Lieve mensen
Vorige week Pasen! Voor velen een weekend om met kinderen en kleinkinderen toch even samen te zijn
als is het om met de kleinste, paaseieren te rapen
Zo deden ook de apostelen! Ze voelden zich als vrienden van Jezus, als één gezin. Na wat er gebeurd was met hun vriend Jezus zochten ze mekaar op.
Achter gesloten luiken, Beloken Pasen!
In rouw, met diep verdriet en met de gedachte: niet te geloven! wat hun Vriend Jezus en henzelf is overkomen zaten ze samen.
Vertellend over wat ze met Jezus allemaal beleefd hadden, wat Hij hen had geleerd, hoe Hij hun ankerpunt geworden was, hoe zij met Hem tot één vriendengroep groeiden
zien ze hun Jezus terug voor ogen! Zijn stem klinkt nog in hun oren, Hij zit er als t ware bij
Ze voelden hoe Hij aanwezig was
Maar Thomas is er niet! Hij hoort van zijn vrienden wat ze beleefd hebben en hoe ze hem gemist hebben.
De volgenden keer is Thomas er wel bij. Nog steeds zitten ze daar wetend dat Jezus, hun ankerpunt, hun ultieme voorbeeld, er niet meer is.
Nog steeds met heel wat waarom vragen en de gedachte niet te geloven!
En opnieuw brengen ze herinneringen aan, opnieuw wisselen ze van gedachten over wat Jezus hen allemaal leerde. Hoe hij hun verbindingsteken werd.
En opnieuw is het alsof Hij midden onder hen is. Ze zien Hem terug voor ogen, Zijn stem klinkt nog in hun oren. En ze voelen hoe jezus terug aanwezig is!
Er komt wat rust in hun hart.
Er komt wat vrede over hen.
Dag na dag zullen ze beseffen, hoe ook, als is t niet te geloven zij verder moeten.
Verder moeten met Zijn boodschap diep in hen en met de moed om ervan te getuigen. Hoe bang ze nu ook samenzitten.
En wij? We kennen het allemaal wel. Als ons moeder of ons vader sterft, komen we samen. Wat onwennig, met een gevoel van niet te geloven
En we beginnen te vertellen. We halen herinneringen op en het wordt alsof ons vader of ons moeder er bijzitten. We zien ze terug voor ogen; hun doen en laten en hun stem klinkt nog in onze oren
We kennen het allemaal. Als onze ouders er niet meer zijn , dan staan wij op de eerste rij. Dan zij wij diegene die de traditie mogen verder zetten. Met onze blik open voor het nieuwe, maar getuigend vanwat onze ouders ons allemaal aan goede waarden hebben meegegeven.
De apostelen, vandaag zitten ze nog bang samen, in rouw, met groot verdriet.
Ze kunnen t nog altijd niet geloven wat Jezus en henzelf is overkomen.
Maar met Jezus in hun hart, zitten ze samen, één in geloof, om eens op te staan en te getuigen van Zijn voorbeeld,
te getuigen van Zijn Liefde voor allen die Hij ontmoet.
Om te getuigen van Zijn Boodschap dat niets of niemand verloren gaat.
En wij? Na de goede week en het Paasfeest, niet te diep teleurgesteld?
Moeten we niet te dikwijls horen: dat kunnen wij allemaal niet meer geloven?
Vandaag Beloken Pasen!
We zetten de luiken open!
Het is wèl te geloven!
