Velen onder ons hebben een christelijk verleden dat teruggaat tot voor het concilie. En we herinneren ons nog wel de donderpreken en de verhalen over zonde en schuld van toen. De pater in de retraite, die vertelde over die jongens die in een bootje een slecht boekje zaten te lezen, plots kapseist dat bootje, en recht naar de hel! De onderwijzer met zijn witte zakdoek, die hij in het slijk gooide: zo zag mijn ziel eruit als ik doodzonde deed.
Gaandeweg is het inzicht gegroeid, dat die klemtoon op zondigheid ervoor zorgde dat goede mensen angstig werden en zich voortdurend schuldig voelden. Mijn moeder vertelde me dat ook zij daar in haar jeugd onder gebukt ging, en dat ze dat fout vond. Ik denk dat we het evangelie beter zijn gaan begrijpen: het wil juist mensen oprichten, bevrijden van schuld, het wil ons moed geven. Het is een Blijde Boodschap.
Nu horen vandaag we lezingen die over zonde en schuld spreken. Wee mij roept Jesaja uit, als hij oog in oog met God staat. En Petrus stamelt: Ga weg, ik ben een zondig mens.
Zij we dan toch niets waard? Worden we dan verpletterd door wat we dikwijls voor de communie bekennen: Heer, ik ben niet waardig?
Nu denk ik dat de lezingen ons een diepe waarheid voorhouden. We zijn niet volmaakt, integendeel. Hoevelen onder ons ervaren niet dat we ons ideaal niet kunnen bereiken? Dat we niet kunnen zijn wie we zouden willen zijn? Dat we onze oprechte beloftes niet kunnen houden? We zijn zelfs in staat de mensen die we zo graag zien, te kwetsen, ongelukkig te maken. Soms door omstandigheden, soms door onmacht, soms door onze eigen fout.Er zit waarheid in dat oude verhaal van de erfzonde. Ik ben niet waardig kan een heel menselijke reactie zijn.
Maar deze teksten willen ons niet met onze neus op onze fouten drukken. Integendeel.
Wij zijn juist wel waardig om voor God te staan. Hij heeft ons nodig. God heeft mensen als Jesaja nodig om zijn volk uit de miserie te halen. Jezus heeft vissers nodig om die massas mensen, die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, te bevrijden. Onze zwakheid neemt hij voor lief, want hij leest in ons hart dat we beter zijn dan onze fouten. Hij haalt het beste in ons naar boven, hij maakt ons beter.
In deze teksten worden mensen geroepen. Dat zijn niet alleen priesters of kloosterlingen. Wij allen, de leerlingen van de leerlingen van Jezus, worden opgeroepen om in ons eigen kleine leven de mensen rondom ons op te richten, hoop te geven, te vergeven, te troosten. God kan dat niet alleen, Jezus kan dat niet alleen.
Ook wij kunnen dat niet alleen. In ons evangelie verhaal roept Jezus een groep. Eendrachtig, als broers en zusters door dik en dun, kunnen wij elkaar steunen om hem volgen. En ook hij laat ons niet alleen. Hier komen wij samen om ons door hem te laten sterken, hij is bij ons in het symbool van het brood.
En hij vaart met ons mee, op onze visserstocht, ook als het moeilijk wordt, als er tegenstand is, als we twijfelen aan onszelf. Want wat hij tegen Petrus zegt, zegt hij ook tegen ons: Wees niet bang.
