Lieve mensen,
Vrijdag in het ATVnieuws kwam OKAN aan het woord!
Het gaat over OnthaalKlassen voor Anderstalige Nieuwkomers!
Zo was er een school hier op Linkeroever in het nooddorp voor Oekraïners en telde 200ll.!
Het nooddorp is gesloten!
Daarom zijn deze klassen tijdelijk verhuisd naar het Zuid om a.s.a.p te kunnen terugkeren naar L.O. omdat het zo aangenaam werken was…
En, wij hebben ook in onze christelijke scholen hier op L.O. zowel in de Goethestraat als in de Dobbelsteen ‘onthaalklassen’ en leerkrachten om de anderstaligen te begeleiden en extra taalvaardigheid te geven om de lessen in de klas a.s.a.p. wat beter te kunnen volgen en te leren begrijpen!
Als ’n moeder en vader zorgen zij voor deze kinderen… en gaan dan ook ’s avonds afgepeigerd naar huis!
Hoe kijken wij naar al die anderstalige mensen hier op L.O.?
Met welke vragen en vooroordelen lopen wij in ons hoofd???
Geven wij hen krediet, een kans?
Wij misschien niet maar ‘OKAN en onze eigen leerkrachten in de Dobbelsteen en de Goethestraat' wel en alle vrijwilligers en professionelen die de mensen echt willen helpen bij het leren van onze taal…...
Wanneer ik die nieuwsberichten hoorde dacht ik: "Wel, daarover gaat het evangelie vandaag" het gaat over de mensen die door velen "verloren " genoemd worden, maar door de goddelijke mensen die er hun werk van maken, hun hart, hun ziel en hun tijd in steken "gered worden".
In ons midden, ook hier, kennen wij mensen die “zich verloren weten”!
Niet door met de vinger gewezen te zijn…
Op ’n heel andere manier! Meestal door ‘n onverwachte tegenslag!
Of door het sterven van onze partner, ‘n kind, goede vriend…
Midden dat verdriet en lijden;
goede familie en vrienden om je heen hebben, is goud waard!
Weten dat je boos mag zijn, teleurgesteld, pijn hebben, en dat het lang duurt… zonder veroordeeld te worden… Iemand hebben om het te vertellen,…het kan zo’n deugd doen!
En onze kinderen?
Zij gaan hun eigen weg!
Zij hebben ons geloven meegekregen met de moedermelk;
maar komen niet meer in de kerk! Lopen ze daarom verloren?
We denken het niet want… zien we onze kinderen niet als goede christenen die zorgen voor elkaar.
Die in de eerste plaats zorgen voor een goede opvoeding met alles erop en eraan..
Maar… daarnaast ook goede zorgzame werkkrachten zijn, met verantwoordelijkheidszin, en tegelijk ook zorgzame collega-zijn.
Één van onze kinderen zei me eens: “Moeder, het is zó moeilijk om te spreken zonder veroordelen en zonder vooroordelen!
We doen het zo gemakkelijk, onwetend, als we er geen aandachtspunt van maken!”
En idd! Je moet er eens op letten! … dan zie je hoe snel ’n gelaatsuitdrukking of ’n woord, of zwijgen, al ’n stille veroordeling kan zijn…
In het evangelie lezen we hoe God warmhartig en barmhartig is.
Niet veroordelend, niet bevooroordeeld!
Hij kijkt om naar iedereen, zonder uitzondering!
Hij kijkt om naar onze gezindheid, naar ons diepste verlangen…. En wil met ons in verbinding blijven, zelfs als we ’n andere weg inslaan… verloren lopen…
Ook aan Hem hebben we ’n goed adres om ons verhaal te vertellen en ons gedragen te weten…
Zo spreken de lezingen ons vandaag over de kwaliteit van mens-zijn, en de zorg van Onze warmhartige Vader…!
Bronnen: Paul Heysse, Paul Kevers, aangevuld door voorbeelden….
