een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
08-10-2017
08 oktober Kempisch Kanaal
Het vrouwke had vandaag afgesproken in de Brugwachter met een vriendin. Ze wilden wat bijpraten en herinneringen ophalen en daarna een dagmenu nuttigen. Dat laatste onderdeel leek me ook wel interessant maar om ook nog naar diepzinnige vrouwenpraat over vroeger jaren te luisteren had ik weinig zin. In afwachting van wat culinair genoegen ben ik dan eerst met Phaido maar een uurtje aan de wandel gegaan. Een opgeloste mysterie-cache zo'n 2,5 km verderop langs het Kempisch Kanaal leek me een haalbaar doel en we togen er met goede moed op af. Het dient gezegd dat we het de ganse tocht droog hebben gehouden, waarschijnlijk de enige aaneengesloten regenvrije periode van meer dan een uur die we vandaag mochten meemaken. Volgens de wandel-GPS waren we 380 meter van ons doel toen we plots voor een hek stonden dat ons de doorgang versperde. Een of ander bedrijf had dus de toelating gekregen om de kanaaldijk en het jaagpad gewoon ontoegankelijk te maken... dat hadden ze 2 km eerder ook mogen aangeven vind ik dan. Fuckerdefuck!!!
De wandeling was op zich best mooi en gelukkig heb ik tijdens de tocht enkele leuke plaatsjes kunnen schieten van een minder gekend stuk Kempisch kanaal. De herfst is nog niet helemaal in het land maar je merkt toch al dat ie dichtbij is...
Onder het motto "Beter een slechte foto dan helemaal geen" plaats ik deze avond dit beeld met het schaamrood op de wangen. Toen we rond een uur of vijf richting Tilburg trokken om naar het feestje bij 35 jaar DAS Derk Audio Service te gaan heb ik dom dom dom mijn camera in de hal laten staan. Ik heb me de ganse avond naakt gevoeld.
Derk heeft jarenlang het geluid verzorgd voor het bandje waarmee we de lage- en andere landen afreisden en nu hij een jubileum te vieren had en hij daarenboven een van de oudste en eerste bandje waar hij ooit voor werkte er toe overgehaald had om dat allemaal een beetje op te vrolijken wilden wij daar absoluut bij zijn... met camera... maar een verstrooid moment besliste er over dat ik het dan maar met een alternatief moest doen. De iPhone 5S waar ik het nog altijd mee doe is niet meteen de kampioen van de mooie smartphonefotos. Ik weet niet of het exemplarisch is en er misschien 5S eigenaars zijn die er wél in slagen toonbare beelden uit dat ding te toveren maar op dat gebied voel ik me alleszins zeer in de steek gelaten door de firma Apple. Toen ik zonet terug thuis kwam en het resultaat op de PC zag werd mijn vrees weer eens bevestigd... man man man... Met mijn excuses, dit is MacTaple en een van de kleinkinderen mocht even meespelen. Ik vond het vertederend, zeer speciaal en het is superjammer dat de foto niet beter is. Die gasten speelden warempel ooit in de Cavern-Club in Liverpool...
Na de overdadige foto-oogst van eergisteren ( Rotterdam ) en gisteren ( Vrijwilligersfeest ) ben ik vandaag de hele dag zoet geweest met het selecteren en fatsoeneren van de inhoud van mijn geheugenkaartje. Het was trouwens geen weer om er op uit te trekken voor nieuwe avonturen, na de natte ochtendwandeling ben ik gewoon binnen gebleven. Er waren gelukkig mogelijkheden genoeg om een foto te kiezen van gisteren. Het bandje dat ons een avond lang vermaakte met een geslaagd optreden heb ik diverse keren gefotografeerd. Rustling Cane is de naam, ze komen uit Lommel, speelden dus een thuiswedstrijd, ze bestaan al ettelijke eeuwen meen ik gehoord te hebben en ze spelen voornamelijk Ierse folk muziek met tussendoor ook de nodige oud-vlaamse meezingers. Ik was meteen gecharmeerd door enkele accessoires die de heren ter beschikking hebben. Merk de bierpintenhouders aan de microfoonstatieven op bijvoorbeeld... da kan alleen maar een plezant jazzke zijn.
Wat zou de zorgsector toch zijn zonder vrijwilligers? In zorgtehuizen wordt op alles en nog wat bespaard tegenwoordig, ook op personeelskosten en dus op personeelsbestand. Gelukkig zijn er vrijwilligers om in de bres te springen als essentiële onderdelen van de zorg in de verdrukking dreigen te komen. Wandelen, hobby-namiddagen, cantine-personeel, helpen bij het eten en het kleden... er zijn tientallen en tientallen taken waarbij de overheid er blijkbaar van uitgaat dat die wel gratis worden uitgevoerd door goed menende, sociaal voelende, zich engagerende burgers. Het vrouwke en ikzelf behoren al vele jaren tot die laatste groep.
Het is niet mijn bedoeling bij deze het proces te maken van een mijns inziens falend beleid, ik wil het hebben over de dankbaarheid die je er als vrijwilliger voor terug krijgt. Dankbaarheid van de bewoners, maar ook dankbaarheid van het personeel en de directies. Tijdens het jaarlijks vrijwilligersfeest worden wij verwend met een heerlijke maaltijd, enkele cadeautjes en een gezellige avond. Als huisfotograaf loop ik dan doorheen het feestgewoel en de stemming in de zaal vastleggen is een van de taken waar ik me graag van kwijt.
Dat heb je met die weermannen... voorspellen ze de ganse week regen en je krijgt prachtig nazomerweer. Vandaag zou het volgens de voorspellingen de beste dag van de week worden en samen met schoonbroer Dreeke zou ik naar Rotterdam gaan om de ganse dag aan architectuurfotografie te doen en dan maak je een grijze, sombere, koude, winderige en na de middag zelfs een natte dag mee. Vanmorgen hadden we al een voorgevoel toen we vertrokken maar we hebben toch doorgezet. We hebben gedaan wat iedere fotograaf die in Rotterdam achter zijn camera aanloopt doet tegenwoordig. We zijn eerst naar de Marktplaats en de kubuswoningen geweest. Uiteraard hebben we ook een heleboel andere fotos gemaakt maar toen het in de loop van de namiddag begon te regenen hebben we onverrichterzake toch maar enkele treinen eerder naar huis genomen dan voorzien was. Avond- en nachtfotografie zal voor een andere keer zijn. De foto die ik hierbij plaats is een huizenhoog cliché, al honderdduizend keer gefotografeerd. Dit is één van de recht-omhoog doorkijkjes tussen de kubuswoningen en zoals je al vermoedde, de mooie blauwe kleur van de lucht is te danken aan Photoshop.
Ik had deze foto eigenlijk "fietser" willen noemen maar uiteindelijk bleek de brug toch net iets prominenter in beeld te staan. Ik heb trouwens iets met bruggen. Of ik een bruggenbouwer dan wel een gewone bruggengebruiker ben dat laat ik in het midden maar ze fotograferen doe ik alleszins erg graag.
Het lijkt er op dat alle nieuwe bruggen over het Albertkanaal van dezelfde architect en/of fabrikant komen, ze zijn allemaal vrijwel identiek, modern maar een mooi ontwerp het mag gezegd. Dit exemplaar bij Oelegem toonde zich van zijn mooiste kant toen ik vandaag binnendoor terugkwam van Schoten. Het lijnenspel van de draagkabels vond ik interessant genoeg om de wagen aan de kant te zetten en enkele honderden meters te wandelen om de beste hoek te zoeken. Ik heb wel een hoogspanningsmast en de nodige electriciteitsdraden moeten wegklonen om het beeld op te schonen maar dat recht eigen ik mezelf toe. Fotografie is al langer meer dan het kaal weergeven van de werkelijkheid toch?
Onze boezemvriend Jef Kiek heeft het plan opgevat zijn visvijver te updaten, en gezien het formaat wordt dat een hele karwei. De randen worden verstevigd, de vissen in een container, de vijver wordt verder uitgebaggerd en er zal nog wel een en ander moeten gebeuren voor hij naar planning volgend jaar in de zomer op zijn blote voeten in het fluweelzachte gras naast zijn eigen vijver kan flaneren. Is het door het klussen of heeft het iets te maken met een eerder auto ongeval... vandaag moest ie alleszins een prik tussen de nekwervels halen in het ziekenhuis want hij zat helemaal geblokkeerd vertelde hij. Mevrouw Kiek is ook nog maar enkele dagen terug thuis na een zware ingreep en nu ze met z'n tweeën in de lappenmand lagen wilden wij ze graag even een hart onder de riem gaan steken. Natuurlijk heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om de vijver even te fotograferen in de toestand waarin hij zich nu bevindt. Binnen een x aantal maanden hopen we het afgewerkt resultaat te mogen tonen.
 "Cool"){kind=icon}
