|
Zevenëntwintigste zondag door het jaar A 2011 - Zaterdag 1 en zondag 2 oktober 2011
Wij hoorden zo net een verhaal over een landeigenaar die een wijngaard aanlegt, hem met de beste zorgen omringt en daarna verpacht aan wijnbouwers. En als de tijd van de oogst aangebroken is, weigeren de pachters de opbrengst af te geven, ze martelen en doden de dienaren van de eigenaar en ook zijn zoon. Ze zeggen ook waarom ze dat doen: om zich meester te maken van de erfenis, dus van de wijngaard. Het is een merkwaardige redering. Die arbeiders zeggen: wij bewerken die wijngaard, dus hij is van ons.
Toch denk ik dat Jezus hier een typisch menselijke trek aan het licht brengt: de neiging om wat niet van ons is toch als onze eigendom te beschouwen. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de manier waarop de mens met de aarde omspringt.
Sinds zijn ontstaan heeft hij bossen platgebrand, duizenden diersoorten doen uitsterven en hele streken onleefbaar gemaakt. Waar hij kwam, maakte hij zich direct meester van alles en moest al het andere leven zich naar zijn wensen en zijn grillen plooien.
Maar de aarde is niet van ons, ze is ons alleen in bruikleen gegeven, en we zijn met zijn allen vrolijk bezig ze te leeg te zuigen. Zo springt de mens met de aarde om, maar zo springt hij dikwijls ook om met zijn medemens. Door de eeuwen heen werden honderden miljoenen mensen zonder meer opgepakt, hun leven werd gekaapt, en ze werden als slaven verkocht op de slavenmarkten over de hele wereld.
Ik ben sterker dan jij, dus jij bent mijn bezit, zo was de vreselijke overtuiging.
Een overtuiging die leidde tot slavernij, uitbuiting, vernedering, genocide, moord op wereldschaal. Het is iets waar we als mens voor moeten oppassen: dat we ons geen meester maken over mensen die ons zijn toevertrouwd. Mannen die hun vrouw als een slavin, als een niets, als een niemand beschouwen.
We zien het dikwijls in Arabische en in oosterse landen. Maar we zien ook vrouwen die pas tevreden zijn als hun man precies doet wat zij willen.
En we zien ouders die hun kinderen als hun eigendom beschouwen, gezagsdragers die hun vereniging, hun gemeente, hun stad, hun land, hun Kerk als van hen beschouwen, hun eigendom, en zij doen ermee wat ze willen.
Beste vrienden, zoals altijd moeten wij ons afvragen waar wij in die verhalen staan.
Zijn wij als die arbeiders in de parabel van Jezus, en beschouwen wij alles wat, en iedereen die ons omringt als onze eigendom? Dit is van ons, hier mag niemand aankomen? Of beseffen wij dat we onze aarde in bruikleen hebben gekregen, en dat de mensen met wie we omgaan onze medemensen zijn, dus kinderen van een en dezelfde Vader.
Hebben wij altijd en in alle omstandigheden dat respect voor onze aarde, voor elkaar en voor allen met wie me omgaan?
Zo lezen we toch wel vele berichten in de kranten die ons beïnvloeden.
Maar ik wil hier ook wel eens een paar feiten opnoemen die positief klinken. Met respect voor aarde en omgeving en medemens. Mijn bewondering voor mensen of organisaties die toch een plaatske open houden voor mensen op de dool.
Jongeren die met veel enthousiasme een studierichting aanvatten, waardoor ze een waardevolle bijdrage hopen te leveren in de maatschappij.
Leerkrachten die kinderen desnoods s morgens gaan ophalen aan huis en hen een maaltijd bezorgen voor de school begint
. Medewerkers en sympathisanten van Pax Christi die het moeizame vredeswerk blijven verder zetten en toch bereiken dat er akkoorden worden ondertekend.
Gewone mensen die zorgzaam omgaan met degene die minder snel is, minder consumeren, plezier beleven in een autovrije stad. Mensen die zich herscholen in wijsheid en spiritualiteit.
Zo maar wat voorbeelden van eenvoudige dingen die jij en ik kunnen doen om deze plaats toch een beetje meer de hemel op aarde te laten zijn.
Ik wil er tenslotte nog een andere kronkel aan toevoegen
.wij zijn ook eigenaar van onze parochie, van alles wat deze parochie aan gebouwen heeft.
Wij zijn ook eigenaar van de financiële druk die we hebben wanneer we gebouwen renoveren, wanneer we herstellingen dienen uit te voeren: Het klokske moet dringend een betere verwarmingsinstallatie hebben, het dak van het klokske lekt en gaan we volgende week herstellen, de oude pastorij aan de Gloriantlaan moet een goedkopere verwarming hebben, in het Cultureel Centrum ter Schelde zijn er kosten aan de verwarmingsinstallatie
(waarom zegt hij dit nu allemaal?)
Wel, voor dit alles, maar ook voor de sfeer zijn er de St Annekesfeesten.
De opbrengst is echt bestemd voor onze eigendommen. Daarom moet je echt proberen er even binnen te lopen.
Inspiratie: Romain Debbaut en Annemie Luyten
Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier ({COMMENTAAR_AANTAL})
|
