-'94. De andere citaten zijn vertalingen
van Paul Claes uit zijn boek Herakleitos. Alle stroomt.
Fragmenten, Athenaeum-Polak en Van Gennep, Amsterdam 2014 (2011).
(3)
William Shakespeare, Hamlet, I-5.
(4)
Paul Claes, o.c., p. 10.
(5)
Zie: Paul Claes, o.c., p. 19-20.
18-11-2020
Corona en de vrijheid - Aflevering 2: Terug naar de slavernij
Corona
en de vrijheid
Aflevering
2: Terug naar de slavernij
De
achtergrond van de weerstand tegen de coronamaatregelen in de
samenleving kan niet gelinkt worden aan één bepaald ideologisch
segment: er waren aanvankelijk enerzijds tegenstanders vanuit een
(bijzonder kortzichtige) economische motivatie, zoals de winkeliers,
de horeca, de sector van het toerisme en van allerlei andere
luxeproducten en, anderzijds, zijn er ook diegenen die beweren dat
hun menselijke vrijheid en waardigheid in het gedrang komen door een
zich slinks doch gestaag ontvouwende en de hele wereld omspannende
dictatuur. Soms ook is de motivatie van de tweede groep gewoon een
schijnvertoning voor mensen die hun eigenlijke (economische)
motivatie verborgen willen houden. Maar voor een groot stuk is de
weerstand tegen de coronamaatregelen een opportunistische ingreep van
het populistische extreemrechts die dan alle mogelijke motivaties
te baat neemt en steunt om middels (selectieve) verontwaardiging
kiezers en politieke macht naar zich toe te trekken.
Deze
laatste groep verraadt zichzelf waar hij op het ogenblik van de
aankondiging van de vondsten van vaccins, althans in de lagere
echelons, ook de vaccinatiepolitiek verwerpt die dan toch bedoeld is
om uiteindelijk de maatregelen die zoveel schade toebrengen aan de
economie, te kunnen opheffen. Wie én de coronamaatregelen verwerpen
én de vaccinatiepolitiek die een eind moet maken aan het economische
debacle, houden ter verdediging van hun attitude uiteraard helemaal
geen argumenten meer over die nog hout kunnen snijden en via andere
kanalen komt synchroon met het wegsmelten van die pseudobeweging een
dieper verborgen politieke machtsstructuur aan het licht die als een
krokodil roerloos en nauwelijks zichtbaar in haar poel het ogenblik
afwacht om toe te happen: extreemrechts.
Het
gaat immers rommelen in Europa nu de feitelijke dictators in
Hongarije en in Polen zich in weerwil van de bevolking van de beide
landen vanuit zowel politiek als religieus fundamentalistische hoek
gaan verzetten tegen uiteenlopende standpunten in de schoot van de
Europese politiek. Zij doen dat nota bene niet vanuit een
volksbeweging doch onder druk van een zich verbergende bende van
potentaten die in alle opzichten doet denken aan de met mythen en
pseudowetenschappelijke theorieën omzwachtelde broeinesten van de
ideologen van het nazisme in het Duitsland van de jaren dertig van de
voorgaande eeuw. Een recente reportage van Pieter Stockmans voor MO*
(1) bevestigt eerdere rapporteringen over de internationale
vereniging met zetel nabij Rome die zich 'Gladiatoren voor het
Christendom' noemt (2) en waarin net zoals ten tijde van de nazi's
het fundamentalistisch katholicisme opereert in samenwerking met
extreemrechtse dictaturen die tot doel hebben om de groei van de
volkse bevrijdingsbewegingen te fnuiken. Paradoxaal genoeg blijkt
dezelfde beweging die jan met de pet leek aan te sporen om de
betuttelingen van hogerhand af te wijzen, in feite de gedurende lange
eeuwen en ten koste van veel bloed verworven vrijheid van het volk
aan banden te leggen en de middeleeuwse slavernij nieuw leven in te
blazen onder het motto: "De speeltijd is uit!"
(J.B.,
18 november 2020)
Verwijzingen:
(1)
Pieter Stockmans, De
Nationale Vrouwenstaking verdedigt Polen tegen Russische hybride
oorlogsvoering. Dit is oorlog: het internationale netwerk van
christelijke fundamentalisten achter het Poolse abortusverbod,
MO*
d.d. 14 november 2020. Zie:
(2)
Bram Vandeputte en Willem Van
Mullem, Op bezoek in het Italiaanse klooster
waar Steve Bannon "gladiatoren" wil opleiden om
joods-christelijke waarden te verdedigen,
d.d. 29 januari 2019. Zie:
Corona en de vrijheid - Aflevering 1: Vrijheid, waarheid en macht
Corona
en de vrijheid
Aflevering
1: Vrijheid,waarheid en macht
Vrijheid in
de zin van onbelemmerdheid, ook wel 'negatieve vrijheid' genoemd, is
de vrijheid om zijn zin te doen, de verabsolutering van een eigen
'willetje' dat bij nader toezien een onwil is om zekere van buiten
opgelegde beperkingen te aanvaarden teneinde de vrije teugel te
kunnen geven aan allerlei verzuchtingen of verslavingen en zo
resulteert deze vermeende vrijheid die in wezen wetteloosheid is,
regelrecht in slavernij. Waar de beperkingen opgelegd door wetten
ontbreken, ontstaat bandeloosheid: verslaving aan allerlei drugs,
luiheid, gulzigheid en noem maar op. Want wetten worden niet gemaakt
om onze vrijheid te beperken maar integendeel om die te
maximaliseren: het is dankzij het verbod op moord dat iedereen zich
vrij kan bewegen; recht sticht orde en orde brengt vrijheid. De
evolutie van het sociale leven is er een van de slavernij onder één
dictator die vrij is (of die zich vrij waant) naar een maatschappij
van burgers die allemaal vrij zijn (of die zich allemaal vrij wanen)
omdat zij allemaal een beetje dictator zijn. Hoe dan ook hebben
burgers hun vrijheid te danken aan hun gehoorzaamheid aan de wet.
Maar er
kunnen zich problemen voordoen en een van de meest prangende
problemen vandaag heeft te maken met de relatie tussen vrijheid en
waarheid. In twee woorden: burgers gehoorzamen vrij want vanuit
inzicht aan de wet zolang zij ook kunnen beamen dat de wet grondt in
de waarheid; waar echter ook maar een vermoeden bestaat dat wetten
(al dan niet ingevolge opzet) steunen op onwaarheden, ontkiemt
kritiek, protest en in geval het antwoord van de verantwoordelijke
regering uitblijft, komen er opstand en burgerlijke ongehoorzaamheid
en breken onlusten uit. Zo mag een regering mondmaskers verplichten
als het inderdaad waar is dat zij de burgers beschermen tegen ziekte;
doen zij dat niet, dan steunt deze plicht op onwaarheden en zal een
burger die deze plicht tegen beter weten in moet navolgen omdat hij
anders wordt gestraft, zich heel terecht door de regering opgelicht
weten.
Uiteraard
dringt zich hier een volgende belangrijke relatie op, namelijk die
tussen waarheid en macht: een machthebber die gelooft dat hij
beschikt over de macht om eigenhandig de waarheid te maken, is een
dictator. Van dictatuur is sprake waar men onderdanen verplicht om
tegen de waarheid in te handelen. Big Brother verbiedt zijn
onderdanen om te zeggen dat twee opgeteld bij twee gelijk is aan
vier. Edoch, waar wetten op leugens steunen, is niet alleen de
waarheid een leugen en de leugen waar maar worden alle waarden op hun
kop gezet: oorlog is vrede en vrede is oorlog; vrijheid is slavernij
en slavernij is vrijheid. Niemand bezit nog enige kennis van waarde
tenzij diegenen die deel uitmaken van de samenzwering en liegen in
koor.
De
bevolking van Afrika is arm en om zichzelf te beschermen, zorgen de
gezinnen ervoor dat zij kroostrijk zijn; er zijn geen sociale wetten,
de ouderen moeten het stellen zonder pensioen, hun kinderen zijn hun
enige steun en toeverlaat en zo hebben mensen ook geleefd van bij het
ontstaan van de mensheid totdat (althans in het westen) omstreeks
tweehonderd jaar geleden Napoleon een overlevingsbedrag toekende aan
weduwen van vissers en van mijnwerkers.
Aan arme
Afrikanen gaan vertellen dat zij om welke reden dan ook geen kinderen
meer mogen kopen, is hun beroven van hun toekomst. Doet men dat
bovendien met het argument van de ecologische voetafdruk, dan pleegt
men die roof met het laffe wapen van de leugen want de voetafdruk der
armen is negatief. Waar uitheemse machthebbers bovendien de bevolking
van arme landen onvruchtbaar maken buiten hun wil en soms zelfs
buiten hun eigen medeweten, is niet alleen sprake van plunderingen,
van leugens en van valse beschuldigingen maar tevens van genocide. In
dat geval verwisselen de machthebbers de waarheid voor een leugen met
het oog op moord en dat alles bovendien verkapt als een operatie voor
de redding van de mensheid en van het leven op aarde, gepleegd door
zogenaamde Malthusianisten.
Niemand kan
dit weerleggen: de internationale 'wetten' die de genoemde
volkerenmoorden vandaag gebieden, zijn van de hand van dezelfde
machthebbers die heden wereldwijd het coronagebeuren uitbaten.
(J.B.,
17 november 2020)
13-11-2020
---
-
Corona en de waarheid - Aflevering 21: Nikolai Berdyaev en de aap uit de mouw
Corona
en de waarheid
Aflevering
21: Nikolai Berdyaev en de aap uit de mouw
In
De
paradox van de leugen
(1) uit 1939 heeft de Russisch-orthodoxe filosoof Nikolai Berdyaev
het over een strijd van de waarheid met de leugen. Hij beschrijft hoe
die strijd parallel loopt met een strijd tussen het persoonlijke
geweten en datgene wat de wereld voorhoudt. Mensen liegen omdat ze
bang zijn en ze zich zo willen verdedigen: ze worden overrompeld door
collectieve leugens die net zoals de collectieve mythen voor
deugdzaam worden gehouden omdat ze elan geven aan het leven waar de
naakte waarheid al te moordend lijkt. Niet de waarheid maar de macht
wordt door de wereld gezocht en macht wordt veeleer verkregen door te
liegen, aldus Berdyaev. Er wordt een vijandbeeld geschapen, een
leugen die de wereld in twee kampen verdeelt en die het geweld van de
oorlog rechtvaardigt. De leugen kan de wereld organiseren maar zij is
in strijd met het persoonlijke geweten en daarom vernietigt zij de
persoon. Berdyaev verwijst naar de Grootinquisiteur
van Dostojevski waar de vraag rijst of de wereld dan gered mag worden
door de leugen of, anders gezegd, of het toegestaan is de waarheid na
te streven ten koste van de wereld. De wereld is verwikkeld in
leugens maar heeft behoefte aan de waarheid. Wetenschap dient de
waarheid maar het sciëntisme [de verabsolutering van de
wetenschappelijke waarheid] is een leugen. In de roman is het de
fictie die de waarheid onthult maar de hoogste creativiteit is
gecompromitteerd met een proces van dissociatie van de persoon, een
belangrijk thema in de literatuur. Vandaag is het persoonlijke
geweten verlamd door een leugenachtige collectieve werkelijkheid. Het
persoonlijke geweten wordt verstikt door een collectief bewustzijn
dat de mens dwingt tot liegen. Christus sprak met kracht vanuit de
zuivere waarheid maar een dictator spreekt vanuit de leugen. Toch is
de authentieke bevrijding een bevrijding van de leugen. Diplomatie is
de aanpassing van de geest aan de wereld terwijl de waarheid het
omgekeerde eist, wat pas mogelijk is door de macht van een waarheid
die boven de wereld verheven is en die wij alleen kennen met ons
persoonlijke geweten.
Berdyaev
gelooft dus dat er meer nodig is dan louter wetenschap en diplomatie
om waarachtigheid en bevrijding te kunnen bereiken. Als aanhanger van
het personalisme waarin de gewetensvrije persoon in verbinding staat
met het goddelijke, verzette hij zich tegen het communisme en het
collectivisme dat naar macht streeft en liegt.
De
wereldse machten bedienen zich van de leugen die via het
collectivisme invloed heeft en uiteraard geschiedt dit middels
groepsaffiliatie: het vraagt moed en een sterke persoonlijkheid om
daaraan weerstand te bieden en in die optiek wordt ook duidelijk
waarom het christendom stelt dat de waarheid pas verworven wordt via
het verzaken aan de wereld. Niemand kan twee heren dienen, niet God
en de mammon, niet de (in de wereld machteloze) waarheid en de (in de
wereld machtige) leugen. Bij het verzaken aan de leugen verliest men
zijn aanhang en zijn wereldse macht en de geïncarneerde Waarheid is
daarom ook de in de wereld machteloze, de dienaar der dienaren, het
Lam Gods.
Bij
alles wat met wereldse macht te maken heeft kan men zich grote vragen
stellen: machthebbers doen zich als weldoeners voor maar waar zij
zich veel te goed voelen om omzeggens in een Toyota rond te rijden,
blijken zij in de eerste plaats weldoeners voor zichzelf, terwijl het
persoonlijke geweten de goede herder dwingt om het eigen leven te
wagen in de zoektocht naar één verloren schaap. Bij weldaden
waarbij in de eerste plaats de weldoener wel vaart omdat hij daar
bijvoorbeeld grote winsten bij boekt, kan men de vraag stellen of zij
überhaupt ook nog eens het welzijn van anderen kunnen bevorderen.
Zoals Michel Foucault dat in zijn laatste colleges aantoonde wordt de
waarheid door de wereldse machten structureel verbannen (2) omdat ook
de geringsten beschikken over het vermogen om de waarheid te kennen:
de waarheid discrimineert de armen niet en zo kunnen potentaten zich
pas doen gelden middels de leugen en de samenzweringen die zich wars
van waarheid en recht voltrekken in de duisternis.
Het
leven is een goddelijke schepping maar volgens de Heilige Schrift
werd het leven gecorrumpeerd door het kwaad en zo kwam de
sterfelijkheid in de wereld en met haar de begrippen 'ziekte' en
'gezondheid': het leven kent een begin en een einde, een opgang en
een ondergang, een welbepaalde, altijd fluctuerende kwaliteit. Het
leven omvat zowel het absolute bestaan als het mankement dat het
uiteindelijk de das omdoet. Niemand dan god zelf beschikt in die mate
over het goede dat hij de macht heeft om leven te scheppen maar het
ligt principieel in ieders vermogen om het leven te dwarsbomen en zo
beperkt zich het goede bij de mens tot het verzaken aan het kwaad of
het beamen van het leven. Waar de volksgezondheid op de helling staat
ingevolge een of ander kwaad, botsen niet alleen het persoonlijke en
het collectieve maar evenzeer het absolute goed dat het leven is en
het marchanderen met machtsmiddelen die de levenskwaliteit kunnen
beïnvloeden. De ethische problemen die zich dan stellen hebben te
maken met keuzes tussen het individuele en het collectieve goed maar
ook met de verdeling van het kwaad onder de vele (machtige en
machteloze) individuen. Echte leiders verdienen pas die naam als zij,
zoals ouders jegens hun kinderen doen, de zwakkeren beschermen maar
in de praktijk blijkt het zich ontfermen over de zwakkeren vaker
slechts een verkapping van een daaraan geheel tegengestelde
bedrijvigheid, slechts gehoorzamend aan het devies van het recht van
de sterkste. We nemen coronamaatregelen om onze ouderen te
beschermen, zo scanderen onze leiders maar de aap komt uit de mouw op
het ogenblik dat de hoeveelheid vaccins die op de markt komt niet
volstaat om iedereen onmiddellijk te bedienen: we zijn er nog niet
uit of we wel voorrang moeten verlenen aan de ouderen, zo meesmuilt
dan het koor der leiders en gretig grijpen zij dan naar het argument
van wie ze er eerst om verguisden, namelijk de mening dat men niet
zozeer zoveel mogelijk levens moet proberen te redden maar wel zoveel
mogelijk levensjaren. Het geweer wordt van schouder gewisseld op het
kritieke moment en zo wordt de leugen apert.
(J.B.,
13 november 2020)
Verwijzingen:
(1) Nikalai
Berdyaev, The paradox of lie, 1939. (Naar het Engels vertaald
door Fr. S. Janos, 2000). Oorspronkelijk: Paradoks lzhi.
Sovremennye zapiski. Obschestvenno-politicheskii i literaturnyi
zhurnal, LXIX, Paris, 1939.
Corona en de waarheid - Aflevering 20: Kortetermijndenken en corona
Corona
en de waarheid
Aflevering
20: Kortetermijndenken en corona
Kortetermijndenken
is planning zonder rekening te houden met wat zich allemaal kan
afspelen op relatief langere termijn en omdat politici nu eenmaal
niet verkozen worden om heel lang te regeren, houden zij vaak
helemaal geen rekening met de gevolgen van hun beslissingen op
langere termijn: die zijn voor rekening van de legislatuur die na de
hunne komt - laat staan dat ze rekening zouden houden met de kiezers
van de volgende generaties. Maar niet alleen de politiek denkt op
louter korte termijn.
Het
korte termijndenken is eigen aan het kapitalisme zonder meer, omdat
daar het winstprincipe voorop staat, met in zijn zog de overproductie
en de wegwerpartikelen met ingebouwde slijtage: hoe rapper de
producten versleten zijn, des te meer worden ervan verkocht en des te
groter zijn de winsten. In het kapitalisme gaat het nu eenmaal om die
winsten terwijl de duurzaamheid van de producten niet alleen
veronachtzaamd wordt maar tevens taboe is: het langetermijndenken, de
grote duurzaamheid van de waren en hun uitmuntende kwaliteit zijn
eigenschappen die het winstprincipe in de weg staan en die derhalve
evenzeer gemeden worden.
Nu
zal de meest winstgevende sector binnen onze kapitalistische economie
hierop dus geen uitzondering kunnen zijn - het tegendeel zal het
geval zijn - en we hebben het over de meest winstgevende sector met
voorsprong: de farmaceutische industrie. Bij uitstek deze sector zal
onvermijdelijk delen in die klappen welke worden toegebracht aan de
degelijkheid van de producten en aan hun duurzaamheid en dat is er
bijgevolg ook aan te zien. Mensen die ziek zijn en van hun huisdokter
te horen krijgen dat ze minder moeten drinken, uit hun luie zetel
moeten komen, zich niet mogen bezondigen aan suiker, vetten en andere
lekkernijen, zullen alras uitkijken naar een andere
huisdokter, een dokter die hun deze pleziertjes niet verbiedt en die
de welvaartskwaaltjes oplost met een pil tegen de pijn, druppeltjes
tegen de vermoeidheid en een capsule ter bestrijding van de angst.
Pijnstillers worden dan ook in gigantische hoeveelheden geproduceerd,
voorgeschreven en genuttigd: een enorm percentage van de westerlingen
zijn eraan verslaafd.
Pijnstillers
zijn typisch voor het kortetermijndenken: zij genezen de kwaal niet
maar nemen de onaangename symptomen of dus de pijn weg; ze
verdoezelen de ziekte die intussen nog verergert en die, op langere
termijn, de gezondheid helemaal ondermijnt en een gewisse dood in het
vooruitzicht stelt. Pijnstillers of kortetermijnoplossingen blijken
alleen voordelig voor de farmareuzen - op korte én op langere
termijn; aan de patiënten verlenen zij kortstondig een illusie van
beterschap, alras gevolgd door ongeneeslijke kwalen en de dood.
De
corona-epidemie is nog geen jaar onder de mensen en er is reeds een
vaccin. Het werd uitgeprobeerd op duizenden testpersonen, blijkt
werkzaam in 90 percent van de gevallen en heeft geen noemenswaardige
bijwerkingen - aldus de koploper met ellenlange voorsprong in onze
kapitalistische economie, de farma-industrie. Het spreekt werkelijk
tot de verbeelding: vele duizenden proefpersonen, werkzaam in negen
van de tien gevallen en vrijwel zonder bijwerkingen. Maar men kan het
ook anders uitdrukken, anders en correcter dan de kapitalisten het
doen.
Om
te beginnen kan men zeggen dat het vaccin voor honderd gevaccineerden
op de duizend niet werkt. Als we weten dat hier te lande
momenteel één op duizend mensen ingevolge corona overleden zijn,
dan kan men zich de vraag stellen of die ongelukkigen misschien niet
zullen behoren tot de groep van die honderd op duizend voor wie het
vaccin niet werkt: een verminderde werkzaamheid van de gewone
griepvaccins gold immers ook al voor de ouderen en zwakkeren onder
ons. Maar er is nog een ander en ongetwijfeld veel ernstiger
probleem.
Het
vaccin werd weliswaar getest bij duizenden burgers, meestal studenten
of dus jonge en gezonde mensen, en men zegt dat de bijwerkingen
gering zijn. Maar als het virus nog geen jaar lang circuleert, dan
kan de testperiode ook bezwaarlijk langer zijn dan een jaar. Men moet
de reclame van de farmareuzen dus een beetje bijstellen en zeggen dat
de bijwerkingen op korte termijn verwaarloosbaar zijn.
Maar
nu weten wij allang dat de bijwerkingen van heel wat pillen, papjes
en capsules ons op korte termijn tevreden zullen stellen terwijl we
ook moeten erkennen dat hun werking of hun bijwerking - want men
noemt het zoals men wil - op wat langere termijn rampzalig zijn en
dat is trouwens eveneens het geval met al die lekkernijen waaraan wij
ons bezondigen eenmaal wij het langere termijndenken aan de wilgen
hebben gehangen: roken bezorgt ons helemaal geen klachten op een
termijn van één jaar en vele andere genotmiddelen doen dat evenmin,
maar van wie twintig jaar roken, zijn de longen flink beschadigd en
de kans op kanker neemt fors toe. Wat vaccins doen op een termijn
langer dan pakweg een jaar, is derhalve koffiedik kijken: wie zich
laten vaccineren worden er misschien wel van verzekerd dat duizenden
testpersonen daarvan maar weinig hinder ondervonden binnen het eerste
jaar na de toediening daarvan maar vanaf de dertiende maand zijn alle
gevaccineerden of dus de hele wereldbevolking proefpersoon. Ik
kan het ook niet helpen, maar dat staat hier nu zwart op wit.
(J.B.,
12 november 2020)
10-11-2020
Corona en de waarheid - Aflevering 19: Woonstbetreding tegen corona?
Corona
en de waarheid
Aflevering
19: Woonstbetreding tegen corona?
Intussen
al een aantal snel vliedende jaren geleden waarschuwde ons de Vlaamse
dramaturg Dirk Biddeloo dat met het systematisch weghalen van de
telefooncellen uit het straatbeeld, een nieuwe fase werd ingeluid in
de onderwerping van het volk. Dirk Biddeloo had er voelhorens voor,
hij stelde ons ook al de vraag of de president van Europa dan door
ons verkozen was. Maar de historie van de verdwijnende telefooncellen
is nog een ander paar mouwen. En nu zekere politici de kwestie van de
woonstbetreding bespreekbaar pogen te maken, kan men de bezorgdheid
van deze meester in de tragikomedie ineens veel beter begrijpen.
Als
men de openbare telefooncellen verwijdert, wordt iedereen die zich
nog enigszins veilig wil voelen, verplicht om een gsm - een
smartphone, zoals dat nu heet - aan te schaffen. Zo'n toestel draagt
men vanzelfsprekend altijd bij zich en op dat toestel kunnen allerlei
applicaties of apps geplaatst worden. Bijvoorbeeld een app die de
locatie van de bezitter van het toestel bepaalt en uiteraard ook
verraadt: aan de bezitter van het toestel maar ook aan
mogelijkerwijze volstrekt onbekenden die toegang hebben tot de
gegevens welke door de app worden verstrekt. Dat is inderdaad altijd
handig om een correct weerbericht te kunnen ontvangen of om zich over
het wegennet van punt A naar punt B te kunnen verplaatsen. Maar nu
blijkt zo'n app ook bijzonder handig om de nieuwe 'wet' omtrent
mogelijke samenscholingen te kunnen handhaven. Immers, er is de
kritiek dat de coronawet tegen samenscholing in feite een slag in het
water is zolang de wetgever wegens de privacywetten over geen
mogelijkheden beschikt om de naleving van deze coronawetten te
controleren. En daar verandert die app op de gsm wel wat aan:
principieel kan de overheid voortaan op ongeacht welk ogenblik
ongeacht welke smartphone(bezitter) lokaliseren, naar men zegt met
een nauwkeurigheid van enkele decimeter.
Alsof
het nog niet erg genoeg was dat de bezitters van een gsm - en dat
zijn heden vrijwel àlle burgers - in feite ononderbroken bezet
worden door al diegenen die hen kunnen opbellen: ze doen het niet
maar ze kunnen het doen op elk ogenblik van de dag en van de nacht en
zo is men nooit meer alleen en dit ononderbroken gebrek aan volledige
rust brengt op den duur een even fatale als miskende vorm van
uitputting teweeg.
De
corona-apps die de privacywetten omzeilen terwijl zij alsnog de
privacy schenden doordat zij samenscholing kunnen detecteren, doen
daar dus nog een schepje bovenop. Toch is het op deze wijze effectief
nagaan van iemands doen en laten alsnog fors in strijd met de
wetgeving omtrent de privacy welke immers aan elkeen het fundamenteel
recht toekent om met rust gelaten te worden en om niet gevolgd te
worden - ook niet door de overheid. Zelfs wanneer mogelijk terrorisme
in het spel is, kunnen de privacywetten het gerecht nog voor serieuze
problemen stellen maar of volksgezondheid en dan nog, meer specifiek,
preventieve volksgezondheid een opheffing van dit fundamentele
mensenrecht kan rechtvaardigen, is allerminst een
vanzelfsprekendheid. Temeer omdat ook het waarborgen van de privacy
een zaak is van gezondheid en dit keer gaat het niet om preventieve
gezondheid maar om het ingevolge privacyschending effectief induceren
van een gewis ziekteproces met mogelijkerwijze een dodelijke afloop.
Geestelijke
gezondheid is onmogelijk zonder recht op privacy en om die reden zijn
de privacywetten ook bijzonder streng. Gevangenen getuigen dat niet
het alleen-zijn het ergste is van de gevangenschap maar daarentegen
het niet meer alleen kunnen zijn, het niet meer
alleen-gelaten-worden. De nood om zich terug te kunnen trekken is
even noodzakelijk voor de gezondheid als de nood aan voedsel en de
nood aan slaap en wie een eigen kamer missen en in zalen moeten leven
zoals dat dikwijls het geval is met vluchtelingen of asielzoekers,
gaan reeds na zeer korte tijd grote psychische problemen ontwikkelen.
Maar wij zijn gewend geraakt aan privacy en daarom weten wij niet
meer hoe het voelt als we die moeten missen, zoals we er ook geen
idee meer van hebben wat honger met een mens doet, slaapdeprivatie of
een leven in voortdurende angst. Mensen die ten tijde van de tweede
wereldoorlog in bezet gebied de nachtelijke invallen van de Duitse
Gestapo hebben meegemaakt of de controle van de Roemeense Securitate,
zijn voor het leven getraumatiseerd. Mensen en vooral kinderen die
gepest worden, kampen in feite met een ernstige vorm van niet met
rust gelaten worden of van privacy-deprivatie ten gevolge waarvan zij
vaker suïcidaal gedrag ontwikkelen. Op plaatsen waar men weet dat
men voortdurend in de gaten gehouden wordt, kan men het maar een zeer
beperkte tijd volhouden en dan wordt men het moe en wil men daar weg
- naar een plek waarvan men weet dat men er alleen is en dan liefst
nog zonder dat ook maar iemand weet waar men is. Wie bekeken worden,
gaan acteren en acteren is een bijzonder vermoeiende bezigheid omdat
het gedrag van wie acteren niet het eigen gedrag is maar dat van een
niet bestaande figuur waarvan men de rol speelt - een rol die
consistent moet zijn als men niet door de mand wil vallen en niemand
houdt dat een etmaal vol. Hebben de controleurs bovendien bepaalde
verwachtingen, dan zullen wie gecontroleerd worden, spontaan aan die
verwachtingen tegemoet komen in een poging om aldus de bijzonder
vermoeiende aandacht van de ander waardoor men letterlijk bezet
wordt, te verzwakken. En uiteraard verliest men op die manier zijn
eigenheid: men doet voortaan wat de ander wil om de ogen van de ander
niet langer in zijn rug te voelen; men past zich aan, men geeft de
eigen activiteiten, gedachten en overtuigingen op; men geeft zichzelf
op teneinde aan een gewisse fysieke uitputting te kunnen ontkomen;
men leeft niet meer, men overleeft; men voelt zich zoals dieren op
wie gejaagd mag worden; men kan geen aanspraak maken op bescherming;
men mist het scherm dat de privacy of het met rust gelaten worden
waarborgt; het scherm zit vol met camera's die het in feite teniet
doen.
Om
geestelijk gezond te kunnen blijven, moet men zich kunnen onttrekken
aan de blikken van de ander en dat is zo omdat op de keper beschouwd
niemand een ander volledig vertrouwen kan: vertrouwen is een
bijzonder voorwaardelijke mogelijkheid en daarom ook een tijdelijk
vermogen jegens een selectief aantal subjecten. Vertrouwen vraagt
veel energie omdat het uiteindelijk onderdrukt wantrouwen is en muren
en een dak zijn even noodzakelijk als de aflossing van wacht: het
slot op de deur waakt in onze plaats voor de duur van de
sluitingstijd die ons de nodige rust moet verschaffen om te
herbronnen, om bij onszelf te kunnen zijn en te bestaan. Hoe
drukker iemands leven is, des te groter is zijn nood aan
terugtrekking in de woestijn; de meest sociaal geëngageerde mensen
hebben ook het meeste nood aan alleen-zijn.
Woonstbetreding
is een slecht idee; een idee dat getuigt van onverstand en van
onwetendheid met betrekking tot de dingen die er echt toe doen. Maakt
men de vergissing om het belang van de privacy te onderschatten, dan
richt men verwoestingen aan die niet meer goed te maken zijn. Elke
mens heeft het recht om zijn deur te sluiten voor ongewenst bezoek en
om zijn woning daartegen te beschermen, desnoods tot de dood, om de
eenvoudige reden dat woonstbetreding voor de betrokkenen even
moordend is als lichaamsbetreding of verkrachting. En die zijn zelfs
ergens verwant aan vaccinatie en medicatie in het algemeen: een vorm
van binnendringen in het lichaam zonder dat een overtuigd vertrouwen
daarvoor de toestemming heeft gegeven om de eenvoudige reden dat men
onwetend is omtrent de werking van de lichaamsvreemde stoffen die men
opgedrongen krijgt. Vaak wordt de werking van serums of van pillen
door geen mens gekend en is men zonder het te weten proefkonijn. En
naast lichaamsbetreding is er ook geestesbetreding: opvoeding en
informatie in het algemeen, kunnen immers evengoed desinformeren;
reclame en propaganda bekogelen ons voortdurend en repressie ligt
altijd op de loer.
Dwazen
aan de macht: het houdt een moordend gevaar in. Waar dwazen regeren,
mag gevreesd worden dat de waarborgen voor de handhaving van de
subtiele rechten waaraan wij ons mens-zijn danken, sneuvelen
ingevolge onwetendheid en onkunde. Het recht op privacy is een van de
belangrijkste van die subtiele rechten. Waar deze rechten onder de
hamer gaan, is de onafwendbare sociopolitieke consequentie daarvan:
burgeroorlog.
(J.B.,
10 november 2020)
09-11-2020
Intermezzo: Pinoccio keizer
-
Intermezzo:
Pinoccio keizer
"Amerika
first!" Het
zijn de woorden van George Washington, die de eerste president werd
van de
USA en
dat gebeurde op 30 april 1789, nadat op 4 maart de grondwet van
kracht was geworden. Vrijwel gelijktijdig (op 5 mei) brak in Europa
de Franse Revolutie uit: het volk dat zich bevrijdde van het juk van
adel en clerus. George Washington was afkomstig uit Virginia, een van
de zuidelijke staten van Amerika die zich later als de 'Confederatie'
wilden afscheuren omdat zij de slavernij wensten te behouden terwijl
die in de noordelijke staten werd afgeschaft. George Washington was
zelf een slavenhouder en in het testament dat hij tien jaar na zijn
aantreden zou schrijven, schonk hij aan zijn 123 slaven de vrijheid.
Met "Amerika
first!" wilde
de president zich uiteraard onttrekken aan de internationale
verwachting om stelling te nemen tegenover de Franse Revolutie (die
het westen verdeelde in pro's en contra's) omdat die vooral een
bevrijding van het volk betekende terwijl hij zelf slavenhouder was.
De opstand van de Amerikaanse verdrukten zou uiteraard alsnog
losbreken en resulteren in een burgeroorlog die vier jaar duurde
(1861-1865).
Donald
Trump ontleende zijn berucht devies aan de eerste president van de
Verenigde Staten om gelijkaardige redenen: de internationale
bemoeienissen van de Amerikanen die zogezegd de roeping hadden om de
wereld te gaan bevrijden van het juk der dictaturen, bleek hypocriet
en berokkende aan het land meer schade dan voordeel en in plaats van
applaus oogsten de Amerikanen steeds meer kritiek. Bovendien is de
periode van het kolonialisme en het neokolonialisme voorbij en de
uitbuiting gebeurt dezer dagen middels geheel verborgen vormen van
slavernij. Maar terwijl George Washington per testament in 1799 zijn
slaven uiteindelijk de vrijheid gaf, heeft Donald Trump de
Amerikaanse slavenhouders gefaciliteerd met de legale productie van
een gigantisch slavenleger en dit naar het voorbeeld van Europa.
Immers,
als slaven rechteloze arbeiders zijn, dan volstaat het een muur te
bouwen om hen in massa te produceren: zij passeren sowieso de muur,
zijn bijgevolg illegaal en dus rechteloos in het land aanwezig maar
zij hebben honger en zullen derhalve geheel rechteloos arbeiden of
dus slavenwerk verrichten.
Aldus
verhuizen de slaven momenteel van de derde naar de vierde wereld:
waar zij voorheen werkzaam waren in westerse fabrieken in hun
thuislanden (in Afrika, India, China, Vietnam, Cambodja, oude
Oostblok-staten...), worden ze nu geïmporteerd om ter plekke te
worden uitgebuit en wel op zo'n wijze dat ze op het ogenblik zelf van
hun entree, door de muur waar zij langsheen moeten, automatisch
illegaal worden en dus vanzelf veranderen in slaven.
Leugenachtige
televisiefeuilletons over families en buren die amper hoeven te
werken terwijl zij in paradijselijke villa's resideren, met
sportwagens rondrijden en hun tijd doden met feesten, moeten
wereldwijd de armen met hun laatste spaarcenten naar het westen
lokken waar zij, eenmaal gearriveerd, helaas te laat ontdekken dat
zij gelijk muizen in de val gelopen zijn. Reeds lang voor het bestaan
van de televisie en van Hollywood werden met soortgelijke
fantastische verhalen miljoenen Chinezen naar Amerika gelokt waar de
meesten onder hen zich letterlijk dood werkten om hun overtocht terug
te betalen. De hedendaagse mensenhandelaars gebruiken precies
dezelfde tactiek.
Het
begon ooit met de rondtrekkende moordenaarsbendes die niet alleen op
wilde dieren joegen maar die ook de eigen soortgenoten plunderden en
uitmoordden: De Hunnen, de Noormannen, de Ottomanen en noem maar op.
Om die plunderingen te kunnen blijven herhalen, gingen de
'veroveraars' in een volgend stadium hun 'prooien' behandelen zoals
de boer doet met zijn vee: de prooien werden gedomesticeerd en zo
ontstonden onder het juk van potentaten, uiteindelijk heuse staten
waarin burgers aan het werk werden gehouden en belast of uitgemolken.
Het Romeinse Rijk, het Rijk der Franken, het Duitse Keizerrijk en,
tussen haakjes: het onderworpen volk werd gechristianiseerd om de
vrede te waarborgen.
Na
de grote ontdekkingsreizen koloniseerde het westen vrijwel het ganse
continent Afrika en later ook Azië en Amerika. Omdat de autochtone
Amerikaanse bevolking vrijwel volledig bezweek aan geïmporteerde
ziekten van de Europese veroveraars, werden van de zestiende tot de
negentiende eeuw met enorme zeilschepen zo'n twaalf miljoen
Afrikaanse zwarten naar Amerika versast om daar als slaven te dienen
op de plantages van Europese grootgrondbezitters. De slaven werden
gekocht van Afrikaanse koningen die ze gingen vangen in hun
binnenland en ze naar de havens brachten en zij werden betaald met in
Europa geproduceerde geweren waarmee die Afrikaanse koningen dan
onderling oorlog voerden. De opbrengst van de Amerikaanse (vooral
thee- en katoen)plantages ging naar Europa. Toen de slavernij werd
afgeschaft, scheurde Noord-Amerika in twee stukken: de noordelijke
staten wilden geen slaven meer, de zuidelijke wilden haar slaven
behouden en dat resulteerde in de Amerikaanse burgeroorlog
(1861-1865) - een heruitgave van de Franse Revolutie met een
vertraging van tweeënzeventig jaar.
Zoals
gezegd kwam de slavernij intussen terug in de nieuwere en veel
moeilijk te bestrijden vormen van het zwartwerk door nieuwe 'zwarte'
mensen: de sans-papiers.
En in feite heeft deze hardnekkige terugkeer van de slavernij haar
bestaan te danken aan het ingeburgerd zijn van de leugen: het bedrog
is heden de feitelijke politiek en het politieke gebeuren dat zich
voor onze ogen ontvouwt, is slechts een rookgordijn. De dubbele
boekhouding is dermate ingeburgerd dat zowaar driekwart eeuw na de
bevrijding van de concentratiekampen, hetzelfde Europa dat deze
bevrijding viert en dat als aandenken en als uiting van
verontwaardiging, kunstwerken en monumenten subsidieert, er quasi
identieke concentratiekampen op nahoudt in de eigen niet te betreden
achtertuin met zowat zes miljoen slachtoffers, exact het aantal dat
in Hitlers kampen om het leven kwam. Men kan het zowaar anders
wensen,
maar het zijn de zogenaamd 'politiek correcte' mensen die het
allemaal zo willen.
(J.B.,
9 november 2020).
07-11-2020
Corona en de waarheid - Aflevering 18: Corona, een voorlopige synthese
-
Corona
en de waarheid
Aflevering
18: Corona, een voorlopige synthese
Ze
hebben er héél lang op gebroed en ze beschikten over alle nodige
ingrediënten toen ze er uiteindelijk mee gestart zijn. Intussen
exact zeventien jaar geleden waarschuwde de Amerikaanse geheime
dienst CIA ervoor dat de wetenschap vandaag dermate gevorderd
is dat het kinderspel is om een besmettelijke microbe samen te
stellen die een hele bevolking kan opzadelen met ernstige spier- en
zenuwziekten zodat binnen de kortste keren de hele economie instort,
de honger zijn intrede doet en het volk, dat zich vrijgevochten en
verlicht had gewaand, zich te vierklauw naar de kerk spoedt om aldaar
op de blote knieën te smeken om genezing en om brood.
En
dit is nota bene geen zottenpraat: wie dat wensen, kunnen hier
onmiddellijk het bewuste CIA-document van 3 november 2003,
getiteld: "The Darker Bioweapons Future",
rechtstreeks raadplegen:
Bij
het uitbreken van deze nieuwe SARS-epidemie (want het lijkt er
wel op alsof men de naam tracht te verdoezelen: de eerste S
staat voor Severe, de R staat voor Repiratory)
heeft de Nobelprijswinnaar voor de Geneeskunde in 2008, de nu
89-jarige professor van het in microbiologie gespecialiseerde en
volledig onafhankelijke Pasteurinstituut te Parijs in een
televisie-interview uitgelegd dat dit virus door mensen in elkaar
gestoken werd en dat het stukjes bevat van het hiv-virus dat hij
toentertijd persoonlijk geïdentificeerd heeft. Dit interview werd op
Youtube geplaatst, iedereen kan het hier opnieuw bekijken:
Covid-19
is een door mensenhanden gemaakt virus dat er net zo uitziet als in
2003 voorspeld door de CIA en dat ook exact de voorspelde
uitwerking heeft op de mens en op de economie. Het uiteindelijke
resultaat ervan zal niet lang meer op zich laten wachten, nu
duidelijk is geworden dat een tweede wereldwijde golf alvast in het
noordelijk halfrond de hele winter zal aanhouden en dat beoogde
resultaat is de honger in het zog van de instortende wereldhandel.
De
brieven van godsdienstwaanzinnige hoogwaardigheidsbekleders in de
katholieke kerk (die het hebben over een snood plan van de duivel
zelf - zie a.u.b. de voorgaande afleveringen in deze artikelenreeks) en de complottheorieën van extreemrechts kunnen ons wel laten
geloven dat hier een oorlog om de wereldmacht aan de gang is tussen
enerzijds de kerk en anderzijds een groep van verlichte potentaten
maar de geschiedenis heeft ons geleerd hoe deze ogenschijnlijke
oorlog de eigenlijke strijd verkapt die gevoerd wordt tussen klassen:
wij weten dat de wereldlijke en de religieuze macht twee handen op
één buik zijn, de buik van de (financieel) hogere klasse. De
eeuwige ruzie tussen gelovigen en ongelovigen is bijzonder
oppervlakkig en misleidend: zij laat de massa geloven dat zij
beschikt over keuzevrijheid, zij kan zich immers aansluiten bij deze
of gene groepering maar uiteindelijk wordt zij zand in de ogen
gestrooid. De waarheid luidt dat het volk zijn klasse niet kan
ontvluchten: het is gedoemd om onder het juk van de hogere klasse te
blijven waar zich zowel de edellieden als de geestelijken ophouden.
Want
in die hogere klasse spelen zowel generaals als kardinalen vanuit hun
eigen bunkers met het leven en met de gevoelens van de werkende
mensen die zij fokken zoals de industrie het vee fokt. Elk behandelen
zij een sector van de mensenteelt, zij verdelen de winsten onder
elkaar en zij overleggen over hun spelletjes aan rijkelijk met spijs
en drank gevulde tafels. Pottenkijkers worden uiteraard geweerd en de
hardnekkigen onder hen worden gewoon in stukjes gesneden en dan
opgelost in een of ander bijtend zuur.
(J.B.,
7 november 2020)
04-11-2020
Corona en de waarheid - Een intermezzo met Omsk Van Togenbirger
-
Corona
en de waarheid
Een
intermezzo met Omsk Van Togenbirger
- Omsk
Van Togenbirger (OVT), wat een toeval u hier op de parking van de
supermarkt tegen het lijf te lopen! Staat u mij toe dat ik u toch
even kort interpelleer? Het zit namelijk zo...
-
OVT: Als het niet te lang duurt! Als het niet te lang duurt! U weet
dat ze zeggen dat de Kerst niet zal doorgaan en dus stuurt mijn vrouw
mij nu reeds de baan op om het huishouden te voorzien van de
jaarlijkse attributen en zodoende ben ik op gang met een ijstaart,
begrijp je? Maar goed, wat is het probleem?
- Dank u
wel... Wel, ik las zopas op de webstek van een geleerde die zich voor
de problematiek interesseert, dat u in uw jongste brief aan onze
redactie de indruk zou gewekt hebben dat u Thomas Malthus bijtreedt
in zijn overtuiging dat de bevolkingsdruk moet verminderd worden om
catastrofen te voorkomen, terwijl u zich toch altijd een tegenstander
getoond hebt van de theorie dat er teveel mensen zijn? (*)
-
OVT: Ben ik nog! Uiteraard! Malthus was een onmens, dat zei ik toch
al? Hij wilde de wereldbevolking decimeren, te beginnen met de armen!
En weet je hoe hij dat aan boord zou leggen? Hij pleitte ervoor om de
armensteun af te schaffen! Hij wilde met andere woorden de hongerdood
voor de armen! Toentertijd heb ik hem geciteerd, dat zul je je toch
zeker nog herinneren? Van zijn tijdgenoot, de sociaal geëngageerde
schrijver Charles Dickens, kreeg hij trouwens een veeg uit de pan in
A Christmas Carol, die prachtige novelle waarvan nog
telkenjare een verfilming wereldwijd de ether in gaat, maar dat heb
ik allemaal al verteld en mijn ijstaart smelt! Die meneer
Attenborough praat hem trouwens na: Let them starve! - zo
blokten intussen al enkele jaren geleden de Britse kranten in een
interview met de dierenvriend en mensenvijand met zijn adellijke
titel. En ook professor Vermeersch sloot zich aan bij deze club: ter
gelegenheid van de aardverschuiving op Haïti stelde hij voor om de
vrouwen daar in ruil voor vijftig dollar te steriliseren: ze zullen
niet neen zeggen want hun kinderen lijden honger, zo argumenteerde de
geleerde! En nu weet toch iedereen dat de rijken hun luxeleven te
danken hebben aan het gigantische leger van de arme mensen: de
levensstandaard van één westerling wordt op peil gehouden door
gemiddeld veertig slaven in de derde en de vierde wereld! Het
elimineren van de armen in de context van een beteugeling van de
bevolkingsdruk verraadt niet slechts een volstrekte immoraliteit maar
is afgezien van alle morele oordelen ronduit een belachelijk idee!
-
Jazeker, maar ik vermoed dat de opmerking er kwam naar aanleiding van
uw vermoeden omtrent de oorzaak van de pandemie: u schreef dat het
misschien wel de beschadigde aarde is die reageert...
-
OVT: Uiteraard, maar wat heeft dat met Malthus te maken?
- De
geleerde stelt dat de ecologische aanvalsdreiging het product is van
de populatie en de ecologische voetafdruk.
-
OVT: Met alle respect maar dat is dan wel een bijzonder onnauwkeurige
formule van die geleerde!
- Hoezo?
-
OVT: Wel, het is uiteraard helemaal niet zo dat de populatie bestaat
uit individuen met allemaal dezelfde voetafdruk! Ik vertelde u
toentertijd toch ook dat de armen in feite een negatieve
voetafdruk hebben? Neem nu die arme kinderen op Haïti: weet u hoe
zij hun ouders aan de kost helpen komen? Ik zal het u vertellen,
luister. In Amerika en in Europa vieren de kinderen Kerstmis,
nietwaar? En Sinterklaas? Of Santaklos? Wel, die heiligen brengen
cadeautjes aan huis en dat zijn tegenwoordig ofwel smartphones ofwel
laptops, nietwaar? En wat doen de kinderen met die dingen als zij
versleten zijn, want ze verslijten vrijwel onmiddellijk na het
verstrijken van de wettelijke garantieperiode, dat weet u toch? En
dat is twee jaar. Juist, ze gooien die spullen weg. En weet u wat er
dan verder mee gebeurt? Ze worden op vrachtschepen geladen en
bijvoorbeeld op Haïti gedumpt. Jaja, zo gaat het, kijk het maar na!
Enorme bergen computerschroot, de armen bouwen er hun barakken rond!
De rijken die het land besturen krijgen er steekpenningen voor, mijn
beste! En wat doen de Haïtiaanse kinderen met die kapotte laptops,
denkt u? Spelen ze ermee? Wel neen, die dingen zijn kapot! Die
kinderen hebben honger, dus halen ze die laptops uit elkaar en ze
halen er allerlei herbruikbare onderdelen uit: zeldzame metalen,
vijsjes, ijzer, aluminium. En daar krijgen ze wel iets voor. U bent
niet arm maar ik druk u op het hart: als men arm is, kunnen alle
baten helpen. De armen produceren geen afval, zij recupereren afval,
ze vernietigen afval: ze hebben dus een negatieve voetafdruk,
ziet u? En zeg aan die geleerde dat zijn formule geen hout snijdt!
Formules, formules! De wereld gaat ten onder aan de simplificaties!
Maar... wat staat dat hondje hier aan mijn tas te likken!? Hemeltje,
hemeltje! Mijn taart!
Het
is geen 'bon ton' om er de mening op na te houden dat het niet
zo is dat iedereen het recht heeft om zijn mening altijd en overal te
uiten maar alleen al het feit dat wie de vrije meningsuiting altijd
en overal willen bewaren, een uitzondering moeten maken voor de
mening die met dat principe in strijd is, laat zien dat de
zelfreferentieproblematiek ook hier niet weg te werken is en dat zij
de volgelingen van Voltaire en kortom de hele Verlichting een hak
zet. In twee woorden: als de vrije meningsuiting niet beperkt mag
worden, dan mag men ook van mening zijn dat zij beperkt moet worden,
want ook dat is een vrije mening. Een bijzonder netelige kwestie
weliswaar, die bijvoorbeeld ook de democraten een neus zet waar het
volk een dictator kiest, zoals dat bijvoorbeeld het geval was toen
Hitler aan de macht kwam.
Het
probleem van de zelfreferentie is een bijzonder heikel thema in de
filosofie en in de logica, vooral bekend van het theorema van Gödel,
bestaande uit twee zogenaamde onvolledigheidsstellingen, met
betrekking tot formele systemen: de eerste zegt dat er altijd
onbewijsbare ware en bewijsbare valse uitspraken in formele systemen
zitten en de tweede zegt dat er altijd onbeslisbare stellingen in
zitten en een bevattelijke toepassing hiervan is de zogenaamde
leugenaarsparadox: "Ik lieg". Als deze uitspraak waar is,
dan is hij onwaar...
In
samenhang met dit vaak als randprobleem terzijde geschoven doch
essentieel
probleem dat een verabsolutering van het recht op vrije meningsuiting
a priori
geheel onmogelijk maakt, moet inzake vrije meningsuiting in rekening
gebracht worden dat woorden niet zomaar tekens of geluiden zijn die
de werkelijkheid afbeelden ergens naast
de werkelijkheid: net zoals alle andere dingen behoren ook tekens tot
de wereld van de dingen en, afhankelijk van het wereldbeeld dat men
aanhangt, kunnen ze zelfs worden beschouwd als meer wezenlijk dan
stoffelijke zaken zoals tafels en stoelen (die overigens eveneens
tekens zijn). Iemand die een ander met woorden beledigt, verraadt,
bedreigt, beveelt, vormt of misvormt, grijpt dieper in het leven van
die ander in dan wanneer hij die persoon bijvoorbeeld een kaakslag
zou geven. De woorden waaruit de wet samengesteld is, de woorden die
getuigen spreken voor de rechtbank, de beloften die verloofden aan
elkaar doen, de afspraken onder een team van reddingswerkers: woorden
zijn niet zomaar woorden, vaak heersen zij over trouw, waarde,
veiligheid, gezondheid, zekerheid, geld, leven en dood.
Uiteindelijk
zijn al deze zaken in feite afgeleiden van het eerst genoemde
probleem van de zelfreferentie: de taal is geen afbeelding van de
werkelijkheid die ernaast zou staan zoals ook het bewustzijn geen
projectie is van het Zijn maar zij behoren elk tot de werkelijkheid,
zoals alle andere dingen en wie niet bereid zijn om dit te beamen,
bevinden zich nog in het Cartesiaans theater, in het tijdperk van het
dualisme, analoog aan het (middeleeuwse) dualisme van lichaam en
geest. In die oude opvatting is sprake van niet één maar twee
werelden, waarbij de ene de andere afbeeldt, al ligt het wel iets
ingewikkelder dan zo gezegd.
Het
bevel van een overste aan zijn onderdaan om een kar voort te trekken,
resulteert in een verandering in de fysieke wereld die meer om het
lijf heeft dan alleen maar het trillen van stembanden, lucht en
trommelvliezen. Omgekeerd is een toneelstuk dat wordt opgevoerd door
acteurs en met allerlei attributen (die overigens vaak heel
schematisch en rudimentair zijn zoals in Dogville
van Lars von Trier waar ze bijna helemaal ontbreken) bedoeld als een
louter teken en het publiek verwacht ook niet dat de acteurs na
afloop van het stuk hun rol nog blijven verder spelen of dat de
attributen op de planken ook echte landschappen of meubelstukken
zijn.
Als
(met woorden) wordt afgesproken dat (gedurende het toneelstuk) mensen
'slechts' sprookjesfiguren (/tekens) zijn of, andersom, als wordt
overeengekomen dat het bevel 'Duw!', wat aanvankelijk een immaterieel
teken lijkt, in staat is om een zware kar te verplaatsen, illustreert
zulks andermaal hoe afspraken (die van woorden zijn) zowel van
stoffelijke dingen, immateriële tekens kunnen maken als zij in staat
zijn om met immateriële tekens, karrenvrachten te verplaatsen in de
wereld van de stof. Er zijn, kortom, geen twee werelden en
meningsuitingen zijn activiteiten die zich in dezelfde (complexe)
wereld bevinden waarin ook bokskampioenschappen plaatshebben en
voetbalmatchen.
Deel
uitmakend van de wereld kan men bepaalde uitspraken doen over
de wereld waarbij de proef op de som kan worden gemaakt of die
uitspraken waar of onwaar zijn, zodat onbesliste discussie
uitgesloten is, maar dat geldt niet voor alle
uitspraken en, meer nog dan dat: het geldt vooral voor bijzonder
banale beweringen en in geen geval voor de meest betekenisvolle
gezegden. Wie een zak meel verkoopt met op de zak vermeld het gewicht
van één kilogram, kan voor een rechter worden gedaagd als de inhoud
van die zak slechts een halve kilogram bedraagt omdat het principieel
mogelijk is om de zak te wegen: de uitspraak op de zak vermeld is
beslisbaar. Beloften daarentegen zijn helemaal niet beslisbaar:
wanneer mensen aan elkaar trouw beloven voor het leven, kan de
waarheidswaarde van wat zij zeggen, pas beslist worden door de tijd,
wat wil zeggen: op het ogenblik dat een van beiden hetzij ontrouw is,
hetzij overlijdt. Niemand zal het echter in zijn hoofd halen om op
een trouwfeest de draak te gaan steken met de huwelijksbeloften van
de gehuwden omdat dit expliciet respectloos zou zijn, terwijl elke
mens recht heeft op respect.
Maar
niet alleen beloften zijn onbeslisbaar op de wijze waarop banale
uitspraken beslisbaar zijn, ook vragen zijn noch waar noch onwaar
terwijl ze toch niet zinledig zijn, meer bepaald omdat zij een
antwoord mogen verwachten of dat althans hopen. Een bevel is evenmin
beslisbaar, het is een uitspraak die beantwoord wordt door een daad,
die eventueel een gesproken antwoord kan zijn maar evengoed een
andere fysieke actie. Op analoge wijze is een geloofsbelijdenis, die
immers een uitingsvorm is van trouw, even onbeslisbaar als een
huwelijksgelofte: zij is waar noch onwaar maar allerminst zinledig,
precies zoals een huwelijksbelofte dat is of een eed. Daarom ook zou
het slechts getuigen van een gebrek aan respect wanneer iemand de
draak zou steken met de beloften, de geloften of het geloof van een
ander.
Echter,
de tragedies van de aanslagen hebben in feite maar weinig te maken
met een al dan niet voorgewende religiositeit: zij zijn hetzij
authentieke, hetzij voorgewende en hetzij onbeheerste, hetzij
voorgewend onbeheerste uitingen van woede, echt of schijnbaar
opgewekt door al dan niet bedoelde beledigingen. Het georganiseerde
karakter van de aanslagen laat echter sterk vermoeden dat het niet
gaat om spontane, persoonlijke woede-uitbarstingen maar wel om een
geijkte strategie gericht op verlamming en conditionering middels het
aanjagen van angst, het met geweld afdwingen van onderwerping of dus
een vorm van eigenlijke oorlogsvoering in de bijzonder onsportieve
gedaante van 'hit
and run' ofwel
als zelfmoordaanslag.
Dat
laatste geval is pas verklaarbaar als daders verondersteld worden
achter
de daders.En
ook hier geldt dat woorden niet zomaar woorden zijn: met deze
moordenaars onderhandelen betekent hetzelfde als zich aan hen
onderwerpen.
(J.B., 3
november 2020)
01-11-2020
Corona en de waarheid - Aflevering 17: Het wrede lot van de weerlozen
-
Corona
en de waarheid
Aflevering
17: Het wrede lot van de weerlozen (1)
'Samizdat'
waren dissidente geschriften die clandestien circuleerden in de
voormalige USSR.
(2) In de jaren vijftig van de vorige eeuw was een van die 'Samizdat'
De
Goelag Archipelvan
de Nobelprijswinnaar voor de Literatuur in 1970, Aleksandr
Solzjenitsyn (1918-2008) die in 1945 gearresteerd werd en in de
strafkampen verdween tot 1953. (3)De
Goelag Archipel verscheen
in Parijs tussen 1973 en 1975 en is een ooggetuigeverslag over die
strafkampen waarin achttien miljoen mensen terecht kwamen zonder
enige vorm van proces omdat zij ervan verdacht werden het
Stalinistische regime (1922-1953) niet genegen te zijn en van deze
gevangenen kwamen er 2.749.163 om. (4)Na
de publicatie van enkele delen van zijn boek werd Solzjenitsyn
opnieuw gearresteerd en uitgewezen - in 1974 - waarna hij via
Zwitserland nog twee jaar later in Vermont (USA) belandde.
(5) Over de hallucinante manier waarop Sovjet-burgers welhaast
volkomen willekeurig gearresteerd werden en (vaak voorgoed) verdwenen
achter de muren en de staketsels waar men achteloos voorbij liep
terwijl niemand kon vermoeden welke hel ze verborgen, handelt De
arrestatie, het
eerste hoofdstuk van zijn meesterwerk. Edoch, de geschiedenis
herhaalt zich en de gruwel doet zich steeds vaker voor als een
heil...
"Een
arrestatie of een aanhouding is het ontnemen van de bewegingsvrijheid
van een persoon door politiediensten of, in geval van heterdaad, door
burgers". (6)Gearresteerd worden - onder Stalin
kon het iedereen overkomen: men werd van zijn bed gelicht of onder
een of ander voorwendsel ergens heen gelokt en prompt ingerekend; de
slachtoffers vermoedden dat het een vergissing was, maar neen: hun
leven bleek op slag voorbij en zou voortaan alleen nog maar bestaan
uit dwangarbeid op een onbekende en onbereikbare plek. (7)
Men
moet het eerste hoofdstuk over de arrestatie in De
Goelag Archipel van
Aleksandr Solzenitsyn gelezen hebben om een idee te kunnen hebben van
de verschrikkelijke realiteit achter zoveel koele historische data.
Deze literaire meesterwerken ten spijt, blijkt het echter niet te
willen doordringen tot het leeuwendeel van de huidige wereldbevolking
- waarvan toch mag aangenomen worden dat zij een zeker
beschavingspeil heeft bereikt - dat gelijkaardige mistoestanden van
een mogelijks nog grotere omvang in de huidige tijd schering en
inslag zijn in grote gedeelten van de wereld en dat de betrokken
tirannen door iedereen niet alleen met rust worden gelaten maar
bovendien kunnen rekenen op applaus vanwege de door hen verdrukte
massa, op eretekens vanwege politici en vorsten wereldwijd en op een
oorverdovend stilzwijgen omtrent het ten hemel schreiend onrecht
waarvan zij elk hun handelsmerk hebben gemaakt. Hierbij inbegrepen is
een gloednieuwe en bijzonder moeilijk te duiden tirannie die sinds
enkele maanden de ganse wereld omspant en die menig tiran in haar
schaduw stelt...
Een
dictator blijkt een gestoorde persoonlijkheid: narcistisch,
grootheidswaanzinnig, paranoïde en wreed, dikwijls opgegroeid in een
gezin met een onderdrukkende vader; hij dringt zijn eigen
persoonlijke visie op aan het volk dat hij onderwerpt; hij arresteert
zijn tegenstanders massaal, wat betekent dat hij hen de
bewegingsvrijheid ontneemt - in vele gevallen gaat hij over tot
(massa)moord.
Leven
onder een dictator is bestaan onder een voortdurende dreiging. Omdat
men gearresteerd kan worden van zodra men zich veroorlooft om alleen
nog maar te denken wat men wil, omdat er in een dictatuur totale
willekeur heerst en er derhalve geen reden hoeft te zijn waarom
iemand wordt gearresteerd, leeft iedereen er in feite in voortdurende
gevangenschap, ook al is men niet of nog niet aangehouden.
Solzjenitsyn beschrijft die realiteit ook treffend in het verhaal
over de priester Irakliej die, na acht jaar ondergedoken geleefd te
hebben bij zijn parochianen, zo opgejaagd was dat hij bij zijn
uiteindelijke arrestatie van pure blijdschap de lof zong van de Heer.
Dictators
hoeven niet elke burger feitelijk te arresteren opdat elkeen ook echt
beroofd zou zijn van zijn bewegingsvrijheid want de dreiging tot
arrestatie heeft hetzelfde effect als de arrestatie zelf ofwel
overtreft zij dit effect nog; tirannen hoeven niet iedereen te
vermoorden opdat het volk helemaal geen mensen meer zou tellen.
Arresteren
of aanhouden betekent letterlijk: afremmen en tot stilstand brengen,
verhinderen om nog voort te gaan, doen stoppen en doen ophouden. Als
we de bijbel mogen geloven zijn er slechts een handvol uitzonderingen
op de regel dat het leven zelf alle mensen vroeg of laat tot
stilstand dwingt. De ouderdom en de kwalen remmen de levensloop af,
zij brengen ons letterlijk tot stilstand, tot stil zitten of tot stil
liggen en zo worden we aan ons bed gekluisterd - als we al niet
abrupt uit het leven worden weggeplukt. Het leven zelf rekent ons in
en lijkt wel om verantwoording te vragen zoals de engel aan Job, na
diens klacht, om verantwoording vroeg: op grond van welk recht
bestaat gij? Gij hebt helemaal geen recht om te bestaan, zegt gij?
Wees dan zo goed mij te volgen! - en zo worden wij dan door de
laatste poort geleid. (8)
Maar
nu de wereldbrand toch al ver achter ons ligt en net nu de democratie
lijkt uit te waaieren over de ganse aarde, is in dezelfde beweging
waarmee geheel onverwacht het gekroonde virus verscheen, een quasi
niet te ontwaren legioen opgestaan, of moet men veeleer zeggen: een
door een zekere geest beheerste schare, wiens ogenschijnlijk
onafwendbare taak het lijkt te zijn om burgers zonder vorm van proces
ter dood te veroordelen.
Aan
massa's mensen wordt heden diets gemaakt dat zij besmet zijn en
derhalve besmettelijk: zij zijn gebeten en tegen wil en dank bijten
zij nu op hun beurt anderen; zij delen het lot van de wrede vampieren
van wie zij eerst het slachtoffer waren en zij kunnen niet anders dan
op hun beurt slachtoffers maken; zij werden aangestoken door de
ziekte en lijken nu zelf de ziekte geworden, zodat hun uitsluiting of
zelfs hun uitroeiing het beste is wat hen kan overkomen.
Als
zij na een simpele en veel te simpele test waarvan de
onbetrouwbaarheid boven elke twijfel verheven is, positief worden
bevonden, dan volgt, zonder enige vorm van proces, hun arrestatie: de
gruwel uit De Goelag Archipel keert terug in steeds weer
nieuwe vormen.
Het
heeft weliswaar niet de schijn van een arrestatie, het gelijkt
veeleer op een opname ter verzorging, het lijkt erop alsof mensen
zich over de zieken ontfermen maar in wezen ontfermt men zich slechts
over zichzelf: het is niet de zieke die men zich behartigt: de zieke
is het gevaar, hij moet onschadelijk worden gemaakt en de verzorging
bestaat in de zorg voor de gezonden die worden beschermd voor het
kwaad van de besmetting waartoe de zieke veroordeeld is. Hem wacht
vaker slechts de doodstraf door de martelgang van de vergeetput.
Het
doet denken aan de leprozen op Molokaï aan wie pater Damiaan zijn
leven offerde: niet de ter dood veroordeling door de ziekte was het
euvel, maar wel de onnodige wreedheid van het afgeschreven worden
door de rest van de wereld, die deze mensen tot hun besmettelijkheid
herleidde en die hen aldus weliswaar niet het fysieke leven ontnam
maar wel het recht op leven en zodoende de menselijke waardigheid.
Die werd hen teruggeschonken door pater Damiaan die aldus de mens als
zodanig boven zijn sterfelijkheid verhief.
Het
is bijzonder bedroevend dat de huidige tijd die op de schouders van
reuzen rustend zoveel mogelijkheden te bieden had, de mens blijkt te
hebben herleid tot niets meer dan zijn lichaam waarvan het leven in
het beste geval slechts wat verlengd kan worden terwijl de ziel geen
aandacht meer krijgt: de heerschappij van het onverstand is erin
geslaagd om onder het volk de leugen te verspreiden dat de kern van
ons wezen slechts een vluchtige bijwerking is van een stoffelijk
orgaan - de hersenen.
Het
legioen dat zich prompt de goddelijke taak aanmeet om naar eigen
goeddunken aan mensen diets te maken dat hun tijd gekomen is, is geen
legioen van mensen: het is een mentaliteit, een geest, een boze
geest. Het verbergt zich onder andermans goede bedoelingen, het
verschanst zich achter een uiteindelijke onwetendheid van
verstrekkers van fysieke zorg die zich niet bewust zijn van hun
gemanipuleerd worden door machten waarvan zij het bestaan dikwijls
niet eens vermoeden: machten die hun wreedheid verbergen achter de
barmhartigheid van hoogopgeleide en hardwerkende mensen met
altruïstische motieven. Die machten nemen mensen het leven uit de
handen en verleiden ons ertoe dat wij ons goden wanen van zodra wij
vergeten dat goddelijke macht bestaat in het scheppen van leven en
niet in het doden.
Men
eigent zich niet alleen dat recht toe maar men acht het bovendien
zijn plicht om dat te doen, met het excuus dat diegenen op wie men de
hand legt, en die men aldus in feite arresteert,
wel eens besmet konden zijn met een virus dat wel eens een gevaar kon
opleveren voor de volksgezondheid. Of zij werkelijk besmet zijn met
het bewuste virus is allerminst zeker omdat de tests bijzonder
onbetrouwbaar zijn gebleken. Gesteld dat zij dan toch besmet zouden
zijn en, zonder zelf ziek te zijn, op hun beurt anderen zouden kunnen
besmetten, dan kan niemand het recht doen gelden om hen te
verplichten om een 'behandeling' te ondergaan. Het enige wat men van
hen eventueel kon vragen, is: dat zij zich afzonderen. Maar ook dat
is wegens het mechanisme van de groepsimmuniteit natuurlijkerwijze
contraproductief gebleken.
Echter,
de onmiddellijke afzondering en de 'behandeling' waartoe deze
slachtoffers na de (gammele) diagnose worden 'gedwongen', betekent in
werkelijkheid dat zij worden opgesloten in een ruimte die gevuld is
met andere 'besmette' en derhalve als gevaarlijk te bestempelen
personen. Van de reële en zelfs helemaal niet geringe kans dat deze
slachtoffers helemaal niet
besmet zijn maar door zieken die in dezelfde ruimte opgesloten
liggen, besmet worden,
wordt abstractie gemaakt, wat zonder meer misdadig is omdat aldus aan
mogelijkerwijze gezonde mensen hun levenskansen worden ontnomen. De
rest van het verhaal is ons welbekend: de veroordeling tot de hel van
de afzondering tot in de dood wordt niet uitgesproken door een
rechtvaardige rechter - hier is een demon aan het werk. Hij verbergt
zich achter zekere 'onnauwkeurigheden' waarvan men verwacht dat
elkeen ze als vanzelfsprekend over het hoofd zal zien - met
dramatische gevolgen.
Want
stel dat je een been breekt, je belandt in de kliniek op de afdeling
van de niet-corona-patiënten, je voelt je gezond maar je wordt
verplicht tot een coronatest en die blijkt positief maar met een
zekerheid van amper tachtig percent: verhuizen zul je naar de
afdeling van de corona-patiënten en daar word je besmet maar dit
keer met een zekerheid van honderd percent. Nu voel je je ook ziek.
Maar meer nog dan dat: je weet nu dat je veroordeeld bent en het is
de hel dat dit niet had gehoeven. Zoals Dante het ons leerde uit zijn
Goddelijke Komedie, prijkt boven de hellepoort deze tekst: "Laat
varen alle hoop, gij die hier binnentreedt!"
Het
herinnert aan de logica van het fascisme van de nazi's uit de jaren
dertig en de tweede wereldoorlog: in het teken van de volksgezondheid
moesten de rotte appels uit de mand worden verwijderd en Hitler
noemde het waanzin dat sterke en gezonde mensen aan het front moesten
gaan sneuvelen om de zieken thuis in leven te houden. En hij bouwde
kampen om de 'rotte appels' om te brengen: de 'goede dood', zoals hij
het noemde, was een noodzaak. Zes miljoen mensen werden omgebracht.
Vandaag zitten evenveel oorlogsvluchtelingen in Europese kampen in
Turkije met een gelijkaardig lot voor ogen.
Met
het verdwijnen van de religie die zich schaart rond het Lam Gods,
verliest de cultuur van de zorg voor de naaste haar diepgang en zij
wordt gereduceerd tot een zorg voor het lichaam waarbij men zich
reeds heeft neergelegd bij een leven dat eindig is met als enige hoop
dat het eventueel een beetje verlengd kan worden door de medicus, de
nog overblijvende god die het kwaad van de fysieke pijn zal
beteugelen terwijl de ziel in de kou blijft omdat zij niet langer mag
bestaan daar zij onstoffelijk is. De gratuite en principieel
onbegrensde liefde heeft plaatsgemaakt voor de gedoseerde zorg
overeenkomstig het principe van de eindigheid dat de hand geeft aan
dat van de wraak: voor wat, hoort wat en de weegschaal beslist wat
redelijk is en doenbaar, hoe winst wordt gemaakt en verlies wordt
vermeden - het principe van de zelfopoffering wordt niet langer
geduld, laat staan bejubeld: samen met de rituelen, de gebeden, de
sacramenten, de hoop en het geloof, behoort dat alles voortaan tot de
wereld van de waanzin. Van de leegstaande kerken worden bars gemaakt
of fitnesscentra, dure restaurants die het verhemelte van de
rijkaards verwennen of exclusieve lofts.
Niemand wordt met de vinger gewezen terwijl een steenworp daar
vandaan concentratiekampen uit de grond rijzen die
oorlogsvluchtelingen gevangen houden totdat zij ziek worden en
krankzinnig en zij uit wanhoop de eigen tenten in brand steken.
(2)
De voormalige Sovjet-dissident Vladimir Boekovski definieert de
'Samizdat' als volgt: "Ik
schrijf zelf, ik redigeer zelf, ik censureer zelf, ik geef zelf uit,
ik verspreid zelf en ik zit er zelf een straf voor uit." Zie:
Vladimir Boekovski, En
de wind keert terug,
autobiografische roman, New York, Хроника, 1978: 126. Vladimir
Boekovski (°1942) [niet te verwarren met Charles Bukovski - ook een
dichter] schreef over de dwangbehandelingen in psychiatrische
klinieken die dienst deden als speciale gevangenissen in de USSR. Zie
ook: https://nl.wikipedia.org/wiki/Vladimir_Boekovski
(3)Aleksandr
Solzjenitsyn zat gevangen in de goelag van 1945 tot 1953 (onder
Stalin).
Hij schreef De
Goelag Archipel tussen
1958 en 1968. Zie ook: (4). Zie:
https://nl.wikipedia.org/wiki/De_Goelag_Archipel
(8)
Over de ultieme arrestatie schrijft de Bijbel: "Voorwaar,
voorwaar, Ik zeg u: Toen gij jonger waart, omgorddet gij uzelf en gij
gingt, waar gij wildet, maar wanneer gij eenmaal oud wordt, zult gij
uw handen uitstrekken en een ander zal u omgorden en u brengen, waar
gij niet wilt."
(Johannes 21, 18) (Vertaling volgens het NBG,
1951.)
30-10-2020
Corona en de waarheid - Aflevering 16: Per brief
-
Corona
en de waarheid
Aflevering
16: Per brief
Zopas
mocht ik een brief ontvangen van de heer Van Togenbirger die zoals
elke andere mens op aarde zijn kot niet meer uit mag en de brief gaat
als volgt:
"Beste,
Telkenjare
valt het mij weer op en dan neem ik me voor om er eens navraag naar
te doen maar dat is er tot nog toe nooit van gekomen: nu en dan moet
ik wat overhangende takken van de bomen kappen en die werp ik dan op
de vaalt en raar maar waar: de bladeren die erop hangen verdorren
weliswaar maar afvallen doen ze helemaal niet, ze blijven in verdorde
toestand aan de afgezaagde takken hangen! En nu vertelde ik dit aan
een buur terwijl ik stond te harken en ja, hij had een uitleg voor
het fenomeen: de bladeren vallen niet van hun takken omdat ze verdord
zijn maar zij worden van hun takken afgestoten en wel op 'bevel' van
de boom. Vandaar dat bladeren aan afgezaagde takken blijven hangen,
zo vertelde mij de buur maar hij voegde er onmiddellijk aan toe dat
hij er het fijne ook niet van wist aangezien hij geen plantkundige
was.
Toen
ik het verhaal vertelde aan een kennis, antwoordde die met een nog
straffere historie welke hij gezien had in een documentaire op
televisie. Er zijn bomen die last hebben van bepaalde insecten en die
daarom stekels op hun takken hebben, zo zei hij. Op een gegeven
ogenblik verscheen een nieuwe vorm van dergelijke insecten die van de
eerste verschilden in de lengte van hun poten. Hun poten waren langer
en de stekels waren dus te kort om te verhinderen dat zij de bomen
kwelden. En wat gebeurde er? Twee dingen. Het eerste: de stekels aan
de bomen werden langer om het de insecten moeilijker te maken. Maar
de tweede reactie was nog meer verbijsterend: de boomsoort groeide
ook tweehonderd kilometer verderop waar die insecten helemaal niet
aanwezig waren maar ook van die bomen daar werden de stekels ineens
langer.
De
uitleg? De bomen communiceren met elkaar, naar verluidt via chemische
deeltjes die worden meegevoerd met de wind. Die deeltjes zijn in
feite zoals pamfletten waarop te lezen staat: "Pas
op, er zijn nu ook insecten met lange poten, maak dus snel uw stekels
langer!"
Weer
vertelde ik dit nieuwtje door en kreeg te horen dat in de bibliotheek
boeken te vinden zijn die handelen over planten en hoe die een eigen
zenuwstelsel hebben, totaal verschillend van het onze, en zintuigen,
een geheugen en een taal. Er bestaan zelfs theorieën -
wetenschappelijke theorieën naar verluidt - die het niet alleen
hebben over communicatie tussen diersoorten maar tevens over vormen
van communicatie tussen dier en plant. Volgens bepaalde onderzoekers
is het theoretisch mogelijk dat op aarde alle leven met elkaar op de
een of andere manier verbonden is: de planten met de dieren, met de
eencelligen ook, de bacteriën en de virussen, de schimmels en zelfs
de gesteenten, de oceanen, de luchtlagen, de bergen en de vulkanen.
Hebben
wij dan geen onmisbare bacteriën in onze darm? Is het dan niet zo
dat alle elementen die in de kosmos aanwezig zijn, ook in ons lichaam
voorkomen? Zoals ons lichaam zonder dat wij goed begrijpen wat het
doet, interageert met de omgeving als het eet en drinkt of slaapt,
zich voortbeweegt of wat dan ook doet, zo ook zouden alle lichamen,
planten, dieren, microben en ook alle elementen met elkaar
communiceren of tenminste interageren. En dat alles met als enig doel
de handhaving van het leven.
Maar
als dat inderdaad het geval is, mijn beste, en steeds meer biologen
lijken die stelling ernstig te nemen en gaan ook op onderzoek in dat
domein, dan lijkt het ook niet anders dan vanzelfsprekend dat de
aarde als systeem zal reageren als een of andere zaak fout loopt en
het systeem zich bedreigd voelt, vind je dat ook niet?
Een
organisme dat zich bedreigd voelt, zet zich schrap en allerlei
chemische stoffen worden door specifieke klieren gesecreteerd, komen
in de bloedbaan terecht, doen het immuunsysteem reageren en
verdedigen het lichaam tegen de aanvaller. Maar stel nu eens dat de
aanvaller van het organisme dat de aarde is, de mens is.
Bijvoorbeeld
omdat de mens vervuilt met straling, kernenergie, koolstofdioxide en
nog allerlei andere vergiften. Of omdat de mens andere diersoorten
met uitsterven bedreigt. Omdat hij de voorraadschuren van de ertsen
in geen tijd leeg haalt. Omdat hij de longen van de aarde kapotmaakt
of omdat hij zonder ophouden genocide pleegt op
andere soorten. Als alle onderdelen van het organisme van de aarde
met elkaar communiceren, dan weet niet alleen de mens maar ook de
aarde dat haar voortbestaan in het gedrang komt. En wat doet zij dan?
Zij zet zich schrap, zij zet allerlei andere onderdelen, levende
wezens, in werking, om de activiteiten van de mensen stop te zetten.
En
is het dit wat nu en dan gebeurt wanneer een pandemie de kop
opsteekt? Hoe dan ook is het resultaat telkens een forse reductie van
het aantal mensen en vaak ook een verandering van het menselijk
gedrag. En blijkt vandaag niet dat steeds meer mensen onder invloed
van de pandemie beginnen in te zien dat het menselijk gedrag moet
veranderen? En in het bijzonder de economie die een kapitalistisch
karakter heeft en de democratie die de vrije teugel geeft aan
allerlei moordende vrijheden van de vele kleine dictators?
Alle
gekheid op een stokje, mijn beste, maar is het u ook opgevallen dat
na de eerste golf, het virus gemuteerd is? Het lijkt alsof het
reageerde op de reactie van de mens: de mensen bleven in hun kot en
het virus dreigde teniet te gaan. Je weet dat het virus de mensen
nodig heeft om zich te kunnen voortplanten? Zoals trouwens de
vampieren, die met plagen geassocieerd worden, periodiek uit hun
schijndood moeten verrijzen om zich te voeden aan ons bloed? Wel, in
deze tweede golf is het virus naar men heeft vastgesteld
besmettelijker geworden dan voordien en het richt zich nu ook tot
mensen van alle leeftijden. Ik weet niet hoe die zaken te verklaren
zijn, mijn beste, maar mij dunkt dat de virologen dat ook niet weten.
Het enige wat ons nu te doen staat, is te zorgen dat wij niet beboet
worden, dan worden we immers ook niet besmet.
Misschien tot later
eens, jaja, ik zeg 'misschien' en ik zeg dat niet alleen omdat het
mogelijk is dat wij onze pijp weldra aan maarten geven: steeds meer
stemmen gaan op dat deze pandemie nooit meer verdwijnen zal en alleen
maar erger kan worden. Trouwens, heb je al gemerkt dat er geen andere
nieuwsberichten meer bestaan sinds covid-19 er is? Het allerbeste!
Omsk"
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
30 oktober 2020)
29-10-2020
Corona en de waarheid - Aflevering 15: Wetenschap, altijd in de kinderschoenen
-
Corona
en de waarheid
Aflevering
15: Wetenschap, altijd in de kinderschoenen
Niet
alleen de maatschappelijke komedie wordt te kijk gezet op het ogenblik
dat een plaag over de wereld trekt, ook de weergalm van de
wetenschappen deelt in de klappen. Om te beginnen blijken inzake het
nieuwe ziektebeeld noch de voorspellende noch de genezende waarde van
- om te beginnen - de virologie aangetoond te kunnen worden en
veeleer het tegendeel is het geval: haar onmacht en onkunde kunnen
niet langer geheim worden gehouden en daarvan is de hele
wereldbevolking nu getuige: de pandemie bleek onvoorspelbaar, de
verschillende golven evenzeer en de koppen blijven rollen omdat
blijkt dat de plaag noch te genezen is, noch te voorkomen;
gedragsaanpassingen blijken niet te werken en na een jaar van
wereldwijd onderzoek is van een werkzaam vaccin nog lang geen sprake.
Spontaan herinneren wij ons andermaal de woorden van de
cultuurfilosoof Ivan Illich in zijn Medical Nemesis: "Een
bestudering van de evolutie van ziektepatronen levert als bewijs op
dat artsen in de laatste honderd jaar epidemieën niet sterker
beïnvloed hebben dan priesters in vroeger tijden. Epidemieën kwamen
en gingen, door beiden verwenst, maar door geen van beiden beïnvloed.
Ze zijn even ongevoelig voor de rituelen die in medische klinieken
uitgevoerd worden, als voor die welke bij religieuze altaren
gebruikelijk waren. Het is wellicht nuttig een bespreking van de
toekomst van de gezondheidszorg met de erkenning van dit feit te
beginnen."(1)
Wat men kennelijk (weer) nagelaten heeft te doen?
Wetenschap
is wat men weet en alles wat men weet, heeft men moeten leren -
aanvankelijk door ervaring ofwel proefondervindelijk, wat betekent
dat men de dingen niet kan voorspellen of doorgronden wanneer men
ze voor de eerste keer ontmoet. En uitgerekend dat is met betrekking
tot dit virus nu ook het geval: het gaat om een gloednieuw virus,
niemand heeft het ooit gezien, niemand kent het, weet hoe het zich
gedraagt, hoe het verandert, hoe het ons besmet, hoe dodelijk het is,
hoe men het eventueel zou kunnen overwinnen en of we in staat zullen
zijn om een vaccin te produceren dat ons ertegen kan beschermen.
Bovendien is het beeld dat biologen van een virus als zodanig hebben
uiteraard altijd bijzonder voorlopig.
Het
beeld wordt gevormd door wat men ervan weet, het model verandert in
de mate dat meer eigenschappen ervan gekend zijn. Zoals uit het feit
dat een appel de dorst lest, volgt dat hij water bevat en uit het
feit dat hij zoet smaakt, wordt geconcludeerd dat hij suiker bevat,
zo ook evolueerde bijvoorbeeld het atoommodel dat steeds de nieuwe
eigenschappen die het prijsgaf, moest kunnen verklaren: het
atoommodel van de in 460 v.C. geboren Democritus (grondlegger van het
atomisme of de leer dat alles opgebouwd is uit uiteindelijk
ondeelbare deeltjes - atomen) werd in 1803 vervangen door dat van
John Dalton, dat in 1897 plaats maakte voor het model van Thompson,
in 1911 door dat van Rutherford - Chadwick, Bohr en Sommerfeld
verfijnden het model dat nog lang niet definitief is. Op dezelfde
manier evolueerde het virusmodel - men dacht aanvankelijk dat het om
een gif ging: 'virus' is het Latijnse woord voor 'gif'.
In
het artikel Virus
en evolutie
in het Nederlands
Tijdschrift voor Geneeskunde
d.d. 18 mei 2010 schrijft Jochem M.D. Galama dat virussen niet langer
kunnen beschouwd worden als louter parasieten die de
voortplantingsorganen van cellen van een gastheer nodig hebben:
"virussen
bevatten sequenties die nergens anders in de biosfeer worden
aangetroffen, wat moeilijk te verenigen is met het idee van een
cellulaire oorsprong van virussen. Omgekeerd blijken sommige
cellulaire sequenties van virale oorsprong, zoals de ontwikkeling van
DNA als belangrijkste drager van genetische informatie. Recent
onderzoek maakt aannemelijk dat virussen een cruciale schakel vormen
in de evolutie van de cel. Dit idee betekent een grote stap
voorwaarts in het inzicht in de evolutie van cellen en verklaart ook
dat virussen naast cellulaire levensvormen zijn blijven voortbestaan.
Virussen, die vaak louter als vijanden van hun gastheer worden
beschouwd, vormen daarmee uiteindelijk een drijvende kracht binnen de
evolutie." (2)
en de auteur citeert vervolgens Darwin die suggereert dat alle
organisch leven op aarde wellicht afstamt van primitieve levensvormen
zoals virussen.
Het
zou een schromelijke vergissing zijn om wat 'klein' is te minachten
of om wat 'simpel' is te beschouwen als minderwaardig aan het
complexe: heel vaak is het net andersom. Enkele jaren geleden
ontdekte een Indische oogarts dat het oog van een vogel, ofschoon het
veel en veel eenvoudiger is dan het oog van een mens, waarover Darwin
nog schreef dat de complexiteit ervan hem deed twijfelen aan de
evolutietheorie - dat het oog van een vogel in feite verder staat in
de evolutie dan dat van een mens. Het is eenvoudiger én beter, het
arendsoog ziet scherper dan het mensenoog. Eigenlijk niet te
verwonderen als men in rekening neemt dat vogels zoveel ouder zijn
dan mensen. De homo sapiens bestaat pakweg 200.000 jaar (3) maar de
eerste vogels zijn 150 miljoen jaar oud (4): hun evolutie strekt zich
uit over een periode die 750 keer langer is dan die van de mens. En
dat het oog van een vogel minder complex is, vormt allerminst een
bezwaar, zo leert ons het scheermes van Occam dat evenwel over
theorievorming spreekt. Het eerste gemotoriseerde voertuig was groot
en lomp, de hedendaagse gemotoriseerde koersfiets weegt geen tien
kilogram en zo worden al onze instrumenten vereenvoudigd maar
tegelijk verbeterd. En stappen we over van de menselijke maaksels
naar de goddelijke scheppingen, dan zien we dat geen vliegtuig ooit
de efficiëntie van een vogel zal benaderen, laat staan die van een
insect en wat gezegd van een virus?
Is
een virion (één virusdeeltje) letterlijk onooglijk klein, dan
overspant het virus als zodanig vaker de hele aardbol en het lacht
wellicht met de sterfelijkheid van de mens. Het menselijk lichaam
bestaat gemiddeld uit 37,2 biljoen cellen (5) die uiteraard allemaal
samenwerken en zo zal niemand het in zijn hoofd halen om één
lichaamscel te beschouwen als een zelfstandig wezen, ook al is het zo
dat de massa cellen die samen een orgaan vormen, getransplanteerd kan
worden van de ene mens naar de andere. Op analoge wijze kan één
mier niet zelfstandig overleven en vormt zij in feite een cel van een
kolonie welke in feite het lichaam van dat wezen is.
Zo
kon men ook zeggen over een virus dat het wellicht het grootste
wezen op aarde is en hoe zijn cellen samenwerken, weet blijkbaar
niemand: men gelooft kennelijk dat zij ongedifferentieerd zijn,
allemaal gelijk dus, edoch wie kan oordelen over hun
organisatieprincipe? Komt daarbij dat ook de soorten niet op zichzelf
kunnen bestaan, dat zij onderling moeten samenwerken in het geheel
van de levende aarde, die op haar beurt niet kan zonder de zon, de
maan en de sterren. Maar dit alles brengt ons al veel te ver van
huis...
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
29 oktober 2020)
Verwijzingen:
(1)
Ivan Illich, Grenzen
aan de geneeskunde. Het medisch bedrijf - een bedreiging voor de
gezondheid? Het
Wereldvenster, Baarn 1978, p. 21. (Oorspronkelijke titel en uitgave:
Medical Nemesis - The Expropriation of Health, Marion Boyars, Londen
1975).
Corona en de waarheid - Aflevering 14: Al is de waarheid nog zo snel, de leugen achterhaalt haar wel!
Corona
en de waarheid
Aflevering
14: Al is de waarheid nog zo snel, de leugen achterhaalt
haar wel!
Er
zijn mensen die liegen en die dan met de stille trump verdwijnen, zo
worden dan hun leugenachtige projects gewis vermalen door de
tand des tijds maar rasechte leugenaars volharden in het kwaad: zij
grijpen van de ene leugen naar de andere en wel in zo'n tempo dat
zelfs waarheidssprekers niet langer in staat zijn om hen bij te
benen. Is de leugenaar niet één persoon doch een systeem, dan wordt
liegen nog een stuk makkelijker: de eerste leugenaar die verkondigt
dat het zwart is terwijl het nadien wit blijkt, verdwijnt via een
achterpoortje en stuurt nummer twee het podium op die dan inderdaad
'wit' bepleit en vergast wordt op applaus; blijkt het uiteindelijk
rood te zijn, dan verdwijnt twee op zijn beurt en krijgen we een
pop-up van nummer drie die gokt op 'rood' en op die wijze
trekken bendes aan een langer eind dan enkelingen en weten zij
schrander de beroemde spreuk ter zake als volgt te inverteren: "Al
is de waarheid nog zo snel, de leugen achterhaalt haar wel!"
In
de vrt-pano-uitzending van 28 oktober l.l. wordt met de hoogste
verontwaardiging gesproken over mensen die - hoe durven ze! - beweren
dat mondmaskers het virus niet kunnen stoppen - een stelling die
godbetert amper enkele maanden geleden op het vrt-nieuws uitgebazuind
werd met veel bombarie door niemand minder dan de minister van
volksgezondheid, dokter De Block, en wel vergezeld van de volgende
wetenschappelijke uitleg: het virus laat zich niet stoppen door
oceanen of door bergen, hoe zou het zich laten tegenhouden door een
mondmasker!?
Met
een nog grotere verontwaardiging werd uitgehaald naar jan met de pet,
die sukkelaar die zijn pas opgelopen boete nog altijd niet verteerd
heeft omdat hij van dat bedrag ruim een maand moet eten nadat hij van
zijn pensioen ten bedrage van de helft van 1500 euro zijn belastingen
heeft betaald om al die informeerders van een Toyota te kunnen
voorzien. Want jan met de pet, stel u voor, durft te beweren dat
corona een door mensen gemaakt virus is, en is dat geen pure waanzin,
beste kijkbuiskinderen?!
Maar
de jannen met de petten die trouwens ook durven te suggereren dat de
neuzen van de farmareuzen forse winsten hebben geroken - hoe durven
ze! - ja, zij durven, want intussen hebben zij ook gelezen dat het
economische debacle ten spijt deze industrie het peloton van alle
andere sectoren ver achter zich laat - die jannen met de petten
hebben ook vrijwel allemaal zeer belangstellend en oplettend naar een
televisie-uitzending gekeken, op een Franse post, het was in mei van
dit jaar, een interview met de Nobelprijswinnaar geneeskunde,
professor Luc Montagnier, de ontdekker van het virus dat AIDS
veroorzaakt. De immer actieve, wereldvermaarde leider van het
onafhankelijke Pasteur-instituut in Parijs vertelde in dat interview
dat hij er zeker van is, en wel op grond van de structuur van
covid-19, dat dit virus door mensen is gefabrikeerd. De geleerde aan
wie momenteel miljoenen mensen die met hiv besmet zijn, het te danken
hebben dat ze niet meer hoeven te creperen, suggereerde tevens dat
zekere golven de activiteit van dat virus moduleren en dat zij
wellicht een impact hebben op het menselijk immuunsysteem.
Hebben
de makers van de pano-uitzending het befaamde interview met de
grootste expert ter wereld in de virologie gemist? Maken zij een
televisie-uitzending om de bevolking te informeren terwijl zij zelfs
geen notie blijken te hebben van het bestaan van deze man? Of beweren
deze journalisten inderdaad dat wat professor Montagnier verkondigt,
fake news is?
Ik
weet wat jan met de pet zal denken (maar waarschijnlijk niet
zal zeggen omdat hij niet in de rij wil gaan staan bij de
voedselbedeling): pano is fake-news, ja, dat zal hij denken,
en gewis, hij heeft er niet met zijn pet naar gegooid.
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
29 oktober 2020)
27-10-2020
Corona en de waarheid - Aflevering 13: De goddelijke komedie
Corona
en de waarheid
Aflevering
13: De goddelijke komedie
's
Morgens staan we op, we draaien een kraan open en een wasbak vult
zich met warm water: het voelt alsof we het gratis krijgen maar het
is een bevel, een eis die wordt ingewilligd zonder tegenpruttelen; we
hebben betaald voor het warme water waarmee we ons kunnen wassen.
Hebben we de natuur aan ons onderworpen? We gaan naar de bakker, we
vragen een brood en de bakker gehoorzaamt: het voelt alsof de bakker
tot onze dienst staat maar het is alweer een bevel, een eis die wordt
ingewilligd, een recht dat wordt afgedwongen door het geld dat we op
de toonbank leggen. En we hebben rechten nodig want we hebben
behoeften, wat wil zeggen dat we niet in leven kunnen blijven op
eigen kracht. We stappen in een rode sportwagen, duwen op het
gaspedaal, we halen snelheden van meer dan honderd kilometer per uur,
op weg naar het werk. Daar gehoorzamen wij aan allerlei bevelen, we
willigen de eisen van onze werkgever in: het is zijn recht, zo houden
wij ons voor en met onze noeste arbeid betalen wij voor het geld dat
hij ons uitkeert op het einde van de maand. De hele ruilhandel is
goed geregeld, we hebben het gevoel mooi samen te werken en solidair
te zijn, het lijkt erop alsof we alles voor elkander doen, maar in
feite dwingt de ene zijn rechten van de andere af.
Met
de vraag aan de bakker om een brood, dwingen wij hem ons een
brood te verkopen want ook hij heeft behoeften, ook hij kan niet
leven op eigen kracht. Wij eisen dat er warm water uit de kraan komt
omdat we er recht op hebben, we hebben er immers voor betaald aan de
loodgieter. Wij eisen dat onze auto rijdt, dat onze staat bestuurd
wordt, dat de politie optreedt als een inbreker ons verrast en dat de
dokter ons geneest. Het voelt aan alsof wij allen samenwerken en
alsof wij alles voor elkander doen, maar in wezen stellen wij alleen
maar eisen aan elkaar. En wie deze stelling pessimistisch vinden,
moeten maar eens proberen om in een winkel een brood te bestellen en
het niet te betalen. Of één cent te weinig op de toonbank te
leggen. De herrie die daaruit volgt, zal hem wakker schudden uit de
schone leugen en hem eraan herinneren dat wij komedianten zijn, dat
onze maatschappij gespeeld wordt, dat wij acteren in plaats van te
leven.
Wij
geloven te leven in een democratie en dat klinkt mooi maar is dat
geen staat gevuld met allemaal kleine dictators?
Dat
zien wij uiteraard pas op het ogenblik dat er een barst in de vaas
komt, en in zijn Anthem zingt de bard:
"There
is a crack in everything/ That's how the light gets in." (1)
De
wijsgeren zeggen dat het bewustzijn ontstaat in de negativiteit (2)
en de theologen hebben het over de zin van het lijden: in een
perfecte wereld waar alles op wieltjes loopt, dommelen wij allemaal
in, wij verliezen ons bewustzijn en de tijd haalt onze rode
sportwagen moeiteloos in. Pas als wij tot stilstand komen, pas als
ons bevel niet langer beantwoord wordt, kunnen wij er ook achter
komen dat wat betreft de zaken die er echt toe doen, wij helemaal
geen rechten kunnen doen gelden. Daar immers staan wij niet langer
als de ene mens tegenover de andere, daar helpt geld niet meer, daar
veranderen de honger en het leed de eis van zo-even in een smeekbede.
Het
graan waarmee wij ons voeden en dat op de akkers groeit, laat zich
niet bevelen dan door God. De waanzin van de oorlog toont ons dat wij
de vrede helemaal niet kunnen plannen. Watersnood, honger,
quarantaine: de plagen die over de wereld trekken, lachen met de
wetenschap en de techniek en zij zetten onze hele komedie te kijk,
met onszelf in de rol én van spelers én van publiek.
(J.B.,
27 oktober 2020)
Verwijzingen:
(1)
Leonard Cohen, Anthem.
(2)Martin Heidegger, Sein
und Zeit.
25-10-2020
Corona en de waarheid - Intermezzo: 'Konijnenmalthusianisten'?
Corona
en de waarheid
Intermezzo:
'Konijnenmalthusianisten'?
Myxomatose
is een aanvankelijk bij Braziliaanse konijnen en bij Californische
Bachmankonijnen door een natuurlijk (pokken)virus veroorzaakte en
ofwel rechtstreeks ofwel door insecten overgedragen konijnenziekte
die echter waar zij sinds 1938 (in Australië) opzettelijk werd
ingezet, in meer dan 90 percent van de gevallen dodelijk is. Het werd
een epidemie in 1953 nadat het virus een jaar eerder vanuit een lab
in Rio de Janeiro ontsnapt was en naar Europa overgekomen. De
konijnen krijgen tumoren, bindvliesontsteking en soms longontsteking
waaraan ze dan overlijden. De ziekte is nu vaccineerbaar maar
onbehandelbaar maar ze werd door de jaren ook milder. Onder meer in
Australië, Engeland en Ierland werd de ziekte ingezet om de
konijnenpopulatie in te dijken. Dat is gelukt maar de ziekte, die
tweejaarlijks piekt, maakt nu overal konijnen ziek en is niet meer
weg te krijgen.
