Wegwijzerviering - Viering waar de eerste communicanten, de vormelingen, de dopelingen, families en iedereen heel hartelijk welkom is
Vandaag vieren wij het feest van Maria Lichtmis, dat eigenlijk officieel valt op 2 februari. Het is het feest van het licht, de winter loopt stilaan op zijn einde, het blijft al heel wat langer licht 's avonds. Vroeger werden op die dag kaarsen gewijd en ging de processie uit. En al heel lang is het ook de dag waarop kinderen worden gezegend in de kerk.
Ook Maria en Jozef kwamen met hun kindje Jezus naar de tempel om hem aan God op te dragen. Want zij wisten dat ze God nodig hadden, een kind opvoeden en grootbrengen, dat kunnen ze niet alleen. En in die tempel worden ze begroet door twee oude mensen, Simeon en Hanna. En zij herkennen in het kind de lang beloofde Messias. Die is gekomen om zijn volk, zijn mensen te bevrijden. Want zij kunnen het niet alleen.
Dat oud en jong samenkomen in het evangelie van vandaag is geen toeval.
Als we hier eens in onze kerk rondkijken zien we ook een heel mooie mengeling van ouderen en jongeren. Er zijn de dopelingen met hun zusjes en broertjes, er zijn de eerste communicanten en de vormelingen met hun ouders en hun familie. Er zijn ook een paar koppels die nog niet zo lang getrouwd zijn.
En er zijn, zoals elke week, heel wat grootouders.
Het is mooi dat wij er allemaal zijn, want we hebben elkaar nodig. We kunnen het niet alleen. Vormelingen en eerste communicanten bereiden zich samen voor op hun grote dag. Ook de ouders van dopelingen en de jonggehuwden ondervinden hier dat ze niet alleen staan in hun opdracht en hun toekomstdromen.
En dan de oudere mensen, de grootouders. We hebben allemaal mooie herinneringen aan onze grootouders. Hoeveel deugd hebben we niet beleefd aan hun verwennerij? En hoe vaak bakten zij voor ons pannenkoeken, die traditioneel ook bij Lichtmis horen? En omgekeerd: hoeveel deugd beleven wij niet aan onze kleinkinderen?
Hoe vaak hebben we ze niet gemist in deze verdomde coronatijd?
Het is goed dat we de traditie van die kinderzegen vandaag in ere houden. Niet zomaar omdat het een traditie is, maar omdat het zinvol is even stil te staan bij dat wondere gebeuren van nieuw en jong leven. En daarvoor te danken en Gods zegen te vragen.
Want we kunnen het niet alleen.
Laten we er vandaag daarom maar van genieten, van deze goed gevulde kerk met jong en oud. En kijken we maar eens dankbaar rond. Want, ik ga het nog één keer zeggen: we kunnen het niet alleen!
