Beste mensen, in het evangelie volgens Marcus dat we zojuist hoorden

vinden we de kern van de boodschap van jezus: “‘De tijd is aangebroken, het koninkrijk van God is nabij: kom tot inkeer en hecht geloof aan dit goede nieuws.’” Vervolgens worden broers geroepen: Simon en Andreas, en iets verderop Jakobus en Johannes.

Wat mij opvalt is dat dit geen arme stakkers zijn uit het huis van de armen in Bethanië, maar het zijn middenstanders, die dagloners in dienst hadden. Ik stel mij hen voor zoals de reders die de vissersboten bemannen. 
Wat ook opvalt is dat zij dadelijk gehoor geven aan de roep van Jezus ‘kom en volg mij’. Zij laten alles vallen om hem te volgen. Ik denk niet dat veel “normale” mensen zo zouden reageren. 

Maar eerst gaat het over “zien”. Niet zozeer “horen” of “roepen”, maar zien hoe iemand leeft en daardoor aangesproken worden. Is er niet een spreekwoord dat zegt: “Luister niet naar wat ik zeg, maar kijk naar wat ik doe.”?

De impact van Jezus is  overweldigend, mensen vallen voor hem als een blok! Ook zij die goed in hun vel zitten mannen in goeden doen zoals de vissers van toen. Jezus bezielde de mensen rond hem op een manier die blijkbaar onweerstaanbaar was.

De vraag die ik mij stel is hoe wij de oproep van jezus “Volg mij; wordt een mensenvisser” kunnen vertalen naar vandaag. Hoe zouden wij de getuigenis van deze fenomenale persoon “zien” en verder tonen aan die onze naaste zijn? Hoe willen wij de liefdevolle aanwezigheid van het koninkrijk van God aanwezig stellen en op onze beurt mensen begeesteren? Kunnen ook wij “onweerstaanbaar” mensen aantrekken en bezielen?

Ook in onze gemeenschap klinkt de stem van God in de stem van de medemens. Wij ‘roepen’ elkaar!
De viering van vandaag, verwijst naar Jezus die er stààt, en naar de apostelen die gerààkt zijn door wie ze daar zién, in zijn diepste betekenis. Dan pas voelen zij zich ‘geroepen’, en ze volgen Hem. Geloven heeft blijkbaar eerder met ‘zien’ te maken.

Als we goed rondom ons kijken, is het doorgaans vooral de ‘kleine goedheid’ die onze aandacht krijgt en ons inspireert, (om Emmanuel Levinas te citeren).

Het stille voorbeeld van gewone mensen, dat oproept tot verantwoordelijkheid. Er is dan die overspringende vonk die verbindt, ‘van binnenkant naar binnenkant’. 
Want in de stem, maar ook in de daad van een medemens weerklinkt de stem van God.
Laten wij ons ‘raken’ door onze medemens?

Ik hoop en wens het…
Dat is onze opdracht voor heel het nieuwe jaar 2024!