Lieve mensen,
Wanneer een jood zijn talit, zijn gebedssjaal, aandoet, kijkt hij naar de franjes (tzitzit) Die zijn gemaakt met 8 draden en 5 knopen om zich de 613 geboden te herinneren die God, volgens de Talmoed, aan Mozes heeft gegeven.
Het was dus wel geen slecht idee van die Schriftgeleerde, zich de vraag stellen naar het belangrijkste in al die 613 geboden. Maar...
In de Hebreeuwse teksten van de Exodus staat er niet dat God tien geboden geeft, maar wel dat God tien woorden, woorden van leven geeft.(Cf. Exodus 24 en 34)
De Griekse vertaling heeft echter het Hebreeuwse 'dabar' - wat 'woord' betekent,
vertaald door 'entolc'- wat 'gebod' betekent.
Een woord van leven is een richtlijn voor het levensproject.
Het project van de liefde is er op de eerste plaats om van het gebod af te stappen.
Om af te stappen van het dwangmatige van de geboden om te leven in de godsliefde.
Jezus begint met: 'Hoor Israël'.
En daarmee brengt hij ons bij het hart van Israëls geloof.
We weten toch; Jezus was een jood.
En Jezus wijkt niet af van het geloof van zijn volk.
Hij wijkt niet af van wat Hij heeft meegekregen van zijn ouders...
En dat geloof wordt gekenmerkt door horen.
'Horen' betekent immers: 'Open staan', 'aandacht hebben', 'stemmen van anderen toelaten' enz.
Israël heeft altijd geweten, dat je alleen maar kunt geloven als je een open geest hebt.
Jezus geeft dan ook een ondubbelzinnig antwoord op de vraag van de Schriftgeleerde. Hij zegt dan: "Jij weet dat. Je zult God liefhebben met heel je hart, heel je verstand en alle kracht en je naaste als jezelf"?.
Hij brengt dus God, mijn naaste en mijzelf bij elkaar.
Die drie horen bij elkaar. Het is geen of.. of.., maar en.. en...
De vraag die de Schriftgeleerde stelt in het evangelie van vandaag is een vraag die iedereen zich wel eens stelt: Wat is het voornaamste ?
Je zou ook kunnen zeggen: waar gaat het nu eigenlijk om als christen?
Waar komt het op aan?
Wat is het belangrijkste, waarvoor we in het levenstaan?
Zijn wij die hier zitten de enige die ons deze vraag stellen?
Ik denk het niet.
Velen rondom ons, uit onze wortels geboren, stellen zich die vraag regelmatig en kiezen ook daadwerkelijk regelmatig voor het belangrijkste
Ik zou die groep met het oog op het evangelie van vandaag durven uitbreiden met de grote groep mensen en jongeren, die echt wel maatschappelijk betrokken zijn.
Die oog hebben voor mistoestanden in onze wereld, oog hebben voor het milieu; Gisteren zagen we Anuna De Wever met haar groep jongeren terug op TV. Met de trein naar Glasgow, de klimaattop. Niet met het vliegtuig dat goedkoper is, maar... zoveel meer vervuilt.
Die oog hebben voor de ongelijkheid in kansen op een menswaardig leven.
Zij leven in onze christelijk geïnspireerde maatschappij, en zijn wel gevoelig voor wat het evangelie beoogt.
Zij durven signaleren waar mensen aan de kant worden geschoven door de harde mechanismen van onze economie, of
door de anonimiteit van onze samenleving.
Zij doorprikken onze vooroordelen over vreemdelingen en
Nemen de vreemdelingen op in hun klas, hun aula of op hun werk, . Enz.
We zijn met veel meer die leven in de Geest van het Evangelie!
Bij gelovige joden hangt aan de deurstijl een klein kokertje met daarin de tekst: "hoor Israël, de Heer is uw God, de Heer alleen".
Bij het binnen- en buitengaan raken zij dat even aan, om het nooit te vergeten.
Het is als een dagelijks gebed, als een teken van hun wederkerige Godsliefde als een teken om steeds terug te keren naar de bron.
Een teken dat veel meer betekent dan al hun vroegere brandoffers, dan alle nu slachtoffers...
Dat wens ik ieder van ons; dat we ergens iets als een kokertje koesteren, om nooit te vergeten hoe we gedragen worden door onze Bron, die we onze God, Onze Vader noemen en zelf kunnen mee-dragen en uit-dragen...
Bron: uit het archief van de Dominicanen
