Gedachtenisviering - Viering waar we de overledenen van de maanden juni, juli en september herdachten

Lieve mensen,
Het lijkt me dat de vragen waarmee we vandaag geconfronteerd worden, die Jezus stelt, van levensbelang zijn, dat mijn eigen Christen zijn er uiteindelijk zelfs ten dele van afhangt.  

Reeds de eerste vraag “Wie zeggen de mensen dat ik ben?” – doet nadenken. 
En we weten het: 
Meer dan een derde van onze tijdgenoten in West Europa zeggen bv: “Jezus leefde 2000 jaar geleden. Maar vandaag is de wereld heel anders dan toen, en daarom heeft Hij voor mij geen grote betekenis meer.”
Een kwart van de bevolking zegt: : “ Jezus was gewoon een mens, maar wel een fantastische mens. Hij wilde de mensen naar het goede leiden en daarom kan Hij ook vandaag nog tot voorbeeld worden genomen.”   

De tweede vraag die Jezus stelt vind ik persoonlijk veel moeilijker. 
“Wie denk jij dat ik ben?” 
Hier gaat het niet om de mening van iemand anders, maar om mijn eigen persoonlijke relatie met Jezus. Hij vraagt me heel direct: “Wat beteken ik, Jezus, voor jou, Hilda, voor jou Sas”?
Hoe belangrijk ben ik voor jou? Vertrouw je me ook dan nog, wanneer je niet alles van mijn boodschap, en wanneer je niet alles wat in je leven gebeurt, begrijpt?”

Die vraag van Jezus is voor mij een uitnodiging om zijn persoon en zijn boodschap beter te leren kennen. 
Het Evangelie wordt m’n basiscursus om een goede christen te zijn.
In Jezus hebben wij een vast oriëntatiepunt, Hij heeft ons getoond wat “echt mens zijn” betekent en wij geloven dat de goedheid en de mensvriendelijkheid van God in zijn persoon vorm heeft aangenomen. 
Daarom toch willen wij ons leven ook op zijn houding en op zijn woord afstemmen.

In Jezus leren we iets van “bevrijding”!
Bevrijding van ieder mens die Hij ontmoette!
Wanneer we vorige weken hoorden hoe Hij doven leerde om terug te horen en blinden leerde om terug te zien, dan bevrijdde Jezus deze gewone mens die hij ontmoette, uit zijn gevangenzitten en uit zijn eenzaamheid. 
Een nieuwe wereld ging voor hen open!
Een beetje hemel op aarde mochten zij voelen. 

Wie leest het parochieblad en daarin het artikel ”De klapstoel”?
Elke week wordt daarin iemand in de kijker gesteld die ja, werkelijk als een christen leeft. Iemand die het verhaal van Jezus meegekregen heeft.
Mensen die door hun manier van inzet, hun manier van werken, ‘mensen bevrijden’…

Wanneer Petrus niet akkoord gaat met Jezus voorspelling van de lijdensweg die Hij nog af te leggen heeft, leert Jezus hem en zijn vrienden “om te gaan met de tegenslagen en het lijden” dat op hun weg komt en nog zal komen, het lijden dat echt deel is het leven.
Ja, lieve mensen, zeker vandaag worden we er mee geconfronteerd. 
Nu, nu we samenzijn rond onze overleden parochianen…

En ik kwam deze week de tekst van Charles Peguy weer tegen en wil die jullie niet onthouden…

Het kleine meisje hoop 
Het geloof waar ik het meest van hou,
zegt God, is de hoop.
Nee, liefde, zegt God, dat verwondert me niet.
Maar wat me verwondert, zegt God, is de hoop.
Daar ben ik van ondersteboven.
Ze zien toch wat er in de wereld allemaal omgaat
en ze geloven dat het morgen allemaal omslaat.
Wat een wonder is er niet voor nodig
dat zij dat kleine hoopje hoop nooit als overbodig ervaren 
maar met voorzichtige gebaren
in hun hand en in hun hart bewaren,
een vlammetje dat keer op keer weer
wankelt en dreigt neer te slaan
maar altijd weer weet op te staan,
en nooit wil doven.

Hoop is een heel klein meisje van niks.
Zij stapt op tussen  twee vrouwen
en iedereen denkt: 
die vrouwen houden haar bij de hand, die wijzen de weg.
Maar daarvan heb ik meer verstand,
zegt God, ik zeg:
het is dat kleine meisje hoop dat al wat tussen mensen leeft
hun heen en wee geloop, licht en richting geeft.

Want het is dat kleine meisje hoop
- ,je ziet het zwak zijn, bang zijn, beven,
je denkt soms dat het zo onooglijk is ­ 
het is dat kleine meisje hoop
dat de mensen zien laat, zien soms even,
wat in het leven mogelijk is.

Het geloof, zegt God, waar ik het meest van hou, 
de liefde waar ik het meest van hou, is de hoop. 
Geloof, dat verwondert me niet. Liefde, dat is geen wonder.
Maar de hoop, dat is haast niet te geloven. 
Ikzelf, zegt God, ik ben er van ondersteboven.
Charles Péguy    Vertaling Frans Van Bladel sj

Ja lieve mensen, al breng ik nu deze kleine hoop in ‘n profane tekst, toch durf ik zeggen dat ons wekelijks samenkomen hier, met Jezus’ levensverhaal in ons midden, m’n goede basiscursus blijft.

Jezus, m’n ankerpunt om het vol te houden… te blijven groeien in christen-zijn (met open ogen en open oren in het leven te staan, …)

(bronnen: preken online, Franck Tirré)