Zevenentwintigste zondag A 2008 - Zaterdag 4 en zondag 5 oktober 2008

Eerste lezing: Jesaja 5, 1-7 - 'De wijngaard van de Heer is Israël'
Evangelie: Matteüs 21, 33-43 - 'De wijngaard, verpacht aan wijnbouwers'

Vandaag horen we in het evangelie van Matteüs de parabel die Jezus vertelde over de wijngaard en dan vooral over het gedrag van de pachters.
Iedereen begrijpt dat Hij daarmee de machthebbers bedoelt. Hun dagelijkse bezigheden hangen van list en bedrog aan elkaar, gevolg dood en ellende.
De mensen die recht hebben op de vruchten van het land krijgen ze niet. Integendeel ze worden zelfs om het leven gebracht! Jezus hangt zijn toehoorders, en ook ons een spiegel voor. Wat toen gebeurde is nog steeds actueel. Denken we maar aan Afrika waar de rijkdommen van het land, het ontginnen van de bodem en de opbrengst hiervan aan de gewone Afrikaan voorbij gaan. De mensen, die werkelijk in “het zweet huns aanschijns” werken verdienen een habbekrats, nog niet voldoende om hun gezin te onderhouden, terwijl de corrupte machthebbers de grote winsten opstrijken. Dat onrechtmatig verworven geld wordt dan ook nog gebruikt om wapens allerhande aan te schaffen, zodat de bevolking, en de enkele moedigen die het zouden wagen in opstand te komen, of zelfs maar te protesteren, onder de knoet gehouden kunnen worden.
Een somber beeld? Helaas maar al te waar, lees er de verslagen van Caritas of Artsen zonder Grenzen, of dichter bij ons de kranten en TV maar op na.

De parabel van Jezus is nog steeds gaande. Overal waar mensen leiding geven aan anderen, liggen list en bedrog op de loer. Zoals Jezus de vraag stelt: 'Wat zal de eigenaar van de wijngaard doen?', zo kunnen wij ook lering trekken uit het verhaal van de wijngaard. Ook voor ons houdt het nooit op: werken aan vrede en gerechtigheid. Mensen tot hun recht laten komen, ons niet met bedrog en list inlaten, geen valse beloftes doen, anderen niet manipuleren en naar onze pijpen laten dansen.
Dat brengt ons naadloos bij het thema van vandaag: een woord van vrede! Wanneer men het woord “VREDE” opzoekt in een verklarend woordenboek, dan vindt men op de eerste plaats: rust en kalmte.
Vrede heeft echter een veel bredere betekenis. Het is een begrip dat men diep aanvoelt, dat veel te maken heeft met gemoedsrust, met 'teVREDEn' zijn. Men is in vrede met zichzelf en de anderen. Het is een staat van zijn die men kan uitstralen. Het draagt een kracht in zich die energie geeft om ook anderen die vrede te geven.
Maar het woordenboek gaat verder en geeft in de tweede plaats aan: rust en kalmte wanneer men niet in oorlog is. En hier wordt het delicaat, hoe kunnen wij daar iets aan doen? Oorlog en onvrede zijn plagen die de gewone mens treft in zijn bestaan, waar mensen onder lijden en landen aan tenonder gaan. Wie aan de kant staat en toeziet voelt zich machteloos, wordt wanhopig en weet geen raad om aan deze waanzin en miserie een einde te maken. Landenorganisatie en veiligheidsraden kunnen tot op heden niet verhinderen dat steeds meer mensen betrokken raken in deze rampspoed. Iedereen kiest voor vrede, maar hoe doen we dat?
De geschiedenis van de mensheid is een aaneenschakeling van ellende geweest, ondanks de inspanningen van zovelen. Wij mensen wij zijn te klein, we kunnen het niet. We zitten opgesloten in ons egoïsme, in ons streven naar eigen genoeglijkheid en welzijn. Tegelijk is dit een vorm van zelfbehoud. We hebben grenzen en wetten nodig om een gemeenschap te kunnen zijn. Daarbinnen kunnen we het proberen: goed zijn voor elkaar en elkaar het beste wensen. Ieder moet weten wat van de ander is en het ook respecteren, wanneer afspraken niet worden nageleefd veranderd recht in geweld.
Wat we vandaag willen aantonen is dat we zelf soms verantwoordelijk zijn voor gevoelens van onvrede, zij ontstaan heel dikwijls door onredelijk gedrag. Niet doen dus, niet onredelijk zijn, proberen begrip op te brengen voor de problemen en de inzichten van de ander. Niet verwijten en een vuist ballen ,maar glimlachen en de hand reiken!

VREDE ZIJ MET U ALLEN