Gedachtenisviering - Viering waarin de overleden van afgelopen maand herdacht worden
Misschien is dit de foto van een mens uit één stuk.
Het is de vrouw van 85 jaar die begin vorige week vrijgelaten is door Hamas. Op het Tv-journaal was te zien hoe ze een hand gaf aan een Hamas-soldaat en dat ze tegen hem "Shalom", zei.
Voor velen is zij een teken van hoop: met zo'n mensen is vrede misschien toch mogelijk.
Maar is dit wel zo?
De waarheid is een van de eerste slachtoffers in een oorlog. Is zij wel goed bij haar verstand, is zij niet onder druk gezet? Haar man werd ook ontvoerd, is gekwetsten is nog altijd niet vrij. Is dit wel 'waar'?
Ik durf hopen van wel.
In interviews de dagen nadien, was ze zeker goed bij haar verstand. Ze deed er goed geen doekjes om dat ze erg veel pijn had gehad, ze was geslagen bij de ontvoering. Maar ze durfde ook zeggen dat ze in gevangenschap correct was behandeld, dat ze medicatie had gekregen, en dat ze met Hamasleden had gepraat over vrede. Daar was ze trouwens ook vroeger voor bekend: in haar kibboets ijverde zij voor een betere verstandhouding met de Palestijnen, en ze zorgde ervoor dat zieke mensen uit Gaza naar Israëlische hospitalen konden gebracht worden.
Voor mij is haar haar verhaal als een parabel.
De parabels van Jezus, zijn die 'echt gebeurd'? Er was een man op weg van Jeruzalem naar Jericho... Er was een zoon die zijn vader in de steek liet... Er was een man die op zijn kruis bad voor zijn beulen, en zijn vader vroeg om ze te vergeven
Het zijn verhalen die we opzijschuiven, of die ons inspireren.
Zoals kan ook het verhaal van Yocheved Lifshitz de hoop doen oplichten dat het mogelijk is wat Jezus vandaag in het evangelie vraagt: bemin uw naaste... zoals uzelf. Eenvoudige woorden, maar ze gaan zeer ver. In het evangelie worden ze uitgelegd: ze beginnen met geduld, verdraagzaamheid, geven zonder terug te krijgen, tot en met: bemin uw vijand... Onmogelijk? Het 'Shalom' van deze vrouw uit een stuk zegt van niet.
Goed zijn als God, die de zon laat opgaan over goeden en bozen, het is meer dan de meesten onder ons aankunnen.
Gelukkig, zoiets extreem als in dit hedendaags verhaal zal ons hopelijk nooit overkomen. Maar het kan ons moed geven om te beginnen met ruzies bij te leggen, zeven maal zeventig te vergeven, de vreemdeling onder ons goed te behandelen, kortom, anderen zo te behandelen als we zelf willen behandeld worden, ook als wijzelf in de fout gaan. Het zal ons niet elke dag lukken.
Dat mag ons niet ontmoedigen.
"Ik ben vol medelijden", daarmee eindigde de eerste lezing. God kent ons, hij geeft ons telkens een nieuwe kans om naar het Rijk Gods te streven. Laten wij ook elkaar telkens opnieuw die kans geven.
