Drieëndertigste zondag door het jaar B 2009 - Zaterdag 14 en zondag 15 november 2009

Eerste lezing: Daniël 12, 1-3 - 'In die tijd zal uw volk worden gered'
Evangelie: Marcus 13, 24-32 -  'Hij zal zijn uitverkorenen verzamelen'

Een flink aantal jaren geleden werd op Linkeroever gezegd: “Als de wereld vergaat, trek dan naar het bisdom Gent, dan heb je nog een aantal jaren tegoed”. Het gezegde dateert waarschijnlijk uit de periode toen Sint-Anneke deel ging uitmaken van het toen nieuwe bisdom Antwerpen en hier een nieuwe wind ging waaien.
Het vergaan van de wereld. Het einde der tijden. Als het dat is wat Daniël, en op zijn beurt Marcus, vandaag bedoelt, dan helpt daar helaas geen vluchten aan. Ook niet naar Zwijndrecht.
Dat laatste oordeel. Wat moeten wij er dan wel mee aan?

In alle wat oudere kerken ziet men er voorstellingen van. Soms als retabel of als schilderij in de kerk, soms als beeldhouwwerk boven de inkomdeur. Zoals in Antwerpen boven de hoofdingang van de kathedraal.
Toch lijkt een voorstelling van het Laatste Oordeel op het eerste zicht niet het meest voor de hand liggend middel om mensen naar bínnen te lokken. Maar dat was jaren geleden evenmin het geval. Waarom dan wel?
Je weet wat de eerste taak is van alle kunstwerken in een kerk: leesboek zijn voor al de mensen die niet kunnen lezen. En dan is een voorstelling van het Laatste Oordeel de ultieme manier om aan deze mensen duidelijk te maken, dat er iets belangrijks op til is.

Daniël, zowel als Marcus wisten zeer goed waarover ze schreven. Zij hadden allebei “den oorlog” meegemaakt. Daniël beleefde de terreur en de vervolging van het joodse volk onder de Griekse koning Antiochus IV.
Marcus had in 64 in Jeruzalem de vervolging van de jonge christenen door de Romeinse keizer Nero meegemaakt. Zij weten dus allebei wat “verschrikkelijk” is. Maar zij panikeren niet, integendeel. Zij gebruiken het gebeuren om er moed uit te putten, door te zeggen dat er iets gaat veranderen.

Als je in gezelschap vertelt over luizen of vlooien, zijn er mensen die plots jeuk krijgen, zelfs al is er niets aan de hand. Net zoals anderen zich plots grieperig voelen, als er griepvaccinaties ter sprake komen. Woorden wekken, voorbeelden strekken.
Het is een beproefde methode, die eigenlijk nog altijd wordt toegepast. Kijk naar campagnes en andere publicitaire acties vandaag.
Broederlijk Delen, 11.11.11, Welzijnszorg, maar ook de reclamejongens van de commerciële merken, pakken steevast uit met aansprekende voorbeelden, met “pakkende” foto’s en affiches om hun actie te doen verkopen.

Het einde nadert effectief. Daarom niet het einde van de wereld, maar zeker het einde van het kerkelijke jaar. Volgende week sluiten wij dat jaar af met het feest van Christus Koning. Om de week daarop met de advent te beginnen, het begin van een nieuw jaar. Een goed moment dus om vandaag bij “het” einde even stil te staan.
Maar er is nog een andere reden, die maakt dat we vandaag nog beter kunnen vergelijken.
Eind oktober 1929, precies 80 jaar geleden, crashte de beurs in Wall Street. Het begin van een zware financiële crisis. Ook nu zitten we midden in een zware financiële crisis. Volgens sommigen zelfs erger dan die van de jaren ’30. Misschien de ergste die we ooit hebben meegemaakt.
Financiële experts van nu, letten op ieder positief signaal om te beweren dat de crisis bezworen is.

Dat is wat ook Jezus ons via Marcus adviseert: Blijf oog hebben voor wat er gebeurt. Staar u niet blind op wat voorbij is. Hou rekening met de signalen die wijzen op beterschap. Steek je antennes uit. Niet je financiële maar je menselijke voelsprieten, je zesde zintuig als je wil. Verwacht niet meteen wonderen. Precies dan is er kans dat ze gebeuren.

Een gewaarschuwd mens is er twee waard. Beter gezegd: wie alert is merkt veel meer op. Speuren naar kleine tekens, naar zachte veranderingen. Het lijkt wel profetenwerk. De profeet in ieder van ons. Maar het werkt en het is nog aanstekelijk ook.

Ik dacht spontaan aan een liedje van Zjef Vanuytsel. Ondertussen meer dan 30 jaar oud. Maar het past hier wel:
   “… dan zie je misschien toevallig een paar kleine dingen,
   twee mensen die elkaar zomaar een pleziertje doen.
   Of twee anderen die gewoon proberen elkaar te beminnen
   en dan krijg je weer zin, om verder te doen.
   En dan krijg je de lust om terug uit je hokje te kruipen,
   omdat je alleen geen haat, maar ook geen vriendschap verkrijgt.
   En dan zweer je voortaan voor iedereen je wil te gaan buigen
   om de mensen te geven, wat je van hen niet krijgt.

   Maar denk niet ik ga mijn eigen gang.
   Denk niet ik ga het veranderen.
   Want alleen ben je te klein en te bang.
   Je kunt niet zonder de anderen."
Amen.