een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
05-11-2017
05 november Common Strangers
Ze noemen zich Common Strangers. Het nieuwe bandje van neefje Nick ( eigenlijk is het al een hele neef ) staat in de steigers. Het ziet er veelbelovend uit en binnenkort ga ik ook eens luisteren of de goede kritieken die ik hoor voorbijkomen ook waar gemaakt worden. Ze pakken het alleszins degelijk aan want ze willen ook meteen PR- en promotiemateriaal. In dit geval wilde dat dus zeggen dat er snel fotos moesten gemaakt worden. Dat hoefden ze me geen twee keer te vragen.
Om niet te vervallen in cliché-fotos hadden ze een aparte locatie uitgekozen, nl. de bierkelder van café "Het Trefhuis". Tussen de meer dan tweehonderd soorten bier die ze daar schenken heb ik de nodige leuke opnames kunnen maken. Ook de allerlaatste uit de reeks, toen ze voor de trap stonden om terug naar boven te gaan vond ik zeer geslaagd, concentratie, alsof ze klaar zijn om het podium op te stormen. Ze gingen allen voor zwart-wit en zo heb ik de meeste ook omgezet, maar hier heb ik toch een tikkeltje kleur in gelaten.
Het was vandaag echt geen weer om leuke herfstfotos te maken. Ik ben er dan ook niet aan toe gekomen mijn camera ter hand te nemen. In de loop van de voormiddag toen het nog enigszins droog was had ik trouwens andere verplichtingen met het opruimen van het clublokaal van de fotoclub. Deze namiddag heb ik me dan maar gestort op het bekijken, selecteren en fatsoeneren van recent werk dat nog in de wachtkamer zat. Dit is een foto van de inkomtoren bij de begraafplaats van Lommel. Tijdens ons bezoek gisteren ben ik midden onder de constructie gaan staan en heb ik loodrecht omhoog gefotografeerd. Vandaag heb ik alles, uitgezonderd de lucht, zwart wit gemaakt en er nog enkele filters overheen gegooid. Het resultaat gaat in mijn vijf sterren map.
We zijn vandaag naar Peer en Lommel geweest, om onze kerkhovenbezoekachterstand ( 8 lettergrepen !!! ) weg te werken. Met zulk mooi weer is het fototoestel meer uit dan in de tas natuurlijk, ook onderweg. Dit langgerekte grote terrein - eigenlijk is dit grondgebied Overpelt denk ik - tussen de Ringlaan en de spoorweg en toegankelijk vanaf de Napoleonweg zag er toen we er voorbij reden dermate fotogeniek uit dat ik de wagen even geparkeerd heb. Welke Noord-Limburger kent deze plek niet? Wij kopen er tijdens het seizoen ook regelmatig asperges aan het pop-up kraampje.
In deze tijd van het jaar zijn ze er al bezig met de voorbereiding van het volgend seizoen. Dat start ergens eind april en loopt tot eind juni. Dan moet de aspergeplant doorgroeien en krachten opdoen om alweer een jaar productie op te leveren. Ik was al langer gecharmeerd door de veelheid van licht golvende lijnen van de aspergeteelt op deze plaats en in de foto zie je daarnaast in de verte ook de machine die zorgt voor de structuur, de oude aspergeplanten die, van het loof ontdaan, ondergestopt gaan worden om nieuwe wortels te vormen en als toetje zitten er ook nog wat herfstkleuren in.
De foto die ik vandaag wil tonen is al iets minder recent. Door het zien van een foto die Annie, een van de clubleden, op het voorbije salon toonde meende ik dat ik ergens nog een vergelijkbare oude foto van het vrouwke liggen had... een pittige dame die poseert voor een bonte graffiti-muur. Ik moest diep delven maar ik heb 'm terug gevonden. Ik vermoed dat hij komt uit de tijd dat ik met mijn eerste digitale toestel fotografeerde, een Sony Cyber-shot met een gigantische 3,2 megapixels aan resolutie. Uiteindelijk bleek de achtergrond toch net iets anders maar met een beetje goede wil lijkt het er toch op.
Nu ik 'm teruggevonden heb wil ik 'm uiteraard ook tonen. Ik heb 'm niet ingescand maar gefotografeerd met de Eos zodat ik met recht mag zeggen dat dit een opname van vandaag is.
Geef toe dat het vrouwke er goed uitziet, voor mij nog steeds trouwens.
De laatste dag van ons fotosalon vandaag, giga druk... dan heb je plots een heleboel kennissen samen op bezoek en weet je niet aan wie je eerst de aandacht moet schenken. Met deze twee mensen heb ik zoveel raakvlakken dat ik ze sowieso een bijzondere welkom moest heten. Na een rondleiding, het kijken naar de AV-producties en het consumeren van een verfrissing wilden we graag samen op de foto. Zoals zo vaak kon ik weer beroep doen op medeclublid en fotomaatje Alex om die klus te klaren. Deze drie musketiers samen in één foto, vaak zal zich de gelegenheid niet aandienen.
Ik behoor tot de generatie mensen die Wim Sonneveld nog hebben gekend, een Nederlandse zanger-cabaretier die prachtige liedjes maakte. Een van zijn bekendste ging over Margootje, een piepklein pittig vrouwke dat bij hem thuis uit een speelgoedautootje stapte - een Peugeootje als ik me goed herinner - en die beweerde uit Madurodam te komen. Ik luisterde er toen met veel genoegen naar en had de grootste bewondering voor de fantasie van de heer Sonneveld. Zulke kleine vrouwkes bestaan immers niet en je moet behoorlijk creatief zijn om er zo'n schitterend liedje over te bedenken.
Vanavond evenwel, toen ik onder het genot van enkele Duvels naar de Champions League zat te kijken, zat er plots ook zo'n kleine opdonder naast me. Waar ze vandaan kwam en wie ze was weet ik niet, wel dat ze erg klein was en dat ze er verdomd goed uitzag. Josee was net naar bed en ik vroeg of mijn bezoekster er eentje wilde mee drinken. Ik haalde een flesje uit de koelkast en een proper glas maar toen ik de kans schoon zag kon ik onverwacht het glas over haar zetten en ze zo gevangen nemen. Ze leek warempel op Josee. Ik heb eerst een foto gemaakt en ben daarna snel naar de slaapkamer gelopen maar neen... het vrouwke lag rustig in bed. Toen ik echter terug in de woonkamer kwam was de kleine schoonheid ontsnapt, het glas was weer leeg. Was het een droom geweest? Was het de Duvel? Wie zal het zeggen. Gelukkig had ik de foto als de eeuwige getuigenis van het feit dat het geen zinsbegoocheling was.
Het andere flesje Duvel heb ik dan maar zelf uitgedronken om me over de emotie heen te zetten.
Eigenlijk realiseren wij ons niet genoeg hoe gelukkig wij zijn dat we in zulke mooie groene streek mogen wonen en leven. Het is een huizenhoog cliché als ik vertel dat het in de herfst allemaal nog net een beetje meer kleurrijk en schilderachtig is. De dagelijkse wandelingen zitten vol prachtige beelden, ik hoef links en rechts maar op het ontspanknopje van mijn toestel te drukken en de kleurtjes komen er bijna vanzelf in gevlogen en die vormen dan fraaie taferelen die ik parkeer op een geheugenkaatje om er dan op het scherm van mijn computer een tweede keer van te genieten.
Neem nu de Dressenstraat, een lage ochtendzon, mooi licht, schaduwen van de bomen en herfsttinten alom... meer moet dat niet zijn voor de amateurfotograaf.
 "Very Happy"){kind=icon}
