Wanneer Lucas zijn evangelie neerschreef waren de profetieën van Jezus al grotendeels uitgekomen: de Joodse opstand tegen de Romeinen in het jaar 70 werd bloedig neergeslagen, Jeruzalem en de tempel werden daarbij verwoest en de christenvervolgingen begonnen snel daarna.
Het ligt dus voor de hand dat de mensen inderdaad dachten dat het einde der tijden aangebroken was en ze zich daardoor gemakkelijk lieten beïnvloeden door valse profeten, allemaal zaken waarvoor Jezus hen gewaarschuwd had.
Het ligt voor de hand dat Lucas deze woorden neerschreef om de mensen terug hoop te geven. Hij zegt hen dat al deze verschrikkingen waaronder ze leven niet aan God voorbij gaan. Hij wil dat ze trouw en standvastig blijven, waakzaam en erop vertrouwen dat de Heer tenslotte het laatste woord heeft. De profeet Maleachi zegt zoveel eeuwen vroeger hetzelfde: de dag die dan zal komen zal God het verschil maken tussen degene die Hem dient en degene die Hem niet dient. Ruige taal voor ons,maar die wel duidelijk maakt dat er verschil is tussen goed en kwaad. Tot zover de oude teksten.
Dat we juist nu, in de somberste tijd van het jaar weer zulke deprimerende teksten moeten aanhoren!
November is voor mensen die reeds droefgeestig zijn, die problemen hebben van persoonlijke aard of financiële, die sukkelen met hun gezondheid of relatieproblemen hebben, voor hen is deze periode van het jaar heel dikwijls aanleiding tot somberheid en moedeloosheid. De lezingen van vandaag geven op het eerste gezicht geen hoopvol perspectief.
Wij zien een wereld rondom ons die gebukt gaat onder zoveel vormen van geweld , uitbuiting en misbruik, om dan nog te zwijgen over natuurrampen die mensen helemaal tot wanhoop brengen, maar dan zegt Jezus:als U volhardt, zal U uw leven winnen!
Er is hoop, gelukkig maar. Mensen zijn sterk, ook in geloof. Altijd horen we bij grote rampspoed hoe mensen zich weer oprichten, herbouwen wat vernield is,
Terug gemeenschap vormen en zelfs de Heer prijzen omdat Hij hen gespaard heeft, of kracht putten uit solidariteit of medeleven dat zij van anderen ondervinden.
Zolang mensen leven en geloven is er hoop!
In de donkerste en somberste dagen van het jaar kijken wij al uit naar de advent en naar de maand december die traditioneel de tijd van de warme feesten brengt, om de koude buiten te bestrijden en het enggeestige gevoel van de dreiging van de nacht te bezweren en het geloof dat er na de donkerste nacht, toch weer het daglicht verschijnt.
Ondanks de naargeestige teksten brengen zij toch een duidelijke boodschap dat wij geen machteloze slachtoffer moeten zijn, maar dat we zelf iets in te brengen hebben: persoonlijke inzet, volharding en trouw. Er is dus niet enkel kommer en kwel, dood en doem.
Voor wie echt werk durf te maken van haar of zijn geloof is er een hoopvol perspectief:het is als bloembollen in de grond steken omdat we er overtuigd van zijn dat er terug lente komt, geloven is verder zien dan vandaag, is verder zien dan wat het nieuws ons dagelijks brengt.
Binnenkort begint de advent, meer en nadrukkelijker dan anders vragen hulporganisaties onze aandacht en steun om de nood te lenigen of eens iets extra te doen voor onze medemensen, dichtbij en ook veraf. Want onze steun hoe klein soms ook , brengt hoop en moed in hun bestaan.
Hoop,geloof en liefde ,zijn dat niet de steunpilaren van ons christenzijn?
Mia Doornaert zegt het zo:
