Zodra Elisabeth de groet van Maria hoorde, sprong het kind op in haar schoot.
Wat een prachtige zin in een prachtig evangelie.
Wat moet het voor een moeder geweldig zijn, een kind voelen bewegen in haar schoot? Wij hebben daar, als man, geen benul van. We kennen het misschien enkel van “voel eens met uw hand”…
Maar een moeder vergeet dit moment zeker niet. De eerste keer dat ze haar kind voelt….dat is toch blijvend !
Kijk naar het beeld achter mij. 2 hoogzwangere vrouwen, wat hebben die mekaar veel te vertellen.
Het verhaal deze zondag is een vrouwenverhaal: twee vrouwen die aan de wieg staan van alles wat ons geloof aangaat. Twee sterke vrouwen die belofte dragen… Twee vrouwen die gekozen werden omdat hun hart klopte op het juiste ritme van de liefde. Ze waren niet van adel en hun ouders of mannen waren geen bankiers of magnaten. Vrouwen die konden dragen, vrouwen die het leven in zich voelden bewegen, die het leven koesterden en doorgegeven hebben, die begrepen dat mensen goddelijk kunnen zijn en dat God mens kan worden.
In die vrouwen komen hemel en aarde zo dicht bij elkaar dat in hen het goddelijke doorbreekt.
Deze vrouwen hadden beiden iets om naar uit te kijken. Een kind wordt verwacht, en het belooft ne ferme klepper te worden. We gaan er nog van horen.(van allebei!)
Lukas vertelt ons niet dat Maria een reis gemaakt heeft van 150 Km door bergachtig gebied, van Nazareth naar Jerusalem.
Het belangrijkste is, het bezoek zelf.
Een was onvruchtbaar en al behoorlijk oud, en de andere was onbevrucht. Daar moeten we wel eens over nadenken…maar… het belangrijkste was het bezoek zelf.
Elkaar bezoeken, dat kennen we heel goed, en misschien doen we dit heel dikwijls. Misschien ook te weinig. Vooral in deze periode wordt er uitgekeken naar bezoek. We maken het gezellig, we verwachten graag iemand.
Daarom hebben veel mensen en families de drang om samen te komen.
Naast al het commerciële gedoe proberen we uit te kijken naar een eenvoudig kind, of proberen we uit te kijken naar de dagen die langer worden, naar de natuur die terug in gang zal schieten, of kijken we enkel uit naar geschenken al of niet commercieel opgelegd?
Vrienden, maar wat moeten zij dan doen die geen bezoek ontvangen?
Of zij die in de buitenbaan moeten lopen. Met schoenen die versleten zijn, met afgedragen klederen, met veel eenzaamheid en… nergens op bezoek kunnen gaan?
Of zij die uitkijken naar de genezing van een ziek kindje? Uitkijken naar het moment dat het naar huis komt?
Of zij die enkel naar een ster kunnen kijken, een ster als herinnering aan iemand die ze verschrikkelijk missen?
Misschien is een antwoord: Trek u op aan wat je rondom u ziet!
We leven nu in de warmste week. Dat ondervinden we, zeker als we radio of TV opzetten. Maar laat ons eerlijk zijn. Hoeveel goede en toffe mensen zetten zich deze dagen in voor anderen die het nodig hebben? Hoeveel instellingen, VZW’s, hulporganisaties zullen blij verrast zijn met een bezoek van iemand die hen komt helpen. Al is het soms enkel financieel.
Het begon allemaal met deze 2 vrouwen die verwonderd zijn over hun zwangerschap. “Waaraan hebben we dit verdiend?” zegden tegen mekaar. Dit zou een levensmotto kunnen zijn voor ons: “waaraan hebben we dit verdiend?” En dan bedoel ik het echt positief.
Vrienden, laat dit feest van de eenvoud, dit sfeervol feest met veel lichtjes en pakjes en kerstbomen en vooral tekenen van goede wil…. niet onopgemerkt voorbijgaan. Laat het een lichtpunt zijn in deze dagen.
Kerstmis: Hoogfeest van Kwetsbare Tederheid
Eerst en vooral hopen en wensen wij dat geknakte, verwonde, vergeten mensen iets van tedere liefde en geborgenheid mogen be-leven.
Nog maar 2 dagen, 2 keer slapen… zalig kerstfeest iedereen.
Naar ideeën van Filiep Van Besien – Jan Van Gerven
