Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Tegenover de horror van Halloween, de maskers en het spektakel staat de sereniteit van de gedachtenis.
En dat is veel meer dan een herinnering, veel meer dan een kerkhofdag.
Geen dag alleen van treuren om het vérlies en het gemis van je geliefden,
maar een dag van verder kijken, - verder dan het verdriet
én verder dan de lege plek in huis, om door het verdriet heen, het geschenk te zien,
het levengevende geschenk van goedheid en vriendschap en liefde
dat mensen voor jou geweest zijn.
Dat geschenk kan niemand ons ontnemen.
Wij mogen het bewaren en koesteren, en verder leven,
want het heeft ons mee gemaakt tot de mens die wij tot nu toe geworden zijn.
Nu november voor de deur staat, denken we meer dan anders aan dat wezenlijke
van menselijke liefde, volgehouden, er mee gewoekerd, intiembeleefd,
bevochten soms door dik en dun.
Mensen en hun ervaringen zijn belangrijker dan alle mooie ideeën en theorieën.
'Toen Jezus de menigte zag, ging Hij de berg op'.
Het is een bijzonder moment. Jezus die de berg opgaat, de massa die op een korte afstand blijft staan en Hij die zijn mond opent met een radicaal andere opvatting van waarachtig mens zijn en liefhebben.
Zo helder en sprekend was God in Hem dat Hij de menigte leerde
hoe zij anderen konden doen opstaan uit verblinding, uit hun verstomming.
En in die menigte zie je de velen die ook jou op de weg van het leven hebben gezet,
die verhalen vertelden om te overleven in de soms ondoorzichtige wereld.
Mensen die van je hielden of je bevestigden in al die pogingen
die je ondernam om een goed mens te zijn,
die je leerden dat het belangrijker is te zijn dan te hebben,
die je doopten met een visioen van gerechtigheid,
die je alle vertrouwen schonken als jij nieuwe wegen verkende,
die je niet duwden naar de eerste rij
maar de achterste plaatsen als waardevol aanwezen,
die voor kinderen steeds een speciale aandacht vroegen,
voor zieken een invoelende blik.
Die je vormden met een kritische, maar liefdevolle kijk op het leven,
die je de zekerheid gaven dat je alles niet alleen hoefde te doen,
die iets van hun onkreukbaarheid lieten zien in hun gehechtheid aan God.
Rondturend in die menigte van hartelijke mensen hoopte je
dat jij ook, af en toe, zulke heelmakende mens mocht zijn.
Allerheiligen en Allerzielen vormen een duo,
de voorkant en de achterkant van hetzelfde verhaal over leven en dood.
Geliefden lieten zien wat 'heilig' is in het leven, wat de moeite waard is
en wat kost wat kost moet gered worden, alle toewijding verdient.
Daarom zijn we vandaag hier samen want we zijn content dat de kerk de kleine,
vergeten mensen in de hoogte steekt.
Vandaag maakt ze eens heel duidelijk wat ze gelooft en steeds luid verkondigt,
dat God houdt van mensen die in hun gewoon bestaan
op een buitengewone manier het gewone goed hebben gedaan.
Soms hebben zij, meer dan anderen, in uitzichtloze situaties nooit de hoop opgegeven.
Ze stonden daar, helend, trouw.
Vandaag zeggen we dat er diepe poëzie steekt in dat leven van hen
die nooit een gedicht maakten,
alleen maar zich uitdrukten met kleine, ja soms grote draagkracht.
Weet je nog hoe zacht hun gemoed was en hoe triestig om kleine en grote ruzies.
Ze waren bereid om op te komen voor verzoening, te vergeven
en kregen tranen in hun ogen als anderen gelukkig waren.
Alleen consequente liefde bracht zo licht in ons bestaan.
Evangelie: Lucas 19, 1-10 - 'Gekomen om te zoeken wat verloren was'
Stel dat jullie, in Jezus plaats, door de stad lopen.
Wat zou je dan doen?
Lap, daar zijn weer een paar farizeeën of rechtsgeleerden. Wat zullen ze weer commentaar hebben op al wat ik doe.
Of, daar zitten weer een paar bedelaars en ook nog een zieke. Ik zal er maar in een grote boog omheen lopen.
Daar heb je weer zo'n welgestelde belastingambtenaar.
Die kan voor mij de boom in!
Maar Jezus doet het omgekeerde. Hij gaat onbevangen naar de mensen toe.
Hij gaat de uitdaging met de farizeeën en de rechtsgeleerden aan.
Hij gaat die bedelaars niet uit de weg, integendeel.
Hij troost de zieken en geneest wie Hij kan.
En tegen Zacheüs zegt Hij: "kom uit de boom. Vandaag wil ik bij jou te gast zijn".
En van de weeromstuit gaan al die mensen open.
De farizeeën gaan in debat en gaan nadenken.
De bedelaars voelen zich minder uitgesloten.
De zieken zijn dankbaar om hun genezing.
En Zacheüs zwaait zijn deuren open.
Het boek Wijsheid, waaruit wij vandaag de eerste lezing hoorden, legt poëtisch uit dat, hoe klein de aarde voor God wel mag zijn (een stofje op de weegschaal, een dauwdruppel), Hij zich toch het lot van de bewoners aantrekt. Dat Hij eerder bezorgd is om het welzijn van de mensen, dan om hun fouten.
Dat Jezus ook het boek Wijsheid kende, blijkt uit de manier waarop Hij met de mensen omgaat. Zoals zijn Vader God voorbij ziet aan de zonden van mensen, zo gaat Hij in liefde om met kleine mensen, en met kleine die zich 'groot' wanen, opdat zij tot inkeer komen.
Jezus lijkt wel een hovenier die door zijn tuin loopt.
En iedere plant die Hij water geeft, groeit weer een beetje.
En iedere bloem die Hij aanraakt, bloeit open.
En ieder gekneusd takje dat Hij ondersteunt, krijgt weer en meer groeikansen.
En overal waar hij onkruid wiedt, krijgen andere planten weer kansen.
Jij bent de tuinman die mij water geeft, zingen Elly en Rikkert ergens in een liedje.
Misschien moeten ook wij een beetje meer in Jezus schoenen gaan staan.
Met Zijn blik op de wereld, door de stad en door het leven lopen. Ons wat minder ergeren aan wat 'de anderen' verkeerd doen. En als het even kan, ook af en toe een tuinman zijn voor elkaar.
Dan zal je zien hoe ook voor ons, mensen zullen openbloeien.
Evangelie: Lucas 18, 9-14 - 'De tollenaar ging gerechtvaardigd naar huis'
Zojuist hoorden we het evangelie van de Farizeeër en de Tollenaar.
We kennen het verhaal heel goed, of toch niet?
Laat ons eens kijken naar:
1.De Farizeeër:
Wat is dat eigenlijk voor iemand, een Farizeeër?
Soms gebruiken we dat woord 'Farizeeër' als een heel negatief woord. We zeggen: een
Farizeeër? Dat is iemand die bedriegt. Hij bedriegt andere mensen. Want hij lijkt wel heel
goed aan de buitenkant, maar zijn hart is slecht.
Dat is misschien wel waar, maar misschien moet ik het toch wat anders en beter zeggen.
Een Farizeeër is een man die heel erg zijn best doet. Hij probeert ver van de zonde te
blijven. Hij probeert alle geboden van de Heer te onderhouden en te gehoorzamen. En daarbij doet hij ook nog heel veel dingen extra.
Maar, (het is niet zozeer dat hij andere mensen bedriegt), hij bedriegt zichzelf!
Hij vergist zich.
Want hij denkt: als ik goed mijn best doe, dan komt alles goed. Hij vertrouwt niet op de
Heer, hij vertrouwt niet op het werk van de Heer Jezus, maar hij vertrouwt alleen op zichzelf.
Hij gaat op weg naar de tempel, iedereen kent hem.
De mensen gaan, als hij langskomt, eerbiedig opzij.
In de tempel staat hij rechtop en bidt bij zichzelf: O God! ik dank U, dat ik niet ben zoals de andere mensen, rovers, onrechtvaardigen, overspelers; of ook zoals deze tollenaar. Ik vast tweemaal per week; ik geef tienden van alles, wat ik bezit.
Hij somt alles op wat hij meer is en beter doet dan de anderen. Hij staat voorin waar hij opvalt ver van de tollenaar en zegt waarvoor hij staat. Hij zelf is belangrijk niet God. Hij bidt bij zichzelf trots op wie hij is en wat hij doet, maar vooral met minachtig voor andere mensen. Hij is zichzelf genoeg.
2.De tollenaar.
En wie is nu de tollenaar?
Het is een man die niet zo vriendelijk aangekeken wordt door de mensen. De mensen houden niet van hem. Hij is iemand die voor de Romeinen belastinggeld vraagt.
Hij staat achteraan. Hij durft niet zo dichtbij de Heer komen.
Zijn hart wordt geplaagd door het weten, door het voelen van zijn schuld en van zijn zonden voor de Heer.
Hij durft ook zijn ogen niet naar de hemel richten.
Want hij schaamt zich, heel diep, om wie hij is.
Hij slaat zich op de borst van verdriet.
Hij zegt: o God! Wees mij zondaar genadig!
Eigenlijk betekent dat: verzoent U me toch met U? Dat wil zeggen: maakt U het toch
weer goed tussen U en mijn hart?
Rechtstreeks voor de Heer staan, daar vooraan, dat kan hij niet. Vragen, dat durft hij wel. Zomaar, met een paar woorden.
En, dan zijn die zonden weg, dan zijn die zonden helemaal vergeven, zo zegt (Psalm 32:1).
Daar verlangt de tollenaar naar. Daar kijkt hij naar uit. Daar hoopt hij op.
En Jezus zegt: die man, die tollenaar gaat gerechtvaardigd naar huis.
Verlang jij daar ook naar? Kijk jij daar ook naar uit?
Naar vergeving, naar verzoening met de Heer in de hemel?
En dus bidt hij het mooiste gebed wat er is recht uit het hart.
Twee verschillende mensen gingen naar de tempel om te bidden. Dat hebben ze nu gedaan, en nu gaan ze weer naar huis.
Ook verschillend. Ze gingen niet op dezelfde manier naar huis.
Ze gingen verschillend heen, naar de tempel, en ze gingen ook weer verschillend terug, naar huis.
Hoe gaan wij naar huis?
Een beetje Farizeeër en ook een beetje Tollenaar.
Dit evangelie is gelijk een spiegel die Jezus ons voorhoudt. Kijk eens in die spiegel: Zie je dan die farizeeër die groot gaat om wat hij allemaal doet voor de goede zaak.
Of zie je dan die tollenaar die moet zeggen: 'k ben weeral schromelijk tekort geschoten maar ik weet : God houdt van mij zoals ik ben, niet zoals ik zou moeten zijn, want zijn liefde geeft recht aan wie eerlijk voor Hem wil staan.
Evangelie: Lucas 18, 1-8 - 'Zou God geen recht verschaffen aan zijn uitverkorenen?'
Lieve mensen,
"Vanwaar kan ik hulp verwachten?"
In de 1ste lezing, horen we in de psalm het antwoord al!
"Onze hulp komt van God onze Heer die Hemel en aarde gemaakt heeft."
De psalm waarin deze woorden staan is geschreven tégen het onrecht en de oorlogen die in die tijd heersten.
En we horen hoe ook Jezus, de parabel van de weduwe brengt,
die de onmenselijke rechter blijft bestoken met haar vragen,
tot die rechter het beu is.
Er staat in sommige geschriften dat hij zelfs schrik krijgt,
dat zij in boosheid hem zal slagen...
Omwille van ervan af geraken, gaat de rechter toch op haar vraag in, en de weduwe wordt een voorbeeld van: "Bidden helpt"!
Helpt bidden?
Allerlei onderzoek laat zien dat mensen een fundamentele behoefte hebben aan controle.
Vooral in onzekere tijden als deze, met z'n energiecrisis,
oorlogsdreiging, grijpen we graag iedere mogelijkheid aan,
om tóch nog een beetje controle te ervaren.
*Bidden biedt ons een manier om toch een gevoel van controle te hebben, over een situatie die eigenlijk nauwelijks controleerbaar is.
En dát gevoel helpt ons door moeilijke tijden heen.
Bidden biedt een vorm van 'coping-mechanisme' dat ons helpt om te gaan met moeilijke situaties omtrent ziekte, verlies van een dierbare of andere tegenslagen.
En de ideale vorm van coping blijkt de zogenaamde
"collaboratieve vorm" te zijn.
Collaboratie: een vies woord! Omgaan met de vijand! En toch niet!
Want de gelovige die bidt om genezing, laat het niet alleen aan de almachtige God over!
Hij gaat ook met zijn ziek-zijn, dat op die moment zijn vijand is,
aan de slag!
Hij probeert er controle over te houden en helpt de artsen en wetenschappers bij het genezingsproces, door zelf mee te werken
aan wat in zijn vermogen ligt...
*Wanneer we dit horen, dan klinkt "hopen" en "geloven" luidt in m'n oren!
Wat een hoop en geloven leeft er in mensen die bidden en
met hun ziek-zijn, of andere tegenslag aan de slag gaan.
Mensen die hulp en uitwegen zoeken, en al hun vertrouwen en geloven in de handen van de artsen leggen, terwijl ze 's avonds zich keren naar hun God onze Vader, waarbij ze met al hun onhebbelijkheden,
al hun vragen terecht kunnen.
Hij luistert altijd, Hij wijst niemand af!
Ook daarin hebben zij alle vertrouwen!
*En hebben jullie "vorige maandag" gehoord dat een 100tal jongeren uit ons Franse landsdeel in audiëntie waren bij onze Paus Franciscus???
Zij waren er om "de zegen te vragen" over henzelf en het werk waar ze voorstaan! Want deze jongeren zullen deel nemen aan de organisatie van "wereldjongerendagen 2023" die in Lissabon Portugal doorgaan!
Wereldjongerendagen die sinds 1984 georganiseerd werden vanuit Rome, om de jongeren te betrekken en zich betrokken te voelen
in onze kerk.
En de Paus zei hun: "Jullie zijn niet alleen de toekomst van onze kerk! Jullie zijn ook nu een belangrijk deel van onze kerk!
Jullie zijn jong, en houden ons jong!
Wij hebben jullie vrijgevigheid, jullie vreugde en jullie wil om een andere wereld op te bouwen, groot nodig"!
De Paus bewondert hun moed, hun gelovige inzet en hun christelijke getuigenis.
Daarom durf ik jullie, in deze tijden ook vragen, om
"ambassadeurs van vrede" te zijn. Opdat de wereld, doorheen jullie werk, de broederlijkheid en solidariteit herontdekt.
Lieve meisjes en jongens, word nooit moe om drager te zijn van het Evangelie, besloot de paus. Ik weet dat jullie gul zijn, vol enthousiasme en klaar om de wereld te veroveren.
*Als we De Wereldjongerendagen volgen, met z'n duizenden jongeren tussen 16 en 35 jaar, zijn we dan niet vol van hoop, dat, onze kerk bij die jongeren in goede handen is?
En dan wil ik eindigen met woorden van Toon Hermans:
Ik weet niet hoeveel mensen mij hebben geschreven,
toen het slecht met mij ging:
'we zullen een kaarsje voor je aansteken.'
Op die momenten voel je dat zo een kaarsvlammetje
niet zomaar een sentimenteel lichtje is.
Als iemand een kaars pakt, en een lucifer,
en die kaars voor iemand anders aansteekt,
dan is er toch sprake van warmte van de ene mens voor de andere.
Duizenden en duizenden mensen steken op een dag een kaarsje aan.
Dat is iets heel anders dan wanneer duizenden mensen
Evangelie: Lucas 17, 5-10 - 'Indien gij een geloof had...'
Wegwijzerviering, een viering waar ook heel speciaal gezinnen van harte welkom zijn
In het begin van dit evangelie spreekt Jezus over mosterd. En over ons geloof.
Dat is ook het thema van deze viering: 'Blijf erin geloven'.
Een voetballer kan maar winnen, als hij blijft geloven dat hij kan winnen. Nu denk ik, dat Jezus niet bedoelt dat we maar een beetje geloof nodig hebben, als hij het vergelijkt met een klein mosterdzaadje.
In tegendeel.
Want een klein mosterdzaadje, dat geeft straffe mosterd. Ons geloof kan zo straf zijn als mosterd. Die aan het eten smaak en pit geeft. Het klein zaadje, dat zijn wij. Kleine mensen.
Zoals Jezus, die geen grote machtige baas was. Maar zijn geloof heeft wonderen gedaan. En het heeft miljoenen mensen aangesproken. Het is dat geloof waar deze meisjes en jongens de volgende maanden beter gaan leren kennen. Het geloof van Jezus, waaraan hij trouw bleef ook als hij ervoor moest sterven.
En zijn leerlingen hebben gedurfd hem op die weg te blijven volgen.
Maar wacht, dat geloof.
Wat is dat juist? Daarover gaat het tweede deel van dat evangelie. Over die knecht, die zijn plicht doet.
Die zijn meester bedient zoals van hem gevraagd wordt. Wat geloofde Jezus precies? Als we proberen van eerst aan anderen te denken, als we proberen elkaar te dienen, ervoor te zorgen dat onze naaste geholpen wordt, dan wordt de wereld stillekes aan 'het rijk van God', waar alle tranen gedroogd worden. Durf geloven dat geven beter is dan krijgen.
Dat is de mosterd die het leven smakelijk zal maken.
"Daar alleen is 't leven goed, waar men stil en ongedwongen alles voor elkander doet" zegt een spreekwoord. Klinkt misschien melig. maar het is een waarheid.
En als wij stil en ongedwongen elkaar helpen en denken aan het geluk van de mens naast ons, zijn we geen 'knechten' meer. Jezus zegt op een andere plaats in het evangelie: jullie zijn mijn vrienden, als jullie mij willen volgen.
En vrienden, die vragen geen complimentjes, als ze elkaar helpen.
Hun beloning is dat ze kunnen zien dat een ander wat gelukkiger wordt.
Magnificat! Jubelt allen in de Heer! Jubelt om uw heil!
Wie zich verheffen in hun macht, Hij haalt ze van hun tronen neer, maar wie gering is beurt Hij op.
De Heer verheft wie armoe lijdt en schenkt zijn gunst in overvloed. De rijken zendt Hij ledig heen.
Het is inderdaad niet meer of niet minder dan het Magnificat, waarvan wij de woorden zo graag in de mond leggen van Maria.
En neen, dat gebeurde niet per vergissing. Want ja, ook dat Magnificat komt uit het evangelie van Lucas (Lc. 1,52-53).
Laten we daarom samen in het evangelie van Lucas op ontdekking gaan.
Vorige week hoorden we nog de parabel over de onrechtvaardige rentmeester (Lc. 16,14-19), over de omgang met het geld. Vandaag vertelt Lucas ons opnieuw een parabel, over de arme Lazarus aan de poort (Lc. 16, 19-31). En elders in zijn evangelie lezen we ook nog de parabel van de Barmhartige Samaritaan (Lc 10,25-37). In ieder van die parabels én in het Magnificat toont Lucas ons de voorkeur van Jezus voor de armen en eenvoudigen.
In de parabel van vandaag krijgt die arme een naam: Lazarus. Die naam betekent: "God helpt". De rijke heeft geen naam. Lucas tekent heel scherp de tegenstelling tussen de rijke, die elke dag feest kan vieren, en de arme aan de poort. Bij hun dood zijn de rollen omgekeerd. Lazarus leeft en is "in de schoot van Abraham". De rijke wordt gekweld in de onderwereld. Hij lijdt hevige pijn en hij hoort dat hij zijn kansen heeft verkeken en zijn tijd op aarde slecht heeft besteed.
Het lot van de rijke vrek en de vreugde van Lazarus illustreren heel goed de woorden van het Magnificat, een paar hoofdstukken eerder (Lc. 1,52-53): "Heersers stoot hij van hun troon en wie gering is geeft hij aanzien.
Wie honger heeft overlaadt hij met gaven, maar rijken stuurt hij weg met lege handen".
Zowel bij de parabel van Lazarus als bij de parabel van de onrechtvaardige rentmeester (Lc. 16,14-19), had Jezus zeker een aantal Farizeeën voor ogen, die rijk waren én geld hadden. Rijkdom is voor hen allicht of zeker een teken van zegening.
Maar niet alle Farizeeën waren rijk. Misschien is de kritiek van Lucas, ten overstaan van hen, wat te scherp.
Dus is de vraag van vandaag: wie is wie in deze parabel? En vooral, wie zijn wij, als leerlingen van Jezus, in deze parabel?
Zijn wij "een" Lazarus? Of zijn wij eerder rijke vrekken?
Gaat het enkel om het financiële? Of gaat het veel verder?
Armoede heeft immers veel meer gezichten en veel verschillende aspecten: slechte behuizing, ongezond eten, achterstand op school.
Volgens een studie zou 21 procent van de bevolking in Vlaanderen moeilijk rond kunnen komen. Bij die "nieuwe armen", onder meer door de stijgende energieprijzen, komen er meer en meer ook kleine zelfstandigen die over de kop gaan, jonge gezinnen die moeten gaan bedelen, langdurig werklozen die zich in betere tijden zwaar geëngageerd hebben in afbetalingen, gepensioneerden die ooit goed hun geld verdienden in hun beroepsloopbaan en het nu met veel minder moeten stellen, geschorste werklozen en mensen die niet in orde zijn met een aantal administratieve verplichtingen.
Zo zijn wij vandaag allemaal wel een beetje minder Farizeeër, en een beetje meer ge-lazarus-d. Dat neemt niet weg dat wij, aan onze kant van de wereld, er over het algemeen beter voorstaan.
Maar bijna niemand loopt met een bord rond waarop staat: "ik ben arm".
Lazarus lag aan de poort. Zoals er vandaag meer en meer armen leven in onze maatschappij. Zoals er vandaag vluchtelingen bij ons aankloppen uit Oekraïne. Zoals er vandaag armen wachten aan de poorten van Europa, al dan niet zwalpend op een bootje op de zee. Ook die mogen we allemaal Lazarus noemen. De Lazarussen, ze zijn ondertussen met velen. Staan wij aan hun zijde om kloven te dichten en poorten voor hen te openen?
In het parochieblad van deze week lees ik dat "de meeste vluchtelingen worden opgevangen in arme landen in het Zuiden". Rijk is altijd een relatief begrip. Eerder een gevoel van welzijn, dan van welstand. Eerder een gevoel van naaste zijn, dan van vreemdeling. Vandaar dat mensen uit buurlanden, hoe arm ook, vlugger geneigd zijn om hulp te bieden. "Vergeleken met anderen, doen wij uiteindelijk niet zoveel voor vluchtelingen" schrijft Erik De Smet in Kerk en Leven.
Om even een vergelijking te maken: in 1914, toen België plots door Duitsland overvallen werd, trokken meer dan 1,5 miljoen landgenoten op de vlucht naar onze buurlanden Frankrijk, Groot-Brittannië en Nederland. Zij die vanuit Antwerpen vertrokken, meestal te voet naar Nederland, werden er heel gastvrij opgevangen.
Om dezelfde redenen wordt West-Europa en ook ons land overstelpt door vluchtelingen uit Oekraïne. Relatief veel van hen worden opgevangen bij mensen thuis. Anderen komen terecht in opvangdorpen, zoals het nooddorp op Linkeroever, in onze parochie, waar ondertussen 200 appartementen in containers beschikbaar zijn. Al is het zeer de vraag of deze container-woningen wel een gezellige opvang zijn.
Weer een andere parabel bij Lucas gaat over de Barmhartige Samaritaan (Lc 10,25-37). De boodschap van die Samaritaan is eenvoudig: "Ga niet voorbij", wees niet hardvochtig en afstandelijk zoals de rijke.
Die barmhartige Samaritanen die, als enkeling of in een organisatie, armen opvangen, helpen, oriënteren. Ook zij hebben vele gezichten, ook dichtbij ons. Denk aan de Gemeenschap van Sant'Egidio, met hun kinderopvang en de tweedehandswinkel Laudato Si', het sociale restaurant Bakboord en de Mazen van het net, waarvoor wij vandaag opnieuw met ons winkelkarretje klaarstaan.
We mogen de zorg voor de armen die roepen aan de poort van ons leven, niet uitstellen tot morgen.
Willem Vermandere zong 20 jaar geleden al over al die Lazarussen. Hoe "Ze roepen en zingen aan ons deure: Doet open bange blankeman". Hij onderstreepte daarin niet zozeer de armoede maar wel onze schroom, onze schrik, onze angst voor het onbekende, voor hun anders zijn.
Wanneer wij straks het Onzevader zullen zingen, en biddend vragen om "ons" dagelijks brood, laten we daar dan ook de consequenties bijnemen, voor alle Lazarussen waarmee we deze zorg delen.
De aanwezigheid "aan ons deure" van hen die "honger" hebben door gebrek aan brood, aandacht of affectie, geeft een heel andere diepte aan deze bede.
Evangelie: Lucas 15, 1-32 - 'Vreugde over één zondaar die zich bekeert'
Elke week luisteren we hier naar een verhaal dat over Jezus van Nazareth vertelt, of waar Hij zelf de hoofdrol speelt of minstens aan het woord is. En als brave gelovigen vinden wij die verhalen meestal wel mooi en zijn wij geneigd om instemmend te knikken. Die Jezus gaf toch wel het goede voorbeeld en zijn lessen kunnen we best ter harte nemen. Inspirerende verhalen vinden wij toch altijd in die bijbel. Tot we er even dieper over nadenken.
Neem nu het evangelie van vandaag. Het gaat daar over een verloren zilverstuk en een verloren gelopen schaap. Verder in de tekst van Lucas komt trouwens ook nog het welbekende verhaal van de verloren zoon. En als het verlorene - het zilverstuk, het schaap of de weggelopen zoon - teruggevonden is, heerst overal vreugde en is iedereen content.
Maar is dat wel zo?
Die vrouw die haar geldstuk kwijt is had maar wat zorgvuldiger moeten zijn en haar geld beter wegbergen. En het klinkt misschien schattig dat die herder op zoek gaat naar dat ene schaap dat verloren gelopen is. Maar is het ook realistisch? Economisch ingestelde mensen denken natuurlijk zo niet. Je laat geen kudde schapen achter om er eentje te gaan zoeken. Wat gaat er intussen met die 99 andere gebeuren? Bovendien: een schaap hoort bij de kudde te blijven. Wie verloren loopt heeft tegendraads gehandeld, heeft niet geluisterd naar de herder of de hond.
En hoort dus niet meer echt bij de kudde.
We hebben er in onze taal zelfs een uitdrukking voor. Zo een schaap geven wij al gauw het etiket van zwart schaap. Hij heeft zichzelf buitenspel gezet en we geven hem al snel een andere kleur om niet te vergeten dat hij er niet bij hoort. En dat we er liefst niet te veel meer mee omgaan.
Jezus vertelt dit verhaal trouwens om een antwoord te bieden aan farizeeërs die hem verwijten dat Hij te veel omgaat met tollenaars en zondaars. En daar ga je toch liever niet mee om! Misschien zijn die tollenaars en zondaars ook verloren gelopen schapen of zwarte schapen.
En ook voor zulke mensen hebben wij in onze taal uitdrukkingen klaar liggen. Eigen schuld dikke bult. Wie niet horen wil moet voelen. Ook bij het verhaal van de verloren zoon is dat vaak onze eerste reactie. We vinden die vergevingsgezinde vader in het verhaal wel tof, maar we voelen toch meer begrip en empathie voor die oudste zoon. Hij is altijd braaf thuis gebleven en voor hem wordt geen feest aangericht.
Het is ook vaak onze eerste reactie wanneer er begrip wordt gevraagd voor mensen die zware misstappen hebben begaan of zelfs echte misdaden op hun geweten hebben. Als men dan voor die mensen pleit voor enig begrip of hen een nieuwe kans wil bieden, zeggen wij gemakkelijk: hebben die slachtoffers ook een tweede kans gekregen? Wordt er geen rekening gehouden met de familie van de slachtoffers, met hen die achterblijven in verdriet en gemis? Het zijn altijd degenen die in fout waren voor wie begrip wordt gevraagd. En wij, tellen wij dan helemaal niet mee?
Misschien hebben die mensen die misstappen begaan hebben of zelfs misdaden hebben gepleegd wel een moeilijke jeugd gehad of waren zij gefrustreerd door te veel mislukkingen en tegenslagen. Maar wij hebben toch ook tegenslagen en frustraties gekend. En hebben wij altijd tweede kansen gekregen?
Al te vaak nemen wij het dan op voor die negenennegentig schapen. Die hebben gedaan zoals wij en zijn bij de kudde gebleven. En we willen een schaap dat verloren gelopen is misschien wel helpen. Maar niet tegen elke prijs. En we vragen respect en dankbaarheid als wij dat arme schaap gaan zoeken of steunen. Het moet ons dankbaar zijn voor de kansen die wij geven. En zo blijven wij bij de goeden horen, de negenennegentig witte schapen.
Het wordt helemaal anders als wij ons in de plaats stellen van dat honderdste schaap.
Als we ons bijvoorbeeld proberen te zien als die vluchteling die na dagen wachten en wachten en op straat slapen, hopend op een antwoord op zijn asielaanvraag, toch eens zijn geduld verliest.
Of om het wat dichter bij ons te situeren - als we bijvoorbeeld zelf eens de laatste van de klas zijn geweest. Als we ons kunnen inleven in de vernedering van de vrouw die altijd kleren draagt die zij van andere dames gekregen heeft. Als we ons in de plaats stellen van die jongen die geld moet vragen om zijn studies te betalen. Of van dat meisje dat elke week moet bijgewerkt worden omdat ze niet kan volgen in de klas.
Dat zijn de vragen, problemen en bezorgdheden van het honderdste schaap. Laten we proberen begrip en empathie voor dat schaap op te brengen. Liever dan het de woestijn in te sturen als de zondebok, het zwarte schaap dat er niet meer bij hoort.
Dat is wat Jezus ons vandaag voorhoudt. Het honderdste schaap moet niet worden afgezonderd of opgegeven. Het is niet voorgoed verloren. We moeten het blijven zoeken, want het hoort erbij. Ook al is het misschien niet helemaal wit zoals de anderen.
Maar daarom hoeven we het ook niet helemaal zwart te maken.
Straffe taal van Jezus - 23e zondag door het jaar C 2022 - Hilda Sas
Drieëntwintigste zondag door het jaar C 2022 - Zondag 4 september 2022
Eerste lezing: Filemon 9b-10.12-17- 'Neem Onesimus aan als geliefde broeder'
Evangelie: Lucas 14, 25-33 - 'Als iemand zijn kruis niet draagt'
Wegwijzerviering, een viering waar ook heel speciaal gezinnen van harte welkom zijn
--- Scheppingszondag ---
Lieve mensen die straffe taal van Jezus zegt ons hoe door de eeuwen heen, een straffe taal nodig is om mensen hun ogen te openen!
Om mensen in beweging te krijgen.
Om mensen te laten delen in je visioen, voor sommigen een utopie!
Deze lange droge hete zomer zegt ons veel over de bijbel!
Zegt ons veel over de enthousiaste groep grootouders die opkomen voor het klimaat.
Het zegt ons dat we er nu echt iets moeten aan doen
om onze wereld bewoonbaar te houden voor onze klein- èn achterkleinkinderen én voor zovelen die eronder lijden!
Voor iedereen is het visioen van Jezus! Voor velen een utopie!
Voor iedereen is ook voor de zwakste in de maatschappij! Zegt Jezus
Denken we maar aan de waterramp van vorig jaar in onze
Waalse Ardennen
Wie lijdt daaronder het meest en het langst denk je?
De armste mensen!
Onder begeleiding zijn zij in orde met hun ziekteverzekering en moeten soms met een lening hun brandverzekering betalen...
Zij zitten het langst in de miserie en mogelijk komen zij, door zo'n ramp, er nooit meer uit!
Met de bosbranden van dit jaar verloopt het net zo!
Het zijn ook daar, de armste, de grootste dub van het verhaal.
Omwille van iedereen, niet allen omwille van 'onze' bezittingen, ook om 'de bezittingen van de armste', is het 5 nà twaalf om onze wereld in ons hart te sluiten en op handen te dragen.
Anuna De Wever! Greta Thunberg!
Kunnen we eerbied en respect voor hen opbrengen??
Kunnen we onze kleinkinderen steunen die op vrijdag spijbelen voor de dreigende klimaatsveranderingen?
Kunnen we naar hen luisteren en mee bezorgd zijn om de toekomst van onze planeet?
Of vinden we 't allemaal maar 'n druppel op een hete plaat.
Of vinden we, dat het 'De Regeringen' zijn, die er iets moeten aan doen???
Of de mensen van onze kerkfabriek?
Want wij zijn een ECOkerk!
Wij hebben zonnepanelen op ons kerkdak! Wij spoelen onze nieuwe schoonste toiletten van 't stad met het regenwater!
Wij zijn een fietskerk en moedigen het fietsen aan met onze fietsrekken en tafels en banken om even te pauzeren!
Voor een goei doel kiezen, is niet zo gemakkelijk dan het op 't eerste zicht lijkt.
Het is ons doen en denken er echt aan wijden!
Het is ook 'erin investeren'!
Lezen wij onze ECOTIP wekelijks in 't parochieblad om samen toekomst te planten??? En trachten we die ook waar te maken??? (2 laatsten = toiletten)
Voor 't klimaat kiezen, bekommerd zijn om onze moeder aarde,
is ons doen en denken er aan wijden.
Voor Jezus kiezen, bekommerd zijn om Jezus' visioen waar te maken,
is ons doen en denken er aan wijden.
Het is nadenken, overwegen, bekommerd blijven 'om alles en iedereen'.
'Christen' worden we niet geboren! We worden het dag na dag!
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
