Zevenentwintigste zondag door het jaar B 2009 - Zaterdag 3 en zondag 4 oktober 2009

Eerste lezing: Genesis 2, 18-24 - 'Zij zullen volkomen één worden'
Evangelie: Marcus 10, 2-16 - 'Wat God verbonden heeft, mag een mens niet scheiden'

Zo, er is weer een week voorbij gevlogen.  Een van de 52 dit jaar. 
Maar hebben we er nu bij stilgestaan dat het een vredesweek was?  Ik niet.
Laat ons daarom maar proberen de teksten en gebeden van deze viering in ons op te nemen.

De eerste lezing is het puurste van het puurste.  Het begin van een schoon verhaal. 
De man is alleen en God zet er een vrouw naast.  Ze moeten samen verder, ze worden één. 
En ze leefden nog lang en gelukkig…  Door dik en dun, in goede en in kwade dagen.
Hier zou het kunnen stoppen als het volmaakt was.
Maar de geschiedenis van de relatie tussen God en zijn mensen en van de mensen met elkaar is niet altijd een sprookje met een happy end…
Oprechte zorg voor elkaar, respect voor de ander….  is een opdracht voor het leven.
Gemakkelijker gezegd dan gedaan. 
Wat je vanuit de grond van je hart hebt beloofd, wat je vast van plan bent je leven vol te houden, kan door omstandigheden onmogelijk worden…
En het is niet aan de mens zich een oordeel over relaties aan te matigen.

Het evangelie verhaalt ons hoe de Farizeeën nogmaals geprobeerd hebben om Jezus in de val te lokken met de vraag of een man zijn vrouw mag verstoten.
In de wet van Mozes was het mogelijk om je vrouw een scheidingsbrief te geven. 
Ze kon dan haar boeltje pakken en terug naar haar familie gaan. 
Een praktische wet die de Farizeeën goed uitkwam.  Ze konden de tekst interpreteren om zichzelf een ongelooflijke vrijheid van handelen te geven.
Wie het goed kan uitleggen, wie veel kan verwijzen naar de tekst van de wet, kan de zaak wel kleuren in de richting die hij wil.  We kennen allemaal wel zo’n voorbeelden.

“Wat God verbonden heeft, zal de mens niet scheiden…” horen we in het evangelie.
Ik las deze week een getuigenis van een gescheiden vrouw die zei: “ik krimp ineen bij het aanhoren van dit evangelie”  Ze weten niet wat ik heb meegemaakt.  Ze weten niet hoe het leven een hel kan zijn. 
“Ik mag nu eigenlijk geen sacramenten meer tot mij nemen”
Moet je nu echt dood zijn om de spons er over te vegen?  Moeten  we wachten tot ze kerkelijk begraven wordt vooraleer iemand terug aanvaard is.

Het leidt ons naadloos naar het andere thema vandaag: de vrede.
Niet alleen in ons huwelijk, in ons gezin, in onze buurt, in onze stad, ook in onze kerk….
Maar de vrede tussen alle mensen in deze wereld.

Jammer genoeg zijn spijts alles in de laatste halve eeuw zowel buiten als binnen de grenzen van Europa vreselijke oorlogen uitgebroken. Men is er niet in geslaagd oorlog en geweld voorgoed uit te bannen. Het zinloos geweld neemt toe, dicht bij ons bed. Er is steeds meer en meer agressie op straat, in het verkeer, bij sportmanifestaties, zelfs in scholen. Wat  scheelt er toch aan onze maatschappij?

Er duikt ook hier en daar religieus fanatisme op. Meer dan ooit lijkt wereldvrede onmogelijk zonder godsdienstvrede en intensieve dialoog tussen de godsdiensten.

En toch moeten we kunnen vergeten en vergeven. Dat hoort bij de boodschap van het evangelie. Maar vergeving is toch zo moeilijk.
Om tot vrede te kunnen komen is verzoening een ware vereiste.
Let wel: verzoening is meer dan vergeving.

En hoe zit het bij ons?  Een vredezondag is dan weeral een kans, het daagt ons uit. 
Waar kiezen wij voor? 
Voor kwaadheid, wapengeweld, agressie en spierballentaal?
Of voor verantwoordelijk zoeken en grijpen naar alle middelen om te komen tot een geweldloze dialoog. En dat op het niveau dat het onze is. 
Een gesprek voeren met iemand, en niet omhoog gaan met uw stem wanneer je voelt dat je niet akkoord bent met mekaar.  Respect hebben voor een andere mening. 
Kunnen verdragen van mekaar dat we soms anders zijn, anders denken….

Voor geweld zijn er alternatieven mogelijk. Ze worden alleen te weinig gezocht en gebruikt. 
We zullen al eens onze principes opzij moeten leggen. 
We zullen al eens als eerste het initiatief moeten nemen. 
We zullen als eerste de hand moeten uitsteken. 
Zagen en klagen over de afstandelijkheid in onze maatschappij is eigenlijk gemakkelijk.  De hand uitsteken is veel beter. 

Er is ons Iemand daarin voorgegaan: Jezus Christus. Omwille van Hem mogen we de moed niet verliezen maar volharden.  De hand uitsteken en als eerste vergeven en verzoenen.

Na de heel heftige discussie rond het huwelijk, zet Jezus een kind midden in de kring.
“Als je niet wordt als een kind, is er voor jou geen plaats in het koninkrijk van God.”
Dit is een oproep om opnieuw met die onbevangen ogen van het eerste begin, naar elkaar te kijken.  Een oproep om elkaar te zien zoals we bedoeld zijn door God.
Als we eerlijk en oprecht met elkaar omgaan, zonder winstbejag, zonder verborgen agenda, vredevol.  Dan zal het rijk Gods op de aarde zichtbaar worden…

De Sint Annekesfeesten zijn daar een geschikte gelegenheid voor. 
Zo gezellig, met velen, in een goede sfeer mekaar terug ontmoeten.
Een gewone babbel, iemand aanspreken die je lange tijd niet meer zag, een pint drinken met uw buurman, uw schoonmoeder uitnodigen op het buffet , met de kinderen of kleinkinderen genieten van wat er aangeboden wordt.
Dit zijn gelegenheden die we nodig hebben om dat rijk Gods zichtbaar te laten worden.
En… de vredesweek kunnen we niet beter afsluiten.