Vijfde Paaszondag B 2009 - Zaterdag 9 en zondag 10 mei 2009

Eerste lezing: 1e brief Johannes 3, 18-24 - 'Liefhebben met concrete daden'
Evangelie: Johannes 15,1-8 - 'Wie in Mij blijft, draagt veel vrucht'

"Ik ben de wijnstok, en jullie zijn de ranken", staat er.
Er staat niet: "Ik ben de wijnstok en jullie zijn de vruchten".
En de ranken – wij dus -, moeten vruchten dragen.  En nog liefst rijpe vruchten.
Een rank die er zo maar bij hangt en geen vruchten draagt,
zo'n rank wordt door de wijngaardenier weggesnoeid.

En dat is de basis van de boodschap van Jezus' gelijkenis.
Alle elementen zijn aanwezig :
de wijngaardenier is de Vader;
als een wijnstok, zo is de Zoon;
de kleinere ranken, dat zijn wij -
versta : wij worden ertoe uitgenodigd dat te zijn of te worden.
En de vruchten?
Valt het u op dat de vruchten niet verpersoonlijkt worden,
dat wij ook die vruchten niet zijn?
Neen, wij zullen vrucht dragen, niet vrucht zijn.

Het vrucht dragen lijkt hier de grote zorg van Jezus te zijn. En het zal dan ook onze opdracht zijn.  En weet je, snoeien draagt bij tot een rijke oogst. De werkman van de wijngaard snoeit in de winter heel wat dorre takken die het vuur in moeten. In de lente knipt hij de wild woekerende scheuten. Het wekt verwondering bij het zien hoeveel bundels takken telkens worden afgevoerd. Een niet gesnoeide wijnstok brengt alleen bladeren voort. De wijnbouwers zeggen dat de wijngaard weent, als hij wordt gesnoeid. Het sap stroomt overvloedig uit de snede van de wijnstok alvorens de wonde dicht gaat. Snoeien is noodzaak. Snoeien is reinigen, zuiveren of bevrijden van dodende overtolligheid, van wat er teveel is.

Deze tekst komt toch echt wel juist op tijd.
Nu de natuur op haar mooist is, nu de bloemen kleur geven in de tuin, op de grasvelden,
in de bloembakken… Nu leren we dat we eerst moeten snoeien om daarna vruchten te kunnen oogsten.  Precies nu alles openbarst.

Snoeien doet pijn.  Snoeien is weggooien wat je niet meer nodig hebt.
Wat kunnen wij in ons leven zoal niet wegsnoeien?
Onze overtollige luxe die ons onder druk zet omdat we denken dat we niet meer zonder kunnen?
Onze gejaagdheid, omdat we denken dat we van alles zouden missen indien we er niet op tijd bij zijn?
Onze hebzucht, omdat we denken dat we alles wat we willen en zien, moeten hebben?
Onze eigenzinnigheid, omdat we vaak denken dat enkel wij gelijk hebben?

Aangespoord door de Wijngaardenier moeten we bij onszelf durven laten wegsnoeien
zodat het goede kan doorgroeien.

Och mensen laat ons toch eens snoeien in onze gewoontes. 
We gaan er misschien veel beter uitkomen en zullen dan ook betere vruchten voortbrengen.
Vruchten van vriendschap, van hulpvaardigheid van er zijn voor mekaar.

Vorige week had ik de geweldige gelegenheid met een pelgrim samen een stukje weg af te leggen.  Hij is op 1 april in Scherpenheuvel vertrokken, te voet naar Santiago De Compostella.  Meer dan 2200 Km. Te voet door België, Frankrijk en dan nog 800 Km Spanje. Ook hij heeft gesnoeid in zijn manier van leven om deze keiharde pelgrimstocht van bijna 3 maanden te kunnen afleggen. We hebben een weekje samen door de Auvergne gestapt.
We hebben gezien hoe de natuur open bloeit, hoe groen het groen is en ondervonden hoe stil het is wanneer je alleen door een bos, over een klein wegeltje, stapt.  Ik heb elke nacht de nachtegaal gehoord.  Pure schoonheid, puur genot dat niets kost.

Je bent dan ten diepste verbonden met mekaar, net zoals het thema van deze viering ons duidelijk maakt.
Wij zijn allen ranken aan dezelfde wijnstok., we worden door hetzelfde sap gevoed.  We  krijgen dezelfde impulsen.  We moeten het alleen willen opnemen, willen slikken, het willen aanvaarden dat we door iets of iemand gevoed en gesterkt  worden, om dan samen overvloedig vruchten voort te brengen.

Is dit geen schoon beeld?
Zoals de wijnranken verbonden zijn met de wijnstok, zo moeten wij ons dan ook met mekaar  verbonden voelen.  Samen trossen, samenklikken...  samen rijp worden, - ja, want nu zijn we nog groen….(achter onze oren), samen vruchten dragen…

Ik heb tijdens die pelgrimstocht gezien en ervaren hoe ruwe bolsters, mannen met baarden en slordige kledij en zware botinnen aan hun voeten, hoe die mannen heel devoot een kaarsje brandden en een gebedje prevelden.  Mijn vriend had vele briefjes bij met steeds een intentie van iemand die vroeg om daarvoor een kaarsje te branden in één of andere kerk.  En er zijn veel kerken op de weg naar Compostella.
Het doet goed te ervaren hoe het leven ook mooi kan zijn in soberheid. Een van de schoonste momenten was, wanneer we even halt hielden, hij een koekje, een “petit beureke” uit zijn rugzak haalde en het gaf.  Ik moest er dan een stuk afbreken, en telkens zeiden we: “op de vriendschap” (net zoals Michiel Hendrickx in het Bourgondisch complot) Ik heb gevoeld hoe een vriendschap ook groeit door samen een meer dan gewone inspanning te leveren.
Oh dat wil niet zeggen dat we het er niet van gepakt hebben.

Maar we mogen ons doel niet uit het oog verliezen. Zo simpel is het.
Maar ook soms moeilijk.
Wanneer we als pelgrims ‘de weg van Jezus volgen’ - maar dan echt en concreet – kan dit ons leven ingrijpend veranderen.  Het kan best zijn dat het al eens pijn zal doen, dat we last hebben van het snoeien en dat we blaren krijgen op onze voeten . 
Maar we zullen merken dat we op onze tocht heel veel anderen ontmoeten die in dezelfde richting gaan.  Die dezelfde droom hebben en die dezelfde verbondenheid voelen die ons bij mekaar houdt.

En dat alleen al is de moeite waard om het te blijven volhouden, want zo zullen wij samen vruchten dragen…