een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
02-08-2021
02 augustus Bloemeke met bezoek
Je hoeft er mij niet van te verdenken dat ik groene vingers heb. Ik vind in de tuin werken net zo leuk als verplicht naar boenke-boenke herrie muziek luisteren. Niet dus. Om het resultaat van mijn schaarse recente tuin-activiteiten toch enigszins aanvaardbaar te maken zou je een team van ervaren tuinarchitecten moeten inschakelen. Maar toch gebeurt het occasioneel dat een van mijn initiatieven resultaat oplevert.
De bloemenweide die we voor ons huis inzaaiden is een volkomen succes. Al bij het lezen van de info klonk het als muziek: arme grond is ideaal en met wat geduld komen de bloemekes vanzelf... dat blijkt nu ook nog eens waar te zijn. Het ziet er steeds beter uit bij onze wilde-bloemenweide. De bijtjes, vlinders en andere insecten zoemen dat het een lieve lust is en het eco-aspect lijkt me alvast helemaal geslaagd. Daar komt nog bij dat ik dit pas eind september, begin oktober eens zou moeten maaien en dat is ook niet onbelangrijk.
Vandaag heb ik wat foto-aandacht besteed aan de schoonheden die daar bloeien. Namen ken ik nauwelijks, vind ik ook niet belangrijk. Ik heb er even aan gedacht van met de macro lens aan de slag te gaan maar uiteindelijk koos ik toch voor de 70-300 met extender, zo kon ik wat meer afstand houden en vanaf de zijkant toch de nodige close-ups scoren zonder schade te berokkenen aan mijn onderwerpen.
Voor de tweede keer in enkele dagen tijd hebben we een grote geocache-wandeling gedaan op de Kempense Heuvelrug tussen Herentals en Lichtaart. Er lag nog een tocht van zo'n 14 km met 20 waypoints ( opdrachten ) op ons te wachten en die hebben we vandaag op ons palmares gezet. We werden zowat opgevreten door de muggen, we kregen emmers hemelwater over ons heen en we gingen enkele keren in de fout waardoor die 14 en zeker 18 werden ( volgens mijn stappenteller althans )... maar ondanks het feit dat zo'n "multi-cache", zoals alle andere cachetypes trouwens, slechts telt voor één puntje vind ik dit veel leuker dan snel 50 pottekes oprapen die zonder enige zin voor originaliteit achter een electriciteitspaal verstopt zitten. Na bijna 6 uur ingespannen bezig zijn smaakte de overwinnings-Duvel des te beter bij Marie. Ondertussen heb ik natuurlijk ook regelmatig interessante onderwerpen in beeld genomen met het kleine Sonytje dat altijd bij heb ( veel handiger dan de grote Canon spiegelreflex en bijna even goed ). Dit span met paarden in regenkledij kwam net de hoek om toen wij op de Diestweg een tussenpunt naderden.
Dank zij de sociale media en de nieuwssites weet je alles tegenwoordig, sneller dan de kranten of de radio en TV zenders dat kunnen brengen. Toen ik vernam dat onze ( voorlopig enige ) medaillewinnaars op de Olympische spelen onderweg naar huis waren heb ik redelijk bewust mijn fietstocht aangepast om langs het huis van Wout van Aert te passeren. Moeilijk was dat niet, hij woont nauwelijks 6 km van onze voordeur.
Ik denk dat hij nog niet thuis was, hij had waarschijnlijk wel andere dwingende verplichtingen en er was ook geen activiteit ter plaatse maar de buren en de fans ( vermoed ik ) hadden toch al een welkom aangebracht bij huize Wout.
Vrijdag is nog steeds wandeldag met de bewoners van Hoevezavel in Lommel. Nadat we onze vrijwilligerstaak weer vervuld hadden, enkele boodschappen gedaan en bij de familie binnen gewipt, zijn we terug naar huis gereden rond zes uur. Van uit de wagen kregen we na de pittige regenbui weer prachtige luchten te zien. Meteen ga je dan denken over een mogelijke locatie om dat vast te leggen. Ik ben in Geel van de N19g afgereden om binnendoor over het Brugje bij sas 9 en de Zeggedijk te rijden. Ik ging er van uit dat het landschap daar wijds genoeg is om die mooie wolkenlucht helemaal tot haar recht te laten komen. Het was er rustig genoeg om de wagen even aan de kant te zetten en enkele foto's te maken.
Rechts zie je trouwens ook nog de sporen die de overstromende Kleine Nete twee weken geleden heeft achtergelaten in de weilanden.
We zijn vandaag weer op pad geweest met onze ondertussen vaste geocache-bubbel: Jackie, Annemarie en ikzelf. We wilden een wandeling van zo'n 5 km maken vertrekkend vanaf de Floreal in ons eigen Lichtaart. Dat konden er ook meer worden, afhankelijk van hoe vlot we diverse tussenpunten zouden vinden... en het werden er meer.
Maar eerst reden we even met de wagen tot aan de woonwijk Snepkenshof op de grens van Herentals en Lichtaart want daar was ook nog een cache - de GC95BEW, de Jachttoren - om mee te pikken, ikzelf had 'm weliswaar al eerder bezocht maar Jackie wilde die ook graag loggen.
Dit torentje werd in 1924 gebouwd boven op een duin van de Kempense Heuvelrug. Honderd jaar geleden was dit nog geen bosgebied maar een heidelandschap, de toren stond toen helemaal vrij, dat kan je je nu nog nauwelijks voorstellen. Het is best een fotogenieke locatie en ik heb al ooit eerder een foto ervan op deze pagina's geplaatst maar toen Jackie en Annemarie even door het raam naar buiten keken kon ik het weer niet laten.
Als ik ga fietsen is dat vaak richting Kempisch Kanaal en de meest voor de hand liggende en ook kortste weg daar naartoe is via de Zeggedijk. Schuin tegenover de Molen in het Veld is er een oud boerenbedrijf, niet meteen extra spectaculair, maar toch had ik er al meermaals aan gedacht er eens een foto-onderwerp van te maken. Vandaag heb ik dat ook gedaan. Want zo'n gewoon oud boerenbouwsel heeft vaak zijn charmes, zeker in dit geval. Telkens ik hier langs kom - en niet alleen hier trouwens - valt het me op hoe vakbekwaam de metsers waren in vroegere tijden. De manier waarop ze met creativiteit en bakstenen versieringen in gevels en muren konden aanbrengen zie je tegenwoordig niet meer. Let wel, ik pleit hier niet voor een terugkeer naar de barok of de gothiek, maar ik vind dit alleszins mooier dan die architecturaal modernistische strakke vlakken en lijnen die je nu al te vaak te pas en te onpas ziet. Gelukkig voor ons hobby-fotografen zijn er ook daar interessante uitzonderingen.
De reden waarom ik dit uit een erg laag standpunt heb gefotografeerd is dat ik het achterliggende hogere vernieuwde woongedeelte buiten beeld wilde houden en ook wel omdat je uit minder voor de hand liggende standpunten vaak interessantere foto's kunt maken.
Dit is een van onze bijenbars. Bijen hebben water nodig en wij hebben bijen nodig... dus proberen wij die beestjes wat te helpen. Toen we kozen voor een wilde bloemenweide vóór ons huis hebben we ook aan hen gedacht trouwens. Nu is er tegenwoordig water genoeg natuurlijk maar in drogere periodes is het nuttig ergens een diep bord of een kommetje te zetten met enkele kleurige knikkers die net niet helemaal onder water staan. Bijen kunnen daar dan op neer strijken en zo aan het water komen.
Het kommetje dat op de regenton staat naast de veranda was tijdens een hevige plensbui in enkele minuten helemaal vol en het stormde er behoorlijk in door de neerploffende dikke druppels. Zo hebben de bijen er niks aan uiteraard maar zodra het droger wordt zullen we er voor zorgen dat de knikkers weer boven water komen.
Deze voormiddag zijn we weer met ons zorgenkindje Phaido naar de dierenarts geweest in Herentals. Niet dat het plots slechter gaat met zijn hartprobleem, maar hij moet nu eenmaal ook zijn jaarlijkse inentingen krijgen. Toen we terug thuis kwamen stond er voor huize Pol en Josee een grote groep prille dametjes, lid van een jeugdvereniging, te wachten aan de bushalte. Ze moesten even opzij om ons toe te laten de inrit op te rijden en toen we Phaido uit zijn reisplek lieten uitstappen - we gebruiken een laadplank om hem uit de koffer van de wagen te laten - kreeg hij meteen heeeeeeel veel aandacht. Phaido heeft blijkbaar een of ander magnetisch zintuig waarmee hij het jonge volkje aantrekt, dat hebben we vroeger, toen hij als kerngezonde kersthond langs de kerstman alle aandacht naar zich toe zoog, ook al gemerkt. Ook deze keer wilden de jeugdige fans graag op de foto met hun idool.
Ik werd door de overbuur geattendeerd op een verstopte tractor met aanhangwagen en een hoogtewerker in het ondertussen totaal overwoekerde terrein van het voormalige vrachtvervoer-bedrijf Helsen recht tegenover onze voordeur. Noch de bewoner, noch de eigenaars waren op de hoogte en toch stond ie er... Of ik zin had om even een foto te maken? Jazeker, meerdere zelfs maar op deze pagina's is er slechts plaats voor één !!!
Ik heb vandaag eindelijk de tijd gevonden om de tentoonstelling "Lens op de Mens" te bezoeken in Pelt. Wow... ik heb er vele uren van genoten. Achteraf gezien had ik hier misschien twee dagen moeten voor moeten uittrekken want een paar duizend foto's bekijken langs een redelijk lange dorpswandeling was net iets van het goede teveel eigenlijk. Gelukkig heb ik enkele kennissen in Pelt en ongeveer halfweg de tocht ben ik daar even binnengewipt om een Duvelke te snoepen en nieuwe krachten op te doen. Na afloop had ik weer dorst trouwens.
Toch voeg ik hier geen beeld bij van de tentoonstelling want toen ik helemaal rond was en terug naar de geparkeerde wagen liep aan het Pelterke zag ik bloemen, kaarsen speelknuffels liggen bij een boom en kreeg ik snel een duister vermoeden. Het zal toch niet... ? Maar jawel, een voorbijganger wist me te vertellen dat hier de dag voordien een kindje van anderhalf jaar onder een achteruitrijdende wagen was gekomen. Het had geen enkele kans...
Helemaal niks gefotografeerd vandaag. Gelukkig heb ik uit het Schrijverkes-familiefeest van vorige zondag nog een massa beelden die ook in mijn jaaralbum thuishoren. Dit plaatje van onze senior-woef die van de wateroverlast in de ondergelopen weiden van Langdorp verfrissing zoekt vond ik helemaal in deze natte tijden passen.
Met zulk mooi weer kon ik niet weerstaan aan de lokroep van mijn maatje Jackie om er nog eens samen er op uit te trekken en te gaan geocachen. De omgeving van Borgloon was het doel, meer bepaald het plaatsje Rijkel. Het rondje Bergloon ( met een E inderdaad ) stond op het programma en ik prijs me gelukkig dat ik ondertussen overstapt ben naar het peloton van de electro-fietsers want het is daar best heuvelachtig. Onderweg kwamen we voorbij het zwevend kapelletje. Van het doorkijk kerkje daar in de buurt heeft iedereen al wel gehoord neem ik aan maar dit was ook voor mij helemaal nieuw. Ik denk niet dat ik de eerste ben om deze pose aan te nemen om hier op de foto te gaan, maar een goed cliché op zijn tijd moet ook kunnen toch? Ik heb er aan gedacht deze foto "Jerommeke in actie" te noemen maar ik hou het toch maar op "Zwevende Kapel"
Uit de oogst van ons familiefeest mag in mijn jaaralbum absoluut geen foto van het meest populaire onderdeel ontbreken. Oke, het eten, de drank, de sfeer, de gesprekken, de spelletjes... het was allemaal bovengemiddeld geweldig en fantastisch maar als er een ding was dat met de publieksprijs ging lopen dan was het toch wel het tennisterrein in de tuin van mijn zus. Nooit gedacht dat wij zoveel tennisliefhebbers en tennistalent in de familie hebben.
De Duitse militaire begraafplaats is algemeen gekend vermoed ik en er zijn op alle sociale en andere media al voldoende foto's van voorbij gekomen. Minder geweten is dat er Lommel ook een begraafplaats is van Poolse soldaten die ver van hun vaderland gesneuveld zijn voor onze vrijheid. Een zwart-wit omzetting leek me hier op zijn plaats.
Ik heb lang gezocht achter een Duvel-parasol om ons nieuwe terras ( en de gebruikers ervan ) tegen de zon te beschermen. Man, man, man... nergens te vinden. Vruchteloos gezocht op tweedehands, en aanverwante sites, bij Duvel zelf... en uiteindelijk heb ik dan toch maar een meer neutraal exemplaar gekocht. Ik vind 'm best mooi trouwens. Vier zakjes van 25 kg witte zand gingen in de voet en dat zal hopelijk wel voldoende zijn om 'm op z'n plaats te houden.
Wat me ook opvalt is dat het gras nu toch wel erg hoog staat. Ik heb me lang kunnen verschuilen achter het advies van de verkopers dat je eenmaal gelegde graszoden niet te snel mag maaien maar een dezer zal ik toch nog eens een wandeling met de grasmaaier moeten doen.
Corona heeft er ook binnen onze familie voor gezorgd dat de contacten op een erg laag pitje gezet werden. Nu het eindelijk weer kan en de meesten van ons al twee prikjes hebben gehad vonden we dat het hoogtijd werd om wat achterstand in te halen, zij het toch nog altijd met wat voorzichtigheid. Er waren de nodige verjaardagen die laattijdig op een feestje wachtten en we hebben uitgebreid van de dag genoten bij mijn zus in Langdorp. Een groepsfoto mocht niet ontbreken natuurlijk.
Allereerst wil ik vertellen dat we zwaar onder de indruk zijn van de beelden die we zagen uit de regio Luik en Verviers en dat wat we in de Kempen meemaakten daarbij vergeleken een kleinigheid is. Toch kregen we ook hier veel hemelwater te verwerken en de Kleine Nete werd al heel snel Grote Nete en op plaatsen ging het water over de oevers en stroomde de omliggende weiden in. Ik heb vandaag even ramptoeristje gespeeld en ik ben enkele foto's gaan maken in de buurt van de Ark van Noë.
De greep van corona op de samenleving wordt stilaan iets minder erg. Ook in Hoevezavel kan er weer gewandeld worden met de bewoners. We mogen als vrijwilliger weliswaar nog altijd niet naar binnen maar het personeel brengt de rolstoelen tot aan de uitgang en dan kunnen wij er mee op pad. Omdat Phaido zulke iets langere wandelingen niet meer aankan gaan het vrouwke en ikzelf om beurten mee wandelen en de andere blijft dat in de buurt wat rondhangen met onze senior woef. Vandaag ging het vrouwke mee en bleef ik achter bij Phaido. Zowel bij het vertrek als bij de aankomst kon ik de wandelaars enkele keren fotograferen.
Enkele weken geleden plaatste ik hier al eens een foto van het nieuwe fietsbrugske over de Kaliebeek. Er bleek toen een probleem te zijn voor rolstoelen en bakfietsen en de burgemeester was dat zelf ook eens komen bekijken.
Toen ik er vandaag weer eens langs gefietst kwam wilde ik best nog wel enkele foto's maken en ik werd aangesproken door een buurtbewoonster die me attendeerde op een ander, misschien wel net iets groter probleem. Een weg die aansluit aan een brugje dat anderhalve meter smaller is dan de weg en waar geen beveiliging is, dat is vragen om ongelukken bij slechte zichtbaarheid, winterweer of een glaasje te veel op...
Daar is ie weer. Bijna iedere keer als we in pre-corona tijden bij de Brugwachter iets gingen nuttigen kwam een vinkje ons een serenade brengen. Maar als ik dan mijn camera nam was ie even snel weer weg. Ik herinner me hoe ik uiteindelijk met de telelens het beestje toch te pakken kreeg en de foto op deze pagina's plaatste. Ik denk dat dit een van zijn nazaten is maar deze is alleszins veel minder schuw want hij/zij bleef maar rond onze tafel huppelen en zelfs met de kleine Sony kon ik'm naar hartelust fotograferen.
