|
Pasen C 2016 - Zaterdag 26 maart en zondag 27 maart 2016
Zie ons hier nu zitten
is dit wel een échte Pasen?
Voor de eerste keer in onze geschiedenis hebben we geen priester om voor te gaan. In onze gemeenschap zijn er elke dag zieken, krijgen mensen slecht nieuws, moeten we rouwen. We schuilen in deze kerk bij elkaar, buiten is er angst, lopen soldaten rond, is er terreur. Ik weet dat er onder ons mensen zijn die persoonlijk door de aanslagen geraakt zijn.
Is dat wel Pasen? Ja. Dat leert ons het Marcusevangelie.
De laatste zin zegt dat de trouwe vrouwen weggevlucht zijn van het graf, omdat ze bang waren. Goede Vrijdag, de afschuwelijk lijdende Jezus, de nacht zonder uitzicht waarin hun leven verzwolgen werd, had hen in zijn greep. Wat ze daar in het lege graf meenden te horen, moet voor hen totaal ongeloofwaardig geweest zijn en angstaanjagend. Zelf het troostend rouwen werd hen niet gegund. En ze vertelden niemand wat hen onderste boven had gegooid.
Maar dat is niet blijven duren.
Het heeft tijd gevraagd, dat kunnen we tussen de regels in de evangelies lezen. De leerlingen hebben elkaar opgezocht. De vrouwen hebben aarzelend, schuchter, over het ongelooflijke durven spreken. De verhalen over Jezus zijn ze blijven vertellen. En stilaan begrepen ze die paaservaring, het drong tot hen door dat wat er in Jezus leefde, sterker was dan het kwaad. Hij kwam hen terug voor ogen, en ze werden door zijn bezieling opnieuw gegrepen.
Deuren en ramen durfden ze de opengooien, ze waren niet bang meer om te verkondigen: hij blijft leven!!, ze stonden op om zijn werk en leven verder te zetten. Om echt met Jezus op te staan, opgewekt door de paasvreugde, moet er eerst een Goede Vrijdag zijn. Anders is het te gemakkelijk om over hoop en nieuwe leven te preken. Dan weten we niet wat we zeggen.
Zo kan het ook met ons gaan. Wij zitten hier in deze kerk, verweesd, en buiten is de wereld angstig donker.
We zitten hier zoals die christenen in de catacomben. Die hebben ook in de duisternis het vuur van de hoop zien opvlammen. Er was vervolging, spot, ze waren een machteloze minderheid zonder aanzien, priesters waren er nog niet, de kerk moest zich nog organiseren, ergens ver weg zat een apostel, een bisschop, die Jezus nog zou gekend hebben, de wereld zat vol geweld en haat. Maar ze hadden elkaar. En wij hebben elkaar. En wij hebben, zoals zij, de oude verhalen over Jezus, hoe hij als een bron van leven was voor armen en zieken en zondaars, hoe hij de macht trotseerde, hoe hijzelf, als eerste, vervolgd werd en stierf, en hoe zijn levenskracht teruggekomen is om zijn bange, teneergeslagen leerlingen te bezielen.
Hij leeft, ook al zien we hem nog niet, want hij is ons voorgegaan naar Galilea.
Als het paasgeloof ons aangrijpt, dan krijgen we de kracht om op te staan, dan worden wij opgewekt, en volgen wij hem. Vanuit de duisternis van onze angst komen wij dan schitterend voor de dag, zoals op ons boekje staat. Om in daden van goedheid en barmhartigheid, elkaar troostend en bemoedigend, zijn werk verder te zetten. Jezus verrijst in elke mens die opstaat, zijn leven terug in handen neemt, zijn naaste ondersteunt en mee met hem vanuit de duisternis op zoek gaat naar het licht.
Zoals die metrobestuurder in Brussel, die de moed had om zijn angst te overwinnen, en naar die tientallen angstige en gekwetste mensen liep om ze met zijn kleine zaklamp te helpen uit die tunnel van de dood te geraken. Het licht zal niet doven, zegt het evangelie. Het ongelooflijke wordt waar: het zal de duisternis overwinnen.
Daarom kunnen wij feest vieren.
Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier ({COMMENTAAR_AANTAL})
|
