Zevenentwintigste zondag door het jaar C 2010 - Zaterdag 2 en zondag 3 oktober 2010

Eerste lezing: Habakuk 1, 2-3; 2, 2-4 - 'De rechtvaardige leeft door zijn trouw'
Evangelie: Lucas 17, 5-10 - 'Indien gij een geloof had...'

Laat het ons maar eerlijk bekennen: meestal zijn we geen echte luistervinken wanneer de 1e lezing aan bod komt.
Die is ook de ene week bevattelijker dan de andere, en de auteur is soms ook niet zo bekend, zoals vandaag bvb.: de profeet Habakuk. Velen zullen zeggen: “Nooit van gehoord. Waar hebben ze die uitgehaald?”
En nochtans!

Bij de aanvang van de eerste lezing is Habakuk aan het bidden en het is het gebed van iemand die dik in de miserie zit en het allemaal niet zo goed meer begrijpt.
“Hoelang moet ik nog roepen Heer,  terwijl Gij maar niet luistert, hoelang moet ik de hemel nog geweld aandoen terwijl Gij maar geen uitkomst brengt?
Waarom laat gij mij onrecht lijden en ziet U de ellende maar aan? Waarom moet ik leven te midden van geweld en onderdrukking, en waarom rijst er twist en moet men lijden onder tweedracht?”
Een hele reeks ontgoochelde waaroms, zelfs vandaag nog herkenbaar, want vandaag is Habakuk heel goed te herkennen. 

Want vandaag is hij een slachtoffer van de aanhoudende natuurrampen in Pakistan, die zich afvraagt waarom het Westen zo weinig helpt.  Hoelang moet ik nog roepen, Heer.
Vandaag staat hij in de schoenen van de Palestijnen, die verbaasd en ontgoocheld kijken hoe  de Israëlies nieuwe nederzettingen bouwen op Palestijnse grond.
Vandaag is hij het slachtoffer van kindermisbruik, in de Kerk en het wordt nog veel erger wanneer het toegedekt wordt en na 50 jaar eerst aan het licht komt. hij vraagt zichzelf af wanneer  zal recht geschieden?  Hoelang moet ik nog roepen, Heer, terwijl Gij maar niet luistert.
Vandaag is hij de asielzoeker, voor wie geen plaats is in een opvangcentrum.
Vandaag is hij de langdurig zieke, die denkt dat hij door God en mensen in de steek wordt gelaten.
Vandaag is hij de moeder of vader wiens kind is omgekomen in een verkeersongeval.
Vandaag is hij degene die zich inzet in de parochie maar genegeerd wordt en amper een greintje dank krijgt.

Vandaag kan het je buurman, je buurvrouw zijn.
Morgen kan het je partner, je ouder, je kind zijn, misschien ben jij morgen wel Habakuk.
Maar de profeet Habakuk is ook iemand die luistert, iemand die oor heeft voor het woord van God.
En God spreekt: “Schrijf het visioen op, zodat men het vlot kan lezen. En het visioen hunkert naar zijn vervulling en vertelt geen leugen. Al blijft het uit, geef het wachten niet op, want komen doet het beslist en het komt niet te laat.
M.a.w. hopen is misschien al een stuk geloven.

En het evangelie sluit wonderwel goed aan als 2e lezing. 
De apostelen bidden: “Versterk ons vertrouwen, geef ons meer geloof”
Dat is ook rapper gezegd dan gedaan.

We leven in een tijd waarin onze kerken ’s zondags even leeg zijn als ze vroeger in de week waren, waarin God en geloof worden afgedaan als iets van vroeger, iets van toen we nog niet beter wisten …
Heer, geef ons meer geloof.
We leven in een tijd waarin ons geloof op de proef wordt gesteld, we ons misschien afvragen waar we mee bezig zijn en of het nog wel de moeite loont …
Heer, geef ons meer geloof.
We leven in een tijd dat we meer dan ooit beseffen dat de kerk “een kerk van mensen” is.
Dat ze, én geleid wordt, én gemaakt wordt door mensen. 
En als zowel een aantal van deze mensen, als de kerk als instituut, ernstige dingen ten laste gelegd worden, dan heeft ze het moeilijk om hierop eerlijk te reageren.

De boodschap van Jezus verkondigen, én naar de normen van deze tijd, én naar de gelovigen van vandaag, blijft de voornaamste en tegelijk meest boeiende taak van de kerk.
Toch voelen meer en meer mensen zich ongemakkelijk, beschaamd, bezorgd, ongerust.
Heer geef ons meer geloof.

Vrienden, geloven is een werkwoord, net als beminnen.
Geloof is geen jas die je naar believen kunt aan- en uittrekken, nee, het  is iets wat je moet doen, elke dag opnieuw. Het is nooit af, en het vraagt inzet.
Alle weken terug naar hier komen, bijvoorbeeld, en bidden, en gemeenschap vieren en er zijn voor God, voor elkaar en voor al onze medemensen.

Doen, zegt Jezus.
Niet blijven staan, maar u inzetten. 
Niet wanhopen maar hopen en alles een kans geven.

De waarde van het aandeel ‘Geloof’ is op de beurs dramatisch gezakt.
Ik zou het bijna durven vergelijken met een beurscrash. Er gaat bijna geen dag meer voorbij zonder alweer een nieuw beschamend feit dat openbaar gemaakt wordt en het vertrouwen op de helling zet.
En daar hebben velen onder ons beduidend moeite mee. Begrijpelijk.
Het vertrouwen in de Kerk zit niet meer in de Bel-20.

En toch zien we dit weekend weer straffe dingen…tekenen van hoop?
Honderden vrijwilligers draaien hun nestel af op de St Annekesfeesten.  Is dit niet hoopgevend? 
Geloven in mekaar en er samen iets aan doen. 
Samen gemeenschap vormen, sterker maken, zodat anderen het niet kunnen afbreken.
Je zou eigenlijk eens moeten binnenspringen. 

En voor diegenen die niet tegenstaande twijfel toch blijven hopen en geloven, zegt Jezus: ‘Ga in vrede.’ Geloven brengt ook vrede mee. Vrede met onszelf, met onze medemensen, met God.
En vrede, dat is zowat het hoogste goed dat we als mens kunnen nastreven. 
Hopen op vrede.

Heer, geef ons meer geloof en hoop en vrede.
Amen.

Naar ideeën van Ludwig Verhelst – Jan Lerouge – Romain Debbau