Goede vrienden, 

We hoorden zonet twee lezingen die helemaal op elkaar zijn afgestemd. 

Twee keer worden mensen gedreven door de Geest en beginnen ze te profeteren en wonderen te verrichten. En telkens zijn er anderen die hen dit - vanuit een gezagspositie - willen beletten. Maar zowel Mozes als Jezus wijzen respectievelijk de trouwe leerling Jozua en de apostel Johannes terecht: de Geest laat zich niet aan banden leggen. 

Ook buiten de gevestigde orde treden ware profeten naar voor. 

De beide lezingen plaatsen ons zo midden in de kerkelijke realiteit van vandaag! 

Ook in onze tijd worstelen wij als parochiegemeenschap en als Katholieke Kerk met vragen die nauw verband houden met het thema van ware profeten die niet enkel van binnen, maar ook van buiten de gevestigde orde komen. 

Enkele voorbeelden…
-    Wie mag voorgaan in onze vieringen en waarom?
-    Hoe ver reikt het draagvlak van onze parochie? Wie behoren tot onze kring en wie niet? En welke zijn hiervan de gevolgen?

Maar ook breder…
-    Waarom kunnen enkel celibataire mannen priester worden? Op welke gronden worden vrouwen uitgesloten van het priesterambt? 
-    En hoe komt het dat er zo weinig religieuze roepingen zijn?  Is dit louter te wijten aan evoluties binnen onze samenleving?  Of heeft de Kerk hier zelf deels schuld aan door te lang enkel oog te hebben voor de eigen kring van gewijden en voor het eigen grote gelijk?

Ik besef goed dat door deze vragen expliciet te stellen, nog niets is opgelost. Maar is het geen nuttig begin, vraag ik me af? 

In de theologie bestaat op vandaag grote eensgezindheid over het inzicht dat God ten diepste aanwezig is in ieder mens en dat de Heilige Geest werkzaam is in de harten van alle gelovigen. 

Dan is het ook wijs, willen wij als Kerk het plan van God met onze wereld bewerkstelligen, om de echte vragen te durven stellen en om evenwaardig de stem van alle charisma’s (gewijden en niet-gewijden, priesters en religieuzen maar evenzeer leken) te laten klinken en de inbreng van allen naar juiste waarde te schatten. 

Zowel gewijden als leken kunnen profetisch spreken en handelen! 

Net daarom is het zo belangrijk om het synodale proces dat Paus Franciscus tijdens dit pontificaat heeft op gang gebracht, te omarmen. 

Wat is dit synodaal proces dan wel? Het is niet meer, maar ook niet minder dan de zo noodzakelijke dialoog binnen de Kerk tussen alle geledingen en alle roepingen. Weg van het klassieke spreken door de kerkelijke gezagdragers vanuit de hoogte. Eerst en vooral luisterend naar wat leeft bij de mensen. En samen met Gods volk op zoek gaan naar gedeelde oplossingen. 

Maar, kunnen wij als “gewone” parochiegemeenschap hier wel toe bijdragen, hoor ik u denken? En zo ja, hoe?  

Wel, dit kan heel eenvoudig, meen ik… 

Door overal waar wij ons binnen en buiten de Kerk bewegen, de echte vragen rond Kerk en geloof te laten klinken. En door onbevangen, vanuit onze eigen relatie met God - met veel respect, empathie en christelijke naastenliefde - de eigen inzichten in de dialoog binnen te brengen. 
Hopelijk komen wij zo allen samen,  vrouwen, mannen, gewijden, leken, jong en oud - stap voor stap - het plan van God voor de toekomst van de Kerk en de wereld op het spoor.

Zijn wij daar toe bereid?

Jazeker! De vele vrijwilligers die zich binnen onze parochiegemeenschap op zovele vlakken engageren zijn hiervan een duidelijk bewijs. Denk aan de mensen van het parochieteam, de Kerkfabriek, de catechese, de liturgiegroepjes, maar evenzeer aan de vrijwilligers van het SAC, van Anna3, van Okra, van Samana, en ga zo maar door… 

Door de inbreng van al deze mensen trachten we van onze parochie een warme thuis te maken die ons een stukje dichter brengt bij de ontdekking van de hemel, zoals het zo mooi verwoord staat in onze visietekst.  

Laten we mekaar oproepen en aanmoedigen om op deze weg van open dialoog en respect voor ieders verwachtingen, inbreng en talenten verder te gaan en om deze boodschap van gelijkwaardigheid en complementariteit van talenten en inzet ook te laten klinken bij onze kerkelijke overheid.  

Amen.