Zesde zondag door het jaar C 2010 - Zaterdag 13 en zondag 14 februari 2010

Eerste lezing: Jeremia 17,5-8 - 'Gezegend die op de Heer vertrouwt'
Evangelie: Lucas 6,17,20-26 - 'De zaligsprekingen'

Iemand die arm is gelukwensen, riskeer het maar! De kans is groot dat de man of vrouw zich zwaar beledigd voelt en je gaat uitschelden.
Je zou kunnen antwoorden: 'niet boos worden, ik citeer het evangelie.
“Gelukkig jullie armen, want van jullie is het koninkrijk van God.”
Maar je mag verwachten dat de woede van die arme niet bedaard is.
Hij of zij zou kunnen zeggen: 'U moest u schamen voor zo'n cynisch misbruik van het evangelie en laat me met eenzelfde cynisme het evangelie citeren.
Wee u die rijk bent, u hebt uw deel al gehad.'

Leven we vandaag dan in een ‘andere wereld’? Leven wij in een maatschappij die haaks staat op de woorden van het evangelie?
Onze dagelijkse ervaringen spreken in elk geval een heel andere taal dan de woorden van het evangelie die we zopas hoorden weerklinken.
Hoe kunnen we nu in ’s hemelsnaam de sukkelaars van Haïti gelukkig prijzen?
Hoe kunnen de talloze hongerlijders in eigen land, die zelfs geen dak boven het hoofd hebben, zich goed voelen in hun eigen vel?
Hoe kunnen families waar slechts verwijten klinken of waar er een diepe stilte heerst omdat elke vorm van dialoog ontbreekt, hoe kunnen gezinnen waar man en vrouw uiteengaan, waar jongeren vaak geen echte thuis meer vinden, waar ze verslaafd zijn aan de eigen willekeur, aan de eigen kicks…, aan drugs en noem maar op,  ja, hoe kunnen zij allemaal reden hebben om op te springen van blijdschap?

En omgekeerd, waarom zouden we de rijken en de aanzienlijken een ‘wee u’ toeroepen?
Is het dan fout om te hebben wat ge moet hebben?
Tja hoor ik sommigen zeggen: “is het dan niet nodig dat de kerk zich aanpast aan de moderne wereld.” Want de taal van het evangelie stuit soms toch tegen de borst… Of ligt het aan ons dat we het niet goed begrijpen?

De evangelietekst die hier vandaag voor ons ligt, is eigenlijk niet eens zó problematisch. Want alle mensen met enige levenservaring weten dat de lachende reclamemensen in onze weekbladen of op ons beeldscherm lang niet altijd gelukkig zijn.

Goede vrienden, gelukkig is de mens, die dankbaar is voor alles wat hem gratis gegeven werd. Ik hoef niets te bezitten, om van alles te genieten. Geluk ligt in kleine, eenvoudige dingen in tevreden zijn met wat je hebt.
In een bloem, een lach, het spel van een kind. In een hartelijke omhelzing. In het lied van een vogel. Het kabbelen van de beek. De bruisende golven van de zee. De wind. De duinen.   De rust en de stilte.
Vermaak en plezier en een verre vakantie kun je kopen, maar een tevreden hart, dat een mens laat genieten van wat hij heeft, is nergens te koop.

U hebt het ongetwijfeld begrepen, goede mensen.
Wanneer Jezus de armen gelukkig prijst, prijst Hij heus niet de armoede gelukkig! God wil niet liever dan dat alle mensen in welzijn en in welvaart leven!

Zaligheden gaan over mensen, over onze medemensen. Ja, over onze overledenen, we  geloven dat ze zalig zijn.
Maar het gaat nog meer over het nu, over die dakloze die misschien deze week de nachten doorgebracht heeft in de kou.
Het gaat ook over die moedige vrouw uit Oost Europa die al jarenlang uitkijkt naar legalisering en voor wie geen toekomst bestaat in haar land van oorsprong en die al jaren in ‘t zwart werkt vol onzekerheid... Voor hen moeten we kiezen in naam van Jezus - en ook uit pure menselijkheid - opdat ze nu, vandaag, in deze tijd meer geluk mogen hebben in hun leven.

Lucas schrijft in zijn “vlaktereden” eigenlijk over:
Gelukgewenst worden de armen. Voor jullie is het rijk van God.
Proficiat zeg ik als je sober kunt en wilt leven.  Als je zegt: “ik heb genoeg”
Of bravo voor de mensen die gelukkig zijn met wat ze hebben, al is dit niets te veel.
Moeten we niet allemaal een beetje “armer” of minder rijk leren leven? 
Ik denk dat onze wereld dit nodig heeft. 

Gelukgewenst die nu honger hebben.  Jullie zullen volop te eten hebben.
Proficiat zeg ik als je wil leven zonder overdaad.
Of bravo voor de mensen die met “gewone kost” overleven, die niet geconfronteerd worden met overladen magen, en te veel aan drank….
Mensen die er voor zorgen dat het eten beter verdeeld wordt, mensen die het overtollige delen met hen die het nodig hebben…

Gelukgewenst die nu huilen, jullie zullen lachen.
Proficiat zeg ik als je uw emoties laat zien.  Dat je nog kan huilen voor een onrecht.
Of bravo voor die mensen die gebukt gaan onder pijn en verdriet, die eigenlijk nooit echt “geluk” hebbent.  Deze mensen zullen sterker door het leven gaan wanneer het wat betert.  Hou ze maar in het oog…

Gelukgewenst als je gehaat wordt, als je buitengesloten wordt, als ze je naam door het slijk sleuren…
Proficiat zeg ik als je dit alles kan verwerken, als je steeds de pineut bent, de sukkelaar die het altijd gedaan heeft.
Of bravo voor die eenvoudige mensen die eerlijk zijn en geen komedie spelen. 
Mensen die een tegenslag kunnen verwerken.  Deze mensen zullen weten wat het is: “de hand uitsteken en zand er over”… Ze kunnen zelfs begrijpen dat anderen fouten begaan.

Heer ,verlos mij van dat verlangen naar dingen ,die me toch niet kunnen bevredigen .
Heer ,IK HEB GENOEG. Ik heb een zon aan de hemel .  Ik heb een dak boven mijn hoofd. Ik heb werk voor mijn handen. Ik heb een welgevulde tafel ,om te eten en ik heb mensen om lief te hebben.
Heer, IK HEB GENOEG!

Naar een idee van Ghislain Bossuyt, Frans Gheysen en Bie Boon