Palmzondag B 2009 - Zaterdag 4 en zondag 5 april 2009

Evangelie: Marcus 11, 1-10 - 'Gezegend de Komende'
Passieverhaal: Marcus 14, 1-15, 47

Hoe kunnen mensen iemand vandaag toejuichen en onthalen in hun stad en hem enkele dagen later ter dood veroordelen?
Het is en blijft een thema dat ons bezighoudt.

In elke grote stad staat er wel eentje, zo'n beeld met een kerel op een steigerend paard. Meestal heeft ie ook nog een lans, een zwaard of een geweer in de hand.
Machthebbers laten zich zo graag afbeelden: hoog te paard, verheven boven het gewone volk en bij leven lieten ze zich begeleiden door zoveel mogelijk soldaten en indrukwekkend wapentuig. Macht en geweld wordt ook nog eens massaal toegejuicht.
Maar je kunt van zo'n hoogte met een geweldige klap naar beneden vallen, daar denkt niemand aan die in de massa staat.

Maar als je uit heel ander hout gesneden bent, als je geen  macht en geweld propageert, maar vrede, verdraagzaamheid, eenvoud, bescheidenheid, stille menslievendheid, hoe word je dan ingehaald ?
Dan kom je binnen op een ezelsveulen in plaats van op een paard en je omgeeft je met wat vrienden, eenvoudige vissers.
En dan roepen de omstanders  "Help ons" of "Hosanna", want dat is hetzelfde.
Ze roepen niet te hard en zwaaien niet met vlaggen, maar met palmtakjes
Waar staan wij als christenen van de 21e eeuw bij het toekijken en het beluisteren van dit verhaal?

Staan wij mee te juichen en te zwaaien met de massa?  Of staan wij een beetje bedeesd achteraan te bekijken hoe anderen enthousiast zijn?
Of laten wij ons ook leiden door twijfelaars, en zijn we een paar uur na ons enthousiasme mee aan het twijfelen?  En nog een paar dagen later brullen we misschien mee: “kruisig hem”?
Wat hebben we dan aan mekaar?  Voelen we ons als groep één of zijn we echt individuen, elk met een eigen mening.

De takken waarmee ze wuifden waren haastig uit de bomen gerukt en vliegensvlug dan ook weer weggegooid. De handen die ze hadden vastgehouden werden weer tot vuisten gebald.
Het Hosanna in de monden verstierf tot “kruisig hem
Wat is dat toch bij mensen, dat ze zo graag idolen maken, mensen bejubelen en verheffen. Om ze dan later alleen des te harder te kunnen treffen en omlaag te halen.
Zo zijn wij mensen, wispelturig, zwak soms, beïnvloedbaar.
Vrienden, het is dan deze week te tijd om dat goed te maken.  Noemt het daarom “Goede week”?

Als we zien hoe sterk maar toch bescheiden Jezus optrad, dan kunnen we ons niet voorstellen dat hij het nodig vond om  bejubeld te worden bij zijn intocht in Jeruzalem.
Juichen wij te vroeg? 
Blijft hij een belangrijke gast die we uitbundig verwelkomen?  Durven wij het aan deze koning te volgen die kiest voor een lastdier in plaats van een strijdros?    Durven wij onderdanen zijn van deze koning wiens enige wapen de liefde is? 
Hoe blijf je overeind met je idealen, met je geloof, als je om je heen ziet, wanneer je ziet dat velen afhaken of  er niet veel van terecht brengen?
We mogen ons echter troosten met het evangelie, ja zelfs met het lijdensverhaal, als we zien dat zelfs de Twaalf er niet in slagen om Hem trouw te blijven.
Hoe kan de vernederende, mensonterende executie – de kruisdood – van een ingoed mens, zo’n 20 eeuwen geleden, voor ons hier en nu nog bevrijding betekenen? 
Ik zeg dit alles, omdat we vandaag en de volgende dagen de weg van Jezus volgen vanaf het moment dat er voor Hem geen weg meer terug is. En de vraag daarbij is: heeft Hij dit zelf gewild of heeft het leven Hem in deze situatie gebracht. Is zijn lijden en dood het gevolg van keuzes die hij bewust maakte?  Of deed Hij het omdat Hij niet meer terug kon?
Er was geen weg terug. En dat is zo ook voortaan voor iedereen die in Hem gelooft. Wie dat doet kàn niet anders dan dezelfde keuze maken. Dat gedenken wij vandaag

Een takje is ons genoeg.
Een palmtakje geschoven achter het kruis is voor ons een jaar lang een teken dat uit die dood leven verrijst.
Ja, er is hoop in zicht, we zien een mens om op te steunen, hij heeft een geloof om op te bouwen,
Zijn kruis zal ons symbool worden.  We zullen het overal meedragen.

Eén takje is ons genoeg:
de tijd is gekomen om uit onze angst te stappen en de toekomst nu aan te vatten.  Hoopvol, en vol geloof dat we het gaan kunnen.   We hebben mekaar nodig, ook in deze dagen.
De takken die wij achter het kruisbeeld steken, zullen ons een jaar lang herinneren, zullen een teken zijn dat zijn dood niet voor niets was.

Denk daaraan en straal dit uit als je straks deze palm mee naar huis neemt...