|
Vierde zondag van de advent A 2019 - Zondag 22 december 2019
Lieve mensen,
Dit evangelie is 20 eeuwen geleden geschreven in een tijd dat vruchtbaarheid een godsgeschenk was. Vruchtbaarheid, zowel in huis als in de stallen, was een domein dat uitsluitend de godheid toebehoorde.
Ondertussen heeft dit evangelie al heel wat kritiek moeten doorstaan en moet dat nog doorstaan!
Gaan we dit evangelie dan maar opbergen als een vrome legende? Of zouden we proberen om verder te kijken dan het verhaal, gekleurd door de toenmalige cultuur en zoeken naar de boodschap die erachter ligt.
Zo dikwijls hebben belangrijke figuren in de bijbel ‘een droom’ of krijgen ‘een boodschap aangereikt door een engel’.
Vandaag lezen we hoe ‘Jozef’ een droom heeft. Dit komt slechts 3x voor. Jozef is en blijft de stille timmerman in het levensverhaal van Jezus.
Maar vandaag neemt Jozef een belangrijke beslissing. We lezen hoe hij na een slapeloze nacht zich durft overgeven aan Gods bevrijdend woord: ‘Ge moet niet bang zijn’. We zien hoe hij dàn pas Maria tot zijn echtgenote durft te nemen en met haar verder gaat.
We zien hoe Jozef pas, als hij de zaak niet meer bekijkt vanuit zijn eigen inzichten, maar durft kijken vanuit Gods inzichten, hoe hij dàn een totaal ander uitzicht krijgt: nooit gedacht en nooit vermoed.
Het gaat hier over twee mensen die mekaar liefhebben en die in hun plannen gestoord worden door een zwangerschap. Je zou van minder wakkerliggen.
Jozef had nooit durven en kunnen geloven dat dit feit past in Gods plan, dat dit gebeuren ja zelfs van God uitgaat.
Die ommekeer bij Jozef, kan ook onze ommekeer zijn.
Ook wij bouwen onze zekerheden op wetenschap, wij lopen in het gareel van de rationaliteit: alles moet wetenschappelijk verantwoord zijn, we moeten alles onder controle hebben, alle risico’s goed verzekerd.
En toch gebeurt het dat ons leven gestoord wordt door een hevige storm die het dak gedeeltelijk van ons huis rukt of ons huis een meter hoog onder water zet… toch gebeurd het dat ons leven gestoord wordt door een chronische ziekte… denken we maar aan MS, of kanker… of ons leven wordt gestoord door een kleinkindje dat geboren wordt met een mentale of lichamelijke beperking… of één van onze beste vrienden valt plots zonder werk… of één van onze naaste buren sterft en wordt plots weduwnaar of weduwe… allemaal onverwachte gebeurtenissen die niemand had voorzien, waar niemand door de gewone dagen rekening mee houdt.
We worden geschokt, zekerheden zijn plots geen zekerheden meer, onze wereld stuikt in mekaar….
In ons dubben en denken, in onze ontelbare slapeloze nachten komen we misschien stilaan tot het besef van hoe we ons dag na dag ‘aanpassen’, en hoe het ‘ons kunnen aanpassen’ ons erdoorheen haalt. Wat een wonder gebeuren!
Dan voelen we misschien stilaan onze ‘veerkracht’ die niet te stuiten is. We staan ervoor en we moeten erdoor. Zeggen en doen mensen. Wat een wonder gebeuren!
We voelen misschien hoe onze zorgzaamheid ons niet loslaat. Hoe ook dàn, in ons, die onweerstaanbare drang om te gaan zorgen voor en te blijven zorgen voor onze kinderen, voor onze partner, voor onze buur… ons niet loslaat.
Wat een wonder gebeuren!
We ontmoeten misschien ook mensen als klein licht dat wandelt door de nacht en ons op weg zet, onze gedoofde ster weer aansteekt. Wat een wonder gebeuren!
We blijven misschien tot hier komen, omdat ons bidden en smeken, ons zorgen hier achterlaten zo vanzelfsprekend is en niet te stuiten, al ons hele leven lang…
Misschien doen we dat omdat we het nog eens willen horen “wees niet bevreesd”, “ge moet niet bang zijn”, ” Ik ben bij jou, Ik ga met je mee en laat je ook nu niet in de steek” … Wat een wonder gebeuren!
Ja lieve mensen, het is een boodschap die heel dikwijls in het evangelie voorkomt maar ook in elk mensenleven, altijd heel onverwacht, tot op vandaag.
En vandaag die vierde en laatste zondag van de advent!
Welk teken raakt ons, om te vrede te zijn over onze adventtijd?
Welk teken raakt ons, om zonder rode kaken de geboorte van Jezus te vieren?
En hebben we het moeilijk, durven we dan horen: “wees niet bang”?
Wat hoop ik dat ieder van ons, wanneer het moment zich voordoet, het eeuwenoude visioen behoudt: ”Ik zal er zijn” “’ik laat je niet alleen”!
Wat een wonder gebeuren!
Bronnen M. Verhulst
Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier ({COMMENTAAR_AANTAL})
|
