een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
24-04-2022
24 april Krantenjongens
We zijn deze avond naar de laatste voorstelling van UNTOLD gaan kijken. Ik had al eerder de vele dansgroepen gefotografeerd voor het programmablaadje, voor de dansers en voor hun families die alle beelden kunnen downloaden, maar de show zelf zien kon ik echt niet overslaan.
Het programmaboekje bleek een krantje te zijn, de UNTOLD Gazet en het werd zowaar aan de bezoekers overhandigd door heuse krantenjongens. Het hele concept van de voorstelling was dus duidelijk tot in de details uitgekiend. Tijdens de voorstelling heb ik nauwelijks gefotografeerd, ik heb deze keer met gewone toeschouwers-ogen mogen kijken. Tijdens de fotoshoots had ik immers al beelden geschoten die ik van uit het publiek zonder flitsen echt niet kon verbeteren. Wél heb ik een leuk beeld van die krantenjongens die ons hun product in de handen kwamen stoppen.
Tijdens onze fiets-geocachetocht bij gelegenheid van een event in Herentals hadden we een tussenstop ingelast bij de jachthaven aan het Kempisch Kanaal. Niet zo ver van ons verwijderd had ik dit prinsje gespot ( ik meen dat het een telg is van de dynastie Chihuahua ) samen met zijn twee dienaressen. Toen we doorgingen vroeg ik of ik een foto mocht maken... geen probleem. Het duurde een tijdje voor ik even de aandacht van zijne hoogheid kreeg en ik kon net op dat goede moment afdrukken. Dat een stukje van het hoofd van één van de dienaressen net buiten de rand van de foto gevallen is neem ik er graag bij... het ging mij tenslotte om dat hondje... excuseer... om monseigneur Chihuahua.
Het huis aan de overkant van de Kasterleesteenweg, schuin tegenover ons, is rijp voor de sloop. De sloopvergunning is al een tijdje geafficheerd en vandaag zijn ze begonnen met het strippen. De ramen en deuren zijn inmiddels verdwenen en van enige inboedel is geen spoor meer te bekennen. Zo'n leeg pand leek me een interessant onderwerp en ik had eigenlijk het plan opgevat om een foto samen te stellen met van binnen uit verlichte ramen en deuropeningen zo dat het er nogal spookachtig zou uitzien, maar enkele keren over en weer spurten over de Kasterleesteenweg na op het knopje gedrukt te hebben leek me net iets te risicovol en het vrouwke inschakelen om een half uurtje in de kou te komen staan om zeven of acht keer een helpende vinger toe te steken vond ik ook net iets van het goede te veel. Ik heb dan maar een opname gemaakt door na het doven van de straatlampen om 11 uur het huis met een zaklamp 30 seconden te belichten en het resultaat met Photoshop en Nik Silver Efex om te vormen naar een ouderwetse foto.
Eigenlijk ben ik een deadline werker. Ik stel dingen vaak tot het laatste moment uit en ik weet uit ervaring dat ik dan op m'n best functioneer. Bij de AV-reeks waar ik mee bezig ben voor het komende fotosalon ( in november!!!) heb ik voor een andere aanpak gekozen. Ik ben er goed bijtijds mee begonnen, langzaam groeit het en ik merk dat er iedere dag weer nieuwe ideeën bijkomen. Het fotograferen van mijn hoofdpersonages doe ik trouwens in mijn eigen fotostudio. De geïmproviseerde set-up thuis op een tafel onder de veranda kun je niet echt een studio noemen maar de opzet is hetzelfde natuurlijk, alleen zijn de nodige middelen kleiner en veel minder duur. Ik heb eerst een tijdje met het greenscreen-idee geëxperimenteerd. Allerhande tutorials vertellen je dat een groene achtergrond ideaal is om dingen vrij te maken, te selecteren en dan in Photoshop aan een andere opname toe te voegen... in dit geval werkte dat helaas niet. Jeanne, een van de hoofdrolspelers heeft witte benen en dat groen straalde daar steeds op af. Zwart was de oplossing. Enkele potten met parafine, die we op warme zomeravonden gebruiken om de muggen te verjagen, om de boel op zijn plaats te houden had ik ook nog nodig en nu kan ik naar hartelust fotograferen in de best mogelijke mini-studio omstandigheden. Jef is aan de beurt en ondertussen liggen Jeanne en de hond Blackie helemaal links in beeld wat te rusten. Excuses voor de nogal onzedige pose van Jeanne die zo maar een ruime inkijk onder haar rok toont.
Deze foto, "the-making-of" is trouwens bedoeld om de manier van werken te tonen. Bij de echte opname van dit beeld heb ik flink ingezoomd.
Als je altijd al geloofde dat wij leven op en aan de Kempense Heuvelrug dan willen we dat misverstand snel uit de weg ruimen. Wij wonen in een dal !!!
Langs de N123 die dwars door Lichtaart loopt zie je tegenover café De Heide ( bij Marie ) deze wegwijzers als bewijs. Naar het westen moet je steil bergop om in Herentals en verder naar Antwerpen te geraken. Naar het oosten is de helling ook al niet van de poes als je naar Kasterlee, Turnhout of Eindhoven wil...
Zonder gekheid: dat ligt daar zo al weken, is er ergens een bevoegde instantie die op de hoogte is en die van plan is dat liefst nog deze eeuw te herstellen?
Ik ben snipverkouden. Het vrouwke loopt er al een week mee en het kon niet anders dan dat ik ook zou gaan snotteren... en of ik snotter en slappekes ben!!!
Vanavond zou ik blauwe uurtje- en nachtfotografie gaan doen met Alex op de foor in Herentals... heb ik afgezegd. Morgen zou ik met enkele collega's van de fotoclub naar Hoei gaan om de Waalse Pijl te fotograferen... afgezegd. Ik had in de loop van de dag helemaal geen puf om wat dan ook te doen en ik heb zo maar wat zitten suffen in de zetel en achter de PC.
Ik moet dan ook noodgedwongen terugvallen op een foto van gisteren. Gelukkig was de oogst toen groot en gevarieerd. Langs een wandelpad tussen Eben Emael en Kanne schoot ik dit beeld. Meer moet dat niet zijn om een lentegevoel te schetsen... Nu eerst die verkoudheid wegwerken om daar ten volle van te genieten...
En zo gebeurt het dat je door je geocachehobby alweer eens terecht komt op een giga interessante plaats. De toren van Eben Ezer is in vogelvlucht 71 km van onze voordeur verwijderd. Eerlijk gezegd, ik had er nog nooit van gehoord.
De steenkapper Robert Gascet bouwde hem eigenhandig tussen 1951 en 1965. De autodidact Gascet ontpopte zich als een talentvol kunstenaar, schrijver, architect en filosoof. Na de simpele opdrachten om de virtual cache te loggen hebben we uitgebreid de tijd genomen om de toren en de omgeving te bezoeken. Ik was er echt van onder de indruk, de zes Euro inkom als senior was het zeker waard.
