een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
15-08-2021
15 augustus Keiheuvel
Motorcross, ik vind het wel leuk. Het is altijd spectaculair en voor de hobbyfotograaf levert het gegarandeerd mooie beelden op. Op 15 augustus is er traditiegetrouw de cross op de Keiheuvel. Niet alleen voor mezelf, maar eigenlijk voor iedereen was het lang geleden. Het was er dan ook erg druk vandaag, temeer omdat de grote prijs van Zweden afgelast was... alweer speelde Corona spelbreker daar. Zowat alle internationale rijders waren daardoor dan ook in Balen aan de start...
Ik heb meer dan 400 foto's meegebracht als oogst maar daar hoort een kanttekening bij. Bij dergelijke evenementen schiet ik altijd in burst-modus. Iedere actie die ik in beeld neem levert dan 4-5-6 beelden op, soms ook meer en bij het selecteren hou ik er daar maar één, de beste, van over. Dan zijn er ook nog reeksen die achteraf gezien toch niet zo wereldschokkend zijn en die gaan helemaal de prullenbak in. Zo kwam ik vanavond tot een oogst van 25 beelden die mijn strenge selectiecriteria doorstonden.
Hier zie je hoe de motorrijders hun strijd vaak tussen de boomtoppen uitvechten.
Ieder zijn meug... Ik heb er helemaal geen verstand van, ik word er niet warm of koud van, kortom, het doet me niks. Telkens als ik tijdens mijn fietstochten langs een of ander water passeer en ik zie hele rijen vissers die roerloos, gebiologeerd naar een dobber zitten te staren vraag ik me af wat de fun-factor daarvan is... welk plezier beleven ze er aan. Als hobby-fotograaf kijk je, zie je, observeer je en ja, ook vissers vind ik soms wel interessant, niet als meegenieter van een of andere passie maar eerder als geïnteresseerde buitenstaander die fotomogelijkheden zoekt. Het is niet mijn bedoeling de ziel van de visser te doorgronden, wel om leuke plaatjes te scoren.
Deze iets oudere man had ik al van ver zien zitten en ik vond het een mooi tafereel, het plaatje klopte. Ik ben gestopt en ik heb 'm van op afstand stiekem gefotografeerd. Dan ben ik dichterbij gewandeld. Zelf toen ik vlak bij hem stilstond bleef hij in dezelfde houding zitten en naar het water kijken. Ik heb 'm maar niet gestoord door hem aan te spreken, wat had ik trouwens moeten zeggen? Bijten ze? En misschien sliep hij wel...
Na een onderbreking van meer dan een jaar kunnen we ondertussen al sedert enkele weken weer gaan wandelen met de bewoners van zorgcentrum Hoevezavel. Wat het vrouwke en mezelf betreft is er toch iets veranderd. De vorige jaren was het twee plus één, nu is het één actieve en twee passieve deelnemers. We zijn beiden vrijwilliger en vroeger liep Phaido met ons mee tijdens de wandeling, occasioneel mochten de bewoners de lus ook wel eens vasthouden hoewel dat niet eens nodig was want Phaido loopt ook zonder lus altijd netjes naast ons. Omdat onze senior woef, ondertussen hartpatient, een rondje van een uurtje niet meer aankan blijft, afwisselend, één van ons tegenwoordig bij hem terwijl de andere mee aan de wandel gaat.
Vandaag was de beurt aan het vrouwke en terwijl hun groep stond te wachten om aan te sluiten bij de groep van een andere afdeling stond Phaido ook klaar om aan de tocht te beginnen. Hij weet hoe dit in zijn werk gaat en hij wil nog wel, hij is er klaar voor maar hij beseft even niet dat dit niet meer kan. Als de stoet dan echt vertrekt moet ik 'm dwingen bij me te blijven. We doen dan samen een rustig, klein rondje in de buurt en tegen dat de groep terug komt heeft Phaido toch weer het gevoel dat ie er nog altijd bij hoort.
Toen ik vanmiddag een tussenstop maakte bij café De Pelleman om mijn vochtverlies tijdens het fietsen te compenseren dacht ik even dat ze daar iets gratis aanboden. Man, wat was het er druk ! Ik wilde eerst een foto maken van het volle terras maar los van het feit of ik dan misschien te maken zou krijgen met privacy mierenneukerij vond ik de volle fietsenstalling toch nog net iets origineler.
Tijdens een van de vorige vergaderingen van onze fotoclub kwam Ludo met een leuk idee. Hij had namelijk tijdens een fietstocht na telkens dezelfde tussenafstand een fotostop ingelast om daar iets te fotograferen, geen op voorhand gekozen onderwerp dus maar op een door de kilometerteller bepaald punt goed rondkijken en creatief zijn. Ik heb dat idee vandaag even geleend. Ik ben thuis vertrokken zonder welbepaald doel en meteen bij km 0 heb ik een voor de hand liggende eerste foto gemaakt, onze wilde bloemenweide. Verder heb ik stipt om de 2 km de fiets even aan de kant gezet en goed rondgekeken of er iets leuks te scoren was. Meestal viel het wel mee maar enkele keren heb ik me toch ook wel eens in de schaarse haren gekrabd. Na 33 km kwam ik thuis met 17 no-nonsence foto's ( het waren er meer eigenlijk, maar van de tussenpunten waar ik meerdere opnames had gemaakt heb ik consequent alleen de beste overgehouden en de rest weg geselecteerd ). Dit is een foto van bij km 6, Bobbejaanland in de verte van in de Roerdompstraat richting Olens broek. Ik was er al een eind voorbij maar voor de ingang wees de kilometerteller geen veelvoud van 2 aan... Van uit dit standpunt vond ik het ook wel leuk, beter dan de andere beelden die ik hier vast legde alleszins...
De overige beelden zet ik morgen wel even op mijn Facebook pagina.
Ik ben ondertussen al bijna 12 jaar met pensioen maar daarvoor had ik er een hele carrière opzitten als beroepsmuzikant. Toen we er mee stopten was het op. Ik heb sindsdien geen instrument meer aangeraakt. Er staat nog een piano in de woonkamer maar die blijft werkloos omdat Phaido dat niet leuk vind ( maak ik mezelf wijs ) en gitaar spelen lukt al helemaal niet meer. Daar kwam ik onlangs op een nogal pijnlijke manier achter. Ik wilde namelijk een muziekje in elkaar knutselen bij een audio visuele fotoreeks over Lichtaart voor het komende salon van onze fotoclub. Ik heb me er toen snel bij neergelegd dat ik het niet meer kon en het is een computer-synthesizer nummer geworden. Toch begon het te knagen en nu neem ik op zijn tijd toch soms weer even de akoestische gitaar ter hand om wat techniek op te halen en wat nieuwe eelt te kweken op mijn vingertoppen. Vandaag heb ik mijn oude/nieuwe liefde ook weer eens gefotografeerd. Symbolisch? ... Misschien.
We zijn vandaag op bezoek geweest bij dochterlief Ilse in Loenhout. De huishonden, meneer en mevrouw border collie, hebben een tijdje geleden aan voortplanting gedaan. Negen pups had mama op de wereld gezet en de eerste twee gaan aanstaande donderdag het huis al verlaten. Voor 5 anderen wacht ook binnenkort een nieuw baasje of bazinnetje. We hadden de kroost nog niet gezien, we leven namelijk nog altijd min of meer in corona-modus en de wederzijdse bezoeken zijn nog steeds niet zo frequent als vroeger. Een mooie groepsfoto maken was het plan maar hoe we ook probeerden, op die leeftijd willen ze nog niet stil zitten om samen naar de camera te kijken. Met veel geduld slaagde ik er in enkele keren maximaal 5 stuks samen op de foto te krijgen. Dit vond ik zelf de leukste. Op mijn facebook pagina plaats ik morgen wel enkele andere shots.
Onze wilde bloemenweide blijft erg succesvol bij zoemende en fladderende insecten en bij de amateurfotografen. Dat laatste zelfstandig naamwoord staat wel degelijk in het meervoud want vandaag zag ik door het raam dat iemand die op de bus stond te wachten - er is een bushalte voor huize Pol en Josee - zijn smartphone meerdere keren naar de bloemenpracht richtte. Zelf ben ik ook weer eens achter de vlinders aan gegaan en ik heb weer enkele leuke exemplaren aan mijn collectie kunnen toevoegen.
De zomer laat zich weliswaar niet van zijn beste kant zien maar zomerbars vind je overal dezer dagen. Het lijkt er op dat er ieder jaar meer en meer komen. Of de reguliere horeca daar erg gelukkig mee is durf ik te betwijfelen maar dat neemt niet weg dat ook ik wel eens de fiets even aan de kant zet als ik langs zo'n pop-up gelegenheid passeer. Even bij tanken op zijn tijd is een van de geneugten van een ontspannende fietstocht vind ik. Toen ik voldaan mijn rit weer verder wilde zetten keek ik nog eens achterom om de locatie nog eens goed te bekijken en ik zag ergens midden in beeld nog het lege glas en het flesje van de hemelse drank die ik nuttigde. Ik heb ook maar meteen een foto gemaakt... De dramatische lucht in de verte had eigenlijk al een waarschuwing moeten zijn voor wat er niet zoveel later zou gebeuren, maar dat had ik toen nog niet begrepen...
Vrijdag, wandeldag met de bewoners van Hoevezavel. Toen ik de foto-oogst deze avond van mijn geheugenkaartje naar de computer overzette om alles te selecteren, bewerken en in mappen te bewaren merkte ik dat ik al enkele dagen vergeten had het kaartje te formatteren. Zo stootte ik nog eens op een foto van twee dagen geleden die ik toen ook al bijna gekozen had als foto van de dag. Deze keer vond ik 'm alsnog geschikt om in mijn jaarboek te komen. Niet dat het zo'n waanzinnig goede foto is maar wel omdat er iets getoond wordt wat niet alledaags is. Ik heb namelijk de laurierhaag aangevallen met een heggenschaar en ik heb min of meer gewonnen. Okee, het is niet helemaal recht, strak, volgens de regels van het heggenschaargebruik, maar perfectie is wat mij betreft ook nooit de bedoeling als eens ik de tuin aan de slag ga.
De buurman heeft ooit, lang geleden, een laurierhaag aangeplant aan zijn kant van de afsluiting en toen die groter ( en dikker ) werd kwam hij die ook plichtsbewust ieder jaar bijknippen aan onze kant. Na een tijd gebeurde dat helaas niet meer en de haag won meer en meer terrein. Ik trok het me niet echt aan, de tuin is groot genoeg en daar komen we toch maar zelden. Tot ik deze week vond dat het welletjes was. De tuin was ondertussen bijna anderhalve meter smaller en liever dan de buurman op zijn beloftes te wijzen heb ik zelf de tegenaanval ingezet. Ik heb de agressor tot op minder dan een halve meter van de grens kunnen terugdringen en voorlopig kan ik daar mee leven.
Als het vrouwke voorstelt om eens naar Herentals te fietsen kan ik niet neen zeggen natuurlijk. Wist ik veel dat het een valstrik was om mij mee te lokken naar een kledingwinkel om wat spullen voor mij aan te schaffen... Achteraf gezien vond ik zelfs dat onderdeel best meevallen en de tocht was sowieso genieten met een hoofdletter. Het gebeurde de laatste tijden niet meer zo vaak dat het vrouwke mee wilde op mijn fietstochten. Electrisch lukt het blijkbaar toch weer nu. Via Heerle en de Watervoort naar de C&A en nog wat winkels daar in de buurt en dan terug langs het Kempisch Kanaal en de Eerselingen, ik heb haar enthousiasme enkele keren moeten temperen om een fotostop in te lassen. De Kapel in Heerle is zo'n punt waar ik altijd als ik er voorbij kom van vind dat ik er vroeg of laat toch eens een foto aan moet riskeren. Het bedrijf dat er langs zit en allerhande bouwafval, rotzooi en puin laat rondslingeren dreigt het beeld altijd wel te verpesten maar vandaag slaagde ik er toch in om enkel een klein stukje van de afsluiting in beeld te laten sluipen en door het uitbundige groen stoort het niet eens zo erg.
Deze schuur, schuin tegenover de locatie waar in niet-coronatijden de immens populaire Hukkelkermis doorgaat, is zonder meer absoluut fotowaardig. Ik ben niet de eerste die hier even stopt om op het knopje te drukken. Ik zag trouwens een tijd geleden zelfs binnen onze fotoclub al eens een beeld voorbij komen dat hier geplukt werd. Maar toen ik vanmiddag, bij toch nog zeer aanvaardbaar weer, hier voorbij gefietst kwam heb ik ook even de tijd genomen om enkele foto's te schieten. En mijn zelf opgelegde regel zegt dat ik er maar één selecteer om hier te tonen.
Kleindochter Julie volgt een opleiding aan de Hogeschool voor de Kunsten, Codarts, in Rotterdam. Een van de projecten waar ze mee bezig is heeft ze genoemd "Vroeger toen ik jong was" en ze kruipt daarvoor soms in de huid van haar oma. Vanmiddag is ze weer eens op bezoek geweest en ze hebben enkele leuke filmscenes opgenomen. Ik heb zeer geïnteresseerd toegekeken en ik had ook wel enkele foto-ideeën die bruikbaar bleken in dat project. Twee foto's van op statief en in Photoshop was dit een 5 minuten bewerking.
Je hoeft er mij niet van te verdenken dat ik groene vingers heb. Ik vind in de tuin werken net zo leuk als verplicht naar boenke-boenke herrie muziek luisteren. Niet dus. Om het resultaat van mijn schaarse recente tuin-activiteiten toch enigszins aanvaardbaar te maken zou je een team van ervaren tuinarchitecten moeten inschakelen. Maar toch gebeurt het occasioneel dat een van mijn initiatieven resultaat oplevert.
De bloemenweide die we voor ons huis inzaaiden is een volkomen succes. Al bij het lezen van de info klonk het als muziek: arme grond is ideaal en met wat geduld komen de bloemekes vanzelf... dat blijkt nu ook nog eens waar te zijn. Het ziet er steeds beter uit bij onze wilde-bloemenweide. De bijtjes, vlinders en andere insecten zoemen dat het een lieve lust is en het eco-aspect lijkt me alvast helemaal geslaagd. Daar komt nog bij dat ik dit pas eind september, begin oktober eens zou moeten maaien en dat is ook niet onbelangrijk.
Vandaag heb ik wat foto-aandacht besteed aan de schoonheden die daar bloeien. Namen ken ik nauwelijks, vind ik ook niet belangrijk. Ik heb er even aan gedacht van met de macro lens aan de slag te gaan maar uiteindelijk koos ik toch voor de 70-300 met extender, zo kon ik wat meer afstand houden en vanaf de zijkant toch de nodige close-ups scoren zonder schade te berokkenen aan mijn onderwerpen.
Voor de tweede keer in enkele dagen tijd hebben we een grote geocache-wandeling gedaan op de Kempense Heuvelrug tussen Herentals en Lichtaart. Er lag nog een tocht van zo'n 14 km met 20 waypoints ( opdrachten ) op ons te wachten en die hebben we vandaag op ons palmares gezet. We werden zowat opgevreten door de muggen, we kregen emmers hemelwater over ons heen en we gingen enkele keren in de fout waardoor die 14 en zeker 18 werden ( volgens mijn stappenteller althans )... maar ondanks het feit dat zo'n "multi-cache", zoals alle andere cachetypes trouwens, slechts telt voor één puntje vind ik dit veel leuker dan snel 50 pottekes oprapen die zonder enige zin voor originaliteit achter een electriciteitspaal verstopt zitten. Na bijna 6 uur ingespannen bezig zijn smaakte de overwinnings-Duvel des te beter bij Marie. Ondertussen heb ik natuurlijk ook regelmatig interessante onderwerpen in beeld genomen met het kleine Sonytje dat altijd bij heb ( veel handiger dan de grote Canon spiegelreflex en bijna even goed ). Dit span met paarden in regenkledij kwam net de hoek om toen wij op de Diestweg een tussenpunt naderden.
Dank zij de sociale media en de nieuwssites weet je alles tegenwoordig, sneller dan de kranten of de radio en TV zenders dat kunnen brengen. Toen ik vernam dat onze ( voorlopig enige ) medaillewinnaars op de Olympische spelen onderweg naar huis waren heb ik redelijk bewust mijn fietstocht aangepast om langs het huis van Wout van Aert te passeren. Moeilijk was dat niet, hij woont nauwelijks 6 km van onze voordeur.
Ik denk dat hij nog niet thuis was, hij had waarschijnlijk wel andere dwingende verplichtingen en er was ook geen activiteit ter plaatse maar de buren en de fans ( vermoed ik ) hadden toch al een welkom aangebracht bij huize Wout.
Vrijdag is nog steeds wandeldag met de bewoners van Hoevezavel in Lommel. Nadat we onze vrijwilligerstaak weer vervuld hadden, enkele boodschappen gedaan en bij de familie binnen gewipt, zijn we terug naar huis gereden rond zes uur. Van uit de wagen kregen we na de pittige regenbui weer prachtige luchten te zien. Meteen ga je dan denken over een mogelijke locatie om dat vast te leggen. Ik ben in Geel van de N19g afgereden om binnendoor over het Brugje bij sas 9 en de Zeggedijk te rijden. Ik ging er van uit dat het landschap daar wijds genoeg is om die mooie wolkenlucht helemaal tot haar recht te laten komen. Het was er rustig genoeg om de wagen even aan de kant te zetten en enkele foto's te maken.
Rechts zie je trouwens ook nog de sporen die de overstromende Kleine Nete twee weken geleden heeft achtergelaten in de weilanden.
We zijn vandaag weer op pad geweest met onze ondertussen vaste geocache-bubbel: Jackie, Annemarie en ikzelf. We wilden een wandeling van zo'n 5 km maken vertrekkend vanaf de Floreal in ons eigen Lichtaart. Dat konden er ook meer worden, afhankelijk van hoe vlot we diverse tussenpunten zouden vinden... en het werden er meer.
Maar eerst reden we even met de wagen tot aan de woonwijk Snepkenshof op de grens van Herentals en Lichtaart want daar was ook nog een cache - de GC95BEW, de Jachttoren - om mee te pikken, ikzelf had 'm weliswaar al eerder bezocht maar Jackie wilde die ook graag loggen.
Dit torentje werd in 1924 gebouwd boven op een duin van de Kempense Heuvelrug. Honderd jaar geleden was dit nog geen bosgebied maar een heidelandschap, de toren stond toen helemaal vrij, dat kan je je nu nog nauwelijks voorstellen. Het is best een fotogenieke locatie en ik heb al ooit eerder een foto ervan op deze pagina's geplaatst maar toen Jackie en Annemarie even door het raam naar buiten keken kon ik het weer niet laten.
Als ik ga fietsen is dat vaak richting Kempisch Kanaal en de meest voor de hand liggende en ook kortste weg daar naartoe is via de Zeggedijk. Schuin tegenover de Molen in het Veld is er een oud boerenbedrijf, niet meteen extra spectaculair, maar toch had ik er al meermaals aan gedacht er eens een foto-onderwerp van te maken. Vandaag heb ik dat ook gedaan. Want zo'n gewoon oud boerenbouwsel heeft vaak zijn charmes, zeker in dit geval. Telkens ik hier langs kom - en niet alleen hier trouwens - valt het me op hoe vakbekwaam de metsers waren in vroegere tijden. De manier waarop ze met creativiteit en bakstenen versieringen in gevels en muren konden aanbrengen zie je tegenwoordig niet meer. Let wel, ik pleit hier niet voor een terugkeer naar de barok of de gothiek, maar ik vind dit alleszins mooier dan die architecturaal modernistische strakke vlakken en lijnen die je nu al te vaak te pas en te onpas ziet. Gelukkig voor ons hobby-fotografen zijn er ook daar interessante uitzonderingen.
De reden waarom ik dit uit een erg laag standpunt heb gefotografeerd is dat ik het achterliggende hogere vernieuwde woongedeelte buiten beeld wilde houden en ook wel omdat je uit minder voor de hand liggende standpunten vaak interessantere foto's kunt maken.
Dit is een van onze bijenbars. Bijen hebben water nodig en wij hebben bijen nodig... dus proberen wij die beestjes wat te helpen. Toen we kozen voor een wilde bloemenweide vóór ons huis hebben we ook aan hen gedacht trouwens. Nu is er tegenwoordig water genoeg natuurlijk maar in drogere periodes is het nuttig ergens een diep bord of een kommetje te zetten met enkele kleurige knikkers die net niet helemaal onder water staan. Bijen kunnen daar dan op neer strijken en zo aan het water komen.
Het kommetje dat op de regenton staat naast de veranda was tijdens een hevige plensbui in enkele minuten helemaal vol en het stormde er behoorlijk in door de neerploffende dikke druppels. Zo hebben de bijen er niks aan uiteraard maar zodra het droger wordt zullen we er voor zorgen dat de knikkers weer boven water komen.
