De slang die zichzelf in de staart bijt.

Een beknopte beschouwing bij de Bilderbergconferentie 2013

Van 6 tot 9 juni 2013 werd de eenenzestigste Bilderbergconferentie ⁱ gehouden, dit keer in The Grove Hotel, een superluxueus golfparadijs in het Engelse Watford, een voorstad van London. ⁱⁱ Onder de honderdachtendertig deelnemers, hoofdzakelijk uit de zakenwereld en de politiek, zijn de twee Belgische bankiers Etienne Davignon en Thomas Leysen alsook een aantal buitenlandse bekenden zoals de Nederlandse koningin Beatrix, de Nederlandse minister-president Mark Rutte, EU-voorzitter José Barroso, de intussen negentigjarige Amerikaanse diplomaat, gewezen minister van buitenlandse zaken en Nobelprijswinnaar Henri Kissinger, de voorzitster van het Internationaal Muntfonds Christine Lagarde, de Italiaanse technocraat en politicus Mario Monti en de Amerikaanse gewezen CIA-directeur en oud-generaal die men zich herinnert van de oorlogen in Bosnië, Irak en Afghanistan, David Petraeus. ⁱⁱⁱ De weinig gespecifieerde agenda draait rond onderwerpen die mensen met macht interesseren, zoals tewerkstelling, nationalisme, populisme, Amerikaanse buitenlandse politiek, medisch toponderzoek, online onderwijs, de EU, Afrika en het Midden-Oosten en enkele mediabonzen niet te na gesproken wordt de pers er duchtig geweerd, trouwens samen met alle onuitgenodigden. Zo is er het verhaal van de Nederlandse politicus Joseph Luns die in de jaren vijftig twee keer probeerde om onuitgenodigd op zo'n conferentie naar binnen te glippen maar die telkens weer naar de deur werd gebracht. Dat het hier wel degelijk om een samenkomst van de machtigen der aarde gaat, toont zich alleen al in het feit dat het gezelschap het voor mekaar krijgt om een algemeen vliegverbod te installeren boven de vergaderplaats – men neemt aan om veiligheidsredenen, want wie daar een bom dropt, onthoofdt zowaar de wereld zelf. En daar gaat het nu precies om, om de kwestie of de wereld wel een hoofd moet hebben en hetwelke.

Misschien is het voor de conferentie wel nóg veiliger wanneer zij samenkomt op andere plaatsen en data dan deze die worden bekend gemaakt – en misschien gebeurt dat ook wel – maar dát zij bestaat, is een feit dat de participanten zelf kenbaar willen maken en wel om precies dezelfde reden waarom rijkelui hun rijkdom zo graag etaleren: in de veronderstelling dat onze verzorgingsstaat de mensenrechten garandeert en aan al onze basisbehoeften tegemoet komt, kunnen rijkdom en macht wezenlijk niets anders meer zijn dan onderling concurrerende uitstalramen want hedendaags geluk is een kwestie van sociale vergelijking en dat geldt evengoed voor de oppermachtigen.

De eerste conferentie – samengeroepen door prins Bernhard – vond in 1954 plaats in het Oosterveense hotel De Bilderberg. In feite was zij bekokstoofd door de anti-communistische Pool Joseph Retinger die wilde dat het na-oorlogse Europa weer betere maatjes werd met de V.S. terwijl het vrije Europa de V.S. beschouwde als bemoeizuchtig, oorlogzuchtig en al te anticommunistisch. Voor Amerika was het communisme toentertijd het kwaad zelf. ^iv

De geheimhouding van de samenkomsten had te maken met het feit dat politici van partijen die elkaar als het ware naar het leven stonden, gingen samenzitten om niet te zeggen dat ze gingen samenzweren: kwam dat aan het licht, dan zou het volk zich terecht verraden weten. ^v Het is immers een bekend gegeven dat zelfs de ergste tegenstanders worden verenigd door een gemeenschappelijke vijand en het is op grond van die waarheid dan ook maar een kleine stap naar de stelling dat het zich verenigen van de ergste vijanden pas kán gebeuren bij het verschijnen van een gemeenschappelijke vijand. Indien ook die laatste stelling waar bleek, dan zette zij een horrorscenario in gang dat wij kennen uit de marxistische klassentheorie welke inderdaad bevestigt dat leden van heersende klassen van ongeacht welke politieke of ideologische kleur samenzweren tegen wie zij overheersen. En er rest inderdaad maar weinig hoop voor wie in een dergelijke strijd aan het kortste eind trekken, afgezien van een Catalinarische actie die in feite onmogelijk kan worden geacht zonder een of andere bijzondere motor die alles doorheen de waanzin van het handelen tegen beter weten in, gaande houdt – een motor zoals bijna uitsluitend een religie dat kan zijn.

En maken we nu een sprong doorheen de tijd, van de eerste naar de jongste Bilderbergconferentie, dan zien wij dat de vergadering van de machtigen inmiddels andere vijanden heeft of heeft gefabriceerd, want alleen al de vraag hoe objectief een vijand kan zijn, is geen sinecure. Niet langer de ideologie van het communisme is de vijand van het vrije westen, en niet alleen de liberalisering van Rusland en de intrede van het kapitalisme in China liggen daarvan aan de oorzaak. Veeleer moet men in ogenschouw durven nemen dat het Westen zelf dermate is veranderd dat het niet langer voor het vrije Westen door kan gaan en wel precies omdat externe dreigingen zoals die van het communisme inmiddels geïnterioriseerd werden in de vorm van een voortdurende en verregaande controle door de (westerse) wereld op haar burgers die zich daardoor van hun vrijheid beroofd voelen. ^vi

En dat blijft ook niet bij een louter gevoel omdat het wantrouwen van de heersers in het volk, het volk sowieso tot vijand van de heersers maakt en derhalve bestrijden de heersers wie zij overheersen: door ver doorgedreven controle van het volk, welke onmogelijk is zonder grootschalige middelen, die uiteraard eveneens bij het volk moeten worden gerecruteerd. Ten langen leste blijkt de vijand nummer één die hoe dan ook het ultieme thema van de Bilderbergers vormt, niet langer een of andere ideologie, religie of technische kwestie zoals de economie of de volksgezondheid, maar wel de geheel onzichtbare, onnajaagbare, onvindbare en derhalve onuitroeibare vijand, namelijk zichzelf.

Tegendoelmatigheid, hoofdthema van de Griekse tragedie, blijkt de tragiek van de werkelijkheid zelf: het streven verwijdert ons verder dan ooit van ons streefobject, de mens is een wolf voor zijn medemens, de hardste strijd die men moet voeren is de strijd met zichzelf. (*) Telkens weer leidt het leven dat aan de zwaartekracht ontsnappen wil, dat zich losmaakt van de aarde, dat uiteindelijk vliegt en zich zelfs transformeert tot bijna pure geest – telkens weer eindigt het in uitgerekend datgene wat het zozeer ontvlucht. De slang bijt zichzelf in de staart, verslindt zichzelf, de cyclus is ten einde maar voor de wanhoop is er geen plaats en een nieuwe cyclus wordt geboren, het spel herbegint, onvermoeibaar, men zou zelfs denken: eeuwig.

(Jan Bauwens, 10 juni 2013)

i https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_Bilderbergconferenties 

Wanhoopsdaad na schandalisering door de kerk binnenkort niet langer bestraft met de hel?

Wanneer in een recent interview met De Tijd en L'Echo kardinaal Danneels (*) zegt dat hij het een positieve evolutie vindt dat staten vrij zijn om het burgerlijk huwelijk open te stellen voor homo's als ze dat willen, dan vertelt hij hiermee niets anders dan dat hij het verwerpelijk zou vinden indien staten die vrijheid níet hadden – dat ware immers in strijd met de democratische beginselen. Edoch, dit verhaal zou geen echt kerkelijk karakter hebben indien het zichzelf niet logenstrafte, en kijk: de bisschop voegt er meteen aan toe dat het burgerlijk huwelijk “niet het échte huwelijk” is en dat men er maar eens een andere naam moest gaan voor zoeken – en dat verhaal kenden we al.

Misschien interessanter is dat in dit licht bovendien klaarder blijkt dan ooit dat de kerk ook het burgerlijk huwelijk tussen hetero's onecht acht en hiermee treedt zij slechts het middeleeuwse standpunt bij van de theocratie, de verwerping van de scheiding tussen kerk en staat en derhalve de veroordeling van de democratie – ziedaar de dubbele tong.

De geestelijken worden eraan herinnerd dat het huwelijk alhier gedefinieerd wordt door de wetten van de staat en niet door een of andere religie. Willen godsdiensten huwelijken met diverse namen discrimineren, dan is dat hun zaak, zij dienen er enkel voor te zorgen dat zij binnen de perken blijven van de wet. Misschien is de verwerping van de democratie daar wel net over en kon zij beschouwd worden als een daad van terreur. Trouwens net zoals de kerkelijke veroordeling van homo's die alvast ten tijde van het almachtige katholicisme talloze onschuldigen tot zelfmoord dreef – alweer een daad die de kerk bestraft zag met het hellevuur. Maar ook voor het aanzetten van tallozen tot zelfmoord wordt de clerus nog steeds niet gestraft, al moet gezegd dat Danneels in hetzelfde interview verklaart dat de kerk evolueert in haar houding tegenover suicide!

(Jan Bauwens, 1 juni 2013)

(*) De bisschop van de Vangheluwe-tapes en van de procedurefouten welke hem en de zijnen buiten vervolging stelden in talloze pedofiliezaken. Uiteraard kreeg het bewuste bericht dankzij ondermaatse journalistiek geheel nieuwe betekenissen... - zie: http://nieuws.vtm.be/binnenland/48822-danneels-openlijk-voor-homohuwelijk

De hoofddoek en de vrijheid

Zoals een duivel in een wijwatervat, zo spartelen dezer dagen diegenen die het hoofddoekenverbod willen handhaven voor ambtenaren in functie: aanvankelijk argumenteerden zij samen met bekende zich sociaal-democratisch achtende ethici dat religieuze symboliek het neutraliteitsprincipe zou schenden en vandaag ontkennen zij bij monde van bekende liberalen in de krant dat het met religieuze symboliek ook maar iets te maken heeft.

Alleen al het verwisselen van de ene argumentatie door een andere, waarbij de eerste tevens meteen wordt gelogenstraft, verraadt de oneigenlijkheid ervan: de eigenlijke argumenten worden hier uiteraard verzwegen en dat zij de openbaarheid schuwen, verklapt ons reeds dat zij niet kunnen.

In een 'opiniestuk' in De Morgen van 27 mei 2013 schrijft Dirk Verhofstadt dat het verbod op de hoofddoek niets te maken heeft met religieuze symboliek maar alles met zogenaamd harde principes die te maken hebben met de gelijkheid tussen de geslachten welke zou geschonden worden door de islam en tevens door zijn tegenstanders in dezer die zich uit politiek opportunisme bij de hoofddoekdragers zouden aansluiten.

Aangezien hij beweert dat de hoofddoek niet als religieus symbool verboden dient te worden doch als symbool van vrouwenonderdrukking, terwijl hij tevens beweert dat hier allerminst een religie wordt geviseerd, verkondigt Verhofstadt zodoende impliciet dat alle draagsters van een hoofddoek daartoe verplicht worden door mannen die hen zodoende onderdrukken. Dat dit een volstrekt absurde stellingname is, merkt iedereen meteen.

Ofwel beschouwt men de hoofddoek als een louter kledingstuk en dan kan elkeen het dragen in volledige vrijheid, ofwel verbiedt men het en zadelt men het voorheen neutrale ding op met een politieke lading: men bestempelt het dan hetzij als een religieus symbool, hetzij als een symbool van onderdrukking zonder meer, terwijl de betreffende kledij dit echter nooit echt kan zijn zonder dat zij ons eerst áls kledij ontvreemd wordt.

Het verbod op het dragen van een hoofddoek, verandert niet alleen de mogelijke oorspronkelijke betekenissen van dit voorwerp die daaraan door iedereen in volle vrijheid kunnen worden toegekend, zoals beschutting tegen kou, bescherming tegen stof en afscherming van steelse blikken van vreemden op openbare plaatsen – een hoofddoekenverbod vernietigt de hoofddoek ook als kledingstuk zonder meer en verplicht elkeen er géén te dragen. Het is met andere woorden volstrekt onmogelijk om ongeacht welk uniform te weren zonder dat die wering zelf tot uniform wordt, zoals het ook naïef ware te geloven dat men alle kapsels kon verbieden door de kaalkop te verplichten omdat dan uiteraard de kaalkop tot het obligate kapsel wordt.

Van vrijheid kan helemaal geen sprake zijn waar elkeen alleen maar tussen zijn eigenste vier muren mag doen hetgeen hij wil omdat, zoals ooit de joden in hun zo verregaande doch even noodzakelijke zelfspot zongen, ook de gedachten sowieso vrij zijn, terwijl allerminst onze dromen de werkelijkheid grondvesten – niemand kon een ander immers ooit verbieden om te dromen. Vrijheid is er pas waar men gelegenheden schept waarbij mensen hun dromen eventueel met elkander kunnen delen, en daartoe wordt uiteraard vooreerst verwacht dat elkeen zijn eigen droom zowel ongeremd als ongedwongen aan anderen mag en kan mededelen: waar men zijn kaarten niet op tafel kan leggen, waar men zichzelf weg moet steken, daar kan van vrijheid nimmer sprake zijn. En even belangrijk is uiteraard dat geen mens ertoe verplicht wordt om kleur te bekennen of, erger nog, om zijn of haar kapsel aan wildvreemden te laten zien.

(Jan Bauwens, 27 mei 2013)

Zie ook: http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=2212480

Over het zogenaamde "aanvaardbaar aantal slachtoffers"

- Waarom, zo vroeg verontwaardigd de vader van zes kinderen die hopelijk geen kanker krijgen van het gif dat in de onmiddellijke nabijheid was ontsnapt: waarom wijst niemand ons van hogerhand op het gevaar dat ons kroost hier loopt? Er zijn toch zeker wel wetenschapslui die deze dingen ten gronde vatten en die de ernst van de zaak beseffen? Waarom spreken deze lieden niet wanneer politici ons gebieden onze kinderen terug naar school te sturen terwijl de klaslokalen palen aan de besmette en verboden zone?

- Mijnheer, zo antwoordde hem de koster die zopas de dodenmis gezongen had voor het unieke slachtoffer van de ramp: overschat gij het altruïsme van de mensen niet een beetje? Net nog vertelde de pastoor het in zijn preek dat dagelijks twintigduizend kinderen van honger moeten sterven terwijl zij te redden zijn met een euro 't stuk: hebt gij, als waarnemer en hoofd van een gezin en derhalve goed geplaatst om de ernst van het onheil in te schatten, er ooit al aan gedacht om er al was het maar een tweetal voor uw rekening te nemen?

- Dat lost de zaak niet op, antwoordde de vader nu ineens wat minder streng.

- Dat is inderdaad de redenering, zei de koster, die ook diegenen die gij daar vernoemt, voltrekken. Wetenschappers zien de zaken groot: uw kind daar in dat klaslokaal, ofwel het mijne: een zeker percentage van de mensen krijgen kanker, niemand is gevrijwaard van risico's. Wetenschapslui worden betaald om het dodencijfer te doen zakken maar ge begrijpt ook wel dat een mens een beetje geluk moet hebben in het leven: dat zal altijd een beetje gokken blijven.

Het is een weliswaar natuurlijke realiteit maar dan een waar wij maar moeilijk aan wennen kunnen: het soortbehoud maalt niet om het zelfbehoud; de enkeling blijkt maar van weinig tel, hij lijkt vervangbaar en wordt prompt opgedoekt als dat ook maar een beetje nuttig is voor het geheel. Het soortbehoud is ermee gediend van zodra vaststaat dat, om maar iets te zeggen, het gros der mensen overleeft. Dat een minderheid het niet haalt en wie dat dan wel mogen zijn, is alvast op dat vlak van geen tel. De soort gaat door en daarmee is de kous ook af voor de natuur.

Het recht van de sterkste is in precies hetzelfde bedje ziek: het is natuurlijk maar tegelijk onmenselijk en daarom ook zijn al wie geloven dat zij de natuur een handje moeten toesteken, echt niet goed wijs. Hitler die dacht dat hij maar best kon helpen met het uitroeien van de zwaksten en zoveel hedendaagse praatbarakken die geloven dat zij de wereld rijker en gezonder kunnen maken met het infertiliseren van de armsten en het euthanaseren van de zwaksten: zij hebben geen begrip van de humaniteit achter de wetenschap die immers de zieken niet doden maar daarentegen sparen wil door niet hen zelf doch de ziekten uit te roeien en die niet de armen tot haar vijanden rekent doch elk politiek systeem dat armoede en klassenvorming in de hand werkt.

Het christendom als enige leer werkt het onrecht tegen dat de natuur zo vanzelfsprekend in de wereld binnenbrengt omdat Christus nu eenmaal de natuur beheerst, en dit in tegenstelling tot de mens die aan de duivel macht gegeven heeft door hem gehoorzaamheid te bieden. In seculiere termen zeggen wij dat zonder zweet en tranen de menselijke heerschappij over de dingen niet herwonnen wordt. Arbeid in het zweet des aanschijns is een christelijke plicht voor wie onrecht verfoeien en rechtvaardigheid nastreven, ook in deze wereld.

Derhalve is het louter in statistische termen denken over onze naaste, mensonwaardig en is elk slachtoffer er sinds Abrahams ontheffing van de plicht tot het brengen van mensenoffers, ook eentje teveel. En dit mag geen formule zijn die ons ervan ontslaat om ook nog te doen wat wij beloven: wij dienen elke mens als onaantastbaar te beschouwen en alleen de onpersoonlijke natuur kon zich verschonen met het argument dat het voortleven der soort nu eenmaal mensenoffers vergt. Ook voor één schaap laat de herder zijn kudde achter en waagt hij zijn leven in het onherbergzame: hij keert niet weer totdat hij het verloren schaap gevonden heeft en dan is er meer vreugde om dat ene dan om de negenennegentig andere.

In het herleiden van mensen tot hun hoeveelheid, geeft men aan alle enkelingen een rangnummer en zelfs dát verdwijnt van zodra zij in een verzameling werden gedropt: doordat zij geteld worden, tellen zij niet langer mee, wordt hun belang ondergeschikt aan dat van de groep, gaat een kwantiteit prevaleren op een kwaliteit en, meer nog dan dat, gaat het telbare het onschatbare verdonkeremanen: de mens verdwijnt onder zijn nummer, de persoon wordt opgeslokt door een blinde bende welke die leider volgt die elkeen tot zijn nummer heeft gereduceerd zodat iedereen perfect vervangbaar is geworden.

De idee van de principiële vervangbaarheid van elke persoon schuilt ook achter de wens van sommigen om een plan te smeden waarmee zij dan de wereldbevolking binnen door hen vastgestelde perken zouden houden, en zij proberen hun zin te krijgen door wat zij wenselijk achten voor te stellen als noodzakelijk, zodat ze met alle mogelijke middelen trachten om iedereen het refrein van de overbevolking te doen zingen. Paradoxaal genoeg schuilt de idee van de vervangbaarheid van de enkeling of dus de idee van de kwantificering van de mens ook achter de wens tot de zogenaamde kwaliteitsverbetering van de soort of de veredeling van het ras welke men zich zal herinneren uit het tijdperk van het nazisme. Nu reeds zijn er megalomane lieden die zich als geleerden en als wijzen profileren en die, schermend met de wetenschap en de ethiek die zij feitelijk verkrachten, demografisch getinte plannen koesteren van puur neonazistische makelij. Dat die koers binnen de kortste keren recht naar nieuwe vernietigingskampen voert, leidt niet de minste twijfel: in plaats van het lastige – wetenschappelijke – vorsen naar het terugdringen van zwakheden, ellende en ziekten, verwisselen bepaalde demagogen deze tekorten met de mensen zelf die eraan lijden en zij roeien dan niet de ziekten uit doch de zieken zelf, niet de armoe doch de armen, niet de ellende doch dezen die daaronder gebukt gaan, zoals ook de natuur dat doet die immers even onpersoonlijk en derhalve even onnadenkend en ook even immoreel te werk gaat.

De uitspraak dat elke dode is er een te veel is, aanwenden als een vrijbrief om dan te kunnen zeggen dat het aantal doden werd beperkt tot één, is een gang van zaken met een bijzonder valse noot precies omdat daarin, zoals elkeen die bij zijn zinnen is ook aanvoelt, personen tot cijfers in statistieken zijn herleid – het is alvast geen zaak die men moet vieren. Geen mens immers zal bij het verlies van een kind worden getroost met de verklaring dat niet meer mensen een kind verloren en derhalve is slechts de rouw gepast en vinden alleen dwazen in die verklaring redenen om te feesten.

De ganse westerse samenleving wordt heden met het sluipend gif van de ontmenselijking bedreigd en niet een tekort aan wetenschappelijke kennis is daarvan de oorzaak doch een klaarblijkelijk gebrek aan empathie of noem het naastenliefde. En dat is ook niet te verwonderen in een maatschappij die in feite helemaal niet samenleeft – de ene voor de andere – omdat de motor ervan concurrentie is of onderlinge strijd, wat op zijn minst betekent dat de ene leeft ten koste van de andere of dat, heel letterlijk, de ene zijn dood ook de andere zijn brood betekent.

Dat zo'n maatschappij, net zoals al haar onderdelen, feitelijk werd herleid tot een louter instrument in handen van wie sterker zijn, spreekt dan vanzelf, en het volstaat voortaan dat dit instrument ook functioneert zoals ongeacht welke agent: een klerk, een verpleger of een slachter. Elk onderdeel is vervangbaar, elkeen werd tot zijn job herleid en voortaan is alles maakbaar: de mens geldt als een louter voortbrengsel van de maatschappelijke machine en alles naast zijn maatschappelijke functie is niet slechts ballast, het wordt bovendien bestempeld als gevaarlijk.

Of er een voetpad komen moet op een welbepaalde plek, is nu geen zaak meer van zorg voor de medemens, het is een loutere geldkwestie; een kosten-batenanalyse heeft het laatste woord en hetzelfde geldt voor alle andere maatschappelijke voorzieningen. Maatschappelijke voorzieningen: zoals de uitdrukking zelf het zegt, voorzien zij allerlei zaken voor de maatschappij en als een enkeling daar baat bij heeft, en hij gelooft daaruit te mogen besluiten dat er voor hem wordt gezorgd, dan vergist hij zich alleen maar kostelijk. Sommigen gaan in dat in feite geïnduceerde zelfbedrog zo ver dat zij geloven dat er voor hen wordt gezorgd waar zij door het systeem worden geëlimineerd.

De grote ramp voltrekt zich daar waar het systeem de mens buiten spel zet, hem het zwijgen oplegt of hem verbergt onder allerlei oneigenlijke spektakels. Waar men erin slaagt het protest voor te zijn als men 'vergeet' te rouwen om één mens, moet men goed beseffen dat het de ziel is van de mens zelf die men vertrappelt. Men kan geen abstractie maken van een enkeling of van een minderheid onder het voorwendsel dat de meerderheid wel buiten schot blijft, zonder de mens als zodanig geweld aan te doen en waar die waarheid niet begrepen wordt, is dat alleen hieraan te wijten dat het niet langer mensen zijn die met haar afrekenen. Wie van één mens abstractie maakt, doet dat ten koste van zijn eigen hart, en harteloosheid is dan ook wat men verwijten kan aan instellingen die niet gekerstend zijn en die niet weten hoe de goede herder handelt.

Spreken van een aanvaardbaar aantal slachtoffers is spreken van een berekend risico en dat is op de keper beschouwd ook spelen met het leven – het eigen leven of, erger nog, dat van anderen. Aan elke handeling zijn risico's verbonden maar waar zelfs onnodige risico's worden gebanaliseerd is vergeving zonder twijfel niet meer mogelijk. Wanneer men plastics die niet afbreekbaar zijn gaat produceren, dan beseft men ook heel goed dat elke liter giftige grondstof die daartoe wordt aangewend ook in het milieu terecht zal komen en daar onszelf maar ook en vooral onze kinderen belaagt: dat is niet zomaar een risico op vergiftiging – vergiftiging is daar reeds een feit. Om in dat verband dan maar eens te verwijzen naar de giframp van 4 mei 2013 te Wetteren waarbij 300 ton acrylnitril in het milieu terecht kwam, moet men tegelijk beseffen dat de jaarlijkse wereldproductie van die grondstof zich situeert in de orde van enkele tientallen miljoen ton.ⁱ Vrijwel al onze moderne instrumenten zijn middels dat gif geconstrueerd en het belandt vanzelfsprekend vroeg of laat (en in onze wegwerpmaatschappij veeleer vroeg dan laat) bij het afval: in de lucht, in de bodem, in de zee, zelfs in de ruimte. Dat die afvalberg niet gering is, blijkt uit recent onderzoek dat tevens waarschuwt dat wij deze zaken in de vorm van micropartikels met onze voeding naar binnen werken waar zij in de kern van onze cellen huis gaan houden. In het jaar 2010 werd 250 miljoen ton plastic geproduceerd ⁱⁱ Geloof het of niet, maar het is dezelfde chemische industrie die de strijd aanbindt tegen kanker, of die er dan toch munt uit slaat – waar hebben we dat nog gehoord?ⁱⁱⁱ

Het zijn vandaag beleggers die bepalen wat aanvaardbaar is, wat een aanvaardbaar aantal doden is, wie waardevol zijn en wie moeten verdwijnen – het zijn vandaag beleggers die dat bepalen omdat beleggers slaven van hun hebzucht zijn, dienaren van het gouden kalf dat ons allen naar het leven staat. Tegen de tijd dat wij dat ook echt gaan beseffen, is het misschien al lang te laat.

(J.B., 24 mei 2013)

Verwijzingen:

Struisvogelpolitiek: de verlokking van de zekerheid is die van de dood.

Enkele beschouwingen bij de hardnekkige neiging tot minimalisering van het gevaar bij de Wetteraars in de week na de giframp van 4 mei 2013.

Vaak danken godsdiensten hun succes aan het feit dat zij mensen daarvan overtuigen zekerheid te kunnen bieden op punten waar men tegenover zichzelf in alle eerlijkheid moet bekennen in het ongewisse te verkeren. Niemand weet wat er met hem of haar na de dood gebeuren zal aangezien behalve Odysseus, Aeneas, Herakles, Orpheus en Theseus niemand ooit uit de onderwereld wederkeerde.ⁱ In de religies daarentegen verschijnt menige heilige na zijn of haar dood aan de stervelingen met waarschuwingen of met goede raad en men kan de sinten ook aanroepen om gunsten te bekomen. Niet de waarheid maar daarentegen het bedrog maakt het geloof in leven na de dood aantrekkelijk, althans voor hen die weigeren het leed te dragen dat elke waarheid vergezelt want, zoals Prediker het zegt: "in veel wijsheid is veel verdriet, en die wetenschap vermeerdert, vermeerdert smart".ⁱⁱ In het onvermogen om rechtstreeks zichzelf te beliegen, koopt de mens zijn zoete leugens van zijn naaste die dan met de last van het liegen zijn brood verdient. Priesters klaren de klus in onze plaats: zij bezweren de harde werkelijkheid, verjagen haar en voortdurend houden zij de wacht waar zij weer op kan duiken, het is een nimmer eindigende strijd en om die reden eerbiedigen wij onze herders ook, zij behoeden ons - niet voor de leugen doch voor de koude douche die de waarheid aanrichten kon in onze ziel als zij niet met illusies werd omfloerst. Priesters, maar ook andersoortige winkeliers zoals verzekeraars, bankiers en politici.

Geen politicus kan het zich veroorloven om de vragen van zijn kiezers te beantwoorden met: "Ik weet het niet". Net zoals goden dienen ook politici alwetend te zijn en wie die goddelijke alwetendheid durven te beproeven, zullen zoals Tantalus gekweld worden tot in de eeuwigheid.ⁱⁱⁱ De politicus verhoudt zich in dat opzicht tot zijn kiezer zoals de vader tot zijn kind: papa dient op alle vragen een antwoord klaar te hebben, hij twijfelt nooit, hij kan alle problemen oplossen, het kwaad bezweren, het kind beschermen voor boosdoeners en voor elk ander onheil. Een vader immers die daartoe niet in staat is, waarborgt geen toekomst en verdient derhalve ook geen kroost.

Alleen zijn priesters en politici geen vaders en in tegenstelling tot de echte vaders die het eigen leven offeren voor hen die dat nu eenmaal verder moeten zetten en die dan aan dat moedige offer de titel van het vaderschap ontlenen, zijn wereldlijke leiders van een kudde daarentegen dikwijls enkel uit op eigenbelang en winst ten koste van diegenen die hen volgen. Overigens doen ook de volgelingen dat vaak veeleer in (schuldige) naïviteit dan in (onschuldige) kinderlijkheid. De goede herder laat zijn kudde achter en begeeft zich in het onherbergzame om één verloren schaap te redden terwijl de politicus het van de meerderheid moet hebben die bovendien maar al te vaak bedrog verkiest en het dan ook krijgt, precies ten koste van het goede. En voor wie graag zouden geloven dat kwade wil die stelling schraagt, dient opgemerkt dat die kwaadaardige perversie allang doorgedrongen is tot in ons onderwijs: op leraarsvergaderingen worden leerkrachten schaamteloos door schooldirecties aangemaand om gul te quoteren met het oog op het behoud van het leerlingenaantal dat immers borg staat voor de tewerkstelling van het personeel. Deze lui geringschatten de kinderen die hun zijn toevertrouwd, zij gaan er immers van uit dat kinderen het gemak zoeken en ze zijn ook bereid om dat te bieden ten koste van wat goed is voor hen omdat zij hen niet beschouwen als ultieme levensdoelen doch als klanten aan wie wat te verdienen valt.^iv

Leiders mogen geen zwakheden tonen en als zij desondanks zoals elk ander sterven, dan dient hun dood als een verrijzenis te worden opgevat, zo immers leven zij verder in hun kudde. Dat klopt ook voor fysieke ouders en voor al wie het goed menen met diegenen aan wie zij het beste van zichzelf hebben gegeven. Maar het is uiteraard een gemene leugen van wie aan hun kinderen dat voedsel hebben voorgezet waarvoor zij zelf de neus ophaalden.

De illusie van zekerheid heeft jammer genoeg doch geheel overeenkomstig de wet van de rechtvaardigheid de bijzonder hoge prijs die zij met elk bedrog gemeen heeft. Zekerheid stelt het gemoed gerust en verlost ons van de lastige waakzaamheid maar meteen ontneemt ze ons onze veiligheid. Het gaat om een illusie die ons leven in gevaar brengt en die ten langen leste doodt terwijl wij het ongetwijfeld anders willen. Het bedrog der zekerheid is een dure drug waarvoor men niet zelden met zijn leven zelf betaalt terwijl de enige zekerheid die is van de dood. Zelfs het louter fysieke leven is een onophoudelijk streven naar evenwicht terwijl het perfect bereiken van die homeostase het levenseinde inluidt. Wij bestaan bij de gratie van een onmogelijk evenwicht dat niettemin het doel moet zijn van elk verlangen en bewegen en wie zekerheid verkopen, die hebben voor wie de waarheid zoeken niets te bieden omdat waarheid en zekerheid elkaar nu eenmaal bannen. In het niet kunnen aanvaarden van de waarheid of dus in de moedwillige keuze voor het bedrog geeft men zich over aan de leurders met het zogenaamde Onbetwijfelbare.

Altijd is het dodelijk voor de ziel om hen die zekerheid te koop aanbieden toe te laten in het eigen leven maar soms ook is het dodelijk zonder meer om dat te doen. Er zijn religies die zelfmoordaanslagen aanprijzen en die aan wie ze ook voltrekken, de zekerheid bieden van een riante beloning in een hiernamaals, terwijl geen toeschouwer van die jammerlijke gebeurtenissen iets anders observeren kan dan vernieling en dood. Een welbepaald geloof wordt vereist teneinde aanspraak te kunnen maken op een welbepaalde zekerheid: waar in Gods naam is de logica gebleven in die zin? Profeten pretenderen zekerheid te bieden maar ook bepaalde lieden die geloven in de wetenschap, doen dat wanneer zij de grenzen van hun kennen en hun kunnen uit het oog verliezen. Politici liegen uit zelfbehoud: hun machtsvertoon is nodig voor de continuering van hun invloed bij het volk, dat bevestigt dat hetgeen zij voorliegen de waarheid is en zo koesteren zij elkaars bedrog, welhaast met dezelfde perfectie waarmee verliefden zich verblinden.

Jammer genoeg voor wie het anders wensen doch andermaal geheel overeenkomstig de rechtvaardigheid, houden de wetten der natuur geen rekening met onze dromen: de valwet zorgt ervoor dat het glas dat men ter hand neemt, valt en versplintert van zodra men het weer loslaat en gebeurt dat niet, dan kan men er donder op zeggen dat men droomt. De wetten die het samenspel van de atomen, van de moleculen en van alle stoffen in de kosmos regelen, hebben eenzelfde rigiditeit; zij zijn nog meer onvermurwbaar dan de schimmen in de onderwereld en hun oversten, Hades en Persephone, die bij het aanhoren van de lier van Orpheus die afdaalde in het graf van zijn Euridicè om haar terug te halen, weenden en besloten om aan de ongelukkige nog een kans te geven, welke hij helaas verspeelde. Zullen de natuurwetten voor de struisvogels een uitzondering maken?

Bij de giframp van Bhopal kwam veertig ton cyanide vrij, bij de giframp in Wetteren was de hoeveelheid gif nog groter. In Bhopal kregen in de daarop volgende jaren zowat een half miljoen mensen kanker door besmetting van de lucht, het water en de bodem en vijftienduizend van hen stierven.^v

Helaas treedt bij zo'n grote rampspoed steeds weer een verdwazing op omdat onze hersenen veel te licht zijn om dat kolossale ongeluk te dragen. Dat was bijvoorbeeld ook het geval in Tsjernobyl toen zich daar een nucleaire ramp voltrok: ondanks de enorme wetenschappelijke expertise van Rusland, een van de meest vooraanstaande atoommogendheden in de wereld, werd pas tien dagen na het ongeluk besloten tot de evacuatie van honderdvijfendertigduizend omwonenden in een straal van dertig kilometer. Vele duizenden mensen en dieren in heel West-Europa stierven in de eerste dagen en weken na de aanvang van de catastrofe en een onschatbaar aantal kregen en krijgen nog steeds kanker.^vi

Mensen zijn onderhevig aan psychische, sociale en nog andere druk en onfeilbaarheid is niet van deze wereld, wat uiteraard vergeeflijk is, en zo kon er ook bij de ramp in Wetteren een dode vallen: een man die stierf door blauwzuurdampen die zich bij de bluswerken hadden gevormd, die in het rioolwater terecht kwamen en die her en der uit de putten opstegen, de huizen naar binnen drongen en tekeer gingen zoals een sluipmoordenaar. Onvoorzien en onvoorspelbaar wegens de aanwezigheid van nog een totaal vergeten rioleringsnetwerk uit vervlogen eeuwen. Entropie is chaos: men weet niet door welke kanalen de gemeente ondertunneld wordt en hoe het gas rondwaren zal, op welke plekken het de bodem zal doordringen, de planten zal besmetten en het water zal vergiftigen voor mens en dier. In de buurt van enkele waterputten te Schellebelle, op kilometers van de ramp vandaan, vonden passanten kadavers van katten en van vogels. De meettoestellen die pas dagen na de ramp werden besteld in het buitenland, maten her en der verschillende waarden; in de riolering, in de bodem, in het regenwater dat werd opgevangen. Waarden die tot acht keer de dodelijke dosis bedroegen en regenwater waarvan werd gezegd dat het 'lichtjes' gecontamineerd was, wat dat ook mocht betekenen. Vakkundige rapporten die vandaag elkeen op het internet kan vinden, waarschuwen ervoor dat kleine kinderen sterven aan dosissen van het bewuste gif die voor volwassenen slechts lichte irritatie veroorzaken^vii, wat ook te begrijpen is aangezien de giftigheid onder meer te maken heeft met de verhouding van het ingenomen gif tot het lichaamsgewicht van de slachtoffers. Bovendien krijgen wezens die dichter bij de aarde lopen, zoals kleine kinderen, meer toxines binnen omdat gifgas zwaarder is dan lucht, het kruipt, het zoekt de diepten op zoals ook water doet en soms blijft het daar zitten omdat een deksel de verdamping verhindert ofwel lost het op in water dat de aarde doordrenkt en dat steeds dieper in de bodem sijpelt, verdampt, opgepompt wordt voor irrigatie en consumptie of in de waterwegen loopt en zich verspreidt. Driehonderd ton van dat goedje kan niet zomaar verdwijnen, want over die gigantische hoeveelheid gaat het. En toch is dat niet eens de helft van wat zich dagelijks beweegt over het spoor in Vlaanderen: de Nederlandse fabriek waarvan het bewuste acrylnitril afkomstig was, produceert er 750 ton van elke dag.^viii

Weliswaar is het kwaad reeds geschied in de eerste uren na de ontsporing van de bewuste ketelwagons: wie in de buurt van de brand met open ramen sliep, zal eerlang heel waarschijnlijk hinder ondervinden, het gaat immers om een bijzonder kankerverwekkende stof. Maar naast dat acute gevaar is er uiteraard ook nog de sluimerende impact van het gif op langere termijn want zoals eenieder kan voorspellen, maken vele kleintjes een groot: de blootstelling aan een geringe hoeveelheid gif gedurende vele dagen, maanden, jaren, zal alras het kwaad van een ogenblikkelijke en grote vergiftiging evenaren. Onze metingen zijn negatief, zo zeggen het de experts op het veld, maar metingen zijn en blijven momentopnamen, terwijl de gigantische massa gas een eigen weg gaat, nog meer verborgen dan in die eerste dagen waarin het op een onverwachte plek aan de andere kant van Wetteren aan het moorden ging. Regenputten en waterputten zijn wat uit de tijd maar meer senioren kunnen nog getuigen hoe toentertijd meermaals de regenput waarin een man afdaalde, veranderde in zijn graf omdat zich daarin gas had opgehoopt, gas dat zwaarder is dan lucht en dat de diepte zoekt zoals het water. Een ramp met gifgas is ergens vergelijkbaar met een overstroming, alleen kan men het gevaar niet zien en de killer verplaatst zich ook voortdurend, hij kan zich maanden zo niet jarenlang verbergen en dan weer toeslaan waar geen mens het nog verwachtte.

Op 20 augustus 2002 om vijf uur in de ochtend arriveert in het station van Amersfoort een ketelwagon met tachtigduizend liter acrylnitril; om 11u03 wordt een lekkage gemeld; pas 47 minuten later, het is 11u50, wordt het treinverkeer in het station gestaakt. Allerlei veiligheidsmaatregelen worden genomen doch om 15u10 wordt gemeld dat alles onder controle is en de maatregelen worden opgeheven... maar tien minuten later, 15u20, wordt het bericht herroepen en alle maatregelen blijven van kracht. Er ontsnapt zeshonderd liter van het gif maar gelukkig blijft het stadscentrum van een catastrofe gespaard: er breekt geen brand uit.^ix Na de ontploffing in de kerncentrale van Tsjernobyl, in de nacht van 16 april 1986, duurde het nog welgeteld tien dagen vooraleer besloten werd tot een grootscheepse evacuatie.^x De dag van de ramp in Wetteren meldden de media dat er geen enkel gevaar was voor de volksgezondheid, er werden beelden getoond met brandweerlui en allerhande helpers die het beste van zichzelf weggaven, geheel ongemaskerd: zij liepen onder roetzwarte rookkolommen door, visten met lange lepels waterstalen op uit vergiftigde pijpen of begaven zich ter plekke om bewoners uit de gevarenzone te evacueren. Op de Wetterse markt, gelegen op een boogscheut van de brand vandaan, bleven op terrasjes mensen zitten bij een vrolijk drankje alsof het allemaal slechts een karnavalesk toneel betrof waarvan zijzelf geen deel uitmaakten en de straten vulden zich met brandweerlui, verplegers en politiemensen uit de verste hoeken van het land, andermaal zonder gasmasker of kostuum, terwijl uit de riolen acht keer de dodelijke dosis waterstofcyanide naar de oppervlakte opwalmde. Stultifera navis, Nosferatu, Nostradamus. Geen week nadat de rampspoed zich voltrokken heeft en elkeen nog paniekerig doende is met het weggooien van eten, het wassen van kleren en het laten aftappen van urine- en bloedstalen met het oog op schadevergoedingen tegen de tijd dat de kanker arriveert, gaan godbetert de scholen opnieuw open alsof niet het gas dat onder de nazi's meer dan een miljoen mensen doodde, doch het oefenen van een tikkeltje geduld niet te verdragen was. Het college ligt in de afgrond die uitkomt op de plek waar het eerste dodelijke slachtoffer viel: daar rees de cyanide uit de putten op om er de betonnen kuip te vullen die gevormd wordt door, enerzijds, de metershoge Scheldedijk en, anderzijds, de steile helling van de rots waarop de plechtstatige kathedraal van Wetteren prijkt. In die kuip is het dat de jeugd van alle tijden voor en na de lessen afspraakjes maakt en poëtisch samenschoolt, zoals onvergetelijk bezongen in Het porceleinen paviljoen van Li Tai Po.^xi De kleuterschool te Schellebelle met haar speeltuin in de bedding van de machtige stroom op wiens dijk nu een verbod geldt om te vissen, te wandelen en te fietsen: amper zeven dagen na het uitbreken van de hel – het wrak ligt warempel nog te smeulen – staan reeds haar poorten wagenwijd open, niets vermoedend rennen kleuters aan achter ballen en ballons die immers eveneens de diepte zoeken zoals water doet en gas dat zwaarder is dan lucht, en dapper achten zich de ouders bij het hek die hen nawuiven die zij vrijgaven aan het ineens zo warrige lot. “Uff wiszheyt unser keyner acht!”^xii Het doet warempel denken aan de 'herders' van weleer die van op hun hoge en droge preekstoel onwetende en goedmenende mensen die in hen vertrouwden, naar het Oostfront stuurden. Het is waanzinnig om zonder wapenen een leeuw te lijf te gaan maar het is zonder meer kwaadaardig om middels kinderen aldus het lot te tarten.

Men zegt dat mensen kuddedieren zijn en treffend schilderen de ook hier verplicht te noemen dichters hoe de kudde doolt en niet bekwaam blijkt om uit haar doolgang te ontwaken, die echter helemaal geen kwade droom is doch de donkere tunnel waarin men op de vlucht is voor het licht der waarheid dat de ogen openen kon voor de hel die na de zelfverblinding volgen zal. Millgram toonde aan met vermetel onderzoek en cijfers dat onnadenkendheid en het volstrekt ontbreken van een geweten het leeuwendeel van ons beheerst, zodat wij helemaal niet weten wat we doen: we vluchten slechts zoals de rendieren van een kudde vluchten voor een hongerige leeuw, een bosbrand of de uitbarsting van een vulkaan, een dijkbreuk, een cycloon. En ons geluk vergelijkt zich met dat van anderen en sterft daar uiteindelijk ook aan, onze ethiek is nog slechts receptiementaliteit, ons verstand gebiedt gehoorzaamheid aan een of andere paus en als puntje bij paaltje komt, geldt zoals weleer: Befehl ist Befehl.

Verantwoordelijkheid dragen is de beste zorg dragen voor anderen en doet men dat dan kan men ook rechtvaardigen waarom men handelt zoals men handelt: volwassen mensen zien de feiten onder ogen omdat er in bedrog geen heil kan zijn; struisvogelpolitiek moet worden geschuwd; een wijs oordeel vormt zich in verstandig overleg en niet onder de druk van kuddegeest; op waarheid, eerlijkheid, verstandigheid en ook zelfstandigheid is onze opvoeding gericht. Vandaar rijst nu ineens ook onontwijkbaar deze vraag wat, alles wel beschouwd, in Gods naam onze instellingen en scholen aan onze kinderen nog te leren hebben. En misschien is dat ook wel de positieve noot om mee te eindigen: dat de giframp, hoe erg ook, andermaal een wellicht nog veel grotere ramp aan het licht brengt, een ramp die aan de botten van onze beschaving vreet, want dat is tenslotte het lot waaraan corruptie, eigenbelang, vriendjespolitiek en kuddegeest niet zullen ontsnappen: zij eindigen in een hel waarvan de brand van een ketel grondstof voor plastiek slechts een flauwe voorafspiegeling kan zijn.

Toemaatje:
http://www.hln.be/hln/nl/16376/Treinramp-Wetteren/article/detail/1634565/2013/05/17/Hoge-gifwaarden-in-spinazie-sla-en-radijzen.dhtml Als radijzen in een paar dagen tijd dodelijk giftig zijn geworden terwijl ze in die tijdspanne amper enkele druppels water kunnen opgenomen hebben, hoe giftig zullen zij dan zijn over een week? En zullen groenten, fruit, aardappelen en zo meer op enkele kilometer van de ramp vandaan, dan gevrijwaard blijven van gifstoffen, bijvoorbeeld binnen enkele weken of maanden?

Aanvulling (klik hier): Een bijna herhaling van de ramp korte tijd later en op precies dezelfde plek versterkt de these dat het hier inderdaad om een aanslag gaat. KLIK HIER: 

(Jan Bauwens, 17 mei 2013)

Verwijzingen:

i Zie: Vansteenbrugge, Kris, Uit het schuim van de zee. De Griekse mythologie in 136 verhalen: http://www.bloggen.be/dzeus/archief.php?ID=1535828  .

In mei legt elke terrorist een bom?

In de nacht van 26 april 1986 vond een ontploffing plaats in de kerncentrale van Tsjernobyl waarbij in de directe omgeving onmiddellijk 31 mensen het leven verloren. Pas op 27 april kwam een evacuatie op gang van mensen die vlakbij de centrale woonden en het duurde nog eens tien dagen vooraleer men inzag dat iedereen in een straal van 30 km geëvacueerd moest worden – in totaal 135.000 mensen. Dat 90 percent van de 3500 bewoners die weigerden om te verhuizen intussen gestorven zijn, bewijst dat het evacuatiegebied zeker niet te groot was. Zoals intussen algemeen bekend treffen de gevolgen van de ramp overigens de bewoners van heel West-Europa tot vandaag de dag met in hoofdzaak kanker.¹

Anderhalf jaar eerder, in de nacht van 3 december 1984, vond in het bedrijf Union Carbide India Limited in het Indische Bhopal een giframp plaats: veertig ton methylisocyanaat kwam vrij – een basisstof voor pesticiden en plastics, zeer vluchtig en brandbaar, en omdat zij twee keer zwaarder is dan lucht, blijft de stof lang ter plekke hangen, of eerder kruipen, en in contact met water komt een carbamidezuur vrij dat de longen aantast. Er vielen direct 2000 doden en het gif maakte naar schatting een half miljoen mensen ziek waarvan er intussen nog eens meer dan 9000 bezweken. Onderzoek in 2004 – twintig jaar na de ramp – wees uit dat het gif schade bleef veroorzaken, dat het grondwater nog steeds vervuild was en dat bodemsanering een onoverzichtelijke en ook uiterst dure aangelegenheid werd.² De CEO van Union Carbides bleef buiten schot, zeven verantwoordelijke werknemers kregen twee jaar cel en zestienhonderd euro boete maar zij kwamen op borgtocht vrij.³

Op zaterdag 4 mei 2013 om twee uur in de vroege ochtend werd menigeen hier wakker door het aanhoudende lawaai als van een hele colonne vliegtuigen hoog in de lucht – een lawaai dat alvast al wie aan slapeloosheid lijden zich zullen herinneren van januari 1991 toen in de golfoorlog vanuit Engeland bommenwerpers vertrokken naar het Midden-Oosten. Het is het lawaai dat een gasbrander maakt en dat lawaai ging in crescendo, hield langer dan een uur aan, en ging dan weer in decrescendo totdat het uiteindelijk helemaal stil werd. Het was donker, er was geen lichtje te bespeuren, niets.

Die ochtend, nog voor zeven uur, toen het klaar werd, stond ik op, kwam naar beneden en zag door het keukenraam in de verte slierten zwarte rook opstijgen, er stond heel duidelijk iets in brand en het was niet eens zo ver weg. Was er een verband met de al dan niet vermeende vliegtuigen van de afgelopen nacht? Dit konden toch zeker geen bombardementen zijn!? In het nieuws van internet was niet meteen iets te vinden over vliegtuigen en bommen, maar er bleek die nacht omstreeks twee uur – het tijdstip waarop dat lawaai zich manifesteerde – wel een goederentrein ontspoord tussen de stations van Schellebelle en Wetteren, op anderhalve kilometer van de plek waar ik me bevond. Het bericht vermeldde dat de wagons acrylonitril (C₃H₃N) en blauwzuur (HCN) bevatten. In feite produceert het eerste in contact met water het laatste.

C₃H₃N is uiterst giftig en kankerverwekkend maar bovendien is het een zeer ontvlambaar oplosmiddel. Het werd aanvankelijk gebruikt als pesticide, niet onbekend bij de Wetterse boomkwekers – de 'planteurs' – trouwens evenals de 'planteursziekte', zoals de ziekte van Kahler hier wel wordt genoemd en dat is een bijzonder kwaadaardige botkanker. Behalve voor de productie van pesticiden wordt C₃H₃N ook gebruikt voor de productie van plastics: de behuizing van computers en steeds meer kledij bestaan uit deze stof.⁴

In contact met water bruist uit dit gif een gas op: blauwzuurgas of waterstofcyanide (HCN). Blauwzuur is een chemisch wapen, het is zowat het ergste vergif op aarde, meer dan een miljoen joden werden er door het naziregime mee vergast. Blauwzuur is in feite een vluchtige vloeistof zoals ether die al op 25,7° Celsius kookt, waarna het dus verandert in een gas; het is oplosbaar in water. ⁵

Dit vergif, in zijn eigenschappen goed vergelijkbaar met het vergif van Bhopal, zorgde ingevolge het bluswerk voor een vlammenzee die zich uitstrekte over een afstand van een paar honderd meter. Driehonderd ton van het goedje kwam in het milieu terecht – tien keer meer dus dan in Bhopal. (*) De duivels die zich in deze hel van chemische reacties hebben ontbonden, zullen wij vermoedelijk pas goed leren kennen in de toekomst.

"Er is geen gevaar voor de volksgezondheid", zo blokten de berichten eigenaardig genoeg en pas tegen het middagnieuws van enen zou dat veranderen in een verbod op politiebevel om de woonst te verlaten of de deuren of vensters te openen. Het had inderdaad iets 'Tsjernobylachtig', zoals iemand het verwoordde, hierbij verwijzend naar het verschijnsel waarbij de ergste rampen op het ogenblik zelf door de betrokkenen tot een fait-divers worden geminimaliseerd.

Het lawaai dat men had toegeschreven aan vliegtuigcolonnes keerde terug in de loop van de voormiddag en het werd zo oorverdovend dat men elkaar buitenshuis niet meer kon verstaan als men met de normale stemsterkte converseerde. Dat lawaai hield aan tot de middag en verdween dan volledig. Men zou het warempel spontaan toeschrijven aan de motoren van de pompen bij de bluswerkzaamheden op een afstand van anderhalve kilometer, ware het niet dat men het die nacht ook had kunnen horen, anderhalf uur lang, waarna het vele uren naeen stil was, om in de voormiddag te herbeginnen voor de duur van een paar uur. Maar met die pompen kon het niets te maken hebben: het kwam duidelijk uit de lucht en het verplaatste zich hoorbaar in tegengestelde richting van die morgen, wat deed vermoeden dat het de vliegtuigen waren... die nu terugkeerden.

Hoe lang waren ze onderweg geweest? Met welke snelheid vlogen ze? Hoe ver ligt Syrië hier vandaan? En een klein rekensommetje wees uit dat het best allemaal kon kloppen, want bommenwerpers vliegen misschien wel tegen duizend kilometer per uur, drie tot vierduizend kilometer heen en nog eens even ver terug, wat dan zes tot acht uur in beslag moet hebben genomen vooraleer ze hierboven opnieuw te horen waren.

En kijk, op CNN werd over bombardementen bericht: luchtaanvallen, vermoedelijk afkomstig vanuit Israëlische vliegtuigen, al wilden de Israëli er zelf niets over kwijt. De Amerikanen hadden beloofd een eigen koers te zullen varen, zij wilden geen aanval, tenzij inderdaad zou blijken dat de Syrische regering gifaanvallen uitvoerde, want dat zou de spelregels veranderen, zo zegde president Obama het – wat zoveel betekende als zeggen dat de gedane niet-aanvalsbeloften voorwaardelijk waren.⁶

Aanvallen met gifgas, gepleegd door Asad? Maar zou men niet veeleer geloven dat fundamentalistische moslims daartoe in staat waren? Vorige week nog bezocht een VTM-reporter die fameuze sjeik die mede de aanslag beraamde op de Londense metro in 2005, en die zegde dat België "met vuur speelde" door de sharia4Belgium-plannen in de weg te staan en door de hoofddoek voor ambtenaren te verbieden.⁸

In juni 2011 gingen in Gent een aantal milieu- en vredesactivisten op de sporen liggen omdat daar al voor de zoveelste keer een goederentrein geladen met radio-actief afval door de stad reed, over een traject vanuit Borssele in Nederland, doorheen Antwerpen en Gent, met bestemming de opwerkingsfabriek in La Hague, Frankrijk. Zij verklaarden aan de pers dat hun actie allerminst overbodig was, rekening houdend met het feit dat het land in verhoogde staat van paraatheid verkeert inzake mogelijke aanvallen vanwege bijvoorbeeld islamfundamentalisten: die terroristen, zo zegden de actievoerders, hebben hun bommen al klaar op de sporen lopen, in ons land alleen al honderden per dag, zij hoeven slechts op de gewenste plaats en op het gewenste ogenblik de lont aan het kruitvat te steken. Zelfs zonder die terroristen mag het al een mirakel heten dat er al niet meer rampen te tellen waren.

Zou men niet eerder geloven dat het ging om een verloren bom uit een van die al dan niet vermeende vliegtuigen, misschien wel B2's: ze mogen dan al hun eigen gewicht in goud waard zijn – zo'n toestel kost per stuk een slordige 2,2 miljard dollar – elk luchtvaartuig in oorlogstijd verliest wel eens een bom en die zal onvermijdelijk érgens vallen. En kijk, een ooggetuige brengt verslag uit: hij zag het gebeuren, was ter plekke en overschouwde daar van twee tot vijf die nacht het helse tafereel, de vlammenzee, de bluswerken.

Eerst was er een steekvlam, zegt hij, dan een harde knal, en het ging gepaard met een luchtverplaatsing die letterlijk tegen de borst stootte, dra gevolgd door de brand, de vuurzee. Kort daarop een tweede ontploffing. De machinist – een Nederlander en hij bestuurde godbetert een Duitse trein – vertelde dat hij plotseling in de mot had dat er iets niet okee was en daarop koppelde hij zijn vracht los en ging er alleen met de lokomotief vandoor, terwijl achter hem de hel losbarstte, het was een zaak van lijfbehoud.

De simpelste verklaring luidde evenwel dat een spoorwissel niet was onderhouden – de huidige spoorbaas neemt het kennelijk met meer zaken niet zo nauw. En verder werd wellicht de maximumsnelheid van veertig kilometer per uur door de bestuurder in de wind geslagen. De zwarte doos zou alras uitwijzen dat waarschijnlijk een bruusk remmaneuver de wagons had doen ontsporen.

CNN blokletterde zaterdag al dat er luchtaanvallen zouden zijn geweest in Syrië, wellicht vanwege Israël, al zwijgt die staat in alle talen. En ook in de nacht van zaterdag op zondag zouden raketaanvallen Damascus getroffen hebben, maar opnieuw zwijgen de Israëli totdat een van hun woordvoerders zegt dat het Syrische conflict Israël helemaal niet interesseert: het gaat hun enkel om hun veiligheid, en die is niet langer gegarandeerd wanneer Damascus volgepropt wordt met Iraanse raketten met bestemming de Libanese Hezbollah. ⁶

In Libanon is het dat zich de terrorist Omar Bakri Mohammed verschuilt, de leider van de antisemitische Hizb ut-Tahrir die op 7 juli 2005 bevel gaf aan zelfmoordterroristen om de aanslagen in de Londense metro te plegen. De organisatie heeft duizenden medewerkers over de hele wereld.⁸ Aanslagen?

Alvast werken Belgische militairen sinds kort in verhoogde staat van paraatheid.⁹ En het toeval wil dat amper vijf dagen na de ramp in Wetteren, in de nacht van 9 mei 2013, ook in Rusland een giftrein in een dichte woonwijk ontspoort en in brand vliegt – onmiddellijk worden 3000 omwonenden geëvacueerd...¹⁰

(J.B., 9 mei 2013)

Verwijzingen:

¹ http://nl.wikipedia.org/wiki/Kernramp_van_Tsjernobyl

² http://nl.wikipedia.org/wiki/Giframp_Bhopal ; zie ook de info voor de giframp in Osnabrück (Duitsland): http://www.standaard.be/cnt/DMF20130515_026 Een pikant detail: de rampenbestrijders van Wetteren zijn niet ingegaan op het vriendelijke hulpaanbod vanwege de universiteit van Osnabrück waar een gelijkaardige ramp zich voordeed in 2002. Uit de fouten van toen hoefden blijkbaar geen lessen getrokken te worden en zo zal ook hier het probleem opduiken van het gif uit het blusschuim dat tot nog veel omvangrijker saneringen dwingt. Zie: http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/journaal/EP_130522_JO1?video=1.1636560 

³ http://www.indianet.nl/in-bhopal.html

⁴ http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?
ID=2205656

⁵ http://nl.wikipedia.org/wiki/Waterstofcyanide
(*) http://nl.wikipedia.org/wiki/Trein-_en_giframp_bij_Wetteren

⁶ http://edition.cnn.com/

⁷ http://nl.wikipedia.org/wiki/Kolont%C3%A1r

⁸ http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?
ID=2205656

⁹ http://www.gva.be/archief/guid/belgische-militaire
-bases-in-verhoogde-staat-van-paraatheid.aspx?
artikel=71f82333-b659-4ebe-a368-1db8aa0be06a

Hoe men met de mensen de zot blijft houden

Op 17 april 2013 lezen wij in de krant dat coca-cola de strijd aanbindt met obesitas. (1) Op 27 april blokletteren de nieuwsberichten dat de vakgroep psychiatrie van de Katholieke Universiteit Leuven het fysiek en psychisch geweld in de katholieke instellingen wetenschappelijk gaat onderzoeken. (2) Doet dit alles niet een beetje denken aan die anecdote van de op heterdaad betrapte dief die meesmuilt dat hij net van plan was om het gestolen goed terug te leggen? Overigens wordt over de buit die hij intussen thuis heeft opgeslagen met geen woord meer gerept, trouwens evenmin als over zijn volstrekt ongewijzigde agenda.

Het sexueel misbruik door clerici is jammerlijk verjaard ofwel door procedurefouten even jammerlijk onvervolgbaar en derhalve onbestrafbaar geworden en de slachtoffers moeten er maar leren mee leven dat de bisschop in kwestie via de ambassade van het Vaticaan ontsnapt is aan het gerecht terwijl zijn overste die de zaak toedekte om het gezicht te redden van het instituut, bij de recente pausverkiezing godbetert voor het oog van de hele wereld eervol schitterde op het balkon. In de volksmond heet het dat men de zot houdt met de mensen. Men lapt de waarheid aan zijn laars.

Terwijl katholieken de vranke mond vol hebben van de bestrijding van psychisch en fysiek geweld gepleegd in eigen instituten, houdt de aartsbisschop die deze instituten vertegenwoordigt, er niet mee op de wetenschap te logenstraffen en tegelijk tegen te spreken wat zijn medewerkers beweren te doen: hij wijst de homo's met de vinger - zij zijn immers ziek en minderwaardig, zij dienen te leven zoals wassen beelden en doen zij dat niet dan wacht hen het vuur van de hel.

Of die veroordeling dan psychisch of fysiek gewelddadig is? Zoals iedereen weet die kennis neemt van de zelfmoordcijfers ter zake, maakt elk invloedrijk persoon die dergelijke veroordelingen uit, zich zonder meer schuldig aan massamoord.

Dat deze volstrekt gewetenloze schurken ongestraft blijven, is één zaak, maar vooreerst is er de vraag wanneer de maatschappij eindelijk zal ophouden om hun voor wat zij aanrichten op de koop toe grote wedden uit te keren. In de volksmond heet het dat men met de mensen de vloer aanveegt.

Zie verder: http://www.bloggen.be/mithrasgijzeling/  

Verwijzingen:

(1) http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20130417_00544086  

(2) http://www.gva.be/nieuws/binnenland/aid1376041/
adriaenssens-wil-onderzoek-geweld-in-katholieke-instellingen.aspx  

Het is amper te geloven maar eigenlijk weten wij allang dat, eenmaal ten top gedreven, alle dingen in hun tegendeel verkeren. Dat is niet anders inzake de vrijheid en de vrije meningsuiting: de stoutste monden worden alras gesnoerd – vaak vanuit onverwachte hoek.

Omar Bakri Mohammed verbleef in Groot-Brittannië waar hij een afdeling van de soennitische pan-islamitische groep Hizb ut-Tahrir (HUT) vestigde. Het gaat om een in 1953 gestichte antisemitische beweging welke middels ideologische strijd een islamitische eenheidsstaat met moslimwetten wil heroprichten – het zogenaamde kalifaat. De vereniging met zetel in Jordanië telt twee miljoen leden en wordt vanuit Londen bestuurd.

Belastingontduikers zijn volksplunderaars

"Belastingen zijn de prijs die we betalen om in een beschaafde maatschappij te leven", aldus de Keniaan Alvin Mosiona die zich engageert voor Tax Justice Network Africa. Wat in Afrika gebeurt, is schrijnend. Veel (westerse) bedrijven hebben er een dubbele boekhouding: op papier lijden ze verlies en dus betalen ze geen cent belastingen, maar in werkelijkheid boeken ze gigantische winsten en ze vluchten daarmee naar de zogenaamde belastingparadijzen in Zwitserland, Jersey of op de Caymaneilanden. Intussen verkommert het land waar de winsten werden gemaakt, bij gebrek aan inkomsten en wordt het afhankelijk van buitenlandse hulp. Het gaat om zowat 900 miljard dollar aan gestolen Afrikaans geld in de afgelopen veertig jaar. "Het zijn centen die [de mensen] anders hadden kunnen gebruiken om het schoolgeld te betalen voor hun kinderen of voor werken aan hun huis", aldus Mosiona. (1)

De Amerikaanse ontwikkelingseconoom Jeffrey Sachs klaagt aan dat niet alleen het overbekende Zwitserland, de Caymaneilanden en Monaco belastingparadijzen zijn: het allerergste bedrog gebeurt door de rijke OESO-landen (waarvan de Vlaming Yves Leterme sinds 2011 plaatsvervangend secretaris-generaal is) welke onder elkaar beginnen te concurreren in het scheppen van mogelijkheden voor bedrijven om er de belastingen te ontduiken teneinde zo kapitaal aan te trekken, zoals ook ons land dat doet met de zgn. 'notionele intrestaftrek'. Het kapitaal dat via de belastingen aan het volk toekomt, verdwijnt in de zwarte kas van de bedrijven die daarom feitelijk criminele organisaties zijn die de betrokken landen financieel uithollen. (2)

Bedrijven zoals Google en Microsoft gebruiken alle kostbare maatschappelijke voorzieningen, boeken gigantische winsten, maar laten het betalen van belastingen over aan de kleintjes op wie zij feitelijk parasiteren. Die plundering der armsten gebeurt volgens Nicholas Saxson met de medewerking van grote banken. Derde wereldlanden gaan leningen aan bij westerse landen maar het geleende geld verdwijnt in de zakken van plaatselijke dictators en grote banken zorgen voor het versluizen van die criminele fortuinen. Zoals vroeger tientallen miljoenen slaven uit de derde wereld naar het westen werden verscheept, zo gebeurt dat nu met de kapitalen: de armen worden armer, de rijken – incluis de zogenaamde filantropen – worden rijker en het westen specialiseert zich in het faciliteren van die megaplunderingen. (3)

Tennissters, wielrenners, zangers, acteurs en andere vedetten ontduiken sinds jaar en dag belastingen middels optrekjes in bijvoorbeeld Monaco of Rusland en zo geven ze alles behalve het goede voorbeeld voor de plichtsgetrouwe medeburgers terwijl zij dikwijls tegelijk functioneren als ambassadeur voor het land. Zo zou rockster Bono, inmiddels bekend als filantroop, zelf aardig sjoemelen met zijn belastinggelden: wat hij via de voordeur weggeeft, sast hij via de achterdeur dubbel naar binnen. Hij heeft nu onderdak in Nederland dat aan artiesten fiscale supervoordelen biedt via allerlei constructies en hij zou hierin al voorafgegaan zijn door de Rolling Stones. (4)

In de afgelopen jaren hebben de rijke OESO-landen aan hun burgers meermaals de gelegenheid gegeven om hun zwart geld wit te wassen: wie het aangaf, kreeg amnestie en een voordeeltarief. Sinds zij op papier in de regel zijn, kunnen OESO-landen geen belastingparadijzen meer genoemd worden terwijl ze dat wel degelijk zijn voor de allergrootste firma's die bijvoorbeeld in Frankrijk 8 percent betalen, waar kleine bedrijven worden getaxeerd met 28 percent. (5)

Kers op de taart is misschien wel het Europees Noodfonds dat zich verheft boven alle wetgevingen en dat onder het voorwendsel van noodhulp aan slabakkende economieën, het zuur verdiende belastinggeld van de modale burger, dankzij de mist van de internationalisering, versast naar de bankrekeningen van de rijken. Zo betaalden via dat noodfonds alle Europese belastingbetalers mee aan het dekken van de waardeloos geworden Griekse staatsbons, terwijl de rijkste Grieken geen belastingen betalen omdat zij hun fortuinen parkeren op belastingparadijs Cyprus. Europa kon er tenslotte niet aan uit om die fortuinen aldaar te gaan aanspreken, maar zoals verwacht kon worden, werden de superrijken tijdig gewaarschuwd en trof de maatregel alleen de armere Cyprioten die terecht klagen dat zij in Europa leven onder een dictatuur. Het zijn inderdaad de rijke en spitsvondige belastingontduikers die over de landsgrenzen heen en met steeds vernieuwde kanalen, de arme bevolking steeds weer weten te pluimen.

(J.B., 6 april 2013)

Verwijzingen:

(1) Zie het artikel van Stefaan Anrys: http://www.mo.be/opinie/alvin-mosioma-voor-elke-dollar-die-afrika-binnenkomt-vloeien-er-tien-weg

(2) Zie het artikel van Eric Goeman: http://www.mo.be/opinie/vervoegt-jeffrey-sachs-de-mondiale-beweging-voor-rechtvaardige-belastingen

(3) Zie het artikel van Eric Goeman: http://www.mo.be/opinie/hoe-belastingparadijzen-soevereine-landen-nekken

(4) Zie het artikel van Eric Goeman: http://www.mo.be/opinie/bono-tussen-droom-en-daad-staat-belastingontwijking

(5) Zie het artikel van Julio Godoy: http://www.mo.be/artikel/europa-ontduikt-nog-steeds-massaal-belastingen

In zijn laatste levensjaren heeft de beroemde weerman Armand Pien het nog voor de televisie opgebiecht: onder druk van de politiek moest hij ter gelegenheid van de kernramp te Tsernobyl in 1986 liegen over de dramatische toestand hier ten lande en over de gevaarlijke hoeveelheid radio-activiteit in de lucht; hij moest zowaar zijn weerbericht wijzigen... omwille van wat men de sociale vrede noemt. De sociale vrede, de angst voor de angst. En is het ook nu weer omwille van die sociale vrede dat de stilte wordt bewaard omtrent een fenomeen dat zo mogelijk nog dramatischer gevolgen zal hebben, met name het aanhouden van de vrieskou?

Het is algemeen bekend dat wij in West-Europa zonder de invloed van de warme Golfstroom, echt Russische winters zouden hebben, winters zoals in het Russische binnenland waar de temperende invloed van die zeestroming vanuit de Golf van Mexico ontbreekt. Maar sinds enkele decennia neemt de Golfstroom af in kracht en pas in de laatste paar jaren is die verslapping van die aard dat zelfs jaarlijks migrerende visscholen niet meer op hun bestemming geraken en dat in de lente van 2013 in Duitsland werd vastgesteld dat arriverende trekvogels rechtsomkeert maken.

De motor van de Golfstroom ligt bij de Noordpool, waar het aan de oppervlakte aangevoerde warme water tegen het ijs botst en bevriest, waarna het resterende zoute water, dat veel zwaarder is, zinkt en in tegengestelde richting onder de aangevoerde stroming door naar de Golf terugkeert. Het is een beweging zoals van een immense rupsband: aan de oppervlakte een Noord-Oostwaartse stroming met warm water en onderzee een Zuid-Westwaartse met afgekoeld water retour. Edoch, het poolijs smelt, zozeer zelfs dat de ijsberen verdrinken...

De West-Europese bevolking blijft hopen op de lente en op het wegblijven van de vorst, maar het is inmiddels april geworden, de dagtemperaturen liggen een achttal graden onder het gemiddelde, kouderecords sneuvelen en er is geen beterschap in zicht. Dat onze hoop misschien wel ijdel is en dat het nog heel lang koud kan blijven, dat het misschien helemaal geen zomer meer wordt, gaat men wellicht vrezen als men een blik werpt op de grafiek van de zeewatertemperaturen aan de Noordzee. En het is heus geen aprilvis: de grafiek naar welke onderstaande link verwijst, toont de zeewatertemperatuur van de laatste zes jaren in telkenmale een andere kleur. Men kan zien hoe het zeewater reeds in de tweede helft van februari stijgt, behalve in het jaar 2013 dat wordt weergegeven met de zwarte lijn: tien dagen na de aanvang van de lente is het zeewater maar eventjes vier graden kouder dan normaal en de watertemperatuur zakt nog steeds verder de dieperik in:

http://home.hccnet.nl/v.d.horn/meteopagina/zeewatertemperatuur.htm

Het hoogfeest van de verrijzenis

Wij zijn zozeer gewoontedieren dat wij de dingen die wij voor het eerst te zien krijgen, voor droombeelden houden: wij kunnen ons het beeld dat ons te beurt valt niet herinneren en daarom ook houden we het voor onecht; we geloven dat het niet van buiten komt doch van binnen, recht uit onze fantasie. Om gelijkaardige redenen kijken wij over de zaken die wij zoeken heen: wij houden het stuk kaas in onze gedachten terwijl wij de inhoud van de koelkast afspeuren en valt het gezochte in onze blik, dan houden wij het voor het beeld dat van binnenuit komt en dat wordt vastgehouden op het netvlies. Zo zijn wij blind voor wat ons vreemd is maar evenzeer voor alles wat we kennen omdat we daaraan wennen.

Wij zijn zozeer gewend geraakt aan het voorhanden zijn van lucht, voedsel en water, dat wij pas merken hoe afhankelijk wij van onze contreien zijn eenmaal wij dorst en honger lijden of in ademnood verkeren. Vaak duurt het tot dat kritieke moment dat wij ons realiseren hoe wonderlijk het is dat wij dagelijks levend voedsel tot ons moeten nemen teneinde zelf in leven te kunnen blijven: op het ogenblik dat wij ermee ophouden om leven uit onze omgeving tot ons te nemen, houden wij zelf met leven op. We zien dan dat wij ons eigenste leven niet uit onszelf halen, doch dat wij het danken aan een gestage toevoer van leven dat buiten ons om bestaat. En ons voedsel is inderdaad van andere levende wezens afkomstig; evenmin als die levende wezens, is het voedsel dat zij geven, maakbaar. Wij zijn niet gemaakt, wij zijn geschapen en ook datgene wat ons elke dag in leven houdt, is van levende schepselen afkomstig. Wij zijn ontstaan uit een levende bron, die immers onze moeder is, en ons voedsel is aan diezelfde bron ontsproten en herinnert ons zodoende dagelijks aan haar: indien wij ophielden met putten uit die bron van leven, dan zou alras het leven wegvlieden uit onze leden.

Maar zoals wij dagelijks voedsel uit de levensbron tot ons moeten nemen om fysiek te kunnen blijven bestaan, zo ook is ons geestelijk bestaan afhankelijk van een voortdurende toevoer van geestelijk voedsel uit een geestelijke bron. Zoals ons dagelijks brood ons het dagelijks leven schenkt, zo ook bestaat er brood voor de ziel dat wij niet kunnen missen als wij ook geestelijk verder wensen te bestaan. Zoals het dagelijks brood tot leven opwekt, zo ook is er brood dat voor de ziel bestemd is en dat ons kan opwekken tot geestelijk bestaan. Over dat brood wordt ons gezegd dat het de doden uit de graven opwekt tot een bestaan in eeuwigheid – tot de onsterfelijkheid.

In meer religies is er sprake van een eucharistisch brood, een manna uit de hemel of een levenselixir, een toverdrank waarmee het kwaad van de dood wordt overwonnen. Op de keper beschouwd is zelfs de hele medische wetenschap in de ban van een vooralsnog onvolkomen kennis die uiteindelijk mét de overwinning aller ziekten, aan de mens de eeuwigheid kon schenken, zo mogelijk in de vorm van één simpele witte pil.

Uiteraard is dat alles slechts wensdenken en fantasie: zoals gezondheid veeleer de vrucht is van onverdroten inspanningen terwijl de idee van een pil slechts de ziekmakende luiheid goedpraat, zo ook staan de hostie, het manna of het levenselixir symbool voor een dagelijkse omzichtige bedrijvigheid op een niveau dat het puur fysieke overstijgt en dat te maken heeft met intermenselijke relaties, zorgen en gedachten die in wezen zorgen zijn welke wij dragen voor elkaar. De dan beloofde eeuwigheid ligt in het zich bevrijden van de individuele sterfelijkheid via identificatie met soortgenoten: de leeftijd van de soort zal alvast die van de enkelingen overtreffen en met een korrel zout genomen betekent hij de eeuwigheid.

Wie alsnog willen kunnen hopen op een eigen voortbestaan over de grenzen van de dood, die hangen misschien nog al te zeer vast aan uitgerekend datgene wat zij moeten laten varen om de dood te kunnen overwinnen, en dat is het eigen ik. Want is het dan niet zo dat wie zijn ik heeft overwonnen, niet langer naar die vorm van onsterfelijkheid zál verlangen aangezien het ik van wie het overwon ook niet meer leeft?

Op die manier is Pasen zeker niet dat feest van superegoïsten die niet genoeg hebben aan een bestaan op aarde voor zichzelf en die aan dat eigen ik ook nog tot in de eeuwigheden geketend willen zijn. Veeleer slaat de verrijzenis van 't vlees op een loslaten ervan, in de overtuiging dat men niet meer verliezen kan wat men reeds weggaf voor het heil van anderen – noodzakelijkerwijze via de heilige weg van het kruis. Ook mieren doen dat en verder alle dieren, alle schepselen van God. Wij zien alleen niet altijd meer dat wijzelf het zijn als wij onze soortgenoten ontwaren, omdat wij blind geworden zijn. En het weze herhaald, dat wij blind zijn voor de dingen die ons onbekend zijn én voor de dingen die wij kennen, maar misschien nog het meest voor die dingen waarvan wij denken dat wij ze kennen.

(J.B., Stille Zaterdag 2013)

Het materialisme, een kind van de religie

Het materialisme – in twee woorden de theorie volgens welke alles wat echt bestaat, opgebouwd is uit materie – is zoals algemeen geweten een bijzonder eenzijdige, simplistische en al geruime tijd volstrekt voorbijgestreefde opvatting van de werkelijkheid, al was het slechts omdat het begrip 'materie' mee geëvolueerd is met de hedendaagse fysica terwijl de maatstaven die wij hanteren om iets al dan niet te erkennen als zijnde 'echt', nog steeds veranderen en helemaal niet zomaar in een consensus resulteren. Maar wat misschien heel even onze aandacht waard is omdat het anders misverstanden in het leven houdt die echt niet hoeven, is de kwestie dat het materialisme helemaal niet tegenover religieuze wereldbeelden staat maar daarentegen zijn oorsprong erin vindt.

Zelfverklaarde materialisten stellen zich nogal eens op als tegenstrevers van diegenen die geloven in meer 'geestelijke' zaken en dit fenomeen is niet alleen absurd omdat de begrippen 'materie' en 'geest' intussen achterhaald zijn: het is zelfs opzienbarend omdat het materialisme ook in zijn meest recente en geëvolueerde betekenissen zijn grondslagen uitgerekend in het religieuze denken vindt.

Het nieuwste materialisme herleidt onze 'levende' realiteit immers tot een constructie, en dat is een maaksel, en het doet dat in analogie met de opvatting dat ook de wereld een maaksel is, meer bepaald een goddelijk maaksel of een schepping. God zelf is in die visie op zijn beurt een menselijk maaksel. Derhalve volgt de overtuiging dat alles principieel gemaakt is en dus na-maakbaar en maakbaar, inbegrepen al wat nog in het verschiet ligt van datgene wat er heden is.

Het evolutionisme – de opvatting dat alles evolueert of groeit, een opvatting die een exponent vindt in het darwinisme of de evolutieleer – heeft in die zin – ofschoon zogezegd ontstaan in weerwil van het godsgeloof – in feite wel een bijzonder religieus karakter, daar het de dingen niet zomaar gemaakt acht zoals ook wij, mensen, dingen maken, doch buiten onze kennis en kunde om gegroeid, wat inhoudt dat het wezen van de dingen, ons eigen zijn incluis, ons volkomen te boven gaat.

Wat groeit, wordt immers allerminst gemaakt: het lijkt zichzelf te maken maar ook dat is niet het geval zoals wij aan den lijve kunnen ondervinden, want onze groei houden wij niet tegen en dat zien wij als ook een gezwel zijn gang gaat tegen wil en dank. De groei wordt nimmer van buitenaf opgelegd: hij blijkt het wezen zelf van al datgene wat hij verhindert om zichzelf te zijn omdat hij alles dwingt zich in een voortdurende verandering van zichzelf te distantiëren.

Met hun groei wordt aan de dingen het verbod opgelegd om te rusten in zichzelf en tevens de verplichting om zich te transformeren in iets of iemand anders, zodat de groei de dingen sowieso uit hun materialiteit verjaagt en neerzet op een pad waar zij dan samenvallen met hun evolutie, hun geschiedenis, die een begin kent en een eind.

Het wezen van alle dingen strekt zich krachtens de alles en allen beheersende groei voortaan uit in de tijd: wij hebben een verleden en een toekomst, wij waren en wij zullen zijn en dat lot deelt met ons de hele schepping die zodoende nimmer maakbaar is omdat zij immer aan de gang is. En zoals Aurelius Augustinus al meer dan duizend jaar geleden opmerkte, kan er van geschiedenis geen sprake zijn zonder het bestaan van een geheugen dat zich zaken kan herinneren en zonder het vermogen tot het koesteren van verwachtingen. Er is derhalve helemaal geen schepping mogelijk zonder een geest en uitgerekend dit gelovige inzicht volgt uit onderzoek dat sinds zijn begin als ongelovig van de hand gedaan wordt.

Warempel, niet de duivel maar de godsdienst blijkt de moeder van het materialisme en niet een ketterij ligt aan de oorsprong van de evolutieleer doch het bevroeden van een diepere zin in onze werkelijkheid die meer vertegenwoordigt dan een louter maaksel.

(J.B., 23 maart 2013)

Noot: voor meer commentaar bij het hedendaagse materialisme (en in het bijzonder het fysicalisme) zie de bijlage.