Ook Jezus vertrekt op reis, staat er vandaag in het evangelie. Maar het zal geen plezierreis worden. 'De dagen van zijn verheffing naderden', hebben we gehoord. Bij 'verheffing' denken we aan zijn verrijzenis en hemelvaart, en zo lazen de eerste christenen deze tekst. Maar zij begrepen ook dat 'verheffing' eerst verwijst naar het oprichten het kruis in Jeruzalem: Jezus gaat vastberaden zijn lijden tegemoet.
Hij vertrekt ook niet op een solotocht. De leerlingen gaan mee, en Lucas vertelt dat er nog anderen zich bij hem aansluiten, mensen zoals wij, die 'onderweg' Jezus ontmoeten en hem willen volgen. Hij laat de mensen vrij om mee te gaan of niet: geen donder en bliksem wil hij over 'ongelovigen' uitschudden. Johannes en Jakobus krijgen de wind van voor, want zij gedragen zich als de tirannen die onderdanen willen dwingen zich te plooien naar hun wil.
Het evangelieverhaal dan vertelt over enkele ontmoetingen met kandidaat-volgelingen. En de reacties van Jezus zijn, zoals dikwijls, onverwacht. Nu moeten we niet proberen hier één duidelijk recept uit te halen, waar we doorheen de eeuwen een richtlijn aan hebben: 'een volgeling van Jezus laat zijn ouders in de steek'. Of: 'doden mogen blijven liggen'. Het is trouwens interessant hoe in de eerste lezing de volgeling van Elia wél zijn ouders mag gaan goeiedag zeggen. We mogen ons niet blindstaren op de oppervlakkige, letterlijke betekenis van de teksten.
Deze korte flitsen uit de herinnering aan Jezus die hier verder verteld worden, zijn als facetten van een diamant: je ziet een bepaalde kleur, maar als je de diamant draait zie je andere schakeringen. De diamant echter straalt als een eenheid. Jezus maakt hier duidelijk: wie hem wil volgen moet goed nadenken wat dat betekent. Want Jezus volgen, kan onverwachte gevolgen hebben. Armoede kan je deel worden, misschien speel je je familie kwijt, het kan zijn dat je verleden van geen tel meer is.
We volgen Jezus op weg naar Jeruzalem, lijden en verwerping kan ook ons deel worden. Dat kan extreme vormen aannemen: martelaars zijn er te over in de geschiedenis van het christendom. Ik moet hierbij denken aan enkele jonge mensen in het Duitsland onder Hitler: Sophie Scholl, tweeëntwintig toen ze terechtgesteld werd, had met haar broer en enkele medestanders een verzetsgroep, 'die Weisse Rose', opgericht.
Zij steunden hun verzet op hun katholiek geloof, een verzet dat ze daarom ook geweldloos wilden voeren.
Zij heeft haar leven daarvoor gegeven.
Gelukkig, gelukkig, meestal leidt de tocht niet naar zulk extreem einde. Maar ook voor alledaagse, gewone, kleine mensen zoals wij is Jezus volgen niet altijd evident. In het verhaal over Elia en Elisa hoorden we dat de profeet Elisa zijn mantel toegooit.
Een prachtig beeld: als we Jezus volgen, krijgen we zijn mantel over onze schouders de mantel waarmee hij voor Pilatus stond... En ook als ons leven niet op het spel staat, kan die mantel zwaar zijn, en steken, zoals de kemelharen mantel van Johannes de Doper. Dat kan dan gaan over weinig spectaculaire dingen: hoe vullen we onze belastingsbrief in, bijvoorbeeld?
Zeven maal zeventig maal vergeven: ook als men op ons hart heeft getrapt? Zieken en eenzamen bezoeken: ook als ik weinig tijd heb, ook als dat vervelende bezoeken zijn? Eerlijk zijn, niet veroordelen, vreemdelingen onthalen, het evangelie staat vol met mooie woorden die we om het voorzichtig te zeggen niet altijd in de praktijk brengen.
Gelukkig, we hebben het voorbeeld van Petrus, die als het er op aan kwam door de mand viel. Toch is Jezus in hem blijven geloven, en heeft hem de kans te geven zich te herpakken. En ik weet ook dat vele mensen in deze kerk, in alle bescheiden stilte, voorbeeldig hun best doen zonder spektakel, zonder grote titels en eerbewijzen.
Zij trekken de mantel van Jezus aan en gaan al weldoende rond in hun buurt en bij hun huisgenoten. Ze verdragen veel, ze volgen Jezus in hun bescheiden leven, en zo brengen het rijk Gods dichter bij. Het rijk Gods komt niet met donder en bliksem, het komt in bescheiden goedheid.
Die goedheid wordt dikwijls niet begrepen, en belachelijk gevonden. Als we de woorden van Jezus vandaag goed begrijpen, weten we dat we veel moeten kunnen loslaten als we hem willen volgen. Maar als ons geloof sterk genoeg is, blijven we hopen op de verheffing die na de vernedering volgt: ook als ieder ons in de steek zou laten, God laat ons niet alleen. Die jonge Sophie Scholl heeft zo haar leven durven loslaten. De tocht naar Jeruzalem voert, voorbij Goede Vrijdag, naar het geluk van Pasen.
