Wegzijzerviering - Viering waar de eerste communicanten, vormelingen, families met kinderen en iedereen meer dan welkom is
Wanneer we hier vanmorgen samenzijn met onze jongeren, vertoeven we sinds 24 februari, de invasie van Oekraïne, in een totaal andere realiteit.
Vroegere evidenties zijn door intens geweld, volledig achterhaald.
Waar coronacrisis ons deed mekkeren over het afpakken van onze vrijheid en de dictatuur van onze mondmaskers, staan we met beschaamde kaken te griezelen bij de beelden van bombardementen met meer dan een miljoen vluchtelingen.
Wat is echt vrij zijn, wat is dictatuur?
Beelden kleven aan het netvlies: een jonge papa, knielend voor zijn kind, in schreeuw uitgebroken, omdat hij zijn dochtertje aan de grens moet achterlaten. Zal hij haar ook nog terugzien?
Hoeveel waanzin is druppel na druppel als een kankergezwel opengebarsten vanuit drie verzuchtingen: hebzucht, eerzucht, heerszucht.
Hunkeringen die leven in elk dier, maar ook in onze genen, het zogezegde rijk der vrijheid maar zo onmenselijk als er geen andere waarden tegenover staan.
De samenstellers van deze viering brachten als hoofding aan:
"Wij delen, als wat ons gegeven is."
En ze reiken ons het evangelie aan van Jezus worsteling met die verzuchtingen:
Hebzucht, eerzucht, heerszucht.
"Kan ik hebben wat ik wil? Kan ik mensen manipuleren om de belangrijkste te worden? Kan ik God naar mijn hand zetten?
Ons leven is niet geprogrammeerd. Het staat niet in de sterren geschreven wat we moeten doen. Het betekent keuzes maken en soms mislukken.
Wat is nu echt belangrijk?
Wat maakt ons leven, onze relaties, ons mens zijn waardevol en wat niet?
Dat is het toffe aan een vastentijd, weten dat we met vele anderen een veertigtal dagen ons een beetje proberen los te maken van alles wat voortjaagt.
En dat doen, luisterend in de liturgie naar een diepe Stem achter de dingen.
Gods Stem.
Een beetje woestijn.
Soms kijkend naar wat puin dat we achtergelaten hebben,
soms kunnen glimlachen om dat gevoel van warmte dat we konden schenken.
Het stille besef dat we veel gekregen hebben hoe miniem ook in ogen van anderen.
Voelen dat we pas thuis komen bij onszelf als we kunnen delen.
Er is ons immer zoveel gegeven.
Ik herinner mij een toespraak van paus Franciscus op de Wereldjongerendagen in Panama voor een half miljoen jonge mensen.
Het liet een onvergetelijke indruk na.
De kern van zijn gedachtegang was: "het leven omarmen".
Er was moed voor nodig om met de schandvlek van pedofilie in je eigen kerk toch in het gelaat van jonge mensen te kijken en hen je diepste overtuiging toe te vertrouwen.
"Omarm het leven".
Paus Franciscus zei:
